Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 10 III 2015 roku sprawy

J. M.,

syna J. i R. B. z d. S.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 14 lipca 2006 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) z siedzibą w M. i (...). we W. w ten sposób, że po uprzednio przedłożeniu dokumentu tożsamości, złożeniu wniosku kredytowego na cele konsumpcyjne w kwocie 7.000 złotych oraz przedłożeniu jako autentycznego podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu w PPHU (...) sp. z o.o. J. ul. (...), z którego wynikało, ze jest zatrudniony od 5 II 2005 roku na czas nieokreślony na stanowisku introligatora z wynagrodzeniem miesięcznym netto 1.176 zł, czyli dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu, które otrzymał od W. B. wprowadził w błąd pracownika firmy (...) co do swoich możliwości zarobkowych, a następnie zawarł umowę kredytową o numerze (...) na terenie formy G. (...) D. M. ul. (...) w J. na cele konsumpcyjne otrzymując kredyt w kwocie 7.000 złotych w systemie sprzedaży ratalnej – na 36 rat, nie mając zamiaru ani możliwości spłaty kredytu, a poręczycielem kredytu został W. B., czym działał na szkodę (...) z siedzibą w M. i (...)S.A. we W.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  oskarżonego J. M. uznaje za winnego tego, że w dniu 14 lipca 2006 roku w J., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, wprowadził w błąd uprawnionego do działania w imieniu (...) w M., co do swojej sytuacji finansowej przedkładając mu, uprzednio podrobione przez inną osobę, zaświadczenie o swoim zatrudnieniu i zarobkach w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowo-Usługowym (...) sp. z o.o. w J. i w ten sposób doprowadził Bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez udzielenie mu kredytu w wysokości 7.000 złotych, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 ( dwa ) lata;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k., zobowiązuje oskarżonego do zapłaty na rzecz (...) S.A. we W. kwoty 6.909,93 złotych ( sześciu tysięcy dziewięciuset dziewięciu złotych i dziewięćdziesięciu trzech groszy ) w terminie 2 ( dwóch ) lat od dnia uprawomocnienia się wyroku;

IV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca (...) S.A. we W. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy na k. 29-39;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 190 złotych, w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierza mu 120 złotych opłaty.

UZASADNIENIE

J. M. 14 lipca 2006 roku spotkał się w J. ze swoim znajomym. Wcześniej uzgodnili, że J. M. zaciągnie kredyt, przekaże uzyskaną sumę drugiemu z mężczyzn, który będzie wykonywał umowę. Starający się o kredyt otrzymał od znajomego zaświadczenie o swoim zatrudnieniu w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowo-Usługowym (...) sp. z o.o. w J.. W tym czasie tam nie pracował, zaświadczenie zostało sporządzone przez osobę nieuprawnioną do działania w imieniu spółki. Pismo to, wraz z wnioskiem o kredyt, J. M. złożył u pośrednika. Wnosił o udzielenie kredytu w wysokości 7.000 złotych z (...) w M.. Jego wniosek został zaakceptowany, wypłacono mu wnioskowaną kwotę. Nie uregulował on swoich należności, wierzytelność wobec niego udzielający kredytu zbył na rzecz podmiotu, w imieniu którego działał (...) S.A. we W.. 7 stycznia 2015 roku jego zadłużenie wynosiło 6.909,93 złotych.

( dowód: wyjaśnienia J. M. k. 98-100,

zeznania R. M. k. 47,

zeznania D. M. k. 60,

kopia umowy z załącznikami k. 4-12,

kopia umowy k. 13-19,

informacja k. 70-72,

informacja k. 86,

pismo k. 121 )

J. M. nie był dotąd karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 79 )

J. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, iż kredyt zaciągnął za namową znajomego – W. B., który potrzebował pieniędzy. To ten znajomy dostarczył mu zaświadczenie o zatrudnieniu. Obiecywał przy tym, że będzie regulował raty kredytu. J. M. nie pracował w przedsiębiorstwie wskazanym w zaświadczeniu. Oskarżony otrzymał kredyt w wysokości 7.000 złotych. Sumę tę przekazał znajomemu, zatrzymał z niej 1.000 złotych.

Takie wyjaśnienia oskarżonego uznano za zgodne z prawdą. Zaciągnięcie przez niego kredytu w pokrzywdzonym podmiocie, z użyciem zaświadczenia o zatrudnieniu zostało potwierdzone przez zeznania świadków oraz kopie dokumentów dotyczących tej transakcji. Udział W. B. w uzyskaniu tego finansowania wynika wprost z tych dokumentów oraz zeznań D. M.. Brak jest powodów do podważania wiarygodności oskarżonego, co do rozmiarów owego udziału. Podobnie nie ma powodów do wątpienia w jego szczerość, gdy podaje, że nigdy nie był zatrudniony w podmiocie, którego dane wpisano do zaświadczenia.

Sąd za wiarygodne uznał też zeznania R. M. i D. M.. Podali oni znane sobie okoliczności dotyczące udzielenia kredytu oskarżonemu oraz dalszych losów wynikającego z tego zobowiązania. Ich relacje są zgodne z wyjaśnieniami J. M. oraz treścią zebranych jako dowody dokumentów.

Przy ustalaniu stanu faktycznego sięgnięto także po dowody z dokumentów w postaci: kopii umowy o kredyt z załącznikami, kopii umowy sprzedaży wierzytelności, informacji instytucji państwowych, co do oskarżonego i spółki (...), pisma wierzyciela J. M. oraz danych o karalności oskarżonego. Poza zaświadczeniami o zatrudnieniu oskarżonego i W. B., ich rzetelność nie była podważana w toku postępowania, pochodziły one od uprawnionych podmiotów, przyjęły prawidłową formę. Okoliczności powstania zaświadczeń o zatrudnieniu J. M. i jego znajomego ustalono na podstawie innych dowodów.

Oskarżony potwierdził, że to on 14 lipca 2006 roku w J. podpisał umowę o kredyt z (...) w M., składając wcześniej zaświadczenie o swoim zatrudnieniu w spółce (...). Jest to zgodne z pozostałymi dowodami, zebranymi w sprawie. Stąd sprawstwo J. M. w tym zakresie nie budziło wątpliwości.

Z ustaleń Sądu wynika, iż oskarżony osobie, działającej w imieniu pokrzywdzonego podmiotu, przedstawił zaświadczenie o zatrudnieniu zawierające nieprawdziwe informacje. Wprowadził ją przez to w błąd, co do swojej sytuacji finansowej. Osiągnął przez to niekorzystne rozporządzenie mieniem przez ten podmiot, który przekazał mu kwotę 7.000 złotych nie mając należytego zabezpieczenia jej spłaty. J. M. chciał otrzymać wspomnianą sumę, a więc korzyść majątkową dla siebie i innej osoby.

Ponadto zaświadczenie, które przedstawił oskarżony nie pochodziło od osoby, która była na nim podpisana. Pismo to dotyczyło istnienia i treści stosunku prawnego zatrudnienia. Było więc dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Było wystawione przez osobę nieuprawnioną do działania w imieniu spółki (...) w J., wbrew swojej nominalnej treści, zostało zatem podrobione.

Udzielenie kredytu było uzależnione od przedstawienia zaświadczenia o zatrudnieniu, miało ono więc istotne znaczenie dla decyzji o przyznaniu finansowania. Całość zachowania oskarżonego należało więc zakwalifikować z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Oskarżony we wszystkich fazach starania o kredyt współpracował z inną osobą, która dostarczyła mu podrobione zaświadczenie o zatrudnieniu. Przekazał jej większość uzyskanej kwoty. Działali oni zatem wspólnie i w porozumieniu.

Pokrzywdzonym podmiotem był w niniejszej sprawie wyłącznie (...) w M.. To on udzielił oskarżonemu kredytu, dokonał niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem. To jego pracownik, odpowiedzialny za weryfikowanie wniosków kredytowych został wprowadzony w błąd. To dobra tego Banku zostały zatem naruszone przez działanie sprawcy. W odniesieniu do nabywcy wierzytelności wobec oskarżonego warunek ten nie został spełniony. Nie dotyczą go również inne sytuacje, o których mowa w art. 49 § 3, 3a i 4 k.p.k. Należało zatem wyeliminować zapis o jego pokrzywdzeniu z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu. Konsekwencją tego poglądu była również odmowa przyznania mu statusu oskarżyciela posiłkowego, o który wnosił.

Oskarżony w czasie opisywanego zdarzenia nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Stąd jego zawinienie w odniesieniu do przypisanego czynu nie budziło wątpliwości.

Z podanych powodów Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 14 lipca 2006 roku w J., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, wprowadził w błąd uprawnionego do działania w imieniu (...) w M., co do swojej sytuacji finansowej przedkładając mu, uprzednio podrobione przez inną osobę, zaświadczenie o swoim zatrudnieniu i zarobkach w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowo-Usługowym (...) sp. z o.o. w J. i w ten sposób doprowadził Bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez udzielenie mu kredytu w wysokości 7.000 złotych, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako znaczną. Wynika to z wysokości uzyskanej korzyści majątkowej, posłużenia się do tego podrobionym dokumentem, współdziałania z inną osobą. Brak jest przy tym okoliczności istotnie zmniejszających wagę tego czynu.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego były jego dotychczasowy tryb życia oraz postawa w czasie postępowania. J. M. nie był dotąd karany za przestępstwa, brak zatem powodów do przyjęcia, że rażąco naruszał zasady porządku prawnego. Podczas procesu przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu, wyjaśniał okoliczności jego popełnienia, godził się na wymierzenie proponowanej kary. Należy ocenić go jako osobę w niewielkim stopniu zdemoralizowaną, rozumiejącą potrzebę przestrzegania prawa, nie wymagającą resocjalizacji za pomocą surowych środków oddziaływania. Za orzeczeniem łagodnej kary przemawia także długi okres czasu dzielący czyn i jego ukaranie.

Z tych powodów oskarżonemu wymierzono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nie przekracza ona społecznej szkodliwości jego czynu, osobowość sprawcy nie wymaga, by osiągnięcie celu wychowawczego i prewencyjnego możliwe było wyłącznie przy zastosowaniu kary surowszej.

Z uwagi na to, iż oskarżony nie był dotąd karany za przestępstwa, a nadto wykazał w czasie postępowania, że nie jest sprawcą zdemoralizowanym, warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. Będzie on wystarczający do zweryfikowania prawidłowości przyjętej wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

(...) S.A. we W. nie był pokrzywdzonym w niniejszej sprawie, to zobowiązanie oskarżonego do wyrównania swojego zadłużenia na rzecz tego podmiotu nie mogło mieć oparcia w art. 72 § 2 k.k. Należna mu kwota nie stanowiła bowiem szkody w rozumieniu tego przepisu, pokrzywdzony podmiot został już bowiem zaspokojony w swoich roszczeniach w wyniku zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności. Aby nałożyć na oskarżonego obowiązek spłaty należności z umowy kredytu, zbytej innemu podmiotowi, konieczne było sięgnięcie po art. 72 § 1 pkt 8 k.k. Oskarżony wyraził zgodę na taką modyfikację wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy, zgłoszoną przez Prokuratora. Wysokość należnych zobowiązań uprawniony podmiot określił w piśmie z 7 I 2015 roku na 6909,93 złotych i dlatego obowiązek zapłaty tej kwoty nałożono na J. M.. Termin do jego wykonania określono, zgodnie z wnioskiem na 2 lata. Będzie on odpowiedni do zebrania przez oskarżonego odpowiedniej sumy i przekazania jej wierzycielowi. Nałożenie obowiązku uzmysłowi J. M. konieczność ponoszenia wszelkich konsekwencji własnych bezprawnych działań.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zdecydowano o zwrocie pokrzywdzonemu podmiotowi przekazanych dokumentów, jako zbędnych dla postępowania, a nie podlegających przepadkowi.

Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 190 złotych, w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono mu 120 złotych opłaty.