Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Wieluniu VI Zamiejscowy Wydział Karny w P.

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Tworek

Protokolant: stażysta urzędniczy Anna Włodarczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wieluniu S. A.

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2015 roku

sprawy M. M. (1), syna S. i I. z domu P., urodzonego w dniu (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 19 października 2014 roku ok. godz. 10.50 w miejscowości S. woj. (...) na ulicy (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) wraz z przyczepką typu SAM nr rej. (...), podejmując wykonywanie manewru zmiany kierunku jazdy – skrętu w lewo, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie zwracał uwagi na zbliżający się motocykl marki Y. nr rej. (...) w wyniku czego przyczynił się do zderzenia pojazdów i kierujący motocyklem A. W. (1) doznał obrażeń ciała w postaci zwichnięcia stawu ramiennego prawego, złamania łopatki po stronie prawej, złamania końca dalszego kości strzałkowej prawej i zwichnięcia stawu skokowo – goleniowego prawego, przy czym obrażenia te naruszają czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu, wyczerpując wymogi art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k.

1.  na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko oskarżonemu M. M. (1) warunkowo umarza na okres próby 2 (dwóch) lat,

2.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 400 (czterystu) złotych,

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 3 524,63 (trzy tysiące pięćset dwadzieścia cztery i 63/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu.

Sygn. akt VI K 100/15

UZASADNIENIE

Oskarżony M. M. (1) w dniu 19 października 2015 roku około godziny 10.50 poruszał się samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) ulicą (...) w miejscowości S., woj. (...), w kierunku miejscowości O.. Wraz z nim w pojeździe znajdowali się pasażerowie: W. M. (1), która zajmowała miejsce na przednim fotelu pojazdu i 9 – letni bratanek oskarżonego C. M., który siedział na tylnej kanapie. Kierowca i pasażerowie pojazdu mieli zapięte pasy bezpieczeństwa. Do pojazdu V. (...) przypięta była przyczepka typu SAM o nr rej. (...).

(dowody: zeznania świadka W. M. k. 20v, zeznania świadka M. M. k. 21v, plan sytuacyjny miejsca wypadku k. 22, zeznania świadka M. M. (3) k. 38v-39)

Oskarżony zbliżał się do miejsca swojego zamieszkania. W stosunku do kierunku jazdy oskarżonego posesja nr (...) na ulicy (...), na której zamieszkuje oskarżony znajdowała się po lewej stronie drogi. Znajdując się w odległości około 150 – 200 m od wjazdu na posesję oskarżony zatrzymał samochód, aby przez chwilę porozmawiać ze swoim bratem M. M. (4), który jechał ulicą (...) rowerem w kierunku przeciwnym niż oskarżony, tj. w kierunku miejscowości S..

(dowody: zeznania świadka W. M. k. 20v, zeznania świadka M. M. k. 21v, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 11-13, szkic sytuacyjny miejsca wypadku k. 22, dokumentacja fotograficzna k. 23, płyta CD k. 26)

Oskarżony poprosił brata, aby ten pojechał z nim do domu. M. M. (4) zgodził się, zawrócił, przejechał na drugą stronę drogi i udał się za pojazdem kierowanym przez oskarżonego.

(dowody: zeznania świadka W. M. k. 20v, zeznania świadka M. M. (4) k. 21v)

Pokrzywdzony A. W. (1) w dniu 19 października 2014 roku wracał wraz z żoną W. W. (1) i dziećmi S. lat 15 i M. lat 10 z miejscowości W. do C., gdzie wraz z rodziną zamieszkuje. Pokrzywdzony poruszał się motocyklem marki Y. (...) o nr rej. (...), natomiast żona pokrzywdzonego wraz z dziećmi jechała samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...). Około godziny 10.50 pokrzywdzony i jego żona przejeżdżali ulicą (...) w S.. Pokrzywdzony jechał motocyklem jako pierwszy, jego żona w odległości około 100 m za nim.

(dowody: zeznania świadka A. W. k. 27v-28, zeznania świadka W. W. k. 31-32, zeznania świadka S. W. k. 47v-48)

Pokrzywdzony widząc poruszającego się przed nim w tym samym kierunku rowerzystę, którym był M. M. (4) oraz jadący przed rowerzystą samochód osobowy marki V. (...) z przyczepką kierowany przez oskarżonego M. M. (1) podjął manewr wyprzedzania. Pokrzywdzony wyprzedził rowerzystę i następnie, poruszając się w dalszym ciągu lewym pasem drogi, zamierzał wyprzedzić poruszający się przed nim samochód marki V. (...). W chwili gdy pokrzywdzony wykonał manewr wyprzedzania rowerzysty i znajdując się już na lewym pasie drogi podejmował manewr wyprzedzania V. (...) z przyczepką, kierujący V. (...) z przyczepką oskarżony M. M. (1) podjął manewr skrętu w lewo w drogę wjazdową prowadzącą do posesji, na której zamieszkuje.

(dowody: zeznania świadka M. M. k. 21v, zeznania świadka A. W. k. 27v-28, zeznania świadka W. W. k. 31-32, zeznania świadka S. W. k. 47v-48)

Oskarżony poruszał się wówczas z prędkością około 15 km/h.

(dowód: opinia biegłego S. K. k. 84-108)

Przed wykonaniem skrętu w lewo oskarżony nie upewnił się jednak czy może ten manewr wykonać w sposób bezpieczny, tj. nie upewnił się, czy nie porusza się za nim inny pojazd, który np. zamierza go wyprzedzić i którem przy wykonywaniu skrętu w lewo może zajechać drogę.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 231v-232)

W chwili, gdy oskarżony podjął manewr skrętu w lewo, poruszający się motocyklem marki Y. (...) pokrzywdzony A. W. (1), który wykonując manewr wyprzedzania pojazdu oskarżonego, również znajdował się na lewym pasie ruchu ulicy (...), podjął decyzję o gwałtownym hamowaniu. Poruszał się wówczas z prędkością 78 – 79 km/h, tj. z prędkością niższą niż administracyjnie dozwolona w tym miejscu, tj. 90 km/h. W chwili rozpoczęcia hamowania pokrzywdzony A. W. (1) znajdował się w odległości około 26,80 – 27,10 m przed pojazdem oskarżonego. Pokrzywdzony nie miał możliwości zatrzymania pojazdu, którym się poruszał i uniknięcia zderzenia z samochodem V. (...) kierowanym przez oskarżonego, gdyż całkowita droga potrzebna do zatrzymania motocykla wynosiła 53 – 54 m.

(dowody: opinia biegłego S. K. k. 84-108, zeznania świadka A. W. k. 27v-28)

W momencie kiedy samochód V. (...) kierowany przez oskarżonego znalazł się na lewym pasie drogi, motocykl kierowany przez pokrzywdzonego A. W. (1) uderzył w lewy bok tego pojazdu. Pokrzywdzony przeleciał nad samochodem i upadł do rowu.

(dowody: protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 11-13, zeznania świadka W. M. k. 20v, zeznania świadka M. M. (4) k. 21v, zeznania świadka A. W. k. 27v-28, zeznania świadka W. W. k. 31-32, zeznania świadka S. W. k. 47v-48, opinia biegłego S. K. k. 84-108)

Samochód kierowany przez oskarżonego po uderzeniu przesunął się w prawo i częściowo przodem wjechał do rowu. W takim położeniu pozostał do chwili przyjazdu policji. Natomiast, aby upłynnić ruch pojazdów, oskarżony i jego brat odpięli przyczepkę. Po uderzeniu w bok pojazdu V. (...) motocykl Y. znajdował się na lewym pasie jezdni.

(dowody: protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 11-13, zeznania świadka W. M. k. 20v, zeznania świadka M. M. (4) k. 21v, zeznania świadka A. W. k. 27v-28, zeznania świadka W. W. k. 31-32, zeznania świadka M. M. (3) k. 38v-39, zeznania świadka S. W. k. 47v-48, zeznania świadka A. M. k. 128v, zeznania świadka A. D. k. 129v, zeznania świadka Z. Ś. k. 132v-133)

Oskarżony M. M. (1) w chwili zdarzenia był trzeźwy.

(dowód: protokół badania stanu trzeźwości k. 2, świadectwo wzorcowania k. 4)

W wyniku zderzenia w samochodzie osobowym marki V. (...) zagięciu uległ lewy przedni błotnik, uszkodzona została nakładka ochronna lewego przedniego błotnika, zarysowane – zagięte i przemieszczone w punktach mocowania zostały lewe przednie drzwi i oderwana boczna listwa ochronna, zagięte zostało lewe zewnętrzne lusterko wsteczne, pogięte zostały z ostrymi załamaniami i przemieszczone w punktach mocowania lewe tylne drzwi, pogięty został lewy próg w części środkowej oraz tylnej, zagięty został lewy tylny błotnik i uszkodzona nakładka ochronna lewego tylnego błotnika, zarysowana została obręcz lewego tylnego koła, zagięty został płat dachu po lewej stronie. Przyczepka, która była podpięta do samochodu nie uległa uszkodzeniu.

(dowody: protokół oględzin pojazdu samochodu V. (...) k. 5-6, protokół oględzin pojazdu przyczepki SAM k. 7-8, dokumentacja fotograficzna k. 23, płyta CD k. 26, opinia biegłego S. K. k. 84-108)

W chwili oględzin pojazdu marki V. (...) po zderzeniu z motocyklem Y. W. nie świecił lewy tylny kierunkowskaz. Działały światła kierunkowskazów w przyczepce. W trakcie oględzin pojazdu nie dokonano zabezpieczenia żarówki lewego tylnego kierunkowskazu samochodu V. (...).

(dowody: protokół oględzin pojazdu samochodu V. (...) k. 5-6, opinia biegłego S. K. k. 84-108, zeznania świadka A. D. k. 129v, zeznania świadka Z. Ś. k. 132v-133)

W motocyklu marki Y. stwierdzono następujące uszkodzenia: zagięta kierownica, przedni widelec teleskopowy zgięty i przemieszczony w punktach mocowania, obręcz przedniego koła przełamana i zagięta z ubytkiem struktury, opona przedniego koła bez ciśnienia powietrza, podgięte tarcze hamulcowe przedniego koła, przedni błotnik przełamany i zarysowany, rozdzielona rama pojazdu w części przedniej i za kierownicą, oderwany z punktów mocowania zbiornik paliwa, oderwane lewe lusterko wsteczne, wycieki płynów eksploatacyjnych, pogięte elementy silnika.

(dowody: protokół oględzin pojazdu motocykla m-ki Y. k. 9-10, dokumentacja fotograficzna k. 23, płyta CD k. 26, opinia biegłego S. K. k. 84-108).

Na skutek zderzenia z pojazdem marki V. (...) kierowanym przez oskarżonego M. M. (1) pokrzywdzony A. W. (1) doznał zwichnięcia stawu ramiennego prawego, złamania łopatki po stronie prawej, złamania końca dalszego kości strzałkowej prawej i zwichnięcia stawu skokowo – goleniowego prawego. Obrażenia te skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej dni siedmiu.

(dowody: opinia lekarska k. 45, dokumentacja medyczna k. 29, zeznania świadka A. W. k. 27v-28)

Oskarżony M. M. (1) i pasażer pojazdu V. (...) C. M. nie odnieśli poważniejszych obrażeń. Zarówno u C. M., jak i u oskarżonego M. M. (1) stwierdzono wyłącznie stłuczenie głowy, tj. powierzchowny uraz głowy i powierzchowny uraz powłok głowy. Obrażenia C. M. i M. M. (1) naruszyły czynności narządów ich ciała na okres poniżej dni siedmiu.

(dowody: zeznania świadka M. M. (3) k. 38v-39, karta informacyjna k. 41, k. 43, historia choroby k. 42, skierowanie k. 44, opinia lekarska k. 55, k. 56)

Oskarżony M. M. (1) posiada prawo jazdy kategorii B.

(dowód: informacja ze Starostwa Powiatowego w P. k. 52)

Oskarżony M. M. (1) ma 20 lat, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest piekarzem; nigdzie nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu rodziców, w chwili zdarzenia pracował w firmie (...) w D. i z tego tytułu otrzymywał wynagrodzenie w kwocie 1680 złotych brutto miesięcznie; jest kawalerem, nie posiada dzieci, nie posiada żadnego majątku, nie był dotychczas karany za przestępstwa, w latach 2012 – 2015 nie był karany za wykroczenia.

(dane osobopoznawcze k. 114-114v, karta karna k. 111, dane o karalności za wykroczenia k. 112, złącznik do protokołu przesłuchania podejrzanego k. 116, zaświadczenie o stanie majątkowym k. 127)

Oskarżony M. M. (1) w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że jadąc ulicą (...) zawczasu sygnalizował zamiar skrętu w lewo włączając lewy kierunkowskaz. Sprawdzał też czy z tyłu nie nadjeżdża żaden pojazd i czy nie jest wyprzedzany. Nie widział wówczas żadnego motocyklisty z tyłu. Zbliżając się do drogi wjazdowej na posesje, gdzie zamieszkuje, hamował samochodem V. (...) jadący za nim z tyłu inny pojazd powinien widzieć zarówno kierunkowskaz, jak i światła stopu. Na pewno gdyby widział przed skrętem w lewo, że ktoś go wyprzedza z lewej strony, to by nie skręcał. Nikt z przeciwka nie nadjeżdżał wówczas i droga była pusta. Wskazał, że nie czuje się winny zaistnienia tego zdarzenia drogowego.

Na rozprawie oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że motocyklisty wydaje mu się, że nie widział, ale nie upewnił się dokładnie. Sygnalizował manewr skrętu. Kierunkowskaz włączył około 100 m przed zjazdem. Przed wypadkiem sprawdzał oświetlenie pojazdu. Działały wszystkie kierunkowskazy. Samochód posiadał aktualne badania techniczne. Nie jest pewny, czy był wyprzedzany czy nie. Kierunkowskaz włączył około 100 m przed skrętem. Samochód, którym się poruszał ma rocznik 1993. Nie wie, z którego roku miał akumulator. To był samochód brata. Brat zakupił go miesiąc wcześniej. Nie wie, czy brat wymieniał akumulator. Po uderzeniu doszło do uszkodzenia wiązki kabli, która znajdowała się przy głównej ramie. Kierunkowskaz raz działał, raz nie działał. Po uszkodzeniu pojazdu brat mówił mu, że policjanci sprawdzali działalnie świateł. On tego nie wie, bo został zabrany przez karetkę pogotowia. Sprawdzałem kierunkowskazy i światła jak był u brata S. tego samego dnia, w którym miał miejsce wypadek. Podłączył przyczepkę do samochodu i wtedy sprawdzał światła. Pracodawca nie przedłużył mu umowy, ponieważ ponad miesiąc byłem na zwolnieniu chorobowym. Rodzice utrzymują się z rolnictwa. Prowadzą gospodarstwo rolne o powierzchni około 3 ha. Sytuacja materialna rodziny jest taka, że da się przeżyć, ale na luksusy rodzina sobie nie pozwala. W chwili obecnej nie pracuje, ponieważ pracodawca nie przedłużył mu umowy o pracę. Teraz przyznaje się do winy, ponieważ w ostatniej chwili przed skrętem nie upewnił się, co się za nim dzieje. W czasie wypadku wydaje mu się, że patrzył w lusterka, ale skoro droga hamowania motocykla wynosiła 8 m, to przed skrętem w lewo widocznie nie spojrzał się w lusterko.

Ustalając stan faktyczny Sąd dysponował wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami świadków W. M. (1), M. M. (4), A. W. (1), W. W. (1), S. W. (2), M. M. (3), A. M. (2), A. D. (2), Z. Ś. (2), opinią pisemną biegłego S. K. (2), opinią pisemną biegłego J. M., opiniami biegłych z zakresu medycyny oraz nieosobowym materiałem dowodowym w postaci dokumentacji sporządzonej na miejscu zdarzenia i w toku postępowania.

Jeżeli chodzi o zeznania świadków W. M. (1), M. M. (4), A. W. (1), W. W. (1), S. W. (2) ich zeznania odnośnie przebiegu wypadku są w przeważającej części zbieżne i w sposób spójny i logiczny przedstawiają zachowania poszczególnych jego uczestników. Różnice w ich relacjach ujawniają się jedynie w kwestii tego, czy oskarżony M. M. (1) przed podjęciem manewru skrętu w lewo manewr ten w sposób wyraźny i odpowiednio wczesny sygnalizował. Świadek M. M. (4) zeznał, że oskarżony sygnalizował manewr skrętu już wówczas, gdy znajdował się w odległości co najmniej 100 m od miejsca, gdzie zamierzał skręcić. Jego zeznania w tym zakresie są zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego M. M. (1), który również twierdził, że zawczasu włączył lewy kierunkowskaz, a dodatkowo jeszcze przed samym skrętem hamował, a zatem również światła stopu winny zwrócić uwagę pokrzywdzonego, że oskarżony będzie wykonywał jakiś manewr. Z kolei sam pokrzywdzony A. W. (1), jak i świadkowie W. W. (1) i S. W. (2) twierdzą, że nie widzieli tego, aby oskarżony w jakikolwiek sposób sygnalizował zamiar skrętu, w szczególności nie widzieli tego, aby miał włączony lewy kierunkowskaz. Relacje pokrzywdzonego i oskarżonego w tym zakresie, jak również zeznania świadków, którzy wspierają wersję bądź to oskarżonego, bądź pokrzywdzonego znaczenie się od siebie różnią. Obie strony, tj. zarówno pokrzywdzony, jak i oskarżony oraz świadkowie mają interes w przedstawianiu wersji korzystnej bądź to dla pokrzywdzonego, bądź dla oskarżonego. W ocenie Sąd brak jest możliwości rozstrzygnięcia tych wątpliwości, albowiem brak jest innych dowodów, które w sposób obiektywny pozwalałyby na zdyskwalifikowanie którejś z wersji. Przede wszystkim nie dokonano zabezpieczenia żarówki lewego prawego kierunkowskazu w pojeździe, którym kierował oskarżony, co mogłoby doprowadzić do ustalenia czy żarówka ta w chwili uderzenia się świeciła, czy też nie, czy do jej uszkodzenia doszło w chwili uderzenia, czy też była uszkodzona wcześniej. Niemniej należy przyjąć, iż nawet jeżeli oskarżony włączył kierunkowskaz odpowiednio wcześnie i działał on w sposób prawidłowy, nie zwalniało go to od uważnej obserwacji tego co dzieje się za jego pojazdem, a w szczególności od upewnienia się czy manewr skrętu w lewo może wykonać w sposób bezpieczny, czy inny uczestnik ruchu już wcześniej nie rozpoczął manewru wyprzedzania jego pojazdu, tak jak miało to miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego wskazać należy, iż jako niewiarygodne Sąd ocenił te wyjaśnienia oskarżonego, złożone przez niego w postępowaniu przygotowawczym, w których nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wskazał, iż sprawdzał czy z tyłu nie nadjeżdża żaden pojazd i czy nie jest wyprzedzany i nie widział wówczas żadnego motocyklisty z tyłu. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stoją w sprzeczności z jego kolejnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie, w których przyznał, że faktycznie przed samym wykonaniem skrętu nie upewnił się czy nie porusza się za nim jakiś pojazd i czy nie chce go wyprzedzić. Wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowawczego są sprzeczne również z wnioskami opinii biegłego S. K. (2). Z opinii biegłego wynika bowiem, iż przed rozpoczęciem manewru skrętu w lewo przez oskarżonego pokrzywdzony A. W. (1) znajdował się już na lewym pasie drogi. Gdyby zatem oskarżony bezpośrednio przed wykonaniem manewru spojrzał w lewe lusterko z pewnością pokrzywdzonego by zauważył. Co więcej wskazać należy, iż pokrzywdzony na lewym pasie ruchu znajdował się już od dłuższego czasu, albowiem bezpośrednio przed tym jak rozpoczął wyprzedzanie pojazdu oskarżonego, wyprzedzał jadącego za samochodem V. (...) M. M. (4) poruszającego się na rowerze i – jak wynika z zeznań świadków W. W. (1), S. W. (2), a także M. M. (4) – tym samym manewrem chciał również wyprzedzić pojazd kierowany przez oskarżonego. W tej sytuacji jak najbardziej wiarygodne stają się wyjaśnienia oskarżonego złożone przez niego na rozprawie, że jednak w sposób nie dość uważny obserwował to co dzieje się za jego pojazdem i nie upewnił się czy może bezpiecznie wykonać manewr skrętu, a tym samym nie zachował szczególnej ostrożności, do której zobowiązany był przepisami prawa o ruchu drogowym. Brak jest natomiast podstaw, aby w sposób jednoznaczny zdyskwalifikować wyjaśnienia oskarżonego co do tego, iż sygnalizował on manewr skrętu i czynił to z odpowiednim wyprzedzeniem, z powodów o których była mowa powyżej.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadków M. M. (3), A. M. (2), A. D. (2), Z. Ś. (2), przy czym wskazać należy, iż nie wniosły one zbyt wiele przy ustalaniu okoliczności faktycznych dotyczących samego przebiegu wypadku. Wszyscy z wymienionych świadków na miejscu zdarzenia pojawili się już po zaistnieniu wypadku i ich relacje w tym zakresie opierają się wyłącznie na tym, co uzyskali z przekazów bezpośrednich uczestników tego zdarzenia. Odnośnie natomiast stanu zastanego na miejscu wypadku ich zeznania zgodne są z zeznaniami pozostałych świadków, tj. W. M. (1), M. M. (4), A. W. (1), W. W. (1), S. W. (2), a także sporządzoną na miejscu zdarzenia dokumentacją.

Za w pełni wiarygodną Sąd uznał opinię pisemną biegłego S. K. (2) dotyczącą stanu technicznego pojazdów oraz rekonstrukcji wypadku. Opinia ta jest logiczna, czytelna, dokładna i wyczerpująca. Biegły w sposób jasny wskazał, w jaki sposób i na jakiej podstawie doszedł do wynikających z niej wniosków. Sąd nie znalazł żadnych podstaw by tą opinię kwestionować.

W toku postępowania uzyskana została również opinia biegłego Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. J. M. na okoliczność rekonstrukcji przebiegu wypadku. Opinia ta została jednak zdyskwalifikowana przez organ prowadzący postępowanie przygotowawcze jako niepełna i nieodpowiadająca warunkom określonym w art. 201 k.p.k. W ocenie Sądu z tą decyzją Prokuratora odnośnie oceny opinii biegłego J. M. należy się zgodzić. Biegły bowiem skupił się wyłącznie na tym, czy oskarżony sygnalizował czy też nie manewr skrętu i od poczynienia określonych ustaleń faktycznych w tym zakresie uzależniał ocenę prawidłowości zachowania się oskarżonego i pokrzywdzonego. Biegły nie dokonał natomiast analizy przebiegu wypadku pod kątem naruszenia innych jeszcze zasad ruchu drogowego, jak również nie dokonał szczegółowego wyliczenia parametrów ruchu, czasu i toru przemieszczania się obu pojazdów. W tej sytuacji opinia biegłego J. M. nie mogła stać się podstawą do poczynienia w oparciu o nią jednoznacznych i ostatecznych ustaleń faktycznych, ani też posłużyć do weryfikacji wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków.

Jako wiarygodne ocenić należy zawarte w aktach sprawy opinie biegłych medyków sądowych dotyczące obrażeń jakich doznali na skutek wypadku pokrzywdzony A. W. (1) oraz oskarżony M. M. (1) i C. M.. Opinie te są czytelne i kompletne. Nie był podważane przez żadną ze stron. Sąd także nie dopatrzył się jakichkolwiek powodów, aby je kwestionować. W pełni zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności.

Sąd za wiarygodne uznał również pozostałe dokumenty urzędowe zgromadzone
w aktach sprawy. Zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach ich kompetencji i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Brak jest podstaw by odmówić im waloru rzetelności i prawdziwości.

Oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonemu, że w dniu 19 października 2014 roku ok. godz. 10.50 w miejscowości S. woj. (...) na ulicy (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) wraz z przyczepką typu SAM nr rej. (...), podejmując wykonywanie manewru zmiany kierunku jazdy – skrętu w lewo, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie zwracał uwagi na zbliżający się motocykl marki Y. nr rej. (...) w wyniku czego przyczynił się do zderzenia pojazdów i kierujący motocyklem A. W. (1) doznał obrażeń ciała w postaci zwichnięcia stawu ramiennego prawego, złamania łopatki po stronie prawej, złamania końca dalszego kości strzałkowej prawej i zwichnięcia stawu skokowo – goleniowego prawego, przy czym obrażenia te naruszają czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu, wyczerpując wymogi art. 157 § 1 k.k.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dostarczył wiarygodnych dowodów pozwalających na uznanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Niewątpliwie bowiem oskarżony poruszający się pojazdem V. (...) z przyczepką SAM podejmując wykonywanie manewru skrętu w lewo, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie zwracał uwagi na zbliżający się motocykl marki Y. nr rej. (...) w wyniku czego przyczynił się do zderzenia obu pojazdów. Nie ulega też wątpliwości, iż oskarżony czynu tego dopuścił się w sposób nieumyślny na skutek nie zachowania ostrożności wymaganej w tych okolicznościach. Bezsporne jest również powstanie u pokrzywdzonego obrażeń ciała wymienionych w zarzucie, które skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

Mając na uwadze poczynione w sprawie ustalenia faktyczne Sąd uznał, że oskarżony M. M. (1) wyczerpał swym zachowaniem dyspozycję art. 177 § 1 k.k.

Mając na uwadze okoliczności czynu, którego dopuścił się oskarżony, a które dają podstawy do przyjęcia, że zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i stopień winy oskarżonego nie są znaczne, jak również właściwości i warunki osobiste oskarżonego i jego dotychczasowy sposób życia, Sąd uznał, że zachodzą warunki do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego.

Decydując o warunkowym umorzeniu postępowania karnego i związanych z tym dolegliwości dla oskarżonego Sąd miał na uwadze treść art. 4 § 1 k.k., albowiem oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie obwiązywania kodeksu karnego w brzmieniu sprzed wejścia w życie przepisów nowelizujących wymienioną ustawę z dniem 18 maja 2015 roku i 1 lipca 2015 roku. Po analizie ujemnych konsekwencji jakie groziłyby oskarżonemu przy zastosowaniu wobec niego przepisów w brzmieniu nadanym kolejnymi nowelizacjami, Sąd doszedł do przekonania, że najbardziej korzystne dla oskarżonego będzie zastosowanie ustawy kodeks karny w brzmieniu obowiązującym na dzień 30 czerwca 2015 roku. Trzeba bowiem zauważyć, iż obowiązujące wówczas przepis art. 66 k.k. dawał możliwość zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania, albowiem czyn zarzucany oskarżonemu zagrożony jest karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności, natomiast przepisy obwiązujące poprzednio korzystniej kształtowały sytuację oskarżonego w zakresie wymiaru okresu próby. Przepis art. 67 § 1 k.k. w brzmieniu przed dniem 1 lipca 2015 roku przewidywał bowiem możliwość orzeczenia okresu próby w wymiarze od 1 roku do 2 lat, podczas gdy przepis art. 67 § 1 k.k. w aktualnym brzmieniu okres ten kształtuje w granicach od roku do lat 3, a zatem sytuację oskarżonego korzystniej kształtowały przepisy ustawy kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku.

Orzekając o warunkowym umorzeniu postępowania wobec oskarżonego Sąd ustalił, iż w przedmiotowej sprawie zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności karnej przez które należy rozumieć te okoliczności, które - przy koniunkcyjnym wystąpieniu - pozwalają uznać, że przeprowadzenie rozprawy w całości i wymierzenie oskarżonemu kary nie jest celowe z punktu widzenia funkcji rozprawy i funkcji kary. Określone w art. 66 przesłanki można zakwalifikować do trzech grup:

a) warunkujących niecelowość kontynuowania postępowania i wymierzenia kary ze względu na czyn,

b) ze względu na osobę sprawcy,

c) dopuszczające warunkowe umorzenie z punktu widzenia gwarancji procesowych oskarżonego i potrzeby zabezpieczenia materiału dowodowego.

( por. Zoll A. Zakamycze 1998stan prawny: 1998.02.01 „Komentarz do art. 66 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, Zakamycze, 1998”)

W pierwszej kolejności z pełną stanowczością należy stwierdzić, iż oskarżony ponosi odpowiedzialność za zaistniały czyn. Działanie oskarżonego wypełnia wszelkie warunki, które uzasadniają pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej. Czyn jego jest czynem karalnym, bezprawnym, naruszającym normę prawną ustanowioną w art. 177 § 1 k.k. i realizuje znamiona tego przestępstwa, nadto jest karygodny, gdyż stopień społecznej szkodliwości czynu jest większy niż znikomy oraz jest czynem zawinionym. Oskarżony w chwili czynu nie znajdował się w żadnej anormalnej sytuacji motywacyjnej, która wyłączałaby bezprawność czynu, czy też winę – oskarżony osiągnął wiek zdatny do ponoszenia odpowiedzialności karnej, był poczytalny, nie działał w błędzie. Uwzględniając okoliczności czynu, zwłaszcza w odniesieniu do sposobu i stopnia naruszenia przez oskarżonego przepisów ruchu drogowego, przyjmując, iż oskarżony w sposób nieumyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i swoim zachowaniem jedynie przyczynił się do zaistnienia wypadku, Sąd uznał, iż stopień winy i społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd brał zatem pod uwagę zarówno okoliczności natury przedmiotowej (rodzaj i charakter naruszonego dobra, sposób i okoliczności popełnienia czynu), jak i podmiotowej. Także właściwości i warunki osobiste oskarżonego M. M. (1), który nie był dotychczas karany za przestępstwa, ani za wykroczenia, w tym przede wszystkim za przestępstwa i wykroczenia związane z naruszeniem przepisów ruchu drogowego, prowadzi ustabilizowany tryb życia wskazują, iż w pełni uzasadnione jest przypuszczenie, że będzie on przestrzegał w przyszłości porządku prawnego, mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości i umorzenia postępowania karnego.

W świetle powyższych rozważań należy uznać, iż spełnione zostały w niniejszej sprawie przesłanki warunkowego umorzenia postępowania określone w art. 66 k.k.

Orzeczony wobec oskarżonego okres próby w wymiarze dwóch lat pozwoli zdaniem Sądu na efektywną kontrolę zachowania oskarżonego i przestrzegania przez niego porządku prawnego. Jeżeli dodatnia prognoza odnośnie przyszłego zachowania się oskarżonego okaże się nietrafna, w szczególności w przypadku ponownego wejścia oskarżonego w konflikt z prawem, nastąpi podjęcie postępowania karnego.

Nadto, aby zwiększyć wychowawcze oddziaływanie na oskarżonego, Sąd na mocy art. 67 § 3 k.k. zobowiązał go do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 400 złotych. Orzekając o wysokości świadczenia pieniężnego Sąd miał na uwadze sytuację osobistą i materialną oskarżonego. Oskarżony w chwili obecnej nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu rodziców, nie posiada żadnego majątku, przy czym z drugiej strony posiada wyuczony zawód, jest osobą młodą, zdrową i w związku z tym może podjąć pracę i uzyskać środki na pokrycie świadczenia.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. zobowiązując oskarżonego do uiszczenia kwoty 80 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 3 524,63 złotych tytułem zwrotu wydatków, na które składają się: koszty uzyskania opinii biegłych z zakresu medycyny i rekonstrukcji wypadków drogowych, ryczałt za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem I instancji, koszty uzyskania danych o karalności oskarżonego.