Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Jolanta Węs

Protokolant – Małgorzata Miller

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 27 stycznia 2015 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 327/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z dnia 18 lutego 1983 roku) odmówił M. S. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych podając, iż nie udowodniła ona wymaganego 15-letniego okresu zatrudnienia w takich warunkach, a jedynie 13 lat, 8 miesięcy i 4 dni okresów pracy w warunkach szczególnych (decyzja – k. 14 a.e.).

W odwołaniu od tej decyzji M. S. zakwestionowała jej trafność podnosząc, że pracowała w warunkach szczególnych przez wymagany okres 15 lat. Z treści odwołania wynikało, że domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania jej prawa do emerytury (k. 2-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc argumenty leżące u podstaw zaskarżonej decyzji (k. 6-6v a.s.).

Na rozprawie w dniu 18 czerwca 2015 roku M. S. wniosła o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu od 1 sierpnia 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku i dodatkowo zwiększenie okresu pracy w szczególnych warunkach o 3 lata, 2 miesiące i 15 dni, ponieważ w tym okresie pracowała w zwiększonym wymiarze czasu pracy, to jest na półtora etatu. Domagała się ustalenia prawa do emerytury od dnia 1 stycznia 2015 roku (k. 12v a.s.).

Sąd Okręgowy ustali i zważył, co następuje:

M. S. urodziła się w dniu (...) (bezsporne).

W dniu 19 stycznia 2015 roku złożyła wniosek o emeryturę (wniosek k. 1-3 a.e.), dołączając do niego, między innymi, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, wystawione przez (...) w P. Zakład (...) w dniu 19 stycznia 2015 roku. Z dokumentu tego wynikało, że wnioskodawczyni jest zatrudniona w tym zakładzie pracy od dnia 19 września 1979 roku i wykonuje od początku zatrudnienia prace narażające na działanie promieniowania jonizującego oraz prace narażające na działanie pól elektromagnetycznych w zakresie od 0,1 do 300 000 Mhz w strefie zagrożenia wymienione w Wykazie A, Dziale XIV, poz. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) na stanowisku technika elektroradiologii w Pracowni Rtg, wymienionym w zarządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 12 lipca 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej. Z tego dokumentu wynikało również, że wnioskodawczyni przebywała na urlopie wychowawczym od 19 listopada 1981 roku do 18 listopada 1983 roku oraz od 17 maja 1984 roku do 16 maja 1987 roku (świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach k. 6 a.e.).

Organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawczyni legitymuje się łącznym stażem pracy w wymiarze 20 lat. Do zatrudnienia w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył jej okres od dnia 19 września 1979 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku (z wyjątkiem okresów urlopów wychowawczych od 19 listopada 1981 roku do 18 listopada 1983 roku oraz od 17 maja 1984 roku do 16 maja 1987 roku), tj.13 lat, 8 miesięcy i 4 dni (karta przebiegu zatrudnienia – k. 13 a.e.). Ponadto ustalił także, że wnioskodawczyni nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (część II pkt 2 wniosku o emeryturę – k. 2 a.e.).

Decyzją z dnia 27 stycznia 2015 roku organ rentowy odmówił M. S. prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (decyzja – k. 14 a.e.).

Wnioskodawczyni w trakcie niniejszego postępowania przedłożyła zaświadczenie wystawione przez (...)w P., z którego wynika, że w okresie od 1 sierpnia 1992 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku była zatrudniona w tym zakładzie na stanowisku starszego technika rtg w zwiększonym wymiarze czasu pracy o 3 godziny dziennie z przeznaczeniem na pracę w Dziale Pomocy Doraźnej (k. 5 a.s.).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z dokumentów zawarte w aktach sprawy i aktach organu rentowego, które obdarzono wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne oraz wydane przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień.

Odwołanie M. S. od powyższej decyzji jest w ocenie Sądu niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748), w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, emerytura przysługuje ubezpieczonemu (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami), który łącznie spełnił następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet,

2. nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa

3. w dniu wejścia w życie ustawy ( tj. 1 stycznia 1999 roku) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet, w tym co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obwiązującym na danym stanowisku pracy.

Wskazać należy, że okres, którego zaliczenia do pracy warunkach szczególnych domagała się wnioskodawczyni tj. od 1 sierpnia 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku, został już wliczony do tego rodzaju zatrudnienia przez organ rentowy. Z związku z powyższym brak jest jakichkolwiek podstaw do jego ponownego uwzględnienia do pracy w warunkach szczególnych, nawet biorąc pod uwagę fakt, iż w tym okresie wnioskodawczyni pracowała w zwiększonym o 3 godziny wymiarze czasu pracy. Staż pracy w warunkach szczególnych liczy się według zasady: rok za rok.

Jedynie w przypadku ustalania prawa do emerytury górniczej, w myśl art. 50 lit. d ust. 1 ustawy emerytalnej, w wymiarze półtorakrotnym zalicza się okres pracy górniczej. Wnioskodawczyni natomiast w niniejszym postępowaniu ubiega się o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym i nie ma prawnej możliwości zastosowania tego przepisu dla ustalenia, będącej przedmiotem niniejszego sporu, kwestii uprawnienia do świadczenia w postaci zwykłej emerytury pracowniczej.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że M. S. nie spełniła warunków do przyznania emerytury w niższym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawczyni wprawdzie ukończyła 55 lat życia, na dzień 1 stycznia 1999 roku wykazała 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych, nie przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego, ale wykazała tylko 13 lat, 8 miesięcy i 4 dni pracy w warunkach szczególnych, co oznacza, iż nie spełniła warunku posiadania 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach do uzyskania wcześniejszej emerytury.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy w związku z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.