Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 października 2014 roku (sygn. akt I C 11/14) Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny w połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia czterech sprawach z powództwa T. Ł. przeciwko Miastu Ł. o zapłatę:

1.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz T. Ł. kwotę 4.057,64 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  uznał, iż powód T. Ł. wygrał sprawę w 86% i rozdzielił stosunkowo pomiędzy stronami koszty procesu, szczegółowe zaś ich wyliczenie pozostawiając referendarzowi sądowemu;

1.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz T. Ł. kwotę 8.466,06 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz T. Ł. kwotę 1.690,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

1.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz T. Ł. kwotę 7.651,38 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz T. Ł. kwotę 1.618,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

1.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz T. Ł. kwotę 7.226,54 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz T. Ł. kwotę 1.613,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych
i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

Powód jest zarządcą sądowym nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...). W każdej ze spraw połączonych do wspólnego rozpoznania
i rozstrzygnięcia doszło do wydania wyroku eksmisyjnego:

I.  wyrokiem z dnia 6 lutego 2008 roku orzeczono eksmisję dłużników zajmujących lokal nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...), z jednoczesnym ustaleniem dla nich prawa do lokalu socjalnego. Wezwanie do dostarczenia dłużnikom lokalu socjalnego doręczono pozwanemu – Miastu Ł. w dniu 24 kwietnia 2008 roku;

II.  wyrokiem z dnia 19 grudnia 2007 roku orzeczono eksmisję dłużników zajmujących lokal nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...), z jednoczesnym ustaleniem dla nich prawa do lokalu socjalnego. Wezwanie do dostarczenia dłużnikom lokalu socjalnego doręczono pozwanemu – Miastu Ł. w dniu 26 maja 2008 roku;

III.  wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2009 roku orzeczono eksmisję dłużników zajmujących lokal nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...), z jednoczesnym ustaleniem dla nich prawa do lokalu socjalnego. Wezwanie do dostarczenia dłużnikom lokalu socjalnego doręczono pozwanemu – Miastu Ł. w dniu 9 listopada 2009 roku;

IV.  wyrokiem z dnia 29 października 2007 roku orzeczono eksmisję dłużników zajmujących lokal nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...),
z jednoczesnym ustaleniem dla nich prawa do lokalu socjalnego. Wezwanie do dostarczenia dłużnikom lokalu socjalnego doręczono pozwanemu – Miastu Ł.
w dniu 2 czerwca 2008 roku.

Wezwania skierowane do pozwanego o dostarczenie dłużnikom lokali socjalnych nie przyniosły rezultatu. W dniu 16 grudnia 2013 roku pełnomocnik powoda wystosował do pozwanego, doręczone mu w dniu 19 grudnia 2013 roku, wezwania do zapłaty
w terminie 3 dni następujących kwot:

I.  kwoty 4.706,57 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od maja 2013 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...);

II.  kwoty 8.003,82 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...);

III.  kwoty 7.907,83 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...);

IV.  kwoty 9.454,74 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...).

Wysokość przypadających na poszczególne lokale kosztów z tytułu dostarczanej wody powód ustalił w oparciu o wskazania zamontowanych w nich wodomierzy.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał, że każde z powództw zasługuje na uwzględnienie jedynie w części. Jako podstawę prawną dochodzonych przez powoda roszczeń Sąd Rejonowy wskazał na treść art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, który stanowi, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego, właścicielowi przysługuje do gminy roszczenie odszkodowawcze, którego podstawę stanowi przepis art. 417 k.c. Sąd a quo podkreślił, że w toku postępowania pozwany nie negował faktu bezprawnego zaniechania dostarczenia lokali socjalnych ani tego, iż zaniechanie to, jako zachowanie sprzeczne z prawem, rodzi obowiązek naprawienia wyrządzonej w ten sposób szkody. W ocenie Sądu meriti powstanie w majątku powoda szkody jak również istnienie związku przyczynowego pomiędzy tą szkodą a bezprawnym zachowaniem pozwanego nie budziło wątpliwości. W zakresie wysokości dochodzonych przez powoda roszczeń Sąd I instancji wskazał, że pozwany nie kwestionował przedstawionych przez powoda stawek czynszu, metrażu spornych lokali, ani też matematycznej prawidłowości wyliczenia tego odszkodowania. W rozstrzyganej sprawie spór między stronami dotyczył natomiast wysokości dochodzonego przez powoda odszkodowania z tytułu dostarczonej do lokali wody jak i ilości zamieszkujących w tych lokalach osób. Odnosząc się do powyższej kwestii Sąd Rejonowy wskazał, że dochodzone przez powoda odszkodowania z tytułu dostarczanej do lokali wody nie odpowiadają rzeczywiście poniesionym z tego tytułu wydatkom, a jedynie stanowią zużycie prognozowane na podstawie danych z 2012 roku, a zatem mają charakter jedynie zaliczkowy. Sąd I instancji argumentował dalej, że samo oświadczenie powoda, iż poza deklaracjami odnośnie wskazań licznika zużycia wody, nie dysponuje on żadnymi innymi dowodami określającymi jej zużycie, ocenić należało jako niewystarczające do przyjęcia, że powód sprostał ciążącemu na nim w tym zakresie ciężarowi dowodowemu, albowiem nie przedstawił wskazań liczników odnośnie objętego żądaniem pozwu roku 2013, poprzestając jedynie na przedstawieniu danych za rok 2012.

Mając na uwadze powyższe Sąd a quo uznał żądania powoda za zasadne w odniesieniu do poszczególnych lokali w zakresie następujących kwot:

-

co do lokalu nr (...) w zakresie kwoty 3.787,52 zł z tytułu utraconego czynszu
i kwoty 270,12 zł z tytułu opłat za wywóz śmieci (łącznie 4.057,64 zł).
Z uwagi na utrzymanie się z żądaniem pozwu w 86% Sąd meriti orzekł o stosunkowym rozdzieleniu kosztów postępowania;

-

co do lokalu nr (...) w zakresie kwoty 7.110,18 zł z tytułu utraconego czynszu, kwoty 486,48 zł z tytułu wywozu śmieci oraz kwoty 54,72 zł z tytułu wody zużytej w 2012 roku (łącznie 7.651,38 zł). Z uwagi na utrzymanie się z żądaniem pozwu w 96%, a zatem w jego przeważającej części, Sąd Rejonowy orzekł o obciążeniu pozwanego całością kosztów postępowania;

-

co do lokalu nr (...) w zakresie kwoty 6.391,00 zł z tytułu utraconego czynszu, kwoty 729,72 zł z tytułu wywozu śmieci, kwoty 105,82 zł z tytułu wody zużytej
w 2012 roku (łącznie 7.226,54 zł). Z uwagi na utrzymanie się z żądaniem pozwu
w 91%, a zatem w jego przeważającej części, Sąd I instancji orzekł o obciążeniu pozwanego całością kosztów postępowania;

-

co do lokalu nr (...) w zakresie kwoty 6.853 zł z tytułu czynszu, kwoty 1.459,50 zł z tytułu wywozu śmieci, kwoty 153,56 zł z tytułu wody zużytej w 2012 roku (łącznie 8.466,06 zł). Z uwagi na utrzymanie się z żądaniem pozwu w 90%,
a zatem w jego przeważającej części, Sąd a quo orzekł o obciążeniu pozwanego całością kosztów postępowania.

O ustawowych odsetkach od zasadzonych na rzecz powoda kwot Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwa, to jest w zakresie punktów I.2, II.2, III.2, IV.2 sentencji.

Skarżący zarzucił:

-

naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy polegające na naruszeniu przepisu art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na całkowitym pominięciu złożonych przez powoda dokumentów znajdujących się na kartach od numeru 38 do numeru 43 akt sprawy I C 11/14, które przedstawiają stan liczników w lokalach objętych niniejszym sporem na koniec roku 2013 roku, a tym samym wskazują faktyczne zużycie wody przez lokatorów zajmujących te mieszkania i bezpodstawnym przyjęciu, że powód nie przedstawił wskazań tych liczników za rok 2013, co
w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd, że okoliczność ta nie została udowodniona, jak również polegające na niezasadnym przyjęciu, że dochodzone przez powoda odszkodowania z tytułu dostarczonej do lokali wody nie odpowiada rzeczywiście poniesionym z tego tytułu wydatkom i ma charakter jedynie zaliczkowy;

-

sprzeczność ustaleń ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym polegającą na uznaniu, że dochodzone przez powoda odszkodowanie z tytułu dostarczonej do lokali wody za rok 2013 nie odpowiada rzeczywiście poniesionym z tego tytułu wydatkom i ma charakter jedynie zaliczkowy, skoro z przedstawionych przez powoda szczegółowych wyliczeń wynika faktyczne zużycie wody zarówno w roku 2012 jak i w 2013 roku, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że powód nie przedstawił wskazań takich liczników odnośnie objętego żądaniem pozwu roku 2013, a zatem nie udowodnił wysokości szkody.

W uzasadnieniu apelacji wskazał, że ze złożonych do akt dokumentów można wyczytać jaki był stan liczników w lokalach objętych żądaniem pozwu i jakie było zużycie wody przez lokatorów w roku 2013, a mnożąc te wskazania przez stawkę ustaloną przez pozwanego za m ³ wody na kwotę 7,49 zł otrzymamy wysokość kosztów wody zużytej przez lokatorów. Podniósł, że sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym są ustalenia Sądu, że „ dochodzone przez powoda odszkodowania z tytułu dostarczonej do lokalu wody nie odpowiadają rzeczywiście poniesionym z tego tytułu wydatkom, a jedynie zużyciu prognozowanemu na podstawie roku 2012, mają zatem w odniesieniu do żądania pozwów w odniesieniu do roku 2013 jedynie charakter zaliczkowy”.

W konsekwencji zgłoszonych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie do pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.059,76 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje. Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Skarżący załączył do apelacji kopie dokumentów, które znajdują się w aktach sprawy o sygn. I C 11/14 na kartach 38-43, wnosząc o przeprowadzenie dowodu z przedmiotowych dokumentów na okoliczność wskazań stanu zużycia wody w poszczególnych lokalach na koniec roku 2013.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie odwoławczej w dniu 15 kwietnia 2015 roku pełnomocnik powoda poparł apelację oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania za I i II instancję. Nadto oświadczył, że w zakresie zaskarżenia pkt III wyroku żąda odszkodowania z tytułu zużycia wody za rok 2013 w takiej kwocie, jaka wynikała z pozwu. Natomiast pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna i podlegała oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako takie musi się ostać.

W połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia czterech sprawach powód domagał się zasądzenia od pozwanego – Miasta Ł. następujących kwot:

I.  kwoty 4.706,57 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od maja 2013 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym
z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...). Na dochodzoną przez powoda kwotę 4.706,57 zł składały się: kwota 3.787,52 zł tytułem utraconego czynszu, kwota 270,12 zł tytułem wywozu śmieci oraz kwota 648,93 zł tytułem wody zużytej w 2013 roku.

II.  kwoty 8.003,82 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...). Na dochodzoną przez powoda kwotę 8.003,82 zł składały się: kwota 7.110,18 zł tytułem utraconego czynszu, kwota 486,48 zł tytułem wywozu śmieci, kwota 54,72 zł tytułem wody zużytej w 2012 roku oraz kwota 352,44 zł tytułem wody zużytej w 2013 roku.

III.  kwoty 7.907,83 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...). Na dochodzoną przez powoda kwotę 7.907,83 zł składały się: kwota 6.391,00 zł tytułem utraconego czynszu, kwota 729,72 zł tytułem wywozu śmieci, kwota 105,82 zł tytułem wody zużytej w 2012 roku oraz kwota 681,29 zł tytułem wody zużytej w 2013 roku.

IV.  kwoty 9.454,74 zł tytułem odszkodowania za zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego w okresie od listopada 2012 roku do grudnia 2013 roku osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...). Na dochodzoną przez powoda kwotę 9.454,74 zł składały się: kwota 6.853,00 zł tytułem utraconego czynszu, kwota 1.459,50 zł tytułem wywozu śmieci, kwota 153,56 zł tytułem wody zużytej w 2012 roku oraz kwota 988,68 zł tytułem wody zużytej w 2013 roku.

W toku postępowania przed Sądem I instancji pozwany nie kwestionował wysokości dochodzonych przez powoda kwot z tytułu utraconego czynszu za poszczególne lokale. Pozwany kwestionował natomiast wysokość roszczeń powoda z tytułu opłat niezależnych od właściciela, to jest wysokość dochodzonych przez powoda odszkodowań w postaci kosztów zużycia wody za lata 2012 - 2013 oraz wywozu nieczystości stałych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 października 2014 roku Sąd Rejonowy, w każdej
z połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia spraw, uwzględnił wniesione przez T. Ł. powództwa o zapłatę w przeważającej części. Sąd I instancji nie uwzględnił jedynie roszczeń powoda o zasądzenie na jego rzecz wskazanych powyżej kwot z tytułu zużycia wody w 2013 roku w odniesieniu do poszczególnych lokali, bowiem w ocenie Sądu meriti powód nie sprostał w tym zakresie ciążącej na nim powinności dowodzenia.

W części, w której Sąd a quo oddalił każde z powództw T. Ł. wniósł apelację, ograniczając wysokość dochodzonych odszkodowań z tytułu zużycia wody za rok 2013 do kwoty w łącznej wysokości 2.060,00 zł. W uzasadnieniu wniesionego środka zaskarżenie powód wskazał, że z załączonych przez niego do akt sprawy dokumentów znajdujących się na kartach 38-43 wynika, jaki był stan liczników zamontowanych w każdym z lokali i ile wody zostało zużytej przez lokatorów w 2013 roku. Skarżący argumentował dalej, że wskazane przez niego faktyczne zużycie wody, ustalone w oparciu o wskazania liczników zamontowanych w każdym z lokali, należy pomnożyć przez stawkę 7,49 zł i w ten sposób można wyliczyć kwotę należną powodowi tytułem odszkodowania za zużycie wody w 2013 roku w odniesieniu do każdego z lokali.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że na etapie postępowania apelacyjnego spór między stronami dotyczył jedynie dochodzonych przez powoda kwot odszkodowań z tytułu zużycia wody w 2013 roku. Dodać należy, że jeżeli pozwany w dalszym ciągu kwestionowałby wysokość zasądzonych na rzecz powoda kwot z tytułu kosztów dostaw wody w 2012 roku oraz wywozu nieczystości stałych to wniósłby w tym zakresie apelację od wyroku Sądu I instancji, czego jednak nie uczynił. Rozpoznanie niniejszej sprawy wymaga zatem rozstrzygnięcia czy powód wykazał wysokość poniesionej szkody w postaci kosztów dostaw wody za 2013 rok.

W złożonej apelacji powód zarzuca naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy polegające na naruszeniu przepisu art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na całkowitym pominięciu złożonych przez powoda dokumentów znajdujących się na kartach od numeru 38 do numeru 43 akt sprawy I C 11/14, które przedstawiają stan liczników w lokalach objętych niniejszym sporem na koniec roku 2013 roku, a tym samym wskazują faktyczne zużycie wody przez lokatorów zajmujących te mieszkania i bezpodstawnym przyjęciu, że powód nie przedstawił wskazań tych liczników za rok 2013, co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd, że okoliczność ta nie została udowodniona, jak również polegające na niezasadnym przyjęciu, że dochodzone przez powoda odszkodowania z tytułu dostarczonej do lokali wody nie odpowiada rzeczywiście poniesionym z tego tytułu wydatkom i ma charakter jedynie zaliczkowy. Zarzuca również sprzeczność ustaleń ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym polegającą na uznaniu, że dochodzone przez powoda odszkodowanie z tytułu dostarczonej do lokali wody za rok 2013 nie odpowiada rzeczywiście poniesionym z tego tytułu wydatkom i ma charakter jedynie zaliczkowy, natomiast z przedstawionych przez powoda szczegółowych wyliczeń wynika faktyczne zużycie wody zarówno w roku 2012 jak i w 2013 roku.

Oczywistym jest, że nie ma żadnych podstaw, by ograniczać odszkodowanie należne właścicielowi w drodze apriorycznego założenia, że co do zasady nie może ono obejmować nieuiszczonych należności związanych z dostawą mediów do mieszkania zajmowanego przez osoby, którym przyznano uprawnienie do lokalu socjalnego. Wskazać należy, że nowelizacja przepisu art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów w związku z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego na gruncie przywołanej regulacji nakazuje dostrzec tendencję do wyłączenia ograniczeń zakresu odszkodowania należnego właścicielowi od gminy ponoszącej odpowiedzialność in solidum z osobą zajmującą lokal (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008r., III CZP 46/08, LEX nr 437195, w którym stwierdzono, że: „roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie lokatorów (…) w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości”). Powyższe zapatrywanie znajduje pełne oparcie w treści przepisu ust. 5 art. 18 cytowanej ustawy. Wedle przywołanej regulacji, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 k.c. Tak więc przesłanek warunkujących zasadność roszczenia kierowanego na tej podstawie przeciwko gminie należy poszukiwać w regulacji kodeksu cywilnego. W świetle art. 417 k.c. żądający odszkodowania właściciel musi wykazać bezprawność działania gminy, szkodę oraz związek przyczynowy pomiędzy tymże działaniem a powstałą szkodą. W konsekwencji, jeżeli powód zdoła wykazać, że zgłaszana przez niego szkoda pozostaje w granicach związku przyczynowego z bezprawnym działaniem gminy, przedstawione żądanie należy uznać za zasadne.

Racje ma skarżący, twierdząc, że Sąd I instancji całkowicie pominął złożone przez powoda dokumenty znajdujące się na kartach od numeru 38 do numeru 43 akt sprawy I C 11/14, które według twierdzenia strony powodowej, przedstawiają stan liczników w lokalach objętych niniejszym sporem na koniec roku 2013 roku. Jednakże za nietrafne należy uznać stanowisko apelującego, że poprzez załączenie do akt sprawy deklaracji o stanie liczników za wodę (k. 38-43) powód udowodnił swoje roszczenie o odszkodowanie z tytułu kosztów zużycia wody w 2013 roku. Sporządzona przez powoda tabela zużycia wody w 2013 roku oraz dokonany przez powoda odczyt liczników posiadają wyłącznie walor dokumentu prywatnego. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tym samym przedłożoną przez powoda tabelę zużycia wody w 2013 roku należy traktować wyłącznie jako uszczegółowienie stanowiska procesowego powoda. Innymi słowy załączonym do akt sprawy dokumentom znajdującym się na kartach 38-43 należy odmówić waloru mocy dowodowej na okoliczność wysokości żądanych przez powoda odszkodowań w postaci kosztów dostaw wody w 2013 roku, bowiem dokumenty te są jedynie dokumentami prywatnymi stanowiącymi własne wyliczenie powoda. W toku postępowania powód nie przedstawił żadnych dokumentów pochodzących bezpośrednio od dostawcy wody za okresy, których dotyczyły żądania pozwów, wskazujących wartość dostarczonej wody w 2013 roku. Nadto powód nie udowodnił czy wskazane koszty dostawy wody w 2013 roku rzeczywiście poniósł. W sytuacji, gdy wysokość szkody była sporna, to ciężar jej udowodnienia obciążał powoda. Wyliczenie przedstawione przez powoda w niniejszej sprawie nie poddawało się jakiejkolwiek weryfikacji. Jeżeli zatem powód nie przedstawił, poza wskazanymi wyżej dokumentami prywatnymi, jakiejkolwiek dokumentacji, chociażby w postaci umów z dostawcą wody, faktur, to należy uznać, że apelujący nie udowodnił swoich żądań w odniesieniu do wysokości kosztów dostaw wody w 2013 roku i w tym zakresie powództwa podlegać musiały oddaleniu. Przypomnieć należy, iż w polskim postępowaniu cywilnym, mającym charakter procesu kontradyktoryjnego, w myśl art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie wywodzącej z danego faktu skutki prawne. To strona, poprzez swoje aktywne działalnie, którym jest między innymi wskazywanie dowodów, ma udowodnić fakty, z których wywodzi skutki prawne. Oznacza to, iż ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania spoczywa wyłącznie na powodzie. Natomiast, jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76) rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Podkreślić również należy, że dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony nie jest dowodem wystarczającym na wykazanie wysokości poniesionej szkody z tytułu opłat za media. Instytucja dowodu z przesłuchania stron nie służy bowiem z zasady ustalaniu podstaw żądania ani zakresu roszczenia. Dowód ten przeprowadza się po wyczerpaniu innych środków dowodowych (art. 299 k.p.c.), na końcowym etapie postępowania i nie może on zastąpić innych dowodów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 września 2013 roku, I ACa 560/13, LEX nr 1394199, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 września 2013 roku, I ACa 556/13, LEX nr 1381590).

W konsekwencji, skoro w niniejszej sprawie szkoda w zakresie wskazanym w apelacji nie została udowodniona, należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji odpowiada przepisom prawa materialnego, mimo błędnego uzasadnienia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną, gdyż wskazane wyżej naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie miały wpływu na wynik sprawy.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną
w art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od powoda – T. Ł. na rzecz pozwanego – Miasta Ł. kwotę 300,00 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 6 pkt 1 i pkt 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490) – biorąc pod uwagę wartość przedmiotu zaskarżenia w każdej z połączonych spraw (2x60,00 zł + 2x90,00 zł).