Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Jadwiga Szumielewicz

Protokolant starszy sekretarz sądowy Maria Jamroz

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy P. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wypłatę emerytury od wcześniejszej daty i wypłatę wyrównania

na skutek odwołania P. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 9 grudnia 2014 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 108 /15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 grudnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury P. P. od dnia 1 listopada 2014 roku tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek o podjęcie emerytury (k. 110 t.II akt ZUS).

Odwołanie od tej decyzji wniósł pełnomocnik P. P.. W odwołaniu domagał się podjęcia emerytury od dnia 1 lipca 2013 roku tj. dnia ustalenia prawa do emerytury przed Sądem Okręgowym w Lublinie, wypłaty zaległych świadczeń od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 1 listopada 2014 roku wraz z odsetkami oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego(k.2-3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie, powołując się na treść art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 roku, poz. 1440, ze zmianami) (k. 5a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

P. P. urodził się w dniu (...).

W dniu 2 lipca 2013 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury (k. 1-2t.II akt ZUS.). Składając wniosek o prawo do emerytury wnioskodawca nadal pozostawał w zatrudnieniu (świadectwo pracy – k. 99 t.II akt ZUS).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 6 września 2013 roku odmówił P. P. prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (decyzja k. 43 akt ZUS.).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł P. P..

Wyrokiem z dnia 19 września 2014 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w pkt I zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił P. P. prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2013 roku, w pkt II ustalił, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie P. P. prawa do świadczenia emerytalnego w przepisanym terminie (wyrok – k. 64 akt VIII U 2324/13). Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem został doręczony Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L. w dniu 14 października 2014 roku (k. 77akt VIII U 2324/13). Apelacja nie została wniesiona i wyrok uprawomocnił się w dniu 29 października 2014 roku (k. 78 akt VIII U 2324/13).

Wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 19 września 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 14 listopada 2014 roku przyznał P. P. prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2013 roku. Wypłata świadczenia została zawieszona z uwagi na kontynuowanie przez wnioskodawcę zatrudnienia. Poinformowano go, że w celu wypłaty emerytury należy przedłożyć świadectwo pracy poświadczające fakt rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury (decyzja – k. 95 akt ZUS).

W dniu 25 listopada 2014 roku P. P. złożył wniosek o podjęcie wypłaty emerytury (k. 98 akt ZUS). Do wniosku dołączył świadectwo pracy wystawione przez Usługi (...) M. M. w C., z którego wynikało, że wnioskodawca od dnia 1 sierpnia 2011 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy oraz że stosunek pracy został rozwiązany z dniem 24 listopada 2014 roku (świadectwo pracy – k. 99 akt ZUS).

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 9 grudnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ustalił P. P. wysokość emerytury i podjął jej wypłatę od dnia 1 listopada 2014 roku (k. 110 akt ZUS).

Powyższy stan faktyczny nie był sporny między stronami, a Sąd ustalił go w oparciu o wymienione powyżej dowody z dokumentów. Nie budziły one wątpliwości, co do ich autentyczności, formy, treści oraz nie zostały zakwestionowane przez strony, brak było podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności.

Odwołanie nie jest zasadne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że świadczenie emerytalne wnioskodawcy ustalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 19 września 2014 roku zostało mu przyznane na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity: Dz.U. z 2015 roku, poz. 748 , ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

1)  posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn,

2)  legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, z pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Rozpoznając odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z dnia 6 września 2013 roku Sąd Okręgowy w Lublinie w sprawie VIII U 2324/13 uznał, że wnioskodawca spełnia wszystkie wymagane prawem przesłanki, wobec czego ustalił mu prawo do emerytury od miesiąca złożenia wniosku o emeryturę, to jest od dnia 1 lipca 2013 roku.

Podnieść należy, że zarówno w momencie składania wniosku o emeryturę, wydania decyzji z dnia 6 września 2013 roku, jak też składania odwołania od tej decyzji oraz w dniu wydania wyroku w sprawie VIII U 2324 /13 P. P. nadal kontynuował zatrudnienie w Usługi (...) M. M. w C.. Ta okoliczność nie stała jednak na przeszkodzie ustalenia mu prawa do emerytury, albowiem art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych został znowelizowany przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 roku, poz. 637) zmieniającej ustawę z dniem 1 stycznia 2013 roku. Od tego dnia możliwe jest ustalenie prawa do emerytury bez rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Czym innym jednak jest ustalenie prawa do świadczenia regulowane treścią powołanych wyżej przepisów, a czym innym wypłata świadczenia. Ustawodawca przewidział bowiem w treści art. 103a ustawy, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Organ rentowy prawidłowo wykonał wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 19 września 2014 roku i przyznał P. P. prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2013 roku.

Jakkolwiek zachodziły podstawy do ustalenia prawa do emerytury (gdzie kontynuowanie zatrudnienia nie miało znaczenia), to jednak brak było podstaw do jej wypłaty. Wnioskodawca nadal kontynuował zatrudnienie u pracodawcy, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Zgodnie z cytowanym wyżej art. 103a ustawy ziściły się przesłanki do zawieszenia prawa do emerytury, zatem nie było podstaw do jej wypłaty w okresie od dnia 1 lipca 2013 roku, aż do rozwiązania stosunku pracy, co ostatecznie nastąpiło w dniu 24 listopada 2014 roku.

Istotą art. 103a ustawy jest ograniczenie równoczesnego pobierania dwóch świadczeń - emerytury oraz wynagrodzenia za pracę, jeśli pracownik nie miał zamiaru przejść na emeryturę, lecz planował dalej pracować u tego samego pracodawcy bez rozwiązania z nim stosunku pracy (por. wyrok. Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 kwietnia 2014 roku, III AUa 834/13, LEX nr 1480593). O tym, że wnioskodawca miał taki zamiar świadczy chociażby jego deklaracja zawarta we wniosku o emeryturę, że po jej przyznaniu zamierza nadal osiągać przychody (por. część III, pkt 5 wniosku o emeryturę – k. 2 akt ZUS).

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa. Nie było podstaw do wcześniejszej wypłaty emerytury, to jest za okres od dnia1 lipca 2013 roku do dnia 31 października 2014 roku, wobec kontynuowania zatrudnienia przez P. P..

Odwołanie wnioskodawcy jest zatem niezasadne i podlega oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.