Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Sylwia Poradzisz

Protokolant: sekr. sąd. Agnieszka Lewek

przy udziale Moniki Skalskiej - Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu

po rozpoznaniu w dniach: 11 maja 2015 roku i 24 czerwca 2015 roku w W.

sprawy P. B.

syna J. i I. z domu C.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu 20.01.2013 roku w W. woj. (...), wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonego z kieszeni spodni pozostawionych na ławce przy (...) przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m-ki I. (...) W. (...) o łącznej wartości 2000 złotych czym działał na szkodę B. K.

tj. o czyn z art. 278§1 kk

I.  na podstawie art. 66§1 i §2 kk i art. 67§1 kk warunkowo umarza postępowanie karne przeciwko P. B. o to, że w dniu 20.01.2013 roku w W. przywłaszczył rzecz znalezioną w postaci telefonu komórkowego marki I. (...) W. (...) o łącznej wartości 2000 złotych czym działał na szkodę B. K., tj. o czyn z art. 284§3 kk i wyznacza okres próby na rok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w sprawie w kwocie 210,00 zł i wymierza mu opłatę w wysokości 60 złotych.

Sygnatura akt II K 1144/14

UZASADNIENIE

sporządzone w trybie art. 424§3 kpk

P. B. oskarżony został o to, że w dniu 20.01.2013r. w W. woj. (...), wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonego z kieszeni spodni pozostawionych na ławce przy (...) przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m-ki I. (...) W. (...) o łącznej wartości 2000 zł, czym działał na szkodę B. K..

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd uznał, iż czyn zarzucany oskarżonemu stanowi występek z art. 284§3 kk i polegał na tym, że w dniu 20.01.2013r. w W. oskarżony P. B. przywłaszczył rzecz znalezioną w postaci telefonu komórkowego m-ki I. (...) W. (...) o łącznej wartości 2000 zł, czym działał na szkodę B. K..

Uznając powyższe Sąd na podstawie art. 66§1 i §2 kk i art. 67§1 kk warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko P. B. o czyn z art. 284§3 kk.

Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu złożył wniosek o sporządzenie na piśmie uzasadnienia przedmiotowego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o warunkowym umorzeniu postępowania.

Sąd zważył:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego sprawy brak było podstaw, w przekonaniu Sądu, do przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 278§1 kk, a jedynie występku z art. 284§3 kk.

Z wyjaśnień złożonych przez oskarżonego wynikało, że przedmiotowy telefon komórkowy został przez niego ujawniony w torbie, w której przechowywał sprzęt do gry w tenisa na przełomie kwietnia i maja 2013r.

Bezspornym pozostawało, iż w dniu 20 stycznia 2013r. K. K. wraz ze swoim ojcem B. K. i dwoma mężczyznami rozgrywali mecz tenisowy na kortach przy ul. (...), a bezpośrednio przed nimi kort ten zajmowany był przez oskarżonego i jego instruktora. Wszystkie wskazane osoby korzystały z tej samej ławki, na której pozostawiły swoje rzeczy. W tym samym dniu, bezpośrednio po wyjściu z kortów K. K. ujawnił brak swojego telefonu komórkowego.

Z zeznań K. K. wynikało, że swoje spodnie, w kieszeni których przechowywał telefon, przewiesił na oparciu ławki znajdującej się przy korcie, na której znajdowały się także rzeczy, w tym torba, należąca do oskarżonego oraz ubrania i torby jeszcze dwóch mężczyzn, którzy grali z B. i K. K..

W ocenie Sądu, skoro spodnie zostały przewieszone przez oparcie ławki w taki sposób, że ich kieszenie – nie zapinane - znajdowały się nad siedziskiem ławki, to w istocie możliwe było, iż telefon wypadł z kieszeni, a także nie można było wykluczyć, że w wyniku znacznej ilości ubrań i toreb sportowych (co najmniej 5 osób), telefon pokrzywdzonego wpadł do torby oskarżonego. Żaden ze świadków nie wskazał, aby widział, jak oskarżony wyciąga telefon ze spodni K. K., bądź dotyka lub przewiesza te spodnie.

Dysponując takim materiałem dowodowym i rozstrzygając wszelkie nie dające usunąć się wątpliwości na korzyść oskarżonego, Sąd uznał, że swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona czynu określonego w art. 284§3 kk, a polegającego na przywłaszczeniu rzeczy znalezionej.

Nie ulega wątpliwości, że znajdując telefon w swojej torbie sportowej oskarżony doskonale wiedział, że nie należy on do niego i że z całą pewnością miejscem, w którym ów telefon mógł znaleźć się w jego torbie był kort tenisowy, albowiem torby tej używał jedynie do gry w tenisa.

Tymczasem P. B. nie podjął jakichkolwiek kroków celem ustalenia, czy ktokolwiek zgłaszał utratę telefonu. Prawdą jest, że oskarżony, co potwierdził także pokrzywdzony i użytkownik przedmiotowego I., nie miał możliwości uruchomienia telefonu z uwagi na zabezpieczenie, ale ustalenie w pamięci telefonu numeru właściciela, bądź ostatniego wybieranego kontaktu nie było jedyną możliwością zidentyfikowania osoby, do której ów telefon należał.

Oskarżony mógł bowiem o znalezieniu telefonu zawiadomić obsługę kortu, bądź zawiadomić Policję.

Zaniechanie takich działań i przekazanie telefonu swojej córce do używania dowodziło ponad wszelką wątpliwość zamiar oskarżonego przywłaszczenia telefonu.

Oddanie telefonu córce było uzewnętrznieniem zamiaru oskarżonego dysponowania rzeczą jak swoją własnością poprzez dokonanie przysporzenia na rzecz swojej córki.

W takiej sytuacji nie sposób było przyjąć, że oskarżony ze względów jedynie obiektywnych (zabezpieczenie telefonu) nie miał możliwości jego uruchomienia i ustalenia właściciela.

Oskarżony zdawał sobie także sprawę z tego, że przedmiotowy telefon został utracony przez jego właściciela.

Z tych też względów Sąd uznał, iż P. B. wyczerpał znamiona czynu z art. 284§3 kk.

W ocenie Sąd okoliczności sprawy dawały podstawę do warunkowego umorzenia postępowania przeciwko oskarżonemu.

P. B. nie był uprzednio karany, jest osobą zajmującą poważne stanowisko służbowe, samodzielną zawodowo i finansowo. Jego dotychczasowy sposób życia w ocenie Sądu uzasadniał przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

Wskazać należy, iż dla oskarżonego przedmiotowe postępowanie było dużym przeżyciem i starał się on w pełni zadośćuczynić pokrzywdzonemu, zawierając z nim ugodę przed mediatorem i uiszczając na jego rzecz kwotę odpowiadającą wartości telefonu, tj. 2000 zł pomimo tego, że pokrzywdzony przedmiotowy telefon odzyskał.

W ocenie Sądu, choć zachowanie oskarżonego po znalezieniu telefonu było naganne, to jednak stopień społecznej szkodliwości tego czynu oraz winy sprawcy nie były znaczne.

P. B. po bezskutecznej próbie uruchomienia telefonu uznał, że skoro nie jest w stanie ustalić w ten sposób jego właściciela, odda go swojej córce. Korzystanie z rzeczy znalezionej, zachowanie jej dla siebie, z całą pewnością kwalifikuje się niższym stopniem społecznej szkodliwości, aniżeli kradzież rzeczy związana z wyjęciem jej spod władztwa osoby uprawnionej bez jej wiedzy i woli.

Ciekawość nowości, a taką bez wątpienia był przedmiotowy telefon i niefrasobliwość oskarżonego w dochodzeniu własności rzeczy zadecydowały o zamiarze jego przywłaszczenia.

Postawa oskarżonego dowodziła jednak, że wstydził się on swego sprawczego zachowania i z całą pewnością doświadczenie procesu karnego i odpowiedzialności będą skutecznie powstrzymywać P. B. przed ponownym popełnieniem przestępstwa.

W ocenie Sądu sprawcze zachowanie oskarżonego uznać należało za incydentalne, będące wynikiem chęci pozyskania wartościowej rzeczy bez ponoszenia kosztów jej nabycia, z wykorzystaniem nadarzającej się ku temu okazji jaką było wejście w posiadanie znalezionego telefonu.

Mając powyższe na uwadze i uznając nadto, że okoliczności czynu oskarżonego nie budzą wątpliwości, Sąd zadecydował o warunkowym umorzeniu postępowania, wyznaczając okres próby na rok.

W przekonaniu Sądu mając na uwadze postawę oskarżonego i jego starania co do zadośćuczynienia szkodzie, jaką wyrządził, wyznaczony okres próby uznać należało za wystarczający do zweryfikowania jego zachowania pod kątem przestrzegania porządku prawnego.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 629 kpk oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.