Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy S. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek zażalenia ubezpieczonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt VI U 1882/13

p o s t a n a w i a :

1.  oddalić zażalenie;

2.  odstąpić od obciążenia ubezpieczonego S. G. od ponoszenia kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak SSA Jolanta Hawryszko

Sygn. akt III AUz 24/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 września 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., po rozpoznaniu wniosku z dnia 15 lipca 2013 roku, odmówił S. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Swoje rozstrzygnięcie organ rentowy uzasadnił treścią orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z 6 września 2013 roku, w którym stwierdzono, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji, wnosząc o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony podniósł, że udokumentował dokumentacją medyczną, że jego schorzenia dają podstawy do stwierdzenia niezdolności do pracy.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości z argumentacją podniesioną w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2014r. Sąd Okręgowy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S. na podstawie art. 477 ¹⁴ kpc uchylił zaskarżoną decyzję, sprawę przekazał do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. i umorzył postępowanie w sprawie.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach prawnych.

S. G. urodził się (...), z zawodu jest elektrykiem, w czasie swojej aktywności zawodowej pracował przede wszystkim w wyuczonym zawodzie, ale również jako magazynier, palacz c.o., przy obsłudze komory gazowej w Młynie (...) oraz przy obsłudze kotłowni.

W okresie od 21 lutego 2012 roku do 20 sierpnia 2012 r. pobierał zasiłek chorobowy, a następnie do 15 sierpnia 2013 r. świadczenie rehabilitacyjne. W dniu 15 lipca 2013 roku ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W dniu 12 sierpnia 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS-u po przeprowadzonym badaniu uznał, iż S. G. nie jest niezdolny do pracy. Lekarz Orzecznik rozpoznał u ubezpieczonego zespół bólowy kręgosłupa L/S, zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego lewego leczone operacyjnie – alloplastyka w lutym 2012, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę.

Komisja Lekarska ZUS po rozpoznaniu sprzeciwu ubezpieczonego od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego w dniu 6 września 2013 roku potwierdziła opinię Lekarza Orzecznika ZUS uznając, że S. G. nie jest osobą niezdolną do pracy. Komisja rozpoznała u wnioskodawcy zespół bólowy kręgosłupa L/S w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, przebytą alloplastykę lewego stawu biodrowego – 23.02.2013 r., chorobę niedokrwienną serca, przebyty zawał mięśnia sercowego NSTEMI w 2009 r. leczony PTCA z implantacją stentu do gałęzi marginalnej LTW, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2, otyłość (BMI 38).

U ubezpieczonego rozpoznano na dzień wydania zaskarżonej decyzji:

1. chorobę niedokrwienna serca w okresie ustabilizowanej niewydolności wieńcowej II 0 według CCS; przebyty 16.05.2009 r. zawał serca NSTEMI, leczony angioplastyką t. okalającej lewej (LCx) z implantacją stentu – przy braku zmian koronarograficznych pozostałych tętnic wieńcowych;

2. cechy zespołu metabolicznego:

- nadciśnienie tętnicze samoistne w II okresie WHO;

- otyłość elementarną (BMI=39,9 Kg/m.kw.),

- cukrzycę t.2 leczona okresowo insuliną, aktualnie wyrównana tabletkami;

3. stan po wszczepieniu sztucznego stawu biodrowego lewego (23.02.2012 r.) z dobrym wynikiem czynnościowym. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego bez zespołu bólowego i objawów podrażnienia korzeni nerwowych.

Stwierdzone zmiany chorobowe nie powodowały po wykorzystaniu przez ubezpieczonego świadczenia rehabilitacyjnego oraz na dzień wydania zaskarżonej decyzji niezdolności do pracy. Niewydolność krążenia w przebiegu choroby niedokrwiennej serca i nadciśnienia tętniczego oraz zmiany chorobowe narządu ruchu nie ujawniły się wówczas w stopniu pozwalającym na kwalifikację wnioskodawcy do długotrwałej niezdolności do pracy.

W toku postępowania sądowego nastąpiło znaczne pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego w zakresie układu krążenia. W dniu 22 stycznia 2013 r. ubezpieczony podał się badaniom ECHO serca, które wykazały zaburzenia relaksacji E=A, EF 50 %, lewy przedsionek w rozkurczu 49 mm, komora lewa w rozkurczu 67 x 51 mm.

Od 1 lutego 2014 r. wystąpiła u wnioskodawcy kardiomyopatia niedokrwienna serca z napadowym migotaniem przedsionków w okresie przewlekłej lewokomorowej niewydolności krążenia w II okresie K.K. Rozpoznana niewydolność krążenia w przebiegu choroby niedokrwiennej serca oraz nadciśnienia tętniczego czyni S. G. od 1 lutego 2014 r. częściowo niezdolnym do pracy.

Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z przepisami art. 57 oraz art. 58 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2009r. nr 153, poz.1227 ze zm., dalej jako: ustawa emerytalna) - renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnił następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, tj. jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat – 5 lat w ostatnim dziesięcioleciu poprzedzającym dzień złożenia wniosku, a jeżeli zainteresowany w chwili złożenia wniosku nie pozostaje w zatrudnieniu – w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem powstania niezdolności do pracy,

3. niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12 ustawy albo nie później niż 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2). Natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust.3).

Sąd I instancji podniósł, że w niniejszym postępowaniu kwestią sporną było ustalenie, czy S. G. jest osobą niezdolną do pracy czy też jest – jak wskazywał organ rentowy zdolny do pracy.

Z uwagi na to, iż ocena stanu zdrowia ubezpieczonego wymagała wiadomości specjalnych, Sąd Okręgowy dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych o specjalnościach właściwych dla wskazywanych przez ubezpieczonego na dzień wydania zaskarżonej decyzji schorzeń, a mianowicie biegłych sądowych specjalistów z zakresu kardiologii dr n. med. G. K.(pierwszy zespół), neurologii dr nauk med. B. M. i ortopedii A. K. (pierwszy zespół), kardiologii dr nauk med. J. S. (1) i ortopedii dr n. med. H. M. (drugi zespół). Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu orzekającego w pierwszej instancji. Sąd Okręgowy uznał za rzetelne złożone w sprawie opinie przez biegłych sądowych poza wnioskami opinii biegłego G. K., których nie podzielił z uwagi na treść opinii J. S. (1) i jej uzasadnienie. Opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania wydane zostały przez biegłych sądowych - specjalistów posiadających wieloletnią praktykę zawodową, cieszących się dużym autorytetem, po uprzednio przeprowadzonym badaniu ubezpieczonego oraz po wcześniejszej analizie treści dokumentacji lekarskiej dotyczącej ubezpieczonego. Opinie te są, w ocenie Sądu I instancji, jasne i spójne, wnioski w nich zawarte (poza wnioskami biegłego G. K.) logiczne i przekonująco uzasadnione, a rzetelność i fachowość powyższych ustaleń nie budzi żadnych wątpliwości i pozwala na uznanie ich za wiarygodne.

Sąd Okręgowy podkreślił, że biegli postawili wyraźne rozpoznanie odnośnie schorzeń ubezpieczonego występujących u niego w chwili wydawania przez organ rentowy zaskarżonej decyzji i ich wpływu na zdolność ubezpieczonego do pracy. Biegli (poza G. K.) uznali, iż w dacie wydawania zaskarżonej decyzji (18 września 2013 r.) stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadniał uznania go za osobę długotrwale niezdolną do pracy. Biegli z zakresu neurologii oraz ortopedii nie stwierdzili u ubezpieczonego istotnego deficytu funkcji układu ruchu. Również biegły z zakresu kardiologii J. S. (1) wskazał, że stan układu krążenia w tym czasie nie dawał podstaw do kwalifikacji ubezpieczonego jako osoby długotrwale niezdolnej do pracy. Za częściowo niezdolnego do pracy po zakończeniu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego uznał wnioskodawcę jedynie biegły G. K., stwierdzając w dniu badania (1 lutego 2014 r.) niewydolność serca. Jednakże po rozważeniu zarzutów PKL, biegły ten nie wykluczył, że objawy niewydolności nasiliły się dopiero po badaniu wnioskodawcy przez Komisję Lekarską ZUS i wniósł o dostarczenie badania ECHO serca. Na podstawie posiadanej wcześniej dokumentacji medycznej ubezpieczonego, a także, nowej dokumentacji (ECHO serca z 11.02.2014 r.) i badania z 3 lipca 2014 r. biegły kardiolog, J. S. (1), uznał, że od dnia pierwszego badania przez biegłych (1 lutego 2014 r.) nastąpiło skutkujące uznaniem niezdolności do pracy wnioskodawcy pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego, potwierdzone wynikiem badania ECHO serca, przyspieszoną czynnością serca do 108/min (w wywiadzie napadowe migotanie przedsionków), rytmem cwałowym typu „pędzącego pociągu”. Równocześnie biegły ten wskazał, że na dzień pierwszego badania przez biegłego G. K. nie było podstaw do stwierdzenia, że niezdolność do pracy istniała już w dniu wydania zaskarżonej decyzji, ponieważ oprócz tego, że brak było badań kardiometrycznych, to nie występowały wówczas zmiany chorobowe w badaniu przedmiotowym pozwalające na potraktowanie ich jako niewydolność krążenia w II okresie NYHA.

Mając na uwadze opinie biegłych sądowych Sąd Okręgowy ocenił, że nie było podstaw do ustalenia, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji ubezpieczony był długotrwale niezdolny do pracy, natomiast uznać należało, że w lutym 2014 roku nastąpiło pogorszenie jego stanu zdrowia.

Sąd I instancji zważył, że zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie ma wątpliwości co do tego, że istotne pogorszenie w lutym 2014 r. stanu zdrowia wnioskodawcy (stwierdzone również na podstawie nowej dokumentacji medycznej) stanowi nową okoliczność - w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. W tej sytuacji Sąd ten uznał za konieczne uchylenie zaskarżonej decyzji, przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu oraz umorzenie postępowania.

Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie wniósł ubezpieczony. Argumentował, że opinie biegłych potwierdzają jego niezdolność do pracy, a to daje podstawy do zamknięcia sprawy i ogłoszenia wyroku, bez umarzania postępowania. Ubezpieczony wniósł o uchylenie w całości postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 17 grudnia 2014 roku, przez jego zmianę poprzez zobowiązanie Sądu Okręgowego do wydania wyroku w sprawie.

W odpowiedzi na zażalenie organ rentowy wniósł o oddalenie zażalenia oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podkreślił, że podstawą rozstrzygnięcia były nowe okoliczności dotyczące niezdolności do pracy ubezpieczonego, które powstały po dniu złożenia odwołania od zaskarżonej decyzji. Organ argumentował, że z uwagi na to, iż postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym ustalenia dokonane przez organ, to sąd nie może we własnym zakresie ustalać prawa od świadczenia z ubezpieczeń społecznych. Ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Sąd Okręgowy słusznie przywołał treść art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. i na jego podstawie uchylił decyzję, przekazał sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umorzył postępowanie.

W wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r., II UK 79/11 (Lex nr 1130387) Sąd Najwyższy wskazał, że w dotychczasowym orzecznictwie przyjmuje się, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007/21-22/323). Z tego powodu, wbrew wnioskom skarżącego, sąd co do zasady nie może we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, a ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, Lex nr 276245).

W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005/3/43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, Lex nr 272581). Stąd też postępowanie dowodowe przed sądem w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności ubezpieczonego do pracy powinno zmierzać do ustalenia, czy w dacie orzekania przez organ rentowy po stronie ubezpieczonego występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, OSNP 2005/17/273). Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie sądu badanie stanu zdrowia ubezpieczonego, nie zastępują lekarza orzecznika ani komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia o zdolności do pracy lub jej braku.

Zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji (art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a k.p.c.) w granicach jej treści i przedmiotu. Decyzja odmawiająca prawa do renty rozstrzyga o braku prawa do tego świadczenia od dnia wniosku do dnia wydania decyzji i nie wypowiada się co do okresu późniejszego. Inaczej zatem niż w przypadku decyzji przyznającej świadczenie - nie rozstrzyga ona na przyszłość - poza okres zamknięty decyzją. Przedmiotem postępowania sądowego nie może być zatem prawo do renty za okres, którego nie obejmuje zaskarżona decyzja. W konsekwencji, istotę sprawy stanowi prawo do renty od dnia złożenia wniosku o świadczenie do dnia wydania decyzji i tylko co do niej istnieje zakaz merytorycznego orzekania przez sąd w sytuacji wskazanej w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Sąd Najwyższy w cytowanym wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r. zwrócił uwagę, że art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. dotyczy określonej kategorii spraw, a mianowicie spraw, w których odwołanie od decyzji, której podstawę stanowi orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia. Ustawodawca wyraźnie określił, że spór dotyczyć musi wyłącznie kwalifikacji stanu zdrowia ubezpieczonego na podstawie przesłanek niezdolności do pracy wynikających z art. 12 i 13 ustawy emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j. t. Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) i to kwalifikacji dokonanej na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej, skoro odwołanie ma się opierać „wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia”. Chodzi więc o sprawy, w których ubezpieczony kwestionuje stanowisko organu rentowego wynikające z podstawy faktycznej decyzji odnoszącej się do orzeczenia komisji lekarskiej. Prościej rzecz ujmując, przepis ten dotyczy spraw, w których ubezpieczony nie zgadza się z oceną jego stanu zdrowia wyrażoną w tym orzeczeniu, która powoduje, że na dzień wydania decyzji nie spełnia on - według organu rentowego - jednego z warunków koniecznych prawa do renty. Okoliczności dotyczące stanu zdrowia z okresu po wydaniu decyzji wykraczają więc poza zarzuty dotyczące orzeczenia komisji lekarskiej, na podstawie którego wydawana jest decyzja. Konsekwentnie zatem w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. mowa o „nowych okolicznościach”, które, choć powstałe po wniesieniu odwołania, mają znaczenie dla oceny stanu zdrowia do dnia decyzji. Dla przykładu, „nowe okoliczności” to schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Jeśli ujawnią się one w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, sprawa „wraca” na etap postępowania przed organem rentowym po to zasadniczo, aby organy orzecznicze Zakładu Ubezpieczeń Społecznych mogły dokonać ponownej oceny stanu zdrowia z ich uwzględnieniem. Ocena „nowych okoliczności” przez organy orzecznicze Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może doprowadzić do zmiany pierwotnego stanowiska organu rentowego i zakończenia sporu - bez potrzeby jego rozstrzygania przed sądem i ponoszenia kosztów opinii biegłych. Przeprowadzone w postępowaniu sądowym dowody (opinie biegłych), które wskazują na powstanie niezdolności do pracy dopiero po wniesieniu odwołania do sądu, potwierdzają przecież, że zaskarżona decyzja, a wcześniej orzeczenie komisji lekarskiej, nie były wadliwe.

Z art. 477 ⁹ § 2 ¹ k.p.c. i art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. wynikają obowiązki odpowiednio organu rentowego i sądu w razie pojawienia się „nowych okoliczności” dotyczących stanu zdrowia ubezpieczonego istniejącego przed wydaniem decyzji. W sytuacji, gdy tak rozumiane „nowości” ujawnione w odwołaniu dotyczą stanu zdrowia ubezpieczonego istniejącego przed wydaniem decyzji, to organ rentowy musi ją uchylić, przeprowadzić ponowną procedurę orzeczniczą i wydać nową decyzję. Jeśli ich ujawnienie nastąpi na etapie sądowego postępowania odwoławczego, obowiązek ten przechodzi na sąd pierwszej instancji.

W świetle powyższych rozważań wskazać należy, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowego zastosowania przepisu art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., gdyż pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego pod względem kardiologicznym jest nową okolicznością powstałą po dniu złożenia odwołania od decyzji z dnia 18 września 2013 r., ujawnioną w toku postępowania sądowego.

Z opinii biegłego kardiologa wynika bowiem, że ocena badania USG serca z dnia 11 lutego 2014 roku, analiza opinii sądowo-lekarskiej wydanej dnia 1 lutego 2014 roku oraz analiza zmian chorobowych stwierdzonych w badaniu przedmiotowym prowadzi do przyjęcia, że ubezpieczonego należy uznać za częściowo, okresowo niezdolnego do pracy od dnia 1 lutego 2014 roku. Dopiero bowiem badania dokonane przy okazji sporządzania opinii z dnia 1 lutego 2014 roku ujawniły niewydolność krążenia w przebiegu choroby niedokrwiennej serca. Biegły kardiolog J. S. (1) podkreślił, że na etapie oceny stanu zdrowia przez organy orzecznicze ZUS nie istniały u wnioskodawcy objawy niewydolności krążenia oraz zmiany chorobowe układu ruchu, które uzasadniałyby uznanie badanego za długotrwale niezdolnego do pracy. Zatem ostatecznie przyjąć trzeba, że pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego nastąpiło już w toku postępowania sądowego i jest nową okolicznością, która nie występowała w dniach badań przez lekarza orzecznika ZUS oraz komisji lekarskiej ZUS.

Dokonując ustaleń w zakresie pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego po dniu 18 września 2013 r. Sąd Okręgowy oparł się przede wszystkim na zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej oraz opiniach biegłych sądowych, a w szczególności na opinii głównej i uzupełniającej lekarza biegłego kardiologa J. S. (1). Opinie te również w ocenie Sądu Apelacyjnego są przekonujące.

Dlatego też, sąd odwoławczy nie znajdując żadnych podstaw do zakwestionowania stanowisk biegłych wyrażonych w opiniach, podzielił ocenę sądu pierwszej instancji.

Na podstawie art. 102 kpc. Sąd Apelacyjny odstąpił od obciążenia ubezpieczonego kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej mając na uwadze, że ubezpieczony nie pracuje, nie pobiera świadczenia rentowego. Jest osobą schorowaną a do dnia złożenia wniosku o rentę utrzymywał się ze świadczenia rehabilitacyjnego.

Tak argumentując Sąd Apelacyjny oddalił zażalenie ubezpieczonego jako nieuzasadnione w całości, o czym orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c.

SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak SSA Jolanta Hawryszko