Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 października 2014 roku w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko R. J. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Skierniewicach I Wydział Cywilny zasądził od R. J. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 384,22 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. W pkt. 3 wyroku umorzył postępowanie w zakresie kwoty 15.209,49 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w zakresie pkt. 1. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania polegającego na:

1.  błędnym przyjęciu, że z wadliwego oświadczenia powoda o rozwiązaniu umowy
z dnia 29 kwietnia 2013 roku wynika, że dotyczyło ono numeru (...), pomimo, iż numer ten nie został w nim wymieniony. Tymczasem,
aby wypowiedzenie z dnia 29 kwietnia 2013 roku było skuteczne
zgodnie z obowiązującym pozwanego i załączonym do pozwu z dnia 2 czerwca 2014 roku Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Polkomtel dla Abonentów, §17 Rozwiązanie umowy, pkt. 3 jasno wynika,
że „wypowiedzenie musi zawierać oznaczenie numeru telefonu w sieci Polkomtel, którego dotyczy umowa”;

2.  błędnym przyjęciu, że powód rozwiązał umowę z winy pozwanego na podstawie
§ 8 pkt. 2 umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...) ( (...)) – strona 2: „W przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez Abonenta lub przez (...) S.A. z winy Abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta Umowa, Abonent zobowiązany będzie do zapłaty na rzecz (...) S.A. kary umownej w wysokości w wysokości określonej na stronie
1 Umowy przy czym wysokość kary umownej będzie pomniejszona
o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia Umowy do dnia jej rozwiązania”, podczas gdy treści wadliwego oświadczenia powoda o rozwiązaniu umowy z dnia 29 kwietnia 2013 roku, czytamy, iż: „Informujemy, że do 2013/04/29 nie otrzymaliśmy płatności na kwotę 15403,25 PLN z tytułu świadczonych przez (...) Sp. z o.o. usług telekomunikacyjnych w związku
z tym umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostaje rozwiązana.” Zatem przedmiotowe oświadczenie jednoznacznie wskazuje na §17 pkt. 5 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Polkomtel dla Abonentów „Jeżeli Abonent nie ureguluje zobowiązań wobec Polkomtel w oznaczonym terminie płatności lub naruszy postanowienia Regulaminu, Polkomtel zastrzega sobie prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym. Rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym może nastąpić po podjęciu przez Polkomtel działań mających na celi poinformowanie Abonenta o fakcie nieterminowego regulowania płatności w szczególności poprzez wysłanie przez Polkomtel krótkiej wiadomości tekstowej lub w formie telefonicznego kontaktu konsultanta Centrum Telefonicznego Polkomtel lub w formie pisemnych powiadomień”;

3.  błędnym przyjęciu, że załączone przez powoda w piśmie procesowym z dnia
4 sierpnia 2014 roku rachunki szczegółowe są wiarygodne pomimo faktu, że są to niepoświadczone wydruki, którym nie można przypisać waloru dowodu i które,
co najistotniejsze zostały dodatkowo wyretuszowane w kluczowej tabeli „Numer docelowy lub adres” w ten sposób aby uniemożliwić identyfikację oraz weryfikację numerów, z którymi miał rzekomo łączyć się numer telefonu pozwanego (...) w okresie od listopada 2012 roku do drugiej połowy lutego 2013 roku.

W konkluzji wskazanych zarzutów wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji, ewentualnie o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych prawem.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, oparte na wnioskach wywiedzionych z przeprowadzonego dotychczas postępowania, było prawidłowe.

Pozwany wśród zarzutów naruszenia prawa procesowego zakwestionował dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych. Uchybienia w kontekście powyższego zarzutu skarżący upatrywał w pominięciu przez Sąd I instancji kluczowej dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności wynikającej z § 17 pkt. 3 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, który stanowi, że wypowiedzenie musi zawierać oznaczenie numeru telefonu w sieci Polkomtel, którego dotyczy umowa. Tymczasem oświadczenie powoda o rozwiązaniu umowy
o świadczenie usług telekomunikacyjnych takiego obligatoryjnego oznaczenia numeru telefonu nie posiadało, co w ocenie apelującego jednoznacznie przesądza o jego nieskuteczności i oczywistej wadzie. Pozwany podniósł przy tym, iż rozwiązanie umowy przez powoda było również nieskuteczne wobec nie podjęcia przez powoda działań w celu poinformowania pozwanego o fakcie nieterminowego regulowania płatności. Pozwany kwestionował również wiarygodność załączonych przez powoda rachunków.

W ocenie Sadu Okręgowego stanowisko pozwanego nie jest trafne. Przede wszystkim wskazać należy, że ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Według ugruntowanego w orzecznictwie stanowiska, zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może również polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (post. SN z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99).

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Skarżący nie przedstawił zaś argumentów, które podważałyby prawidłowość poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń jak i zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji trafnie uznał, że wobec braku regulowania przez pozwanego należności na rzecz powoda, powstała sytuacja, w której powód mógł dokonać rozwiązania umowy
z pozwanym. Odmienne stanowisko w tym zakresie sprowadzające się do podważania skuteczność rozwiązania przez pozwanego umowy nie mogło odnieść zamierzonego skutku, bowiem stanowi błędną interpretację postanowień zawartych w Regulaminie świadczenia usług telekomunikacyjnych. Uwadze apelującego umknęła bowiem okoliczność,
iż z §12 przedmiotowego Regulaminu jasno wynika, iż wskazane warunki wypowiedzenia,
w szczególności dotyczące oznaczenia numeru telefonu w sieci Polkomtel, którego dotyczy umowa odnoszą się do wypowiedzenia Abonenta, umożliwiając w ten sposób weryfikację danych Abonenta podanych w momencie zawierania umowy lub w trakcie trwania umowy.
Z postanowień regulaminu w żadnym zakresie nie wynika, by obowiązek ten dotyczył również usługodawcy. Tym samym wskazana w tym zakresie przez pozwanego interpretacja regulaminu była błędna i jako taka nieskuteczna.

Odnosząc się z kolei do stanowiska pozwanego dotyczącego braku podjęcia jakichkolwiek działań mających na celu poinformowanie abonenta o fakcie nieterminowego regulowania płatności, wskazać należy, iż zarzuty w tym zakresie należało poczytać jedynie jako wyraz przyjętej przez pozwanego linii obrony zmierzającej do uzyskania korzystanego rozstrzygnięcia. Podobnie należało ocenić zarzuty sprowadzające się do podważenia wiarygodności dokumentów w postaci załączonych przez pozwanego rachunków. Argumentacja wskazująca, iż przedłożone dowody były spreparowane była zbyt daleko idąca, a przy tym nie mająca jakiegokolwiek uzasadnienia. Zważyć przy tym należy, że wykazy połączeń zgodnie z art. 159 ust. 1 prawa telekomunikacyjnego (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.) objęte są tajemnicą telekomunikacyjną w związku z tym zasadnym było zakrycie przez powoda numerów docelowych połączeń dokonywanych przez pozwanego. Tym samym twierdzenia pozwanego były całkowicie bezpodstawne.

Nie również racji skarżący wskazując na nieskuteczność natychmiastowego rozwiązania umowy, wskazując, iż nie został poinformowany o fakcie nieterminowego regulowania płatności. Jak wynika bowiem z §17 pkt. 5 Regulaminu rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym może nastąpić po podjęciu przez Polkomtel działań mających na celu poinformowania A. o fakcie nieterminowego regulowania płatności. Zatem
z treści powyższego uregulowania nie można wyprowadzić wniosku, iż skuteczność rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym uzależniona jest od podjęcia wskazanych działań. Nie jest to bowiem obligatoryjna przesłanka skuteczności rozwiązania umowy
ze skutkiem natychmiastowym, o czym świadczy zwrot „może”, a nie „musi”. Tym samym zarzut pozwanego nie był uzasadniony.

Niezasadny był również zarzut dotyczący naliczania kary umownej, jako pozostający w sprzeczności z treścią art. 483 § 1 k.c. Jak wynika bowiem z załączonej umowy
o świadczenie usług telekomunikacyjnych (k. 39-40 akt sprawy) kara umowna została zastrzeżona w przypadku jednostronnego rozwiązania Umowy przez Abonenta lub przez (...) S.A. z winy Abonenta przed upływem terminu na jaki została zawarta umowa. Dochodzone w tym zakresie roszczenie dotyczyło odpowiedzialności abonenta z tytuł jednostronnego rozwiązania umowy przez (...) S.A. z winy Abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa, nie zaś z tytułu nieterminowego wykonywania zobowiązania pieniężnego. Tym samym zarzut naruszenia art. 483 § 1 k.c. nie był trafny.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i nie obciążył pozwanego kosztami postępowania należnymi stronie powodowej, uznając że w sprawie zachodzą szczególne okoliczności pozwalające na odstąpienie od podstawowej zasady rozstrzygania o kosztach procesu – odpowiedzialności za wynik na rzecz zasady słuszności. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie za zastosowaniem powyższego przepisu przemawiał charakter sprawy oraz subiektywne przeświadczenie pozwanego o słuszności przyjętego stanowiska i bezzasadności dochodzonego przez powoda roszczenia. Sąd wziął także pod uwagę dysproporcję możliwości ekonomicznych obu stron procesu.