Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant st. prot. sąd. M. K.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Anny Oszwałdowskiej – Kocur

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 roku

sprawy P. W.

oskarżonego z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu

z dnia 17 marca 2015 roku, sygn. akt II K 54/15

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 20 złotych za postępowanie odwoławcze i wymierza opłatę za II instancję w kwocie 60 złotych.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wągrowcu wyrokiem z dnia 17.03.2015r wydanym w sprawie IIK 54/15 uznał P. W. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 244 kk i wymierzył jemu za to karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego zaskarżając go w części i zarzucając rażącą surowość orzeczonej kary przejawiającą się nie zastosowaniem wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wymierzonej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na rozprawie apelacyjnej obrońcą podtrzymał swoje stanowisko. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd odwoławczy zważył co następuje.

Apelacja obrońcy jest niezasadna i to w stopniu oczywistym. Apelacja jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art. 457 § 2 k.p.k., jeżeli w oczywisty sposób nie ma wątpliwości co do tego, że w sprawie nie wystąpiły uchybienia określone w art. 438 k.p.k. oraz w art. 439 k.p.k., a nadto nie zachodzi przesłanka z art. 440 k.p.k. O oczywistej bezzasadności apelacji można mówić wówczas, kiedy już przy wstępnej ocenie, bez konieczności dogłębnej analizy podniesionych w niej zarzutów jest oczywiste, że wskazane w niej argumenty nie są trafne. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia, w wypadku złożonej apelacji.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe, rozważył wszystkie dowody, dokonując ich logicznej oceny i poczynił na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne. Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zawiera też wszystkie element wymagane przez art. 424 k.p.k., co umożliwia kontrolę tego wyroku przez Sąd odwoławczy.

Przechodząc do merytorycznego rozważenia zasadności zarzutu apelacji, należy zwrócić uwagę, że rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary (w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych orzeczonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo należycie nie uwzględnia stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego jej oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego ( vide: wyrok SN III KR 9/80, OSNPG 1980, z.11, poz. 139). Zarzut rażącej niewspółmierności, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok SN z 11.4.1985 r.) Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego, kara 3 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczona wobec P. W. za przypisane mu przestępstwo, nie zasługuje na miano rażąco surowej. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu sankcję karną w granicach zbliżonych do dolnego ustawowego zagrożenia przewidzianego za występek z art. 244 k.k. Represja prawnokarna wymierzona oskarżonemu w takim wymiarze nie wykracza poza granice sądowej swobody wymiaru kary.

Słusznie Sąd Rejonowy nie dopatrzył się wobec oskarżonego przesłanek do zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. Na stronie czwartej pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd i instancji precyzyjnie przedstawił motywy niezastosowania wobec oskarżonego regulacji przewidzianej w art. 69§ 1kk. Rozumowanie to w pełni podziela Sąd odwoławczy.

Wręcz jako kuriozalne należy traktować wywody obrońcy, który w swojej apelacji dopatruje się jakiegokolwiek nieprawidłowego działania organów ścigania. Przestępcze zachowanie oskarżonego osądzone w niniejszym postępowaniu nie mogło zostać objęte postępowaniem zakończonym wyrokiem z dnia 4.02.2015r w sprawie IIK 880/14 albowiem zostało popełnione już po wpłynięciu do Sądu aktu oskarżenia w sprawie IIK 880/14 – data wpłynięcia aktu oskarżenia 29.12.2014r. Biorąc pod uwagę częstotliwość w jakiej oskarżony ten w latach 2014 i 2015 dopuszczał się popełniania tego rodzaju przestępstw, przyjmując rozumowanie obrońcy za właściwe, niemożliwym byłoby wniesienie aktu oskarżenia przeciwko niemu albowiem zasadnie można byłoby się spodziewać, że za miesiąc lub dwa oskarżony dopuści się kolejnego tego samego rodzaju czynu.

SSO Leszek Matuszewski