Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodnicząca – SSO Grażyna Cichosz

Protokolant prot. sądowy Przemysław Ochal

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 31 lipca 2013 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. B. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt VII U 2323/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. B. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. B. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Podnosił, że pracował jako kowal-ślusarz od 2 listopada 1974 roku do 1 stycznia 1989 roku w Jednostce (...) (...).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

J. B. urodzony (...) w dniu 12 grudnia 2013 roku złożył wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodnił 28 lat, 11 miesięcy i 15 dni okresów składkowych i nieskładkowych (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawca w dniu 17 listopada 1969 roku został przyjęty do pracy w charakterze ślusarz remontu urządzeń i maszyn (...) w Jednostce (...) (...) (k. 1, 2B akt osobowych – k. 20). W dniu 24 kwietnia 1972 roku rozpoczął odbywanie zasadniczej służby wojskowej (k. 4B ao). Po powrocie z wojska w dniu 9 kwietnia 1973 roku powierzono mu pracę na stanowisku konserwator urządzeń mps-ślusarz (k. 5B ao). Od dnia 2 listopada 1974 roku wnioskodawcę przeniesiono na stanowisko kowala-ślusarza (k. 6B ao). Od 2 stycznia 1989 roku stanowisko zmieniono na ślusarz-tokarz (k. 13B ao). Od 1 lipca 1994 roku do 30 kwietnia 2001 roku wykonywał wyłącznie pracę spawacza w pełnym wymiarze czasu pracy (świadectwo pracy pkt 8 – k. 5 akt ZUS, k. 17B ao, zeznania J. P. – k. 42, zeznania wnioskodawcy – k. 42v).

Jako kowal wnioskodawca podkuwał konie, klepał lemiesze używane w gospodarstwie rolnym jednostki, wyginał rury, wykonywał ozdoby do bram. Stanowisko kowala było wydzielone w warsztacie mechanicznym, gdzie znajdowała się dmuchawa i palenisko. Do pomocy wnioskodawcy przydzielano żołnierzy z plutonu technicznego. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. W 1989 roku kuźnia została zlikwidowana. W zakładzie przy określaniu zajmowanych stanowisk wskazywano stosowano dualizm np. ślusarz-kowal, ślusarz-tokarz jednakże wnioskodawca nigdy nie pracował jako ślusarz (zeznania wnioskodawcy – k. 16v, 36v, 42v, zeznania J. K. – k. 41v-42, zeznania J. P. – k. 42-42v).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Znajdujące się w aktach sprawy akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Jednostce(...) (...) nie budzą wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. Zawierają autentyczne dokumenty wystawione przez pracodawcę z okresu zatrudnienia tam wnioskodawcy i jako takie są wiarygodne. Zeznania wnioskodawcy oraz świadków zatrudnionych w tym samym zakładzie były zgodne z powołanymi dokumentami. Ich relacje wzajemnie się uzupełniały i ze sobą korelowały. Nie były także sprzeczne w żadnym stopniu.

Organ rentowy ponadto nie kwestionował świadectwa pracy z dnia 30 kwietnia 2001 roku (k. 5 akt ZUS) w zakresie w jakim potwierdza ono, że wnioskodawca od 1 lipca 1994 roku do 30 kwietnia 2001 roku pracował w warunkach szczególnych jako spawacz.

Odwołanie J. B. jako zasadne zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych jako kowal od 2 listopada 1974 roku do 1 stycznia 1989 roku (14 lat i 2 miesiące), a od 1 lipca 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku jako spawacz (4 lata i 6 miesięcy).

Są to prace wymienione odpowiednio w wykazie A w dziale III, pozycja 13, obsługa pieców grzewczych, młotów, pras, kuźniarek, walcarek obręczy i kół, walcarek gwintów i wierteł, ręczna obróbka na gorąco oraz regeneracja oprzyrządowania kuźniczego oraz w wykazie A, dziale XIV, poz. 12 prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym, rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Ustalenie, że wnioskodawca pracował we wskazanych okresach w warunkach szczególnych przesądza o uznaniu odwołania za zasadne.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury wnioskodawca musiał spełnić łącznie następujące warunki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnić:

)a  co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

)b  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

W ocenie Sądu Okręgowego wszystkie te przesłanki zostały przez wnioskodawcę spełnione, toteż należało ustalić J. B. prawo do emerytury od dnia (...)roku – od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.