Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 1991 roku na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego została zawiązana spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pod (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.. W latach 2008-2011 roku Prezesem Zarządu i jednocześnie większościowym wspólnikiem tej spółki był R. B.. Wyżej wymieniona spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (...). (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością został nadany numer REGON (...) oraz Numer Identyfikacji Podatkowej (...). W czasie pełnienia funkcji w Zarządzie spółki oskarżony był także osobą odpowiedzialną za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w tym polegających na złożeniu do właściwego rejestru sądowego rocznego sprawozdania finansowego spółki.

W dniu 17 lutego 1999 roku na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego została zawiązana spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G.. W dalszych latach działalności została zmieniona siedziba spółki a także większościowym wspólnikiem i jednocześnie Prezesem jednoosobowego zarządu spółki w 2011 roku był R. B.. (...) Sp. z o.o. ma siedzibę w G.. Wyżej wymieniona spółka została wpisana do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (...). (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością został nadany numer REGON (...) oraz Numer Identyfikacji Podatkowej (...). W czasie pełnienia funkcji w Zarządzie spółki oskarżony był także osobą odpowiedzialną za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości, w tym polegających na złożeniu do właściwego rejestru sądowego rocznego sprawozdania finansowego spółki.

Z uwagi na problemy ze zwołaniem Zgromadzenia Wspólników doszło do zaniedbań w składaniu przez obydwie spółki sprawozdań finansowych do właściwego sądu rejestrowego tj. w spółce (...) sp. z o.o. za lata 2008 – 2011 a w spółce (...) sp. z o.o. za 2011 rok. I tak w Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku w VII Wydziale Gospodarczym Krajowego Rejestru Sądowego nie zostały złożone sprawozdania finansowe dotyczące spółki (...) sp. z o.o. za rok obrachunkowy : 2008 r. – do dnia 15 lipca 2009 roku, za rok obrachunkowy 2009 r. – do dnia 15 lipca 2010 roku, za rok obrachunkowy 2010 r. – do dnia 15 lipca 2011 roku oraz za rok obrachunkowy 2011 r. – do dnia 15 lipca 2012 roku. Ponadto do dnia 15 lipca 2012 roku nie zostało złożone sprawozdanie finansowe dotyczące spółki (...) sp. z o.o. za rok obrachunkowy 2011.

Przedmiotowe sprawozdania finansowe dotyczące spółki (...) sp. z o.o. za lata 2008 – 2011 oraz sprawozdanie finansowe dotyczące spółki (...) sp. z o.o. za rok obrachunkowy 2011 nie zostały złożone do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie.

/ Dowód: wyjaśnienia R. B. k. 304-305, k. 304 → k. 107-108, k. 143-144, k. 199, k. 214-215, zeznania B. N. k. 306, k. 306 → k. 220-221, zawiadomienie k. 307 → k. 1-4, informacja z KRS k. 307 → k. 6, odpis z KRS k. 307 → k. 7-13, informacja z Urzedu Skarbowego k. 307 → k. 30-52, odpis z KRS k. 307 → k. 53-56, aneks i pełnomocnictwo k. 307 → k. 57-58, zgłoszenie aktualizacyjne k. 307 → k. 60-62, potwierdzenie zarejestrowania podmiotu k. 307 → k. 64, zgłoszenie rejestracyjne k. 307 → k. 66-67, pismo k. 307 → k. 65-66, potwierdzenie zgłoszenia rejestracyjnego k. 307 → k. 68, zawiadomienie k. 307 → k. 75-76, odpis z KRS k. 307 → k. 77-78, zawiadomienie k. 307 → k. 83, odpis z KRS k. 307 → k. 84-85, zawiadomienie k. 307 → k. 130-131, odpis z KRS k. 307 → k. 132-133, pismo z Urzędu Skarbowego z dokumentacją k. 307 → k. 146-182, odpis z KRS k. 307 → k. 294-297/

R. B. zarówno podczas postępowania przygotowawczego jak i rozprawy głównej złożył wyjaśnienia, w których nie przyznał się do zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów. W postępowaniu przygotowawczym wskazał, że sprawozdania nie zostały złożone, gdyż były problemy formalne i finansowe w spółkach związane z niemożnością zwołania zgromadzenia wspólników oraz ze złą kondycją finansową spółek, w związku z tym nie było środków na sporządzenie i złożenie sprawozdań finansowych do KRS.

W toku postępowania sądowego oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż w 2011 był on Prezesem spółki (...) i nie mógł składać sprawozdań w spółce (...). A ponadto z informacji jakie posiada oskarżony wynika, że sprawozdanie finansowe w spółce (...) za rok 2011 zostało złożone. Ponadto pozostałe zarzuty również nie są zgodne ze stanem faktycznym, ponieważ na początku 2013r. sprawozdania zostały złożone do KRS. Wobec tego zarzucane czyny nie są zgodne ze stanem faktycznym.

Odnośnie swoich wcześniejszych wyjaśnień oskarżony wskazał, iż nie podtrzymuje tego, że nie pamiętał o złożonej dokumentacji, która dwa miesiące wcześniej została złożona. Za poprzednie lata tzn. 2008-2009, 2010-2011 były opóźnienia z uwagi na brak zgromadzenia wspólników. Jednak sprawozdania zostały złożone. Zostały złożone na początku 2013r. w styczniu bądź w lutym. Oskarżony złożył je osobiście, ale nie pamięta, czy nadał je drogą pocztową, czy złożył je w kancelarii. Oskarżony podał także, że sprawozdanie zostało złożone na początku 2013r. Nie pamiętał jednak o tym fakcie ponieważ składając wyjaśnienia, był w danym czasie w okresie nasilonej amnezji. R. B. dodał, iż uważa, że jego wcześniejsze i obecne wyjaśnienia są zgodne, ponieważ dokumenty mimo nie zatwierdzenia przez zgromadzenie wspólników zostały złożone. Zaległe sprawozdanie finansowe złożył oskarżony na początku 2013r. Nie była to pełna dokumentacja, gdyż sprawozdanie nie było zatwierdzone przez zgromadzenie wspólników. W 2013r. oskarżony cierpiał na silną amnezję z powodu ciężkiej depresji, nie leczył się z tego powodu.

/ Dowód: wyjaśnienia R. B. k. 304-305, k. 304 → k. 107-108, k. 143-144, k. 199, k. 214-215/

R. B. ma 65 lat. Jest kawalerem, na dwoje dorosłych dzieci. Z zawodu jest elektronikiem. Jest prezesem Zarządu w spółkach (...) Sp. z o.o. (...) Sp. z o.o.. Z tytułu zajmowanej funkcji nie otrzymuje wynagrodzenia. Oskarżony jest bezrobotny, utrzymuje się z oszczędności, nie posiada majątku większej wartości . Oskarżony był karany sądownie za przestępstwa podobne z ustawy o rachunkowości.

/Dowód: dane o karalności k. 307 → k. 111-112, k. 239, k. 247-248, k. 256-257, k. 292-293, oświadczenie oskarżonego k. 303/

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktycznych na podstawie wyjaśnień oskarżonego, jak i dowodów z dokumentów, zgromadzonych zarówno podczas postępowania przygotowawczego jak i rozprawy głównej. Zdaniem Sądu stan faktyczny ustalony na podstawie tego materiału dowodowego w pełni może stanowić podstawę określenia odpowiedzialności karnej oskarżonego jak również pozwoli ustalić właściwe środki reakcji karnej na popełnione przez niego czyny zabronione. Sąd zmodyfikował jednak opis zarzucanych oskarżonemu czynów, ustalając poprawną datę ich popełnienia.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego R. B., Sąd dał im wiarę jedynie w części. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, iż był on prezesem zarządu spółki jako że powyższa okoliczność znajduje potwierdzenie w zebranych w sprawie dokumentach . Oskarżony zdaniem Sądu mimo nie przyznania się do winy, zdawał sobie sprawę ze swoich obowiązków jako osoby pełniącej funkcję prezesa zarządu spółki. Nie przyznając się zaś do winy podjął jedynie próbę wytłumaczenia powodów niezłożenia sprawozdań finansowych w obydwu spółkach wskazując chociażby, iż w 2011 roku był prezesem jedynie spółki (...). Sąd nie dał wiary tym wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż nie są one zgodne z zebranym materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z odpisami z rejestru KRS z których jasno wynika, iż oskarżony był i jest obecnie prezesem zarządu w obydwu spółkach, a także, iż sprawozdania w spółce (...) za lata 2008-2011 nie zostały złożone a w spółce (...) nie zostało złożone sprawozdanie za 2011 rok. Tłumaczenia oskarżonego nie usprawiedliwiają jego zachowania – uwzględnienie okoliczności podawanych przez niego nie może bowiem prowadzić do pierwotnego, ani wtórnego wyłączenia bezprawności jego czynu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka B. N.. Są one logiczne, spójne i konsekwentne. Świadek podała, że nie uczestniczyła z powodu choroby aktywnie w działalności spółki, ale zwracała się do oskarżonego w każdym roku w miesiącu marcu w sprawie zwołania zgromadzenia i sporządzenia sprawozdań do KRS, zaś ten zapewniał ją, że obecnie nie ma czasu ale zajmie się również tą sprawą. B. N. podała, iż ostatecznie sprzedała w 2013 roku swoje udziały R. B. i przestała być wspólnikiem spółki. Brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że świadek podaje nieprawdę, chcąc obciążyć oskarżonego. Świadek przyznała, iż całkowicie ufała oskarżonemu, które w jej ocenie jest osobą odpowiedzialną i godną zaufania.

Sąd dokonał ustaleń odnośnie wcześniejszej karalności oskarżonego w oparciu o informację uzyskaną z Krajowego Rejestru Karnego. Dokumenty te zostały sporządzone i potwierdzone przez uprawnioną instytucję. Ich autentyczność i prawdziwość nie wzbudziła wątpliwości Sądu.

Sąd dał wiarę dokumentom znajdującym się w aktach sprawy tj. odpisom i informacjom z KRS, dokumentom związanym z działalnością spółek (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. i innym dokumentom znajdującym się w aktach sprawy albowiem nikt nie kwestionował ich autentyczności, a Sąd nie znalazł podstaw, aby uczynić to z urzędu. Wszystkie zgromadzone dokumenty zostały sporządzone przez osoby uprawnione do ich wydania i w sposób zgodny z przepisami prawa.

R. B. z mocy art. 4 , art. 5 , art. 49 , art. 52 i art. 69 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości jako kierownik jednostki był osobą odpowiedzialną za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości określonych w ustawie , w tym polegających na złożeniu do rejestru sądowego sprawozdania finansowego spółki w ciągu 15 dni od jego zatwierdzenia , a nie później niż: do dnia 15.07.2009 roku – za rok 2008, do dnia 15.07.2010 roku – za rok 2009, do dnia 15.07.2011 roku – za rok 2010 , do dnia 15.07.2012 roku – za rok 2011. Oskarżony nie złożył jednak do rejestru sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku Wydział VII Gospodarczy w/w rocznych sprawozdań finansowych spółki (...) Sp. z o.o.oraz do dnia 15.07.2012 roku – za rok 2011 nie złożył do rejestru sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku Wydział VII Gospodarczy rocznego sprawozdania finansowego spółki(...) Sp. z o.o. . Czyny te należało więc zakwalifikować jako występki z art. 79 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Sąd doprecyzował więc opisy czynów w zakresie dotyczącym opisu terminu do złożenia sprawozdań finansowych, albowiem opis zawarty w akcie oskarżenia, charakteryzował się błędami i nie w pełni oddawał charakter czynów popełnionych przez oskarżonego . Nie budzi bowiem wątpliwości Sądu, że sprawozdania finansowe nie zostały złożone we właściwym sądzie rejestrowym w wyznaczonym przez prawo terminie – tj. w niniejszej sprawie do dnia 15 lipca 2009 r, 15 lipca 2010 r., 5 lipca 2011 r, 15 lipca 2012 r., Ewentualne późniejsze złożenie sprawozdania nie ma wpływu na byt przestępstwa, gdyż przestępstwo to jest popełnione w momencie upływu 15 dnia od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania, jako ostatniego momentu, w którym można jeszcze ten obowiązek wykonać (por. art. 6 § 1 k.k.). Z tego tez względu jak wyżej wskazano Sąd w tym zakresie zmienił opis zarzucanych oskarżonemu czynów, ustalając prawidłowe daty ich popełnienia.

Artykuł 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości określa odpowiedzialność karną osoby, która wbrew przepisom ustawy nie dopełniła obowiązku i nie złożyła sprawozdania finansowego lub sprawozdania z działalności we właściwym rejestrze sądowym. Art. 69 ust 1 ustawy o rachunkowości określa z kolei obowiązek złożenia sprawozdania finansowego i stanowi , iż kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, opinię biegłego rewidenta, jeżeli podlegało ono badaniu (…), odpis uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a w przypadku jednostek, o których mowa w art. 49 ust. 1 - także sprawozdanie z działalności - w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego. Sąd podziela utrwalony w piśmiennictwie pogląd , iż nie powinno budzić żadnych wątpliwości , że z uwagi na przynależność przepisów karnych art. 77–79 ustawy o rachunkowości do prawa karnego gospodarczego , a dokładniej rzecz ujmując , pozakodeksowego prawa karnego gospodarczego , rodzajowym przedmiotem ochrony określonym w tychże normach jest ochrona obrotu gospodarczego . Precyzyjnie ustalenie dobra prawnego przestępstw bilansowych staje się łatwiejsze , jeżeli uzna się , że księga rachunkowa , sprawozdanie finansowe czy opinia o sprawozdaniu finansowym nie stanowi dobra chronionego przepisami karnymi art. 77–79 omawianej ustawy , a przedmiot czynności wykonawczej . Istotna rola , jaką pełnią w obrocie gospodarczym księgi rachunkowe oraz sprawozdanie finansowe , w opinii Sądu , nie wymaga tłumaczenia . Założeniem racjonalnego ustawodawcy stało się nie tylko zapewnienie , aby występujące w obrocie dokumenty przyjmujące postać ksiąg rachunkowych , sprawozdania finansowego czy opinii o sprawozdaniu finansowym były wiarygodne , ale , co chyba zrozumiałe , istniały i były dostępne . Można zatem stwierdzić , że dobrem chronionym omawianych przepisów jest także „dostępność” ksiąg rachunkowych , sprawozdania finansowego oraz dokumentów określonych w przepisie art. 68 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości . W literaturze zwraca się zatem uwagę , że wspólnym dobrem chronionym przepisami karnymi tej ustawy jest więc również interes uczestników obrotu gospodarczego w uzyskiwaniu na podstawie ksiąg rachunkowych i sprawozdań finansowych podmiotów gospodarczych obrazu ich sytuacji majątkowej i gospodarczej , zgodnej z rzeczywistym stanem . Na ich podstawie są podejmowane decyzje optymalnej alokacji kapitału i bywa oszacowywane ryzyko podejmowanych decyzji gospodarczych . W tym sensie ochrona przepisu karnego rozciąga się na interesy majątkowe podmiotów , które podejmują decyzje na podstawie informacji zawartej w sprawozdaniu finansowym . Tym samym uzasadnia to kryminalizację przestępstw bilansowych z art. 77 pkt 1 przedmiotowej ustawy – prowadzenie ksiąg rachunkowych i sporządzenie sprawozdania finansowego oraz z art. 79 pkt 3, 4 i 5 tejże ustawy . Dostępność ksiąg rachunkowych , sprawozdania finansowego i opinii o sprawozdaniu finansowym oraz ich wiarygodność daje podmiotom występującym jako uczestnik obrotu gospodarczego pewność , że podejmowanie przez nich decyzje na podstawie informacji , które źródło swoje czerpią z ksiąg rachunkowych , sprawozdania finansowego oraz opinii o sprawozdaniu finansowym , nie są wadliwe . Biorąc to pod uwagę , należy stwierdzić , że za dobro prawne chronione omawianymi przepisami należy uznać także zaufanie . Zaufanie uczestnika obrotu gospodarczego jest oparte na założeniu „domniemania” co do wiarygodności dokumentów występujących w obrocie gospodarczym ( vide : O. W. „Przepisy karne ustawy o rachunkowości” wyd. LEX 2012 r. ).

Art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy o rachunkowości stanowi m.in., że księgi rachunkowe zamyka się na dzień kończący rok obrotowy. Przez rok obrotowy - rozumie się rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, stosowany również do celów podatkowych. Rok obrotowy lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę (art. 3 pkt 9 ustawy o rachunkowości). Z uwagi na fakt, że umowa spółki nie zawierała odmiennych uregulowań należało przyjąć, że rokiem obrotowym był rok kalendarzowy.

Na oskarżonym jako Prezesie Zarządu w obydwu spółkach w latach 2008-2011 ciążył więc obowiązek złożenia sprawozdań finansowych z działalności spółki (...) sp. z o.o. za lata 2008-2011 i (...) Sp. z o.o. za rok 2011. Wynika to wprost z treści przytoczonych wyżej przepisów. W ocenie Sądu z podanych wyżej przyczyn oskarżony miał świadomość pełnienia funkcji w zarządzie spółki oraz związanego z tym obowiązku złożenia sprawozdań do właściwego sądu rejestrowego. Oskarżony wprawdzie wyjaśniał, iż sprawozdania nie zostały złożone z uwagi na brak możliwości zwołania zgromadzenia wspólników a także z uwagi na złą kondycję finansową spółek. Ostatecznie jak wskazał oskarżony, sprawozdania zostały złożone. Zdaniem Sądu okoliczności te nie mogą wpłynąć na odpowiedzialność oskarżonego, gdyż oskarżony nie przedstawili żadnych dowodów potwierdzających, zaś zgromadzone dowody, w tym zeznania świadka B. N. przeczą twierdzeniom oskarżonego, a zwłaszcza z aktualnych odpisów KRS obydwu spółek wynika jednoznacznie, iż nie zostały złożone sprawozdania finansowe z działalności spółki (...) sp. z o.o. za lata 2008-2011 i (...) Sp. z o.o. za rok 2011. W ocenie Sądu wskazane przez R. B. okoliczności są próbą umniejszenia przez oskarżonego swojej winy i wskazują na jego bierność w zakresie dopełnienia obowiązku złożenia sprawozdań finansowych z działalności spółki (...) sp. z o.o. za lata 2008-2011 i (...) Sp. z o.o. za rok 2011.

Jak wynika więc ze zgromadzonych dowodów w postaci dokumentów oskarżony pełniąc funkcje w zarządzie obydwu spółek nie wywiązał się z obowiązku złożenia sprawozdań spółki (...) sp. z o.o. za lata 2008-2011 i (...) Sp. z o.o. za rok 2011 i nie złożył ich w terminie. Nie ma więc żadnych wątpliwości co do tego, że zachowaniem swoim oskarżony wypełnił wszelkie znamiona czynu określonego w art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości. Zatem kwalifikacja prawna czynu przyjęta przez oskarżyciela w akcie oskarżenia nie nasuwa zastrzeżeń co do prawidłowości. W sprawie nie zachodziły jednocześnie żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego lub bezprawność popełnionego przez niego czynu zabronionego.

Sąd skazując oskarżonego na karę grzywny miał na względzie przesłanki określone w art. 53 k.k., które nakazuje brać pod uwagę ustawodawca przy wymierzaniu kary. W ocenie Sądu tak wymierzona oskarżonemu kara, określona zgodnie z zasadą indywidualizacji odpowiedzialności karnej, nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego oraz wywrze na niego prawidłowy wpływ wychowawczy i zapobiegawczy, wdroży go do przestrzegania porządku prawnego, w szczególności w odniesieniu do przestępstw skarbowych, czyniąc jednocześnie zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto kara ta nie wykracza poza rzeczywistą potrzebę i w opinii Sądu w prawidłowy sposób uwzględnia wszystkie elementy decydujące o jej wymiarze. Będzie ona stanowiła zatem dla oskarżonego stosowną dolegliwość.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny za każdy z zarzucanych mu czynów w wysokości 20 stawek dziennych i ustalił wysokość jednej stawki na 20 złotych. Sąd uznał, iż taka kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu oraz spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego. Kara ta ma za zadanie wywrzeć wpływ na dalsze zachowanie oskarżonego i wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego oraz skłonić do poszanowania obowiązków związanych z prowadzeniem spraw spółki określonych w przepisach materialnego ustawy o rachunkowości, tak aby zachowanie oskarżonego nie naruszało pewności obrotu gospodarczego. Określając wymiar grzywny Sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe oskarżonego i jego warunki osobiste, rodzinne i stosunki majątkowe.

Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary grzywny i na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 80stawek dziennych i ustalił wysokość jednej stawki na 20 złotych. Sąd określając wymiar kary łącznej zastosował w jedynie w niewielkim stopniu zasadę absorpcji, biorąc pod uwagę, iż wprawdzie czyny przypisane oskarżonemu są przestępstwami podobnymi jednakże zostały popełnione w dość odległych odstępach czasu ( jedynie dwa z nich, opisane w punktach 4 i 5 aktu oskarżenia) zostały popełnione w tym samym czasie . W konsekwencji pomiędzy przedmiotowymi czynami istnieje związek przedmiotowy jednakże związek czasowy istnieje w niewielkim stopniu, co uniemożliwiało zastosowanie zasady absorpcji w większym zakresie. Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd wymierzył wskazaną wyżej karę łączną uznając, iż wymienione okoliczności mają należyte odzwierciedlenie w wysokości orzeczonej kary łącznej.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie przepisów powołanych w punkcie III wyroku i zwolnił go od obowiązku ich ponoszenia , uznając iż obciążanie oskarżonego kosztami sądowymi przekracza jego możliwości finansowe , zwłaszcza mając na uwadze iż oskarżony nie pracuje . Sąd wziął również pod uwagę, iż oskarżony nie posiada majątku.