Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy M. H. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania M. H. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 14 maja 2015 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni M. H. (1) prawo do emerytury, począwszy od dnia 27 kwietnia 2015 r.

Sygn. akt III U 451/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 5 sierpnia 2015 r.

Decyzją z dnia 14 maja 2015 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawczyni M. H. (1) przyznania emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawczyni nie udowodniła okresu składkowego i nieskładkowego w wysokości 20 lat. Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 2 lat i 27 dni; składkowe – 15 lat, 4 miesięcy i 13 dni; łącznie – 17 lat, 5 miesięcy i 10 dni, w tym praca w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat, 4 miesięcy i 13 dni. Zakład nie uznał za udowodnione okresy pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 27 kwietnia 1976 r. do 29 czerwca 1980 r., z uwagi na fakt, iż wnioskodawczyni wówczas mieszkała w miejscowości C.,
a uczęszczała do szkoły w R., a więc odległość pomiędzy tymi dwoma miejscowościami oraz brak bezpośredniego dojazdu uniemożliwiały w ocenie organu rentowego wnioskodawczyni pracę w wymiarze co najmniej 4 godzin dziennie w gospodarstwie rolnym jako domownik.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła w dniu 21 maja 2015 r. wnioskodawczyni M. H. (1).

Na uzasadnienie swojego stanowiska wskazała, iż udowodniła 20 lat okresów ubezpieczenia, przy zaliczeniu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w spornym okresie. Jednocześnie zarzuciła, iż okres ten był już wcześniej uznany dla celów emerytury o symbolu (...).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w R. wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, iż wnioskodawczyni w okresie od 1 czerwca 1997 r. do 1 kwietnia 2011 r. była uprawniona do emerytury wcześniejszej z tytułu opieki na dzieckiem. W związku ze złożeniem wniosku o emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach organ ponownie rozpatrywał całą dokumentację. Odwołał się do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z którego wynika, iż przy ustalaniu prawa do emerytury oraz jej wysokości uwzględnia się również przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7 są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. W związku z tym należało dowieść w sposób nie budzący wątpliwości, iż
w danym okresie ubiegająca się o świadczenie spełniała warunki do uznania ją za domownika w rozumieniu art. 6 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, który stanowi, iż za domownika rozumie się osobę bliską rolnikowi, która ukończyła 16 lat, pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na terenie jego gospodarstwa rolnego albo w bliskim sąsiedztwie oraz stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy. W tym aspekcie, po dokładnej analizie, organ rentowy nie uwzględnił spornego okresu, z uwagi na to, iż gospodarstwo rolne znajdowało się w miejscowości C.,
a wnioskodawczyni w tym czasie uczęszczała do szkoły w R.. Nie miała więc w ocenie organu rentowego możliwości pracować w gospodarstwie rolnym nawet w połowie pełnego wymiaru czasu pracy.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni M. H. (1), ur. dnia (...), w dniu 7 kwietnia 2015 r. złożyła wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączyła świadectwo dojrzałości z Technikum Zawodowego w R. z dnia 31 maja 1980 r. W aktach emerytalnych zalegają także zeznania świadków poświadczające, iż wnioskodawczyni w okresie od 27 kwietnia 1976 r. do 27 czerwca 1980 r. pracowała w gospodarstwie rolnym swoich rodziców
w C.. W aktach zalega ponadto zaświadczenie o zatrudnieniu
i wynagrodzeniu, zaświadczenie sporządzone przez Starostę (...) Ośrodka (...)
w L. o tym, iż rodzice wnioskodawczyni - J. S. i C. S. posiadali gospodarstwo rolne w miejscowości C. w latach 27 kwietnia 1976 r. do 27 czerwca 1980 r. o powierzchni 3,27 ha, ponadto zaświadczenie zameldowania na pobyt stały M. H. (1) w okresie od 20 października 1963 do 27 czerwca 1980 r. pod adresem (...).

Wnioskodawczyni przedłożyła w ZUS świadectwo wykonywania prac
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 22 marca 2011 r. wydane przez Zakłady (...) SA
w J., z którego wynika, iż wnioskodawczyni była zatrudniona stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 30 czerwca 1980 r. do 31 sierpnia 1980 r. na stanowisku dziewiarz falowarek płaskich (dziewiarz falowarek, szydełkarek i osnowarek) – Wykaz A Dział VII, poz. 4 pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., w okresach od 18 lutego 1981 r. do 17 lipca 1984 r. i od 2 maja 1986 r. do 30 listopada 1997 r. na stanowisku kontroler jakości – wykaz A, dział XIV, poz.24, pkt 1, stanowiska pracy, na których prace wykonywane są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie A, dział VII, poz. 4, pkt 12,13,14. Przedłożyła także świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach
i o szczególnym charakterze z dnia 30 września 2013 r. sporządzone przez Dom Pomocy Społecznej w J., z którego wynika, iż wnioskodawczyni była zatrudniona w okresie od dnia 1 lipca 2013 r. do 30 września 2013 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pokojowej, wymienionym w wykazie A, dziale XII, poz. 5 pkt 7 stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 lipca 1983 r.
w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej. W aktach emerytalnych zalega ponadto karta przebiegu zatrudnienia.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach rentowych dokumentacji, ZUS decyzją z dnia 14 maja 2015 r. odmówił wnioskodawczyni przyznania emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie osiągnęła okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 20 lat dla kobiet.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 2 lat, i 27 dni; składkowe – 15 lat, 4 miesięcy i 13 dni; łącznie – 17 lat, 5 miesięcy i 10 dnia, w tym 15 lat, 4 miesiące i 13 dni stażu pracy w szczególnych warunkach. Zakład nie przyjął za udowodniony okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w okresie od 27 kwietnia 1976 r. do 29 czerwca 1980 r.

Dowód: w aktach organu rentowego

- wniosek o emeryturę z dnia 7.04.2015 r.

- świadectwo dojrzałości z dnia 31.05.1980 r.,

- zeznania świadka M. M. (1),

- zeznania świadka J. M. (1),

- świadectwo pracy wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze z dnia 22.03.2011 r.,

- świadectwo pracy wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze z dnia 30.09.2013 r.,

- świadectwo pracy z dnia 30.09.2013 r.,

- decyzja ZUS z dnia 14.05.2015 r.

Ponadto Sąd ustalił, iż wnioskodawczyni w okresie od 1 czerwca 1997 r. do 1 kwietnia 2011 r. miała przyznane prawo do emerytury na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U. nr 28, poz. 149).

Sad ustalił także, iż w spornych latach, pod adresem (...), oprócz M. H. (1) zamieszkiwali również jej rodzice, a także trójka młodszego rodzeństwa. Po powrocie ze szkoły wnioskodawczyni pomagała rodzicom przy gospodarstwie rolnym. W gospodarstwie uprawiano tytoń, hodowano trzodę (dwie krowy, świnie). Wnioskodawczyni podczas nauki
w technikum w R. nie korzystała z internatu, ponieważ były trudności z jego przyznaniem. M. H. (1) dojeżdżała do szkoły pociągiem
i autobusem (w Ł. była przesiadka), wyjeżdżała ok. 5.30 rano. Lekcje trwały najpóźniej do godziny 13.00, a w domu wnioskodawczyni była codziennie około 15.00. Wnioskodawczyni pomagała przy gospodarstwie około 4, 5 godzin dziennie po powrocie ze szkoły. Pracowała w polu, wypasała krowy i wykonywała wiele innych czynności związanych
z utrzymaniem gospodarstwa rolnego. Matka wnioskodawczyni zajmowała się małymi dziećmi.

Dowód: w aktach organu rentowego

- decyzja ZUS z dnia 17.06.1997 r.

- decyzja ZUS z dnia 14.03.2011 r.,

- decyzja ZUS dnia 23.03.2011 r.,

- wyrok SO z dnia 21.09.2011 r.,

- skarga z dnia 24.06.2013 r.,

- postanowienie SO z dnia 12.09.2013 r.,

- zeznania świadka J. M.,

- zeznania świadka M. M.,

- przesłuchanie wnioskodawczyni M. H.,

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych wnioskodawczyni, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a nadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. M. (1) i M. M. (1) oraz wnioskodawczyni M. H. (1), jako logicznym, spójnym, wzajemnie się uzupełniającym. Wynika z nich jednoznacznie, iż wnioskodawczyni pomagała rodzicom przy gospodarstwie rolnym mimo obowiązku szkolnego. Poświęcała cały swój wolny czas poza szkołą, po to aby świadczyć pracę na roli. Nie ulega wątpliwości, iż M. H. (1) była najstarszym dzieckiem, pozostałe dzieci wymagały opieki i nadzoru.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni M. H. (1) należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U.
z 2013, poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat -
dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była kwestia ustalenia, czy wnioskodawczyni legitymuje się 20-letnim okresem składkowym
i nieskładkowym.

Poza sporem pozostaje, że wnioskodawczyni M. H. (1) w dniu(...) r. ukończyła 55 lat, , a na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazała staż w warunkach szczególnym w ilości 15 lat, 4 miesięcy i 13 dni.

Sporny okazał się okres od 27 kwietnia 1976 r. do 29 czerwca 1980 r., który nie został uznany przez organ rentowy jako okres pracy
w gospodarstwie rolnym rodziców.

Art. 10 ust. 1. pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stanowi,
iż przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również następujące okresy, traktując je, z zastrzeżeniem art. 56, jak okresy składkowe przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Kolejną istotną kwestią jest wystąpienie dwóch okoliczności: po pierwsze - wykonywanie czynności rolniczych powinno odbywać się zgodnie
z warunkami określonymi w definicji legalnej "domownika" z art. 6 pkt 2 ustawy o u.s.r. i po drugie - czynności te muszą być wykonywane
w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy, tj. minimum 4 godziny dziennie.

Definicja domownika zawarta w art. 6 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników stanowi, iż jest to osoba bliska rolnikowi, która ukończyła 16 lat, pozostaje z rolnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym lub zamieszkuje na terenie jego gospodarstwa rolnego albo w bliskim sąsiedztwie, stale pracuje w tym gospodarstwie rolnym i nie jest związana z rolnikiem stosunkiem pracy.

Nie ulega wątpliwości, iż w spornym okresie M. H. (1) wypełniała przesłanki definicji legalnej domownika. (...)r. bowiem ukończyła 16 lat, zamieszkiwała wraz z rodzicami i trzema młodszymi siostrami w jednym gospodarstwie domowym, a obowiązek szkolny wypełniała codziennie dojeżdżając do R. komunikacją publiczną, ponieważ nie został jej przydzielony internat. Pracowała stale we wspomnianym gospodarstwie rolnym, gdyż była najstarszym dzieckiem i jako jedyna z rodzeństwa mogła pomóc ojcu przy codziennych pracach na roli (matka opiekowała się trzema młodszymi siostrami). Wówczas dla rodziny wnioskodawczyni był to jedyny możliwy dochód, który pozyskiwali właśnie
z własnej pracy przy gospodarstwie rolnym (uprawiali tytoń, posiadali trzodę).

Niezasadny okazał się zarzut ZUS, iż uczęszczanie do znacznie oddalonej od miejscowości zamieszkania szkoły uniemożliwiały pracę
w gospodarstwie rolnym w wymiarze co najmniej 4 godzin dziennie.

Orzecznictwo nie pozostawia wątpliwości, iż fakt łączenia pracy
w gospodarstwie z nauką w szkole nie może stanowić przeszkody przy ocenie, czy dany okres pracy w gospodarstwie rolnym może być wliczony do stażu pracowniczego, pod warunkiem jednak, że praca w gospodarstwie była faktycznie wykonywana. Nie można przyjąć, że jeśli osoba mająca status domownika, realnie pomagając rolnikowi w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, jednocześnie pobiera naukę w szkole, to jej praca w tym gospodarstwie nie ma charakteru stałego (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w W. z dnia 11 września 2014 r.,
(...) SA/Wa 232/14, L.).

Podobne stanowisko zajął WSA w Warszawie w wyroku z dnia 28 maja 2014 r. ( (...) SA/Wa 314/14, L.), stwierdzając że charakter pracy domownika w gospodarstwie rolnym nie może być utożsamiany
z charakterem pracy rolnika w takim gospodarstwie. Domownik nie prowadzi zawodowej działalności rolniczej na własny rachunek, lecz wyłącznie pomaga rolnikowi w prowadzeniu takiej działalności, zatem nie musi on pracować
w takim samym wymiarze godzinowym jak rolnik i może pozwolić sobie na jednoczesne kształcenie się. Na takie rozumienie charakteru pracy domownika wskazuje rozróżnienie przez ustawodawcę w art. 6 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników
(t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1403) definicji rolnika i domownika. Gdyby bowiem zamiarem ustawodawcy było jednakowe traktowanie nakładu pracy domownika i rolnika oraz ich wkładu w rozwój gospodarstwa rolnego, to
z pewnością nie wprowadzałby takiego rozróżnienia. Nie można zatem przyjmować, że skoro osoba, mająca status domownika, realnie pomagając rolnikowi w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, jednocześnie pobiera naukę w szkole, to jej praca w tym gospodarstwie nie ma z tego powodu charakteru stałego.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawczyni w spornym okresie miała ukończone 16 lat, była domownikiem pracującym w gospodarstwie rolnym rodziców w wymiarze co najmniej połowy etatu.

Należy mieć na uwadze, że w postępowaniu przed sądami pracy
i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi, że
w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza, że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi,
w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawczyni na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazała łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a także udowodniła co najmniej 20 - letni okres składkowy
i nieskładkowy, a tym samym spełniła wszystkie przesłanki niezbędne
do przyznania jej prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełniła od dnia (...)r., a więc od ukończenia 55 roku życia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w sentencji wyroku.