Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SO Sławomir Klekocki (spr.)

SO Lucyna Pradelska-Staniczek

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2015 r.

sprawy: M. W. /W./,

syna M. i I.,

ur. (...) w N.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w W.

z dnia 26 stycznia 2015r. sygn. akt II K 292/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego M. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. M. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt V. 2 Ka 225/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy wW. sygn. akt II K 292/14 uznał M. W. za winnego tego, że:

1.  w dniu 2 lutego 2014 roku w W. na osiedlu (...) w windzie bloku nr 129 działając wspólnie i w porozumieniu z trzema nieustalonymi mężczyznami poprzez kopanie i uderzanie rękoma po całym ciele naraził P. M. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia powodując u pokrzywdzonego obrażenia postaci zasinienia i opuchlizny lewego oka, zadrapań na twarzy i plecach, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  w dniu 2 lutego 2014 roku w W. groził P. M. pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył orzeczone powyżej kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach od 03.02.2014 r. do 04.02.2014 r.

Nadto na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci nawiązki poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. M. kwoty 5.000 złotych.

Na podstawie art. 627 kpk oraz § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 w zw. z § 14 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od oskarżonego M. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. M. koszty zastępstwa procesowego w kwocie 588 złotych oraz na podstawie art. 627 kpk i art. 617 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 180 złotych oraz wydatki w wysokości 170 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego M. W. zaskarżając wyrok w całości zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, a to art. 366 § 1 kpk, art. 393 § 1 kpk oraz art. 410 kpk poprzez nie wyjaśnienie przez Sąd wszystkich istotnych okoliczności sprawy, będące konsekwencją nieodczytania notatki urzędowej z czynności k. 1 i pominięcia tego dowodu, w konsekwencji czego Sąd oparł wyrok na części zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie,

2. obrazę przepisów postępowania, a to art. 366 § 1 kpk i art. 170 § 1 pkt 5 kpk przez oddalenie wniosku dowodowego złożonego na rozprawie w dniu 21.01.2015 roku o zwrócenie się do K. w W. o nadesłanie notatników służbowych policjantów uczestniczących w interwencji w dniu 2.02.2014 r.,

3. obrazę przepisów postępowania, a to art.366 § 1 kpk i art. 201 kpk poprzez oparcie ustaleń faktycznych na niepełnej opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny dra n. med. A. B. (k. 56) mimo, iż opinia nie udzielała odpowiedzi na zlecone zagadnienia, a przez to ustalenia faktyczne Sądu I instancji są niepełne i błędne,

4. obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 kpk, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 kpk poprzez oparcie ustaleń faktycznych wyłącznie na zeznaniach pokrzywdzonego P. M., z pominięciem oceny tych zeznań z innymi dowodami omówionymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i pominięcie istotnych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego M. W., przez co przeprowadzona ocena dowodów jest niepełna i przekracza granice swobodnej oceny dowodów, a sporządzone uzasadnienie nie zawiera pełnej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i pełnej oceny wszystkich zgromadzonych dowodów,

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na ustaleniu, że oskarżony groził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia w sytuacji, gdy brak jednoznacznych i pewnych dowodów w tym zakresie,

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na ustaleniu, że adekwatną do okoliczności sprawy wysokością nawiązki jest kwota 5.000 złotych w sytuacji, gdy pokrzywdzony nie uzasadnił w żaden sposób żądania zadośćuczynienia, a przez to orzeczona nawiązka jest rażąco wysoka.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego M. W. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 przez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 157 § 2 kk i umorzenie postępowania wobec braku skargi uprawnionego oskarżyciela, w punkcie 2 przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu oraz uchylenie zaskarżonego wyroku w punktach 3 i 5 ewentualnie wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego M. W. nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać należy, że wszystkie zarzuty apelacji zarówno odwołujące się do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jak i naruszenia art. 7 kpk nie są słuszne i nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy przedstawiając ocenę dowodów w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stosownie do wymogów z art. 424 kpk , szczegółowo wskazał, na których dowodach się oparł, dlaczego poszczególnym dowodom, i w jakim zakresie dał wiarę oraz dlaczego uznał wyjaśnienia oskarżonego M. W. za niewiarygodne. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji podnosi zarzut obrazy art. 366 § 1 kpk polegający na nieodczytaniu przez sąd notatki służbowej z czynności funkcjonariusza policji i niedopuszczenie notatek służbowych policjantów uczestniczących w interwencji w dniu 2 lutego 2014 r. Jednak należy zauważyć, że Sąd Rejonowy na tę okoliczność przesłuchał na świadka M. K. funkcjonariusza Policji, który brał udział w interwencji w dniu zdarzenia, na wniosek obrońcy oskarżonego Sąd na rozprawie okazał świadkowi na k.1 przedmiotową notatkę służbową. Z treści tych zeznań wynika jednoznacznie, że pokrzywdzony opisując przebieg zdarzenia, zeznał, że został pobity przez oskarżonego i trzech jego kolegów w windzie. Nie budzi zatem wątpliwości fakt pobicia pokrzywdzonego przez oskarżonego i jego trzech kolegów. Nietrafny również okazał się zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego w apelacji zarzut, że opinia biegłego sądowego jest niepełna. Podkreślić należy, że zarówno oskarżony jak i jego obrońca przez okres postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem I instancji nie kwestionowali tej opinii. Nietrafny jest zarzut, że biegły sądowy wydając opinię nie badał pokrzywdzonego, a także nie wiedział jak przebiegało zdarzenie. Jak wynika z akt sprawy k.55 biegły sądowy otrzymał jako materiał dowodowy protokół ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania P. M., protokół oględzin ciała, zdjęcia i dokumentację lekarską k.2-4, 7-15 akt. Wiedział zatem biegły, jaki przebieg miało zdarzenie w dniu 2 lutego 2014 r., jakie obrażenia odniósł pokrzywdzony. Opinia przez biegłego została wydana w dniu 1 marca 2014 r. a więc prawie miesiąc po zdarzeniu, trudno wymagać od biegłego, aby bezpośrednio badał pokrzywdzonego, skoro odniesione przez niego obrażenia już nie istniały. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów z art. 158 § 1 kk i art190 § 1 kk. Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego skierowana jest co do całości orzeczenia, obowiązkiem Sądu Okręgowego jest również sprawdzenie, czy wymierzona oskarżonemu kara nie jest rażąco surowa. Przestępstwo z art. 158 § 1 kk i 190 § 1 kk zagrożone są karą pozbawienia do lat 3 lat. Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu za poszczególne przestępstwa kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności oscylował w dolnych granicach zagrożenia. Dolegliwość tych kar zdaniem Sądu Odwoławczego nie przekracza stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Wymierzając oskarżonemu karę łączną zastosował zasadę asperacji zbliżoną do zasady absorpcji, albowiem kara łączna 7 miesięcy pozbawienia wolności jest jedynie karą surowszą o 1 miesiąc przy zastosowaniu zasady absorpcji. Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną k.113-114, zarzucanych czynów dopuścił się w okresie próby, będąc już uprzednio karany na kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zgodzić się należy z Sądem I instancji, iż brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego, a w szczególności, że będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni w przyszłości przestępstwa. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczonych na ich poparcie argumentów, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.