Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Dorota Stańczyk

Protokolant Kinga Pałubska

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy T. P.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o prawo do renty z tytułu wypadku przy pracy rolniczej

na skutek odwołania T. P.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 30 stycznia 2014 roku znak(...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 459/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 stycznia 2014 r., znak (...) Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2013 r., poz. 1403 ze zm.) odmówił T. P. prawa do renty rolniczej w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej, wobec nie uznania go przez Komisję Lekarską Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego za osobę trwale lub okresowo całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym wskutek wypadku przy pracy rolniczej zaistniałego w dniu 24 lutego 1996 r. (decyzja k. 116 akt KRUS).

W dniu 10 lutego 2014 roku (data wpływu do KRUS) T. P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Z jego treści wynika, że domaga się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. (odwołanie k. 2 – 3v a.s.).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 marca 2014 r. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 6-7 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca T. P. urodził się w dniu (...) Od dnia 1 października 1994 r. był uprawniony i pobierał rentę inwalidzką rolniczą stałą (decyzja k. 17 akt KRUS), następnie od dnia 1 czerwca 2006 r. rentę rolniczą z tytułu niezdolności do pracy (decyzja k. 76 akt KRUS). Decyzją z dnia 13 lutego 2013 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z urzędu przyznał T. P. emeryturę rolniczą (decyzja k. 80 akt KRUS). Wnioskodawca w odwołaniu od powyższej decyzji zawarł wniosek o ustalenie prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. (odwołanie k. 2-2v akt o sygn. VIII U 719/13). Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w pkt II sentencji wyroku z dnia 1 października 2013 r. wniosek T. P. o ustalenie prawa do renty pozostającej w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. przekazał do rozpoznania Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziałowi Regionalnemu w L. (wyrok k. 85 akt o sygnaturze 719/13).

Lekarz Rzeczoznawca w dniu 11 grudnia 2013 r. rozpoznał u wnioskodawcy stan po złamaniu szczęki i żuchwy przebyty w wyniku wypadku w gospodarstwie rolnym z dnia 24 lutego 1996 r, zespół pozakrzepowy podudzia prawego oraz zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego. Uznał on wnioskodawcę za trwale całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym, nie stwierdzając przy tym niezdolności badanego do samodzielnej egzystencji. Orzekł, iż trwała całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. (orzeczenie Lekarza Rzeczoznawcy i rozpoznanie – k. 97v akt KRUS).

Odwołanie w stosunku do powyższego orzeczenia zgłosił wnioskodawca T. P. (k. 99 akt KRUS). Komisja Lekarska, po ponownym badaniu, rozpoznała u wnioskodawcy stan po złamaniu szczęki i żuchwy w dniu 24 lutego 1996 r., w wyniku wypadku przy pracy w gospodarstwie rolnym, zespół pozakrzepowy podudzia ze zmianami troficznymi, stan po złamaniu goleni oraz zwyrodnienie kręgosłupa. Komisja Lekarska po badaniu podmiotowo – przedmiotowym oraz po przeanalizowaniu przedstawionej dokumentacji leczenia i badań dodatkowych uznała badanego za trwale całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym i nie stwierdziła niezdolności badanego do samodzielnej egzystencji. Orzekła, iż trwała całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. (orzeczenie Komisji Lekarskiej i rozpoznanie - k. 113v akt KRUS).

Powołując się na powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego decyzją z dnia 30 stycznia 2014 roku wydał decyzję odmawiającą wnioskodawcy prawa do renty rolniczej w związku z wypadkiem (k. 116 akt KRUS).

Biegli sądowi lekarze specjaliści chirurg i otolaryngolog w opinii łącznej z dnia 28 maja 2014 r. rozpoznali u wnioskodawcy: stan po rozległym zranieniu twarzy ze złamaniem żuchwy i szczęki w 1996 r., bliznę na szyi po tracheotomii, przepuklinę mosznową lewostronną, stan po złamaniu goleni prawej, zespół pozakrzepowy z rozległymi bliznami i zmianami troficznymi skóry na prawym podudziu. Nie stwierdzili u niego niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym w związku z wypadkiem z 1996 r. W uzasadnieniu wskazali, że wnioskodawca w dniu 24 lutego 1996 r. podczas pracy we własnym gospodarstwie doznał ciężkiego uszkodzenia twarzy w postaci rozległej, biegnącej poprzecznie przez obydwa policzki głębokiej rany ze złamaniem żuchwy i szczęki. Był leczony w oddziale intensywnej terapii szpitala w B., a po ustabilizowaniu stanu klinicznego przeniesiony do Kliniki (...) w W., gdzie przebył leczenie operacyjne. Dokonano wówczas osteosyntezy płytkowej żuchwy i wiązań Adamsa w obrębie szczęki, zaś w czasie powtórnego pobytu w klinice w dniu 15 maja 1996 r. wiązania usunięto. Na skutek powyższego zdarzenia pozostało trwałe zniekształcenie twarzy w postaci uwypuklenia policzka prawego nad blizną, rozległa blizna biegnąca poprzecznie od obu stawów żuchwowych do nosa i częściowo na nosie, blizna poniżej prawego kąta żuchwy oraz blizna na szyi po tracheostomii.

Biegli uznali, iż wnioskodawca nie ma trudności w przyjmowaniu pokarmów, zaś ruchy żuchwy są w pełnym zakresie. W ocenie biegłych wskazane przez wnioskodawcę pobolewanie w okolicy blizn jest mało prawdopodobne, ze względu na odległość czasową od ich powstania. Zaobserwowali także drożność nosa bez wydzieliny patologicznej, gardło i jamę ustną bez zmian, krtań wydolną fonacyjnie i oddechowo, uszy otoskopowo bez zmian oraz słuch w normie wieku. Zdaniem biegłych sądowych aktualny stan powoda nie daje podstaw do uznania go za całkowicie lub nawet częściowo niezdolnego do pracy rolniczej w związku z przebytym w 1996 r. wypadkiem, ponieważ jest to defekt kosmetyczny, a nie funkcjonalny

W trakcie przedmiotowego badania biegli stwierdzili przepuklinę mosznową lewostronną, aczkolwiek wnioskodawca nie zgłaszał w związku z jej obecnością skarg. W 1974 r. przebył złamanie goleni prawej, które uległo wygojeniu ze zniekształceniem w postaci widocznego uwypuklenia w miejscu złamania. Na kończynie tej wystąpiło zakrzepowe zapalenie żył z następowym zespołem pozakrzepowym. Na skórze powstały zmiany troficzne oraz przewlekłe, trudno gojące się rany. Jednak z czasem uległy wygojeniu, ale pozostały rozległe blizny skórne w ½ dalszej oraz swędzące, częściowo bliznowate zmiany w obrębie1/2 górnej podudzia. Ruchy czynne i bierne w stawie skokowym są znacznie ograniczone. Wszystko to powoduje, że sprawność tej kończyny jest upośledzona. Również na podudziu lewym obecne są drobne blizny skórne. W ocenie biegłych powyższe choroby były dotychczas i są nadal podstawą do uznania powoda za całkowicie niezdolnego do pracy w rolnictwie (opinia k. 16i v. a.s).

Po zapoznaniu się ze zgłoszonymi przez wnioskodawcę zastrzeżeniami oraz dodatkową dokumentacją medyczną (k. 25-26 a.s.) biegli sądowi w opinii uzupełniającej z dnia 27 września 2014 r. w całości podtrzymali opinię główną z dnia 28 maja 2014 r. i wskazali, że stwierdzone przez nich choroby łącznie z innymi określonymi przez orzeczników i komisje Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego sprowadzają trwały uszczerbek na zdrowiu i czynią powoda nadal całkowicie niezdolnym do pracy w rolnictwie i z tego powodu wnioskodawca nabył prawo do renty z dniem 7 lutego 1995 r., która z dniem 1 marca 2013 r. została przekształcona w emeryturę rolniczą. Powstałe wskutek wypadku w gospodarstwie rolnym z dnia 24 lutego 1996 r. blizny na twarzy i deformacja prawego policzka i leczenia jego skutków stanowią defekt kosmetyczny, a nie funkcjonalny i nie mogą być przyczyną niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (opinia uzupełniająca – k. 30-30v a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie postanowieniem z dnia 13 października 2014 r. dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty z zakresu chirurgii szczękowej, któremu zlecił sporządzenie opinii celem wypowiedzenia się, czy wnioskodawca jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym, czy ta niezdolność do pracy powstała w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. (postanowienie k. 39 a.s).

W opinii z dnia 19 stycznia 2015 r. biegły z zakresu chirurgii szczękowej badaniem klinicznym zewnątrzustnym stwierdził u badanego zachowaną symetrię twarzy, powłoki czaszki opukowo niebolesne, brak zaburzeń ze strony stawów skroniowo – żuchwowych prawego i lewego, brak bolesności ujść nerwów trójdzielnych prawego i lewego, obecność blizny rozciągającej się od lewego stawu skroniowo – żuchwowego poprzez policzek lewy, nos, policzek prawy do okolic prawego stawu skroniowo – żuchwowego, obecność blizny w okolicy podżuchwowej prawej. Natomiast badaniem zewnątrzustnym stwierdził rozwarcie szczęk prawidłowe, bezzębie szczęki i żuchwy, uzupełnienie protetyczne ruchome całkowite w obrębie szczęki i żuchwy, zaś na podstawie RTG pantomograficznego wykonanego na potrzeby opinii obecność płytek osteosyntezyjnych w obrębie prawej gałęzi żuchwy. W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, iż wnioskodawcę T. P. można uznać za okresowo całkowicie niezdolnego do pracy. W ocenie biegłego czas, w którym powód był całkowicie niezdolny do pracy, to okres od momentu usunięcia elementów zespalających i wypisu ze szpitala, czyli od 24 lutego 1996 r. do 21 maja 1996 r. i powstała ona w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. (opinia k. 46-56 a.s).

Na skutek postanowienia Sądu z dnia 26 stycznia 2015 r. (postanowienie k. 60v a.s.) oraz zastrzeżeń wnioskodawcy do opinii głównej z dnia 19 stycznia 2015 r. (zastrzeżenia k. 62 -62v a.s.) biegły sądowy z zakresu chirurgii stomatologicznej i szczękowo – twarzowej w opinii uzupełniającej z dnia 24 marca 2015 r. w pełni podtrzymał sporządzoną przez siebie opinię główną. Ustosunkowując się do zastrzeżeń wnioskodawcy zgłoszonych w piśmie procesowym z dnia 17 lutego 2015 r. biegły wskazał, że podczas wypisu ze szpitala z dnia 22 maja 1996 r. stan powoda uznano za dobry. W ocenie biegłego okres ten należy również uznać za czas, w którym powód nie był zdolny do wykonywania pracy zawodowej. Dalsze leczenie wnioskodawcy pozostaje również w związku z przebytym urazem, a okresy, w których był on hospitalizowany oraz przebywał na zwolnieniach lekarskich należy również zaliczyć do okresów niezdolności do pracy. Odnośnie faktu pozostawienia płytek tytanowych w obrębie żuchwy również ta okoliczność nie stanowi przeciwskazania do wykonywania pracy. W niektórych przypadkach zachodzi potrzeba pozostawienia unieruchomienia i w takich sytuacjach jednym wskazaniem do ich usunięcia jest stan zapalny w okolicy osteosyntezy, którego nie stwierdzono u powoda podczas badania w dniu 14 stycznia 2015 r.

W konkluzji biegły stwierdził, iż na dzień badania przeprowadzonego w dniu 14 stycznia 2015 r. powoda nie można było uznać za osobę, która nie jest zdolna do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Natomiast zdaniem biegłego okresowa niezdolność do pracy powstała w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 24 lutego 1996 r. (opinia uzupełniająca k. 74-76 a.s.).

Do powyższej uzupełniającej opinii ponownie zastrzeżenia złożył wnioskodawca nie zgadzając się z jej treścią. W szczególności nie zgodził się z zapisem zawartym w opinii, na który powołał się biegły sądowy: „Podczas wypisu ze szpitala z dnia 22 maja 1996 r. stan powoda uznano za dobry”. Zdaniem wnioskodawcy powyższy zapis nie odzwierciedla rzeczywistości. Ponadto wnioskodawca zarzucił biegłemu, iż pominął fakt, że podczas badania w dniu 14 stycznia 2015 r., aby zrobić zdjęcie z wnętrza jamy ustnej trzeba było użyć plastikowej wkładki i przytrzymać palcami prawą stronę górnej wargi, ponieważ jest ona niewładna i opadała. Dodatkowo niedowład ten powoduje utrudnienia w przyjmowaniu posiłków rozrzedzonych jak i płynnych. Nadmienił również, iż podniebienie, które zostało odcięte aż do przełyku było podwiązane tzw. wiązaniem Adamsa, przyrosło ono jednak tylko w tej części, w której było dociśnięte protezą, zaś odcinek od zakończenia protezy do przełyku pozostał nieco zawieszony. To z kolei powoduje częste zadławienie się i zakrztuszanie się, przy połykaniu przyjmowanych posiłków. Natomiast przy wysiłku schorzenia te powodują obrzęk twarzy, a ten z kolei ból i znaczne utrudnienie w mowie (zastrzeżenia k. 83-83v a.s).

W sporządzonej na skutek powyższych zastrzeżeń opinii uzupełniającej z dnia 24 maja 2015 r. biegły poparł swoje stanowisko wyrażone w poprzedniej opinii uzupełniającej z dnia 24 marca 2015 r., iż okresy, w których T. P. był hospitalizowany oraz przebywał na zwolnieniach lekarskich należy również zaliczyć do okresów niezdolności do pracy. Biegły podtrzymał także w całości swoje zdanie, że na dzień badania na potrzeby opinii zasadniczej tj. 14 stycznia 2015 r. powoda nie można uznać za osobę, która nie jest zdolna do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Zdaniem biegłego okresowa niezdolność do pracy powstała w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r. Odnośnie zastrzeżeń zgłoszonych przez wnioskodawcę biegły podniósł, iż wydając opinię zasadniczą i uzupełniające opierał się na materiale dowodowym zawartym w aktach sprawy oraz badaniu przeprowadzonemu na potrzeby sporządzenia opinii. Jednym z dokumentów jest karta wypisowa z dnia 22 maja 1996 r., w której użyto sformułowania, z którym wnioskodawca nie zgadza się i zdaniem biegłego jest ono bezzasadne, albowiem wnioskodawca w ten sposób podważa informacje zawarte w dokumentacji lekarskiej. Dodatkowo powołuje się na zapis zawarty w dokumentacji lekarskiej z dnia 12 listopada 1996 r. : „stan ogólny chorego bez istotnych zmian w porównaniu z poprzednim pobytem w szpitalu w marcu br.”. W ocenie biegłego, biorąc pod uwagę uraz jaki doznał wnioskodawca oraz leczenie jakie zastosowano, zapisy zawarte w dokumentacji odzwierciedlały jego faktyczny stan zdrowia i nie powinny być podważane. Podkreślił również, iż badanie na potrzeby sporządzenia opinii sądowo – lekarskiej odbywa się według ściśle określonego schematu. Jednym z elementów, oprócz badania lekarskiego jest sporządzenie dokumentacji fotograficznej, w tym wykonanie zdjęć zewnątrzustnych, do których konieczne jest użycie retraktorów odciągających wargi badanej osoby oraz często zwierciadeł stomatologicznych. W przypadku osób bezzębnych, w tym wnioskodawcy czasem niezbędna jest dodatkowa retrakcja warg lub policzków z użyciem np. lusterka stomatologicznego. Wobec powyższego zarzut odwołującego dotyczący przytrzymania retraktora podczas wykonywania zdjęć wewnątrzustnych jest w opinii biegłego całkowicie bezzasadny. Biegły sądowy nie neguje także występowania okresowych dolegliwości występujących u wnioskodawcy wymienionych w piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2015 r. Być może utrudniają one codzienne funkcjonowanie, jednakże nie ograniczają one możliwości do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym (opinia uzupełniająca k. 96-98 a.s.).

Wnioskodawca na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r. zakwestionował powyższą opinię uzupełniającą jednakże nie sprecyzował żadnych merytorycznych zarzutów względem opinii, ani nie wniósł żadnych wniosków dowodowych, ograniczając się do stwierdzenia, że nadal przeszkadza mu funkcjonowanie w życiu codziennym uraz, którego doznał w czasie wypadku. Wobec tego Sąd nie prowadził dalszego postępowania dowodowego. Dalsze dopuszczanie kolejnych opinii byłoby uzasadnione tylko wówczas, kiedy sporządzone opinie byłyby sprzeczne lub niewłaściwie uzasadnione. Sąd Okręgowy podziela, bowiem w pełni stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 27 lipca 2010 roku (II CSK 119/10, LEX nr 603161) oraz postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009 roku (III CSK 7/09, LEX nr 533130) zgodnie, z którym Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych opinii biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest niekompletna, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, to jest, gdy przedstawiona ekspertyza nie pozwala organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania, co do trafności wniosków końcowych.

Sąd Okręgowy w Lublinie uznał, zatem, że sporządzone w toku postępowania łączna opinia biegłych z zakresu chirurgii i laryngologii z dnia 28 maja 2014 r. (k. 16 a.s.), w tym opinia uzupełniająca z dnia 27 września 2014 r.(k. 30-30v a.s) oraz opinia biegłego z zakresu chirurgii szczękowej z dnia 19 stycznia 2015 r. (k. 46-56 a.s.), w tym dwie opinie uzupełniające z dnia 24 marca i 24 maja 2015 r. (k. 74-76, 96-98 a.s) są kompletne, jasne i należycie uzasadnione, a tym samym przedstawiają wystarczające wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, II UKN 96/99, OSNP z 2000 roku Nr 23, poz. 869). Zostały wydane przez niekwestionowanych specjalistów z zakresu schorzeń występujących u wnioskodawcy, po uprzedniej analizie akt sprawy, przeprowadzeniu badań skarżącego i zapoznaniu się z dotyczącą jego osoby dokumentacją lekarską. Ze wszystkich opinii jednoznacznie wynika, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym wskutek wypadku przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r.

Odwołanie wnioskodawcy T. P. nie jest zasadne.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20.12.1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2013 r. poz. 1403) renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2;

2) jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym;

3) całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno – rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ust. 4 stanowi, że jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała wskutek wypadku przy pracy rolniczej lub rolniczej choroby zawodowej, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, uważa się za spełniony, jeżeli ubezpieczony posiada jakikolwiek okres ubezpieczenia emerytalno-rentowego, który obejmuje dzień wypadku lub dzień zachorowania na rolniczą chorobę zawodową. Zgodnie z ust.5 za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Natomiast zgodnie z treścią ust. 6 całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za trwałą, jeżeli ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym, zaś z ust. 7 całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za okresową, jeżeli ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

Na okoliczność, więc ustalenia, czy odwołujący się jest całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym w związku z wypadkiem przy pracy w gospodarstwie rolnym, Sąd zasięgnął opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu schorzeń, na które cierpi odwołujący się. Na potrzeby, bowiem postępowania rentowego przed Prezesem Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oceny niezdolności do pracy rolników w gospodarstwie rolnym, stosownie do art. 46 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, dokonuje w formie orzeczenia lekarz rzeczoznawca Kasy, a w drugiej instancji komisja lekarska Kasy. Na potrzeby natomiast postępowania sądowego stosownej oceny niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym dokonują, na podstawie art. 278 k.p.c., biegli lekarze sądowi. I tak lekarze biegli z zakresu chirurgii i laryngologii po przeprowadzeniu badania odwołującego się i przeanalizowaniu dokumentacji medycznej zaopiniowali, że aktualny stan zdrowia odwołującego się czyni go całkowicie niezdolnym do pracy w gospodarstwie rolnym, ale nie daje on podstaw do uznania go za całkowicie lub nawet częściowo niezdolnego do pracy rolniczej w związku z wypadkiem przebytym w dniu 24 lutego 1996 r. w przy pracy w gospodarstwie rolnym. Również biegły z zakresu chirurgii szczękowej w opinii zasadniczej, jak i opiniach uzupełniających uznał wnioskodawcę za okresowo całkowicie niezdolnego do pracy. W ocenie biegłego czas, w którym wnioskodawca był całkowicie niezdolny do pracy, to okres od momentu wypadku do momentu usunięcia elementów zespalających i wypisu ze szpitala, czyli od 24 lutego 1996 r. do 22 maja 1996 r., jak również 14 dniowy okres zwolnienia lekarskiego po wypisie ze szpitala z dnia 22 maja 1996 r. Zdaniem biegłego powyższa okresowa niezdolność do pracy powstała w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej z dnia 24 lutego 1996 r., jednakże wnioskodawcy nie można uznać za osobę, która nie jest zdolna do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

W ocenie Sądu Okręgowego w Lublinie powyższe opinie wydane przez biegłych sądowych są miarodajne dla oceny niezdolności odwołującego się do pracy w gospodarstwie rolnym, która nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 24 lutego 1996 r., a tym samym dla oceny braku uprawnień do renty rolniczej z tytułu wypadku przy pracy rolniczej. Opinie wydali, bowiem specjaliści z zakresu wszystkich schorzeń występujących u badanego, po przeprowadzeniu szczegółowych badań i analizie dokumentacji medycznej, w tym złożonej w toku niniejszego postępowania, a uzasadnienie tych opinii jest przekonywujące i nie budzi zastrzeżeń Sądu.

Jak natomiast wypowiedział się Sąd Najwyższy, choćby w wyroku z dnia 14.03.2007r. III U 130/06 (LEX 368973), ustaleń w sprawie o świadczenie rentowe w zakresie medycznym nie można oprzeć wbrew opinii biegłych lekarzy sądowych. Jak czytamy w tym wyroku dopiero ustalenia biegłych lekarzy sądowych dostarczają sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenia rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości. Również w uzasadnieniu wyroku z dnia 12.01.2010r., sygn. I UK 204/09 (LEX 577813) Sąd Najwyższy wskazał, iż w sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego.

Podnoszone przez wnioskodawcę zarzuty do opinii biegłych sądowych są jedynie polemiką z wnioskami tych opinii, co do jego niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym niepozostającą jednak jak wykazało postępowanie dowodowe w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 24 lutego 1996 r.

W przekonaniu Sądu, odmienna ocena stanu zdrowia odwołującego w kontekście jego niezdolności do pracy pozostająca w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 24 lutego 1996 r. dokonana przez niego samego, nie zawiera konkretnych i przekonujących argumentów podważających miarodajność dotychczasowych opinii lub co najmniej miarodajność tę poddających w wątpliwość Sądu.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.