Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2015roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VIII Wydział Karny w Siemiatyczach w składzie:

Przewodniczący: SSR Elżbieta Smoktunowicz

Protokolant: Marta Kobus

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 roku i 10 lipca 2015 roku sprawy

A. Z. s. T. i L. z domu K.

Urodzonego w dniu (...) w D.

obwinionego o to, że:

1)  w dniu 15 grudnia 2014 roku około godziny 11.45 w S. na ul. (...) kierując pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie korzystał z pasów bezpieczeństwa,

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 39 ustęp 1 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym,

2)  w miejscu, czasie i okolicznościach jak w pkt 1, przewoził pasażera niezgodnie z przepisami o korzystaniu z pasów bezpieczeństwa,

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 45 ustęp 2 pkt 3 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym,

3)  w dniu 15 grudnia 2014 roku około godziny 11.45 w S. na ul. (...) w trakcie kontroli drogowej umyślnie wprowadził w błąd organ państwowy odnośnie swojego miejsca zamieszkania, przebywania podając w pouczeniu osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia niewłaściwy adres,

to jest o wykroczenie z art. 65 § 1 pkt 2 kw.

1.  Obwinionego A. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na mocy art. 65 § 1 pkt 2 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. skazuje go na karę grzywny w wysokości 100 (sto) złotych.

2.  Odstępuje od obciążania obwinionego kosztami sądowymi przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

VIII W 63/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 15 grudnia 2014 roku funkcjonariusze policji sierż. W. K. i sierż. szt. A. K. pełnili patrol na terenie miasta S.. Około godziny 11.45 jadąc ulicą (...) funkcjonariusze policji zauważyli jadący z przeciwka samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Policjanci zauważyli, że kierowca tego pojazdu A. Z. oraz pasażer A. J. nie korzystają z pasów bezpieczeństwa. Policjanci zatrzymali ten samochód, następnie zaproponowali kierowcy uiszczenie mandatu karnego w wysokości 200 złotych, a pasażerowi uiszczenie mandatu karnego w wysokości 100 złotych. Pasażer A. J. uiścił mandat w wysokości 100 złotych, natomiast kierowca A. Z. odmówił przyjęcia zaproponowanego mandatu. Funkcjonariusze policji wręczyli kierowcy A. Z. pouczenie o jego prawach i obowiązkach. Podczas wypełniania formularza pouczenia przez funkcjonariusza policji, A. Z. podał niewłaściwy adres swojego zamieszkania. Mianowicie oświadczył, że zamieszkuje pod adresem (...)-(...) Ł. ulica(...), podczas gdy aktualne miejsce zamieszkania A. Z. to Z. ulica (...), (...)-(...) B..

Powyższych ustaleń faktycznych dokonano w oparciu o zeznania świadków W. K., A. K., notatki urzędowej (k.1), pouczenia (k.5) oraz w oparciu o pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie.

Obwiniony A. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i składając wyjaśnienia przyznał, że jego kolega A. J. nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa mimo, że on kilkakrotnie upominał go aby zapiął pasy, podczas kontroli za brak zapiętych pasów otrzymał mandat w wysokości 100 złotych, jemu natomiast policjanci zaproponowali mandat karny w wysokości 300 złotych i 6 punktów karnych, jednak on nie zgodził się na przyjęcie mandatu, tłumaczył on policjantom, że miał zapięte pasy, jednak policjant oświadczył mu, że jeśli pasażer nie miał zapiętych pasów to on również tych pasów nie miał zapiętych. Obwiniony twierdził, że wyjeżdżał z bocznej uliczki, ponadto padał deszcz i nie w jaki sposób policjant mógł stwierdzić, że nie ma on zapiętych pasów będąc ponadto w odległości 50 metrów od jego samochodu. Obwiniony wyjaśnił, że nie wprowadził nikogo w błąd ponieważ nie wiedział, że w prawie jazdy figuruje jego stary adres zamieszkania w Ł., a gdy policjant zapytał go czy adres do korespondencji ma być taki sam jak w prawie jazdy, on oznajmił, że tak.

Sąd zważył co następuje :

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego w tej części, w której twierdził, że podczas jazdy korzystał z pasów bezpieczeństwa oraz w tej części, w której zaprzeczał aby wprowadził w błąd funkcjonariuszy policji przez podanie niewłaściwego adresu zamieszkania nie zasługują na wiarę. Z zeznań funkcjonariuszy policji W. K. i A. K. jednoznacznie wynika, że podczas mijania się z jadącym z przeciwka ulicą (...) samochodem marki M. (...), zauważyli, że zarówno pasażer jak i kierowca nie korzystają z pasów bezpieczeństwa oraz, że po zatrzymaniu tego samochodu kierowca i jego pasażer nie kwestionowali faktu nie korzystania przez nich z pasów bezpieczeństwa.

W ocenie Sądu zeznania powyższych świadków jako konsekwentne, spójne, wzajemnie uzupełniające się w całości zasługują na wiarę.

Odnosząc się do wyjaśnień obwinionego, w których zaprzeczał on aby wprowadził w błąd funkcjonariuszy policji co do swojego miejsca zamieszkania to stwierdzić należy, że wyjaśnienia obwinionego, z których wynika, że nie był świadomy, że w prawie jazdy figuruje jego stary adres zamieszkania w Ł. nie zasługują, w ocenie Sądu, na wiarę albowiem obwiniony podpisywał pouczenie podejrzanego o prawach i obowiązkach i tuż nad miejscem na druku gdzie składał podpis znajdował wpisany wytłuszczonym drukiem adres zamieszkania obwinionego. Zdaniem Sądu trudno jest w takiej sytuacji przyjąć, że obwiniony nie przeczytał wpisanego adresu i nie zdawał sobie sprawy, że jest to adres nieaktualny.

W niniejszej sprawie zeznania złożył świadek A. J., który w swoich zeznaniach starał się uprawdopodobnić wersję obwinionego. W ocenie Sądu zeznań powyższego świadka nie można traktować jako obiektywne, a tym samym jako wiarygodne albowiem świadek jako kolega obwinionego usiłował złożyć zeznania korzystne obwinionemu zapewniające uchronienie go przed odpowiedzialnością karną.

W świetle więc zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zdaniem Sądu nie ma żadnych wątpliwości, że obwiniony dopuścił się zarzucanych mu czynów określonych w art. 97 kw i art. 65 § 1 pkt 2 kw .

Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 kw, a zatem swoim uznaniem, granicami przewidzianymi w ustawie, miał także na uwadze cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego.

Przy uwzględnieniu powyższych okoliczności mających wpływ na wymiar kary Sąd skazał obwinionego na karę grzywny w wysokości 100 złotych.

Orzeczona kara grzywny jest w ocenie Sądu adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynów, jak również do możliwości płatniczych obwinionego. Obwiniony bowiem prowadzi własną działalność gospodarczą, z której osiąga niewielkie dochody w wysokości około 1300 złotych brutto miesięcznie, a zaznaczyć należy, że na utrzymaniu obwinionego pozostaje żona i dwoje dzieci.

Orzeczona kara jest również karą sprawiedliwą z uwagi na charakter czynów jakich dopuścił się obwiniony. W ocenie Sądu tak określona kara grzywny spełni stawiane przed nią cele wychowawcze jak i zapobiegawcze, mobilizując obwinionego do przestrzegania porządku prawnego.

Na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych.