Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 845/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów

protokolant – sekretarz sądowy Renata Roman

przy udziale oskarżyciela publicznego – ---------------------------

po rozpoznaniu dnia 25 sierpnia 2015 r. w W.

sprawy R. G.

syna S. i J. ur. (...) w P.

obwinionego o wykroczenie z art. 107 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II W 958/14

uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpsw w zw. z art. 45 § 1 kw postępowanie wobec R. G. umarza, a kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w sprawie o sygnaturze VI Ka 845/15

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015r. Sąd Rejonowy w Wołominie uznał R. G. za winnego tego, że w okresie od dnia 29 maja 2013r. do dnia 23 lipca 2013r. w miejscowości W. oraz K. w celu dokuczenia T. S. wielokrotnie wysyłał na jego służbowy numer telefonu komórkowego(...) wiadomości tekstowe SMS o obraźliwej i wulgarnej treści oraz wielokrotnie wykonywał na ten numer połączenia telefoniczne o różnych porach dnia i nocy, czym złośliwie go niepokoił zakłócając spoczynek nocny, dezorganizując życie prywatne oraz utrudniając wykonywanie obowiązków służbowych, to jest popełnienia wykroczenia z art. 107 k.w. i na tej podstawie wymierzył mu karę 700 (siedmiuset) złotych grzywny; nadto zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, w tym opłatę w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego. Na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wydanego wyroku, a mianowicie:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnej w ten sposób, że poczyniono założenie, że autorem i nadawcą wiadomości SMS i połączeń na służbowy numer telefonu komórkowego T. S. był obwiniony, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jedynie fakt, że numer (...) aparatu telefonicznego przekazanego przez obwinionego celem poddania oględzinom odpowiada współpracy z numerami telefonów, z których pochodziły wiadomości SMS i połączenia; ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika natomiast, że autorem i nadawcą wiadomości SMS i połączeń był obwiniony, nie udowodniono bowiem, że miejsce położenia przedmiotowego aparatu telefonicznego było zbieżne z miejscem położenia obwinionego, wykonującego pracę kierowcy międzynarodowego i w konsekwencji przypisanie sprawstwa obwinionemu;

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnej w ten sposób, że na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Kozienicach z dnia 6 lutego 2014 roku w sprawie XI K 687/13, prawomocnie skazującego obwinionego, w przedmiotowej sprawie Sąd dowolnie przyjął, że skoro w postępowaniu o sygn. akt XI K 687/13 obwinionemu przypisano sprawstwo za nadawanie wiadomości SMS tożsamej treści jak wiadomości SMS objęte niniejszym postępowaniem, to i w przedmiotowej sprawie autorem i nadawcą wiadomości SMS jest obwiniony, podczas gdy przyjęte wnioski są efektem przeprowadzenia przez Sąd nieuzasadnionej analogii stanu faktycznego, bezpodstawne jest bowiem poczynienie założenia, że każdy czyn popełniony w podobny sposób, czy każda wiadomość SMS tożsamej treści jak te objęte sprawą Sądu Rejonowego w Kozienicach o gyn akt XI K 687/13 pochodzi bezpośrednio od obwinionego i przypisanie sprawstwa w przedmiotowej sprawie obwinionemu;

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnej poprzez danie wiary zeznaniom świadków T. S., D. C. w zakresie wskazania obwinionego jako autora i nadawcę wiadomości SMS i połączeń, podczas gdy z zeznań świadków wynika jedynie fakt, że otrzymywali oni wiadomości SMS i połączenia z określonych numerów, jednakże wskazanie obwinionego jako autora i nadawcy stanowi jedynie domniemanie świadków, niepoparte żadnymi dowodami, w szczególności nie jest obwarowane prawomocnymi wyrokiem i jako takie nie mogą stanowić dowodu sprawstwa obwinionego w przedmiotowej sprawie;

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny dowolnej poprzez danie wiary zeznaniom świadka G. W. w zakresie określenia sprawstwa obwinionego, podczas gdy zeznania świadka stanowią jedynie jego osobistą subiektywną opinię, nie są poparte innymi dowodami w tym prawomocnym wyrokiem sądu i jako takie nie mogą stanowić dowodu na określenie sprawstwa obwinionego, w szczególności, gdy oczywistym pozostaje fakt pozostawania świadka w konflikcie z obwinionym z uwagi na konkubinat obwinionego z byłą żoną obwinionego;

- art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności i rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości dotyczących autorstwa i nadania wiadomości SMS i połączeń przez obwinionego do T. S. w ten sposób, że przypisano obwinionemu sprawstwo, podczas gdy żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wskazał, by miejsce nadania wiadomości bądź wykonania połączenia było identyczne jak miejsce położenia obwinionego, który wykonuje pracę kierowcy międzynarodowego i którego miejsce położenia można dokładnie określić, co więcej żaden zgromadzony w niniejszym postepowaniu dowód nie może wskazać, że położenie przedmiotowego aparatu telefonicznego było zbieżne z miejscem położenia obwinionego i wskazuje tym samym, że w sprawie pojawiają się uzasadnione i nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa obwinionego, które powinny zostać rozstrzygnięte na jego korzyść.

W konkluzji obrońca wniósł o uniewinnienie R. G. od zarzucanego mu czynu alternatywnie o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Choć zarzuty podniesione w apelacji okazały się chybione, zaskarżony wyrok ostać się nie mógł, a to z uwagi na wystąpienie – na etapie postępowania odwoławczego – jednej z ujemnych przesłanek procesowych, określonej w art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w., której stwierdzenie obligowało sąd odwoławczy do uchylenia wyroku i umorzenia postępowania.

Ze względu jednak na to, że skarżący w pierwszej kolejności domagał się uniewinnienia obwinionego, należy pokrótce odnieść się do prezentowanej przez niego argumentacji. Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji, kompleksowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, jakie na jego podstawie poczynił Sąd I instancji, są prawdziwe i znajdujące oparcie w tych dowodach. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej. Sąd Rejonowy dokonując analizy – z poszanowaniem wyżej wskazanych zasad procesowych - zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo ustalił stan faktyczny i w oparciu o te ustalenia słusznie uznał winę obwinionego R. G.. W pisemnych motywach wyroku wyjaśnił wszystkie okoliczności sprawy i rzeczowo przedstawił swój wywód myślowy, jaki doprowadził do ukarania R. G.. Nie ma więc racji skarżący twierdząc, że Sąd Rejonowy nie przeanalizował starannie wszystkich dowodów ujawnionych na rozprawie, zgodnie z kryteriami art. 7 k.p.k., gwarantującymi zachowanie sędziowskiej swobody. Nie można też zgodzić się ze skarżącym, aby dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów z zeznań świadka T. S., D. C. i G. W. – jako wiarygodnych - była nieprawidłową. Podobnie w odniesieniu do pozostałych kwestionowanych przez skarżącego materiałów dowodowych na podstawie których Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne tj. numeru (...) aparatu telefonicznego przekazanego przez obwinionego celem poddania oględzinom i wyroku Sądu Rejonowego w Kozienicach z dnia 06.02.2014., sygn. akt XI K 687/13. Sąd ten w pisemnym uzasadnieniu w sposób przekonujący wykazał powody, na podstawie których możliwym było dokonanie takiej oceny. Tymczasem twierdzenia obrońcy obwinionego sprowadzają się w zasadzie jedynie do prostego zaprzeczenia, iż obwiniony przypisanego wykroczenia nie popełnił, bez skutecznego wskazania, jakich to uchybień w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd meriti na etapie wyrokowania. Środek odwoławczy wniesiony przez obrońcę obwinionego nie zawierał przekonującej argumentacji i w ocenie Sądu Okręgowego miał na celu wyłącznie przedłużenie postępowania.

Niemniej jednak jak wskazano na wstępie, zaskarżony wyrok należało uchylić, a postępowanie prowadzone w sprawie o sygn. II W 958/14 umorzyć.

Artykuł 104 § 1 pkt 7 k.p.w. stanowi, że sąd niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli zachodzi m.in. okoliczność wyłączająca postępowanie, określona w art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w., czyli w sytuacji gdy nastąpiło przedawnienie karalności wykroczenia.

Zgodnie treścią z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął 1 rok, jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Zdarzenia będące przedmiotem niniejszego postępowania miało miejsce w okresie od dnia 29 maja 2013r. do dnia 23 lipca 2013r., w związku z czym należało uznać, iż karalność tego czynu ustała w dniu 23 lipca 2015 r.

Przedawnienie karalności stanowi więc ujemną przesłankę procesową, którą sąd odwoławczy obowiązany był uwzględnić z urzędu. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzył postępowanie wobec R. G., a kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

SSO Beata Tymoszów