Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

SSR Robert Pabin (delegowany)

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2015 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G.

przeciwko W. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 5 lutego 2015 roku, sygnatura akt I C 930/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego W. K. na rzecz powoda B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. 600 (sześćset) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa prawnego przed Sądem drugiej instancji;

3.  przyznaje adwokatowi P. N. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku kwotę (...) (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postepowaniu przed Sądem drugiej instancji.

Sygn. akt. ICa143/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie sygn. akt IC 930/13 z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Zamkniętego z siedzibą w G. przeciwko W. K. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 14.786,11 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 23 maja 2013 roku do dnia zapłaty. Ponadto Sąd nie obciążył pozwanego kosztami procesu oraz przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku na rzecz adw. P. N. kwotę 2952 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na ustaleniach, które
Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne, a których istotne elementy przedstawiały się następująco:

W dniu 5 października 2007 roku W. K. zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. umowę kredytu odnawialnego. Pozwany dokonywał wpłat na rzecz wierzyciela pierwotnego, ostatnią w dniu 19 marca 2010roku w kwocie 300 zł. W dniu 25 lutego 2010r wierzyciel pierwotny wystawił bankowy tytułu egzekucyjny, który został zaopatrzony w sądową klauzulę wykonalności na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 26 kwietnia 2010r. Na podstawie w/w tytułu wykonawczego Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Łasku prowadził postępowanie egzekucyjne przeciwko W. K.. W dniu 27 kwietnia 2012r. (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. zawarł z powodem umowę sprzedaży wierzytelności w tym wierzytelności pozwanego. Pozwany oprowadzi gospodarstwo rolne z którego osiąga dochód w wysokości około 650 zł miesięcznie.

Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powodowi przysługuje w stosunku do pozwanego roszczenie pieniężne w wysokości dochodzonej pozwem. Zdaniem Sądu, strona powodowa wykazała i udowodniła zasadność oraz wysokość swego żądania. W pierwszej kolejności Sąd podniósł, że w sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 385 ³ pkt 5 Kc. Za niedozwoloną klauzulę umowną można bowiem uznać tylko takie postanowienie które zezwala kontrahentowi konsumenta na przeniesienie praw i łączne z nimi przekazanie obowiązków wynikających z umowy, bez zgody konsumenta. Tymczasem umowa cesji zawarta pomiędzy (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. a powodem nie przenosiła na cedenta ogółu praw i obowiązków a jedynie wierzytelność przysługującą cesjonariuszowi w stosunku do pozwanego z tytułu umowy kredytowej. Jako chybione sąd potraktował także zarzuty: przedawnienia - z uwagi na przerwanie jego biegu poprzez wszczęcie egzekucji komorniczej, oraz zarzut powagi rzeczy osądzonej - z uwagi na fakt, że wystawiony przez cesjonariusza bankowy tytuł egzekucyjny upoważnia do prowadzenia egzekucji jedynie bank. W ocenie sądu niewiarygodne pozostają twierdzenia W. K. co do tego, że spłacił całość zobowiązania. Z przedstawionych przez pozwanego dowodów wpłat wynika, że wszystkie zostały dokonane przed przelaniem spornej wierzytelności na powoda. Ponadto powód przedstawił historię rachunku pozwanego obrazującą sposób zaliczania poszczególnych wpłat na poczet długu.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu adw. P. N.. W apelacji zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 385 ¹ K.c. w zw. z art. 385 ³ pkt 5 K.c. poprzez błędną jego wykładnie i przyjęcie, że (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. mógł przenieść na powoda ogół praw i obowiązków wynikających z umowy kredytowej, podczas gdy zaciągnięty kredyt miał charakter konsumencki i takie przeniesienie nie powinno być skuteczne w stosunku do pozwanego,

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na jego wynik tj. art. 233 § 1 K.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, poprzez błędne uznanie wiarygodności dokumentów prywatnych załączonych przez powoda i ustalenie na ich podstawie wysokości kwoty należnej powodowi.

W ocenie pozwanego dokumenty prywatne złożone przez powoda w tym rachunki bankowe i wyciągi z ksiąg funduszu nie stanowią jednoznacznie o tym, że wierzytelność w podanej przez powoda kwocie istnieje. Co więcej, zdaniem W. K. w aktach sprawy nie ma dokumentów świadczących o przeniesieniu wierzytelności banku na rzecz powoda.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa w całości lub ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zwolnienie pozwanego od ponoszenia kosztów sądowych w całości oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu wywołanym wniesieniem apelacji.

W odpowiedzi na apelację powód reprezentowany przez r.pr. A. K. wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy uznać, że Sąd pierwszej instancji poczynił w przedmiotowej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i prawne. Sąd odwoławczy przyjmuje je za własne i podziela wszystkie wyprowadzone na ich podstawie wnioski.

Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie dopuścił się naruszenia art. 233 K.p.c. skutkującej wadliwą oceną materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena ta musi być zgodna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz uwzględniać całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego - to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orz. SN z 6.11.1998 r, II CKN 4/98). Ocena dowodów przeprowadzona z zachowaniem tych reguł mieści się w granicach wyznaczonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów wprowadzoną w art. 233 k.p.c. Nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez sąd pierwszej instancji. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. ( a zatem wykazania, że sąd a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego , względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów – grupy dowodów ) – por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2013 r. w sprawie I ACa 1075/12, Lex nr 1267341.

Podniesione zatem przez apelującego zarzuty mogłyby być uwzględnione jedynie wówczas, gdyby wykazano, że zebrane dowody w części zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego. Tego zaś pozwany nie dowiódł a jego twierdzenia, że prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie prowadzi do odmiennych ustaleń jest jedynie polemiką z trafnymi wnioskami Sądu Rejonowego

Należy bowiem w ślad za Sądem Rejonowym uznać, że poświadczone za zgodność z oryginałem przez zawodowego pełnomocnika powoda dokumenty, w tym: umowa kredytu odnawialnego wraz z regulaminem, bankowy tytuł egzekucyjny Nr (...) oraz historia rachunku dla konta nr (...) tworzą spójny łańcuch dowodów obrazujący zarówno fakt zaciągnięcia przez pozwanego zobowiązania kredytowego, jego wysokość jak również sposób zaliczania przez bank dokonywanych wpłat. Pozwany kwestionując wiarygodność w/w dokumentów nie wskazał konkretnie w jakiej części, który z dokumentów zawiera informacje niezgodne z prawdą. W szczególności, żadne konkretne zastrzeżenia nie zostały podniesione w stosunku do treści dokumentu w postaci historii rachunku bankowego, zawierającego szczegółowe wyliczenie zobowiązania pozwanego z rozbiciem na należność główną, odsetki, opłaty i inne koszty. W tym stanie rzeczy zarzut apelacji oparty wyłącznie na tezie, że przedstawione przez powoda dokumenty prywatne nie posiadają waloru wiarygodności albowiem nie są dokumentami urzędowymi, jest całkowicie chybiony. Sąd Okręgowy nie podziela również zastrzeżeń apelującego co do faktu właściwego udowodnienia przez powoda cesji wierzytelności z umowy kredytowej. W szczególności w aktach sprawy egzekucyjnej KM 1746/10 prowadzonej przeciwko pozwanemu przez K. K. S. przy Sądzie Rejonowym w Łasku na k. 89 zalega pismo wierzyciela (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. w którym zawiadamia organ egzekucyjny o cesji wierzytelności na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Zamkniętego z siedzibą w G.. Pismo to w zestawieniu z dokumentami złożonymi do sprawy w postaci umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27 kwietnia 2012r wyciągiem z załącznika do tej umowy stanowi wystarczający dowód przelewu wierzytelności na rzecz powoda.

Jako chybiony Sąd uznał zarzut naruszenia art. 385 ¹ K.c. w zw. z art. 385 ³ pkt 5 K.c. Nie powielając w tym miejscu trafnej argumentacji jurydycznej Sądu meritii, którą Sąd odwoławczy w pełni podziela, warto jedynie zauważyć, że skarżący błędnie wywodzi jakoby Sąd I instancji przyjął, że (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. mógł przenieść na powoda ogół praw i obowiązków wynikających z umowy kredytowej. Otóż, uważna lektura uzasadnienia Sądu Rejonowego prowadzi do wniosku całkowicie przeciwnego. Tym nie mniej Sąd ten trafnie przyjął, że rozpoznawanej sprawie przepis art. art. 385 ³ pkt 5 K.c. w ogóle nie znajduje zastosowania albowiem przedmiotem cesji nie był ogół praw i obowiązków z umowy a jedynie wynikająca z niej wierzytelność banku.

Mając powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 Kpc orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 Kpc w z art. 102 Kpc uznając, że sytuacja osobista i majątkowa pozwanego stanowi podstawę do zmiarkowania o połowę należnych stronie powodowej kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przyznano pełnomocnikowi powoda zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.