Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2015 r.

sprawy S. W.

obwinionego o wykroczenie z art. 124 §1 kw

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 23 marca 2015 r. sygn. akt VII W 958/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżyciela posiłkowego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, stwierdzając że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 274/15

UZASADNIENIE

S. W. został obwiniony o to, że: w okresie od 25 do 26 października 2014 r. w miejscowości M. na ulicy (...) w pow. (...) umyślnie uszkodził ogrodzenie działki nr (...) poprzez wyłamanie drewnianego słupka oraz wywrócenie metalowej furtki powodując straty w kwocie 200 złotych na szkodę W. H..

tj. o czyn z art. 124 § 1 k.w.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2015 roku Sąd Rejonowy w Siedlcach obwinionego S. W. uniewinnił od popełnienia zarzuconego mu czynu, koszty postępowania przrzyjął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel posiłkowy W. H.. Polemizując z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy w Siedlcach wyraził swoje głębokie niezadowolenie z treści zapadłego orzeczenia. Jednocześnie podnieść należy, iż zaskarżając wyrok Sądu I instancji skarżący nie wskazał konkretnych zarzutów apelacyjnych. W złożonej apelacji oskarżyciel posiłkowy wniósł o ponowną analizę sprawy oraz uchylenie zaskarżonego wyroku.

Na rozprawie odwoławczej rozpoznane zostało pismo obwinionego S. W., zatytułowane „prośba”, w którym wniósł o zawieszenie postępowania w sprawie. Obwiniony wskazał sygnaturę akt VII W 958/14, która jest oznaczeniem niniejszej sprawy w Sądzie Rejonowym.

Sąd postanowił powyższego wniosku obwinionego nie uwzględnić, bowiem nie uzasadnił on z jakiego powodu Sąd miałby zawieszać postępowanie w niniejszej sprawie, a brak jest powodów do uznania, iż istnieje długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca rozpoznanie sprawy w postepowaniu odwoławczym.

Oskarżyciel posiłkowy poparł złożoną apelację i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obwiniony wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela posiłkowego jest oczywiście bezzasadna i jako tak nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu II instancji, szczegółowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego, a także lektura przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd I instancji oceniając zebrany materiał dowodowy, uzasadnia wniosek, iż postępowanie Sądu Rejonowego przeprowadzone zostało w sposób zasługujący na akceptację. Sąd I instancji bowiem w prawidłowy sposób zebrał materiał dowodowy, wyjaśniając wszystkie istotne okoliczności sprawy, a ocena materiału dowodowego dokonana została z poszanowaniem zasady obiektywizmu i nie wykazuje błędów logicznych oraz nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej przepisem art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. Ustalony na podstawie wiarygodnych dowodów stan faktyczny odzwierciedla rzeczywisty przebieg zdarzenia. Ponadto uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 k.p.w. i pozwala na kontrolę odwoławczą prawidłowości rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do treści uzasadnienia Sądu Rejonowego, jak również biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy zauważyć, iż zapadłe w przedmiotowej sprawie końcowe merytoryczne rozstrzygnięcie było w pełni trafne. W zachowaniu obwinionego S. W. nie sposób dopatrzeć się bowiem znamion wykroczenia zniszczenia lub uszkodzenia cudzej rzeczy.

Przypomnieć należy, że wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. może polegać na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy ruchomej. Te formy bezprawnego zachowania ujęte zostały w dyspozycji przepisu w sposób alternatywny. Do pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności za czyn z tego przepisu wystarczy wystąpienie jednego z nich. Zniszczenie jest to takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje, że przestaje ona istnieć lub tak zmienia jej właściwości, że nie nadaje się ona do użytku zgodnego z jej pierwotnym przeznaczeniem. Uszkodzenie rzeczy polega na takiej ingerencji w jej właściwości, które nie powoduje zniszczenia, lecz skutkuje zmniejszeniem wartości danej rzeczy. Natomiast uczynienie rzeczy niezdatną do użytku następuje, gdy w wyniku działania sprawcy rzecz nie nadaje się do wykorzystania zgodnie z jej przeznaczeniem, nie powodując jednak naruszenia jej substancji (zob. J. Bafia, w: J. Bafia, D. Egierska, I. Śmietanka, Kodeks..., s. 300; M. Bojarski, w: M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń..., wyd. 5, s. 742).

W realiach niniejszej sprawy, zachowaniu S. W. nie można przypisać żadnego z wyżej wymienionych znamion tj. zniszczenia, uszkodzenia bądź uczynienia rzeczy niezdatną do dalszego użytku. Bezsporne w sprawie pozostaje prawidłowe ustalenie Sądu orzekającego, że metalowa furtka została jedynie przewrócona. W wyniku zmiany jej położenia nie przestała ona istnieć, nie nastąpiło jej uszkodzenie, w dalszym ciągu jest ona zdatna do użytku. Obwinionemu zarzucono także wyłamanie drewnianego słupka, o który pokrzywdzony oparł metalową furtkę. Jak wskazano jednak w pisemnych motywach wyroku Sądu Rejonowego, z zeznań pokrzywdzonego W. H. nie wynika, aby słupek ten był jego własnością. Sam W. H. przyznał, że właściwie nie wiadomo kto postawił drewniany słupek, który od wielu lat znajdował się na granicy działek.

W tej sytuacji Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał, iż brak jest podstaw do przypisania zachowaniu obwinionego S. W. znamion wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. i z tego powodu uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Niemożliwe było natomiast, co sugerował skarżący w pisemnym środku zaskarżenia, przyjęcie przez Sąd, iż złamanie przez obwinionego słupka znajdującego się w granicy działek wyczerpało znamiona przestępstwa usunięcia znaku granicznego (art. 277 kk), gdyż powyższe w postępowaniu wykroczeniowym byłoby wyjściem poza treść wniosku o ukaranie, a poza tym byłoby niemożliwe wobec braku skargi uprawnionego oskarżyciela do ścigania przestępstwa ze wskazanego wyżej przepisu kodeksu karnego.

Jednocześnie wskazać należy, iż przedmiotem niniejszego postępowania było wykroczenie z art. 124 § 1 k.w., a nie rozstrzygnięcie w spornej kwestii rozgraniczenia sąsiadujących ze sobą działek obwinionego S. W. i oskarżyciela posiłkowego W. H.. Z całą stanowczością zaznaczyć należy, iż kolejne ewentualne roszczenia i wnioski o rozgraniczenie działek winny być rozpoznane w drodze postępowania cywilnego, zaś uszkodzenie znaków granicznych może w przyszłości spowodować możliwość zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa i wszczęcia postępowania o czyn z art. 277 k.k.

Z tych też właśnie powodów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Mając na uwadze powyższe i na mocy art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k. w zw. z art. 109§2 k.p.w. Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.