Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Konrad Kosowski

Protokolant: sekr. sądowy Joanna Ciołko

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. sprawy

J. S. s. P. i M. z d. S.

ur. (...) w J.

obwinionego o to, że:

w dniu 11 stycznia 2015 r., o godz. 16.40, w miejscowości S., woj. (...), gmina i powiat K., na drodze W 367, kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...), przekroczył dozwoloną prędkość o 20 km/h, na terenie zabudowanym (70/50),

tj. za wykroczenie z art. 92a k.w.

1.  J. S. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, że dopuścił się go w S., to jest czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. wymierza wobec J. S. karę grzywny w kwocie 50 (pięćdziesiąt) zł,

2.  na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (...) w sprawach o wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od J. S. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł i wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

Sygn. akt II W 189/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 stycznia 2015r. J. S. jechał samochodem marki V. nr rej. (...) drogą przez S.. Był to teren zabudowany. Obowiązywała tam prędkość jazdy 50 km/h.

Dowód: wyjaśnienia J. S. –k23v-24,7v,

zeznania świadka A. B. –k24,

zeznania świadka R. W. (1) –k24v-25,4,

W tym dniu służbę patrolową pełnili funkcjonariusze policji A. B. i R. W. (2). Zajmowali się oni kontrolą prędkości pojazdów poruszających się na drodze, w terenie zabudowanym. Używali do tego celu miernika prędkości typu rapid 2K, który posiadał aktualne świadectwo legalizacji.

Dowód: zeznania świadka A. B. –k24,

zeznania świadka R. W. (1) –k24v-25,4,

notatka urzędowa –k1,

kopia świadectwa legalizacji ponownej –k2,

Około godziny 16:40 zatrzymano do kontroli przejeżdżającego przez M. R. S. w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości jazdy w terenie zabudowanym o 20 km/h. Funkcjonariusz pokazał mu wynik pomiaru na radarze i zaproponował mu mandat karny. J. S. twierdził, że mandatu nie przyjmie, gdyż funkcjonariusze powinni zrobić mu zdjęcie pojazdu w chwili popełnienia wykroczenia, a tego nie zrobili. J. S. nie przyjął mandatu. W chwili dokonywania pomiaru nie jechał w pobliżu pojazdu J. S. żaden inny pojazd.

Dowód: zeznania świadka A. B. –k24,

zeznania świadka R. W. (1) –k24v-25,4,

notatka urzędowa –k1,

Na tego typu mierniku prędkości jaki używali funkcjonariusze zarejestrowany zostaje za pomocą stopera czas od pomiaru prędkości.

Dowód: zeznania świadka R. W. (1) –k24v-25,4,

J. S. w swoich wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że jechał z prędkością 49-51 km/h. Wskazał, że był wyprzedzany przez pojazd, którego prędkość prawdopodobnie zmierzył policjant. W dalszych wyjaśnieniach wskazał, że mógł jechać z prędkością 55 -60 km/h. Obwiniony kwestionował czas jaki mu okazano, a jaki miał upłynąć od pomiaru do chwili okazania mu wyniku pomiaru.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego J. S. w zakresie w jakim wskazywał, że przejeżdżał w dniu zdarzenia przez S. i został zatrzymany do kontroli drogowej zasługują na wiarygodność, gdyż są w tym zakresie zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków funkcjonariuszy policji A. B. i R. W. (2). W przedstawionym zakresie Sąd dał też wiarę wskazanym powyżej świadkom, gdyż zeznania te były tu jednoznaczne.

Nie dano wiary wyjaśnieniom obwinionego J. S. co do faktu, że w terenie zabudowanym nie jechał z prędkością 70 km/h. Wskazane wyjaśnienia obwinionego stały w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadka funkcjonariusza policji R. W. (2), z których jednoznacznie wynikało, że taki właśnie był wynik pomiaru prędkości samochodu obwinionego (k4). Do akt przedstawiono kopię świadectwa legalizacji ponownej urządzenia, którym dokonywano wówczas pomiaru prędkości pojazdu obwinionego (k2), aktualną na dzień zdarzenia, co dodatkowo uwiarygodnia sprawność tego urządzenia w chwili dokonywania pomiaru prędkości pojazdu obwinionego a co za tym idzie wiarygodność zeznań świadka -funkcjonariusza policji.

Wspomnieć trzeba, że wyjaśnienia obwinionego co do prędkości z jaką się poruszał nie były też stanowcze. Podawał on bowiem, że jechał z prędkością 49-51 km/h, a następnie wskazał, że mógł jechać 55-60 km/h.

Nie dano też wiary obwinionemu, co do faktu, że miał być wyprzedzany przez inny pojazd podczas pomiaru jego prędkości. Przeczy temu relacja świadka R. W. (2), który logicznie zeznał, że nie dokonywałby w takiej sytuacji pomiaru prędkości.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów w postaci: notatki urzędowej i kopii legalizacji ponownej miernika prędkości, karty karnej i informacji z (...), jak też dokumentacji fotograficznej, albowiem nie znaleziono powodów, dla których należało poddać ich wiarygodność w wątpliwość.

Sąd uznał, że wina i sprawstwo obwinionego odnośnie zarzucanego mu czynu nie mogą w świetle zebranego materiału dowodowego budzić wątpliwości, a kwalifikacja prawna jest w pełni zasadna i prawidłowo oddaje prawno karną zawartość jego zachowania.

J. S. zachowaniem swoim polegającym na tym, że w dniu w dniu 11 stycznia 2015 roku, o godz. 16.40 w miejscowości S., kierując samochodem marki V. przekroczył dozwoloną prędkość, wypełnił ustawowe znamiona wykroczenia z art. 92a kw.

J. S. mogąc zachować się zgodnie z prawem, naruszył je. Jest on człowiekiem dorosłym, ma więc wiedzę, że jazda w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością jest zabroniona. Dysponując dostateczną wiedzą i doświadczeniem obwiniony jest osobą zdatną do zawinienia. Miał on możliwość rozpoznania bezprawności swojego czynu, mógł zachować się zgodnie z prawem. Obwiniony przypisanego mu wykroczenia dopuścił się umyślnie, w zamiarze bezpośrednim.

Przy wymiarze kary, za okoliczność łagodzącą wobec obwinionego, Sąd uznał jego dotychczasową niekaralność.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu był mniej niż znaczny. Kierował on samochodem przekraczając dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym, jechał drogą relacji K. –K. charakteryzującą się nie dużym natężeniem ruchu. Choć wskazać trzeba, że jego zachowanie mogło zatem narazić na niebezpieczeństwo jego samego, jak też innych uczestników ruchu drogowego. Zachowanie obwinionego w świetle powyższych okoliczności, należy zatem uznać za niewłaściwe i wykazujące na brak poszanowania dla porządku prawnego.

Przepis art. 92a Kodeksu wykroczeń przewiduje za to wykroczenie karę grzywny, a zatem od 20 zł do 5000 zł (art. 24 §1 kw). Sąd doszedł do przekonania, że biorąc pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, a także nastawienie obwinionego do postawionego mu zarzutu orzeczenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia jest wystarczające i spełni w należyty sposób cele kary. Właściwą karą w tej sytuacji jest kara grzywny w kwocie 50 zł.

Taki wymiar kary, w przekonaniu Sądu, pozwoli na osiągnięcie korzystnego wyniku w zakresie wychowawczym, wobec obwinionego. Szczególny nacisk, Sąd położył na analizę stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz na prawdopodobieństwo osiągnięcia przez karę orzeczoną w danej wysokości, celów prewencyjnych. Sąd jest przekonany, że taki wymiar kary zapobiegnie popełnieniu przez obwinionego podobnych czynów w przyszłości. Nie bez znaczenia dla ustalenia wysokości kary grzywny był też stopień naruszenia przez obwinionego obowiązków jako uczestnika ruchu drogowego. Wysokość kary, którą Sąd określił na 50 zł nie może być traktowana jako nazbyt wysoka. Kwota ta jest także adekwatna do możliwości finansowych obwinionego, który, jak oświadczył, osiąga miesięcznie dochody 1700zł.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 118 §1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (...) w sprawach o wykroczenia kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania. Kwotę tą uzasadnia okoliczność rozpoznania sprawy na rozprawie. Oprócz zryczałtowanych wydatków postępowania wymierzono obwinionemu opłatę w kwocie 30 zł. Kwota ta była uzależniona od wysokości orzeczonej kary grzywny i winna stanowić 10 % jej wysokości, nie mniej jednak niż 30 zł. Biorąc zatem pod uwagę niewielką wysokość orzeczonej grzywny, wymierzono J. S. opłatę w minimalnej wysokości.