Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 czerwca 2015 roku

wydanego w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 24 marca 2014 roku powód (...) (...)zażądał zasądzenia od pozwanej M. G. na swoją rzecz kwoty 1.720,83 złotych z ustawowymi odsetkami od tej kwoty oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

W uzasadnieniu podał, że pozwana zawarła bankiem (...) S.A. umowę kredytu odnawialnego. Wskazał, że pozwana nie uregulowała swojego zobowiązania w wysokości wskazanej w pozwie, co wynika z wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego. Podał, że na dochodzoną należność składają się: 1.672,61 złotych tytułem odsetek od niespłaconego kapitału, 48,22 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek.

Nakazem zapłaty z dnia 1 kwietnia 2014 roku, wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł o obowiązku zapłacenia przez pozwaną na rzecz powoda kwoty 1.720,83 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami procesu.

Powyższemu nakazowi zapłaty pozwana sprzeciwiła się, co doprowadziło do utraty jego mocy. W sprzeciwie podniosła m.in. zarzut niewykazania roszczenia. Podczasrozprawy dnia 11 czerwca 2015 roku podniosła nadto zarzut niewykazania roszczenia co do zasady z powodu braku skutecznej cesji.

W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 14 czerwca 2011 roku bank (...) Spółka akcyjna w W. oświadczyła pozwanej o wypowiedzeniu umowy kredytu i umowy rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego.

Dowód:

-

pismo z dnia 14.06.2011 r., k. 62-64;

Dnia 11 października 2012 roku sporządził bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym stwierdził zobowiązanie pozwanej w wysokości 4.149,82 złotych, w tym 3.328,68 złotych tytułem kapitału oraz 821,14 złotych tytułem odsetek umownych.

Dowód:

-

bankowy tytuł egzekucyjny, k. 60;

Pismami z dnia 9 listopada 2012 roku bank oraz powód zawiadomili pozwaną o przelewie wierzytelności.

Dowód:

-

pisma z dnia 9.11.2012 r., k. 32-33;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Podstawę żądania pozwu stanowiła dyspozycja wynikająca z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2002 roku, nr 72, poz. 665 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Mając powyższe na uwadze, powód winien był wykazać, że doszło do zawarcia przedmiotowej umowy oraz wysokość zobowiązania pozwanej z tego tytułu.

W ocenie sądu powód tego nie uczynił. Należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Powyższe oznacza, że przemilczenie faktu przez stronę nie może być automatycznie uznane za przyznanie tych okoliczności. Oznacza to, że do przyjęcia, że strona milcząco przyznaje fakt niezbędne jest wzięcie pod rozwagę wyników całej rozprawy. Należy przy tym zauważyć, że pod rozwagę należy również wziąć stanowisko prezentowane przez tę stronę, np. konsekwentne podtrzymywanie powództwa, czy zaprzeczenie jego zasadności. W przedmiotowej sprawie pozwana konsekwentnie utrzymywała, że powódce nie przysługuje roszczenie skierowane przeciwko niej poprzez złożenie i podtrzymywanie na rozprawie wniosku o oddalenie powództwa. Takie zachowanie strony procesu uniemożliwia założenie, że milcząco przyznaje fakty, które stanowią istotny element roszczenia.

Powód nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego zawarcie przez pozwaną z bankiem umowy kredytu, a co za tym idzie nie przedstawił także żadnego dowodu, z którego wynikałaby wysokość tego kredytu. Co prawda wniósł o zobowiązanie banku do złożenia tego dokumentu w rozumieniu art. 248 k.p.c., jednak taki wniosek nie mógł być skuteczny. Zgodnie z treścią art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015, poz. 128) bank, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe, są obowiązane zachować tajemnicę bankową, która obejmuje wszystkie informacje dotyczące czynności bankowej, uzyskane w czasie negocjacji, w trakcie zawierania i realizacji umowy, na podstawie której bank tę czynność wykonuje. Co prawda w dalszej części ustawodawca wskazał na uprawnienie żądania przez sąd od banku informacji zawierających tajemnicę bankową (m.in. w art. 105 ust. 1 pkt 2) lit d)), jednak wśród tych uprawnień nie ma tych, które umożliwiałyby żądanie przedstawienia dowodu w związku z prowadzeniem niniejszego procesu.

Oprócz niewykazania, że doszło do zawarcia umowy kredytu, powód nie wykazał także wysokości roszczenia. W związku z niewykazaniem roszczenia co do zasady, żądanie nie mogło zostać uwzględnione niezależnie od wykazania wysokości ewentualnej wierzytelności. Jedynie na marginesie należy zwrócić uwagę na to, że z pozwu wynika, że strony umowy bankowej miały zawrzeć umowę kredytu odnawialnego. Zwrócić należy uwagę na to, że istotą takiego kredytu jest możliwość zadłużania się do określonego limitu. Powód nie przedstawił dowodu na wysokość limitu ani też kredytu faktycznie wykorzystanego przez pozwaną. Co prawda powód na tę okoliczność przedstawił wyciąg z ksiąg banku, jednak dokument ten nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone w rozumieniu art. 244 k.p.c. Należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 95 ust. 1 i a1 przywołanej ustawy Prawo bankowe księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń. Niemniej jednak nie mają takiej mocy w postępowaniu cywilnym. Wobec tego w niniejszym sporze sąd nie mógł oprzeć się na wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu jako na dowodzie, o którym mowa w art. 244 k.p.c. To oznacza, że dokument ten mógł zostać oceniony jedynie jako stanowiący o tym, że osoba, która dokument ten podpisała złożyła oświadczenie o wskazanej w nim treści, przy czym z art. 245 k.p.c. nie wynika, by przesądzało to o zgodności tych oświadczeń z prawdą. W ten sam sposób należało ocenić moc dowodową oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Nawet gdyby powód udowodnił istnienie roszczenia co do zasady i wysokości, nie wykazał jednak, by wierzytelność dochodzona pozwem jemu przysługiwała. Co prawda w pozwie podniósł, że wierzytelność tę nabył w drodze przelewu wierzytelności, jednak nie wykazał, by taka umowa została skutecznie zawarta i obejmowała wierzytelność przeciwko pozwanej. Na tę okoliczność przedstawił dowód z dokumentu w postaci umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 24 września 2012 roku. Z jej treści wynikało, że po stronie zbywającego wierzytelność banku działają dyrektorzy dwóch departamentów, zaś po stroni nabywcy – pełnomocnik. Powód nie przedstawił żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że osoby podpisujące ten dokument były umocowane do działanie w imieniu wskazanych w umowie podmiotów. Brak dowodów na tę okoliczność uniemożliwia przyjęcie, że do przelewu wierzytelności skutecznie doszło.

W takim stanie rzeczy sąd uznał, że roszczenie powoda nie zostało wykazane w stopniu umożliwiającym jego zasądzenie w jakiejkolwiek części. Wobec powództwo należało oddalić, o czym sąd orzekł jak w sentencji.