Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Agnieszka Gutowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 maja 2015 r. i 30 czerwca 2015 r. sprawy, przeciwko M. K. c. J. i J. z domu N. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

W dniu 8 września 2014r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 marca 2014r. ok. godz. 9.40,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Orzeka

1)  Obwinioną M. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

2)  Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 6147/14

UZASADNIENIE

M. K. została obwiniona o to, że w dniu 8 września 2014r. tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 marca 2014r. ok. godz. 9.40, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 marca 2014 r. ok. godz. 9.40 strażnik miejski na ul. (...)/(...) w W. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na zaparkowaniu na skrzyżowaniu pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...).

W piśmie datowanym na dzień 17 kwietnia 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...) Oddział (...) wezwała właścicielkę pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) M. K. do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niej pytanie, odnoszące się do osoby kierującej w dniu zdarzenia w/w samochodem, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadziła osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania. Powyższe pismo zostało odebrane przez męża M. P. K. w dniu 23 kwietnia 2014 r.

Straż Miejska m. st. W. (...) Oddział (...) pismem datowanym na dzień 27 sierpnia 2014 r. wezwała M. K. (w przypadku, gdyby ona była osobą, która użytkowała pojazd we wskazanym dniu 30 marca 2014r. ok. godz. 9.40), do osobistego stawiennictwa do Referatu Oskarżycieli Publicznych (...)Oddziału Terenowego Straży Miejskiej m. st. W. przy ul. (...) lok. 7 w W. w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma w celu złożenia wyjaśnień w powyższej sprawie. W przypadku zaś, gdyby pojazd został powierzony, została ona wezwana do podania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował we wskazanym dniu i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. (...)Oddział (...). Powyższe pismo zostało odebrane przez męża M. P. K. w dniu 1 września 2014 r.

Pomimo obowiązku w terminie 7 dni od odebrania przez P. K. powyższego pisma M. K. nie wskazała Straży Miejskiej osoby, której powierzyła do kierowania lub używania w dniu 30 marca 2014 r. ok. godz. 9.40 pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...), którego była właścicielką.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej M. K. /e-protokół rozprawy z dnia 30 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:36 do godz. 00:03:12/, notatek urzędowych /k. 1, 7/, wezwań /k. 3, 5/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 6/, a także opinii sądowo-psychiatrycznej /k. 42-44/.

Obwiniona M. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczyła, iż to nie ona odebrała wezwanie oraz, że była wówczas w zagrożonej ciąży i przez cały czas przebywała na zwolnieniu. Oświadczyła ona nadto, iż jej mąż, który odebrał skierowaną do niej korespondencję, nie chciał jej denerwować z uwagi na jej stan i nie poinformował jej o tym. Wyjaśniła, iż o tym, że były takie zawiadomienia dowiedziała się dopiero wówczas, gdy otrzymała wyrok. Obwiniona oświadczyła także, iż w dacie wskazanej w zarzucie nie prowadziła pojazdu oraz, że nie wie kto w tym czasie prowadził w/w pojazd. Wskazała ona nadto, iż nie zamierza wskazać osoby kierującej pojazdem, gdyż nie chce składać fałszywych wyjaśnień. /e-protokół rozprawy z dnia 30 czerwca 2015 r. od godz. 00:01:36 do godz. 00:03:12 wyjaśnienia obwinionej M. K. /

M. K. ma 34 lata. Jest zamężna, posiada na swoim utrzymaniu dwoje dzieci, jej mąż nie pracuje. Z zawodu jest księgową, prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga miesięczny dochód w wysokości około 2500 złotych. Nie była karana. W przeszłości była leczona na depresję w (...). Nie była leczona w poradni przeciwalkoholowej. /e-protokół rozprawy z dnia 12 maja 2015 r. od godz. 00:00:42 do godz. 00:02:10 wyjaśnienia obwinionej M. K./

W toku postępowania sądowego M. K. była poddana badaniu psychiatrycznemu. Biegła psychiatra K. W. w sporządzonej opinii nie stwierdziła u obwinionej objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznała u niej przebyte zaburzenia adaptacyjne. Ponadto biegła stwierdziła, iż stan psychiczny M. K. w odniesieniu do zarzutu, o który jest obwiniona, nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem. W opinii biegłej poczytalność obwinionej w czasie czynu i w toku postępowania nie budzi żadnej wątpliwości. Zdaniem biegłej obwiniona mogła brać udział w postępowaniu sądowym. /k. 42-44 opinia sądowo-psychiatryczna/

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. K. w odniesieniu do przypisanego jej czynu.

W niniejszej sprawie obwiniona wobec wezwania Straży Miejskiej nie wykonała ciążącego na niej obowiązku wskazania, komu w dniu 30 marca 2014r. ok. godz. 9.40 powierzony został pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...), którego była właścicielką do używania/kierowania – nie zareagowała na wezwanie i nie udzieliła informacji. Dokonanie skutecznego doręczenia wezwania do wskazania komu powierzony został pojazd potwierdza zwrotne potwierdzenie odbioru /k. 6/, które zostało odebrane przez męża obwinionej.

Sąd ustalając stan faktyczny, oparł się na materiale w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 7/, wezwań /k. 3, 5/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 6/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd uwzględnił również opinię biegłego lekarza psychiatry sporządzoną w niniejszej sprawie. Jest ona jasna, wyczerpująca, wykonana przez osobę posiadającą odpowiednie wiadomości specjalistyczne. Zawiera stanowcze wnioski. /k. 42-44 opinia sądowo-psychiatryczna/

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej M. K.. Sąd dał im wiarę w zakresie, w jakim wskazywała ona, iż nie odebrała osobiście skierowanych do niej od Straży Miejskiej pism. Powyższa okoliczność znalazła potwierdzenie w zwrotnych potwierdzeniach odbioru /k. 4, 6/, z których wynika, iż skierowane do obwinionej od Straży Miejskiej pisma odbierał mąż obwinionej. Za wiarygodną należało również uznać tą część wyjaśnień obwinionej, w której wskazywała ona na okoliczności, z powodu których nie odbierała skierowanej do niej korespondencji, podnosząc, iż była wówczas w zagrożonej ciąży i przez cały czas przebywała na zwolnieniu, gdyż powyższa część wyjaśnień obwinionej w ocenie Sądu była logiczna oraz zgodna z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd nie dał z kolei wiary wyjaśnieniom obwinionej w części, w jakiej nie przyznała się ona do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Wskazywane przez nią okoliczności, iż nie wie kto w czasie wskazanym w zarzucie prowadził należący do niej pojazd oraz, że nie zamierza wskazać osoby kierującej pojazdem, gdyż nie chce składać fałszywych wyjaśnień, w ocenie Sądu stanowią jedynie realizację linii obrony mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności za wykroczenie.

Odnosząc się do podnoszonych przez obwinioną argumentów, iż jej mąż nie poinformował jej o odebraniu skierowanej do niej korespondencji oraz, że były takie zawiadomienia dowiedziała się dopiero wówczas, gdy otrzymała wyrok, zważyć należy, iż przepis art. 132 § 2 kpk, który reguluje kwestię tzw. doręczenia pośredniego ma zastosowanie również w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (poprzez art. 38 § 1 kpw). Zgodnie z powołanym przepisem art. 132 § 2 kpk w razie chwilowej nieobecności adresata w jego mieszkaniu pismo doręcza się dorosłemu domownikowi, a w razie nieobecności domownika pismo doręcza się administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli podejmą się oddać pismo adresatowi. Osoba odbierająca pismo w trybie art. 132 § 2 kpk potwierdza odbiór pisma zgodnie z art. 130 kpk. Doręczenie takie jest tak samo skuteczne, jak doręczenie pisma osobiście adresatowi. Datą doręczenia pisma jest data oddania go dorosłemu domownikowi, administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2012r. sygn. V KK 297/12, „uznanie pisma za prawidłowo doręczone w trybie przewidzianym w art. 132 § 2 k.p.k. opiera się wyłącznie na stwierdzeniu warunku formalnego i nie zależy od stanu wiedzy organu wysyłającego pismo, czy adresat rzeczywiście jest tylko chwilowo, czy trwale, nieobecny. Wystarczy dla uznania skuteczności tej czynności samo potwierdzenie faktu doręczenia owej przesyłki "dorosłemu domownikowi", lub innym osobom wskazanych w przepisie art. 132 § 2 k.p.k.”

W tej sytuacji wszelkie rozważania o braku świadomości obwinionej o obowiązku wskazania komu powierzyła pojazd, którego była właścicielką, do kierowania lub używania w oznaczonym czasie są nieuprawnione, gdyż w realiach niniejszej sprawy w dniu 1 września 2014 r. od Straży Miejskiej pismo skierowane do M. K. odebrał mąż obwinionej – P. K.. Doręczenie w trybie art. 132 § 2 kpk przyjmuje domniemanie faktyczne, tj., że osoba, której doręczono pismo kierowane do danego adresata, przekaże mu je niezwłocznie.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Wskazanie przez obwinioną, iż nie jest w stanie ustalić osoby, której powierzyła pojazd, nie powoduje braku wyczerpania znamion z art. 96 § 3 kw. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011).

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionej, jako właścicielce pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako właścicielka pojazdu, mogła zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi, tego jednak nie dokonała.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów - zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W chwili popełnienia czynu obwiniona była osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionej.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionej kara grzywny w wysokości 100 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionej oraz że będzie dostatecznie dolegliwa, biorąc pod uwagę zdolności zarobkowe obwinionej i jej sytuację zawodową. Poprzez orzeczenie względem obwinionej wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił obwinioną z obowiązku zapłaty w całości opłaty oraz kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.