Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Przewodniczący 00:00:03.120]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem z 25 lipca 2014 roku, Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. przeciwko G. M. (1), G. M. (2) i R. M., z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powodowej Miasta Ł., o eksmisję, uchylił wyrok zaoczny z 17 lutego 2014 roku w całości i nakazał pozwanym opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł., przy ulicy (...) wraz ze wszystkimi rzeczami i osobami, których prawa reprezentują, przyznał G. M. (1) i R. M. uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymał eksmisję do czasu złożenia przez Gminę Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, nie przyznał G. M. (2) uprawnienia do lokalu socjalnego, zarządził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda 337 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu i solidarnie od pozwanych na rzecz Miasta Ł. 120 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z tym rozstrzygnięciem nie zgodzili się pozwani. Wywiedli apelację, gdzie zarzucono naruszenie prawa materialnego artykuł 11 ustęp 2 punkt 2 Ustawy z 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gmin i zmianie Kodeksu cywilnego przez błędne przyjęcie, że wystosowany do pozwanych przez poprzednika prawnego strony powodowej wypowiedzenie lokalu nastąpiło z upływem wymaganego dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności, naruszenie artykułu 659 paragraf 1 kc, w związku z 680 kc oraz artykułu 6 Ustawy o ochronie praw lokatorów, przez bezzasadne przyjęcie, iż do chwili wyrokowania stron nie łączył aktualny stosunek najmu oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego przez przyjęcie, że strona powodowa w dniach 27 marca 2011 i 26 kwietnia 2011 wystosowała stosowne pismo o wezwaniu do zapłaty zaległego czynszu i dokonała wypowiedzenia umowy najmu. Naruszenie 233 paragraf 1 kpc przez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego bez wszechstronnego i obiektywnego rozważenia, mianowicie tutaj jest powtórzone te wcześniejsze, co do ustalenia, że pozwani otrzymali wypowiedzenia najmu z 26 kwietnia 2011 roku. W oparciu o te zarzuty wnosili pozwani o zmianę zaskarżonego wyroku, oddalanie żądania powódki, zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Apelacja jest zasadna. Podzielić należy zarzuty podniesione w apelacji, co do błędnych ustaleń Sądu Rejonowego. Wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że w dniu 27 marca 2011 roku na karcie 25, strona powodowa wezwała pozwanych do uiszczenia zaległości z tytułu czynszu i opłat, wyznaczając na to dodatkowy miesięczny termin i informując o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu. Pismo to, co wynika z potwierdzenia odbioru i nadania na karcie 28, nie zostało faktycznie odebrane przez żadnego z pozwanych. Przede wszystkim zaś trzeba podkreślić, że zostało skierowane jedynie do R. M.. Nie zostało natomiast przesłane G. M. (1), w szczególności w aktach brak jest dowodu na to, żeby takie pismo zostało przesłane pozwanej. Wskazać trzeba, że wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego pozwana nie zeznała, że otrzymała, pozwana przesłuchana na karcie 104, zeznała, że nie otrzymała wcześniej wezwania do zapłaty zaległości. W takiej sytuacji uznać należy, że ustalenie Sądu Rejonowego o skutecznym wyznaczeniu terminu miesięcznego, jest dowolne i nie znajduje uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym. Wypowiedzenie z 26 kwietnia 2011 roku na karcie 25, zostało natomiast błędnie zaadresowane na oboje małżonków, a wróciło nie odebrane przez żadnego z nich i dlatego też nie można uznać, że skutecznie zostało doręczone. Wskazać należy, że przesyłki nie mogą być adresowane na oboje małżonków, mianowicie nie można zaadresować R. i G. M. (3). Każdy z małżonków jest najemcą i każdy ma prawo, żeby przesyłka była adresowana bezpośrednio do każdego z nich, a nie zbiorczo. Każde z małżonków ma bowiem zdolność prawną stosownie do artykułu 8 Kodeksu cywilnego i powód reprezentowany na tamtym etapie, również przez profesjonalnego pełnomocnika no powinien zadać sobie trud i uczynić zadość wymogom prawnym w zakresie przesyłania pism, mianowicie powinien zaadresować w dwóch różnych kopertach dla każdego z pozwanych, gdzie miał prawo domagać się zapłaty zaległego czynszu z jednoczesnym wyznaczeniem miesięcznego terminu do zapłaty. Notabene kolejne wypowiedzenie z 18 lipca 2013 roku, na karcie 81, również nie mogłoby być skuteczne, ponieważ po pierwsze nie było poprzedzone wezwaniem do zapłaty zaległego czynszu, a po drugie skierowana przesyłka była również na oboje małżonków. W konsekwencji do tych błędnych ustaleń, no uznać należy, że doszło do naruszenia przepisu artykułu 11 ustęp 1 Ustawy o ochronie lokatorów, mianowicie Sąd błędnie przyjął, że doszło do skutecznego wypowiedzenia najmu. Wobec uznania, że bezskutecznie wypowiedziano najem najemcą uznać należy, że prawa do zamieszkania nie utracił także ich syn, zajmujący lokal w oparciu o użyczenie, dlatego też Sąd Okręgowy z mocy artykułu 386 paragraf 1 kpc, zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie artykułu 98, jeżeli chodzi o koszty prze poniesione w toku procesu przed Sądem Rejonowym a w związku z artykułem 391 paragraf 1 kpc o kosztach poniesionych w toku postępowania odwoławczego, przy czym o kosztach zastępstwa adwokackiego Sąd orzekł na podstawie stosownych przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Koniec uzasadnienia. (...)