Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 r. w Szczecinie

sprawy (...) Spółki Akcyjnej w G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

przy udziale zainteresowanych A. Ł., W. M., D. M. (1), S. M., B. M., A. M. (1), H. M., R. M. (1), D. M. (2), P. M., Z. P., M. P. (1), R. N., B. N., P. O., K. O. (1), E. O. (1), M. P. (2) i K. P.

o wysokość składek na ubezpieczenie społeczne

na skutek apelacji płatnika

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt VI U 700/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w G. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym

SSO del. Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk SSA Anna Polak SSA Jolanta Hawryszko

Sygn. akt III AUa 656/14

UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna w G. odwołała się od dziewiętnastu decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z 5 kwietnia 2013 roku dotyczących zainteresowanych: A. Ł., W. M., D. M. (1), S. M., B. M., A. M. (1), H. M., R. M. (1), D. M. (2), P. M., Z. P., M. P. (1), R. N., B. N., P. O., K. O. (2), E. O. (2), M. P. (2), K. P., w których Zakład ustalił podstawy wymiaru składek za miesięczne okresy:

- A. Ł.: kwiecień 2009 na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, chorobowe i wypadkowe (zwane społecznymi) 2.914,61 zł, na ubezpieczenie zdrowotne 2.515,04 zł; sierpień 2009 na ubezpieczenia społeczne 2.589,20 zł, na ubezpieczenie zdrowotne 2.234,21 zł; grudzień 2009 – na ubezpieczenia społeczne 2.668,72 zł, na ubezpieczenie zdrowotne 2.302,84 zł; kwiecień 2010 na ubezpieczenia społeczne 3.143 zł, na ubezpieczenie zdrowotne 2.712,09 zł; grudzień 2010 – na ubezpieczenia społeczne 2.978,29 zł, na ubezpieczenia zdrowotne 2.569,97 zł; kwiecień 2011 – na ubezpieczenia społeczne 2.860,56 zł, na ubezpieczenie zdrowotne 2.795,48 zł; grudzień 2011na ubezpieczenia społeczne 3.620,80 zł, na ubezpieczenia zdrowotne 3.124,39 zł;

W. M. – za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.376 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.050,25 zł; za okres sierpnia 2009r. społeczne 1.200 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.886,54 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 304 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 262,32 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 200 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 172,58 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 326 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 281,31 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.012 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.599,06 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 2.773 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.392,82 zł;

D. M. (1) - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.489 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.147,75 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.867 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.473,93 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.618 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.259,07 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.844 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.454,09 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.131 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.701,73 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.408 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.940,76 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 2.961 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.555,05 zł;

S. M. - za okres kwietnia 2009r. – na społeczne 1.857,36 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.602,71 zł;

B. M. - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 3.532 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.047,77 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 3.565 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.076,24 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 3.724 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.213,44 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.615 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.119,38 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.701 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.193,59 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.100 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.994,27 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 4.116 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.551,70 zł;

A. M. (1) - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.493,60 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.151,73 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.032 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.753,42 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.159,04 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.863,03 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.510 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.165,87 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.545,80 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.196,77 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 6.090,48 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 5.255,47 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.347,80 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.888,81 zł;

H. M. - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 3.482zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.004,62 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 3.300 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.847,57 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 3.824 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.299,73 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.550 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.063,29 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.676 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.172,02 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.680 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.175,47 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 4.665 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 4.025,43 zł;

R. M. (1) - za grudzień 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 2.096,45 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.809,03 zł;

D. M. (2) - za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 1.077,34 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.516,46 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 460 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 396,93 zł;

P. M. - za okres grudnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.100 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.812,09 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia 2.350 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.027,81 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.577 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.223,68 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.500 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.020,15 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.645 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.145,27 zł;

Z. P. - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 3.652 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.151,31 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 3.450 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.977 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 4.160,25 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.589,88 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.635 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.136,63 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.311 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.857,06 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.600 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.106,44 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.516,00 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.033,96 zł;

M. P. (1) - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.332 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.012,29 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.200 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.898,38 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.614 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.255,62 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.500 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.157,25 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.776 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.395,41 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 2.700 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.329,83 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.855 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.352,36 zł;

R. N. - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.763,44 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.384,58 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.654,65 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.290,70 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.654 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.290,14 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.414 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.083,04 zł;

B. N. - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.751,92 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.374,63 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.485,44 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.144,69 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.477,04 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.137,43 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.125 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.696,56 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 349 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 301,15 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.442,32 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.970,38 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.410,44 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.942,86 zł;

P. O. - za okres grudnia 2010r. - na ubezpieczenia społeczne 1.737,52 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.499,31 zł; za okres kwietnia 2011r. - na ubezpieczenia społeczne 2.076 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.791,38 zł; za okres grudnia 2011r. - na ubezpieczenia społeczne 2.794 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.410,95 zł;

K. O. (2) - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 4.452 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.841,63 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 4.430 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.822,64 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 4.690 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 4.047,00 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 5.450 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 4.702,80 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 5.834 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 5.034,16 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 5.700 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 4.918,53 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 5.843 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 5.041,92 zł;

E. O. (2) - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 2.705 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.334,14 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.902 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.504,13 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 2.625 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.265,11 zł; za okres kwietnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 3.605,26 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 3.110,98 zł; za okres grudnia 2010r. – na ubezpieczenia społeczne 2.866 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.473,07 zł; za okres kwietnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 3.349 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.889,85 zł; za okres grudnia 2011r. – na ubezpieczenia społeczne 2.846 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 2.455,81 zł;

M. P. (2) - za okres grudnia 2010r. - na ubezpieczenia społeczne 227,91 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 196,66 zł; za okres kwietnia 2011r. - na ubezpieczenia społeczne 287,53 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 248,11 zł; za okres grudnia 2011r. - na ubezpieczenia społeczne 511,09 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 441,02 zł;

K. P. - za okres kwietnia 2009r. - na ubezpieczenia społeczne 1.685,12 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.454,08 zł; za okres sierpnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 704,80 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 1.292,17 zł; za okres grudnia 2009r. – na ubezpieczenia społeczne 916 zł, na ubezpieczenia zdrowotne – 790,42 zł.

Płatnik wniósł o zmianę decyzji i orzeczenie, iż wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zainteresowanych, jako pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę u płatnika składek (...) S.A. w G. nie ulega podwyższeniu o wysokość świadczeń socjalnych wypłacanych zainteresowanym w latach 2009 – 2011 z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych

W odpowiedziach na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 15 kwietnia 2014 r. oddalił odwołania i zasądził od płatnika składek (...) Spółka Akcyjna w G. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych 1140 zł zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Sąd okręgowy ustalił, że zainteresowani w latach 2009-2011 byli pracownikami firmy (...) S.A. w G. uprawnionymi do korzystania ze świadczeń ZFŚS. Od 2004r. obowiązuje zakładowy regulamin świadczeń socjalnych, uzgodniony z działającymi wcześniej w związkami zawodowymi, a obecnie z przedstawicielami załogi. Zgodnie z pkt IV §8 załącznika nr 4 do regulaminu wynagradzania, do korzystania ze świadczeń Funduszu uprawnieni są m.in. pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Pkt V §9 -2c regulaminu stanowi, iż środki funduszu mogą być przeznaczone na finansowanie (dofinansowanie) świadczeń okolicznościowych na rzecz osób uprawnionych (świadczenia rzeczowe z okazji świąt lub podobnych okazji). Na podstawie §11-§13 ww. regulaminu decyzja o przyznaniu lub odmowie przyznania środków z Funduszu podejmowana jest przez Kierownika Zakładu w uzgodnieniu ze związkami zawodowymi lub pracownikiem (pracownikami) i jest uzależniona od: sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej; wielkości uzyskanej już przez osobę uprawnioną pomocy z Funduszu; możliwości finansowych Funduszu określonych w rocznym planie działalności socjalnej; ilości złożonych przez osoby uprawnione wniosków. Wszystkie osoby uprawnione do korzystania z funduszu, mogą składać wnioski zarówno dla siebie, jak i dla innych osób uprawnionych. Dochód przypadający na osobę w rodzinie wykazany w oświadczeniu osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu stanowi podstawę do obliczenia ulgowych świadczeń. Oświadczenie to winno zawierać wszelkie dochody brutto uzyskiwane przez wspólnie zamieszkujące i prowadzące wspólne gospodarstwo domowe osoby w rodzinie z okresu trzech miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym złożono wniosek. Wniosek powinien określać cel, na który ma być przeznaczona pomoc Funduszu oraz termin jej wykorzystania. Decyzja powinna zostać wydana w terminie 7 dni od wpłynięcia wniosku, a decyzja odmowna musi zawierać uzasadnienie. Płatnik w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne nie uwzględniał przychodu – bonusu finansowego z okazji świąt bożonarodzeniowych, wielkanocnych oraz nowego roku szkolnego, osiągniętego przez ubezpieczonych i finansowanego ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W 2009 roku został przyjęty plan działalności socjalnej zatwierdzony przez Prezesa płatnika i przedstawicieli załogi. Według uzgodnień świadczenia okolicznościowe dla pracowników miały zostać wypłacone z okazji Wielkanocy, rozpoczęcia roku szkolnego i Bożego Narodzenia według kryterium stażu pracy tj. dla pracujących do 0,5 roku – 100,00 złotych, dla pracujących od 0,5 roku do 1 roku 200,00 złotych i dla pracujących powyżej 1 roku 300,00 złotych. Faktycznie wypłacono ww. świadczenia okolicznościowe, z tą różnica, że z okazji rozpoczęcia roku szkolnego zasady wypłaty zmieniono, wypłacając kwotę 100,00 złotych dla każdego uprawnionego. W roku 2010 również na podstawie planu działalności socjalnej oraz uchwał Zarządu wypłacono świadczenia okolicznościowe według tych samych zasad stażowych z okazji majówki i świąt Bożego Narodzenia. Na tych samych zasadach i podstawie w 2011 roku świadczenia okolicznościowe wypłacono uprawnionym z uwagi na staż pracy z okazji Wielkanocy i świąt Bożego Narodzenia. Uprawnieni pracownicy nie składali pisemnych wniosków o świadczenia okolicznościowe. Zarząd spółki uchwałą z 19.08.2009 roku nr (...) zmienił, bez konsultacji z przedstawicielami załogi, zasady wypłaty świadczeń z okazji rozpoczęcia roku szkolnego decydując o wypłacie po 100,00 złotych na każdego uprawnionego.

Sąd okręgowy nie uwzględnił odwołania, jako podstawę wskazując § 2 ust.1 pkt. 19 Rozporządzenia w sprawie ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne: podstawy wymiaru składek nie stanowią świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Sąd okręgowy uznał, że źródło finansowania nie przesądzało o przeznaczeniu środków z funduszu na cele socjalne o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zgodnie z którym przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu ( ust. 1 ). Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów ( ust. 2). Dla rozstrzygnięcie kwestii, czy sporne wypłaty dokonane z funduszu miały charakter socjalny, sąd okręgowy przeanalizował trybu dokonywania wypłaty oraz zastosowanie kryteriów socjalnych. W ocenie sądu płatnik dokonywał wypłat kwestionowanych świadczeń w latach 2009 – 2011 niezgodnie z regulaminem zfśs, a nadto z naruszeniem art. 8 ust. 1 Ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W regulaminie obowiązującym u płatnika określono tryb ubiegania się o świadczenia z Funduszu, jednak brak było indywidualnych wniosków o pomoc w związku z okolicznościami, na które środki były przyznawane. Brak również stanowczych dowodów na potwierdzenie rozważenia indywidualnej sytuacji pracowników. Z zeznań płatnika złożonych w postępowaniu administracyjnym oraz sądowym nie wynika, że taka zindywidualizowana ocena miała miejsce. Fakt posiadania informacji o sytuacji pracowników przekazywanych przełożonym przy okazjach spotkań w pracy nie wyczerpuje dokonania analizy sytuacji pracowników. Tym bardziej , że nawet przy przyjęciu, że taka wiedza była przekazywana przełożonym nie przełożyło się to na sposób wydatkowania środków, bowiem zostały one rozdysponowane zgodnie z uchwałami przedstawionymi w stanie faktycznym, czyli bez kierowania się kryterium socjalnym, a jedynie stażem pracy. Staż pracy w (...) nie jest w jakimkolwiek elemencie kryterium socjalnym tj. takim, które opiera sie na analizie sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej uprawnionych pracowników. Brak podstaw do przyjęcia, że kryterium socjalnym jest, jak wskazywał płatnik, wkład pracownika w tworzenie funduszu. Ten sposób wydatkowania środków całkowicie pomija cel na jaki fundusz jest tworzony, czyli na cele socjalne, a nie celem wynagradzania pracowników. Zastosowanie wyjątkowej regulacji zwolnienia od wliczenia do podstawy wymiaru składek odnosi się tylko do świadczeń, których wypłata odbywała się zgodnie z zasadami Regulaminu ZFŚS obowiązującego u danego pracodawcy oraz była uzależniona od sytuacji życiowej, materialnej i rodzinnej osoby uprawnionej. Brak spełnienia tych warunków spowodował, że sporne wypłaty nie mogły być uznane za określone w § 2 ust. 1 pkt. 19 rozporządzenia i stanowiły podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne zainteresowanych pracowników. W wyroku SN z 20 czerwca 2012 roku czytamy wprost: przepis ten ( §2 ust. 1 pkt.19 rozporządzenia) nie tylko wskazuje źródło finansowania wymienionych świadczeń, ale także odnosi sie do zasad ich wypłacania, skoro są to świadczenia wypłacane pracownikom w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ramy te zaś określają przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz regulaminy ustanawiające zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej.''. W komentarzu A. M. (2) czytamy natomiast: artykuł 8 ust. 1 u.z.f.ś.s. określa podstawową zasadę wykorzystywania środków funduszu, stanowiącą, że przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej. Ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie zawiera przepisu upoważniającego do tworzenia zasad podziału funduszu będących w sprzeczności z przepisem art. 8 ust. 1 u.z.f.ś.s., jest to więc przepis bezwzględnie obowiązujący. Brzmienie art. 8 ust. 1 u.z.f.ś.s. nie upoważnia do przyznawania osobom uprawnionym prawa do świadczeń socjalnych w takiej samej wysokości. Byłoby to bowiem w istocie przyznawanie tym osobom dodatku do wynagrodzenia czy emerytury. Przepis ten wyraźnie bowiem określa związek pomiędzy wartością przyznawanego świadczenia a łącznie rozpatrywaną sytuacją życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej. To powiązanie może oznaczać tylko jedno: im gorsza jest sytuacja osoby uprawnionej, tym wyższe powinno być świadczenie. Nakłada to na przyznających świadczenia obowiązek indywidualnej (w żadnym wypadku zbiorowej) kwalifikacji wniosków. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16.08.2005r. w sprawie IPK 12/05 stwierdził, że wydatkowanie środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych z zastosowaniem kryterium stażu pracy, bez uwzględnienia kryterium socjalnego i sprzecznie z zakładowym regulaminem świadczeń socjalnych jest niezgodne z ustawą w rozumieniu art. 8 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W sposób jasny powyższe rozważania podsumował SN w wyroku z dnia 16.09.2009 roku w sprawie I UK 121/09 stwierdzając, iż przyznawanie ulgowych świadczeń i wysokość dopłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych powinny być uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby korzystającej z funduszu. Nie ma w tym zakresie wyjątków. Nawet regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie może zmienić tej zasady. Jeżeli wypłata bonów towarowych nie ma charakteru socjalnego, gdyż nie wiąże otrzymania bonów z kryterium socjalnym, to bony należy uznać za przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przychód stanowi podstawę wymiaru składek (art. 18 ust. 1 ustawy z 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w zw. z § 1 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106) oraz art. 81 ust. 1 ustawy z 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych).( publikowany w LEX nr 537030). (...) S.A. nie stosował procedury regulaminowej przy wypłacie świadczeń oraz nie zastosował kryterium socjalnego, zatem nie były to świadczenia wypłacane na cele socjalne. Sporne świadczenia zostały wypłacone wprawdzie z funduszu świadczeń socjalnych, lecz nie na warunkach wynikających z regulaminu, a więc nie mogły zostać uznane za świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Apelację od wyroku złożył płatnik zarzucając: 1. naruszenie przepisów postępowania art. 232 k.p.c. przez dopuszczenie z urzędu dowodu z dokumentów w aktach ZUS, pomimo iż nie zachodziły w sprawie wyjątkowe okoliczności uzasadniające dopuszczenie dowodu niezawnioskowanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. a strona była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, oraz art. 244 k.p.c. i art. 235 § 1 k.p.c. przez dopuszczenie dowodu z dokumentów w aktach ZUS bez ujawniania poszczególnych dokumentów, co uniemożliwia stronie zajęcie stanowiska odnośnie do każdego dokumentu, jak również narusza zasadę bezpośredniości, wyrażającą się w tym, iż postępowanie dowodowe odbywa się przed sądem orzekającym, zaś Sąd 1 instancji oparł orzeczenie na aktach postępowania administracyjnego; 2. sprzeczność ustaleń sądu I instancji z treścią materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż wypłacane przez płatnika składek świadczenia były dodatkami do wynagrodzenia, a nie świadczeniami socjalnymi pomimo, iż świadczenia te były wypłacane z funduszu socjalnego i spełniały przesłanki do uznania ich za świadczenia socjalne, albowiem były wypłacane w oparciu o kryteria uzależnione od sytuacji życiowej pracowników; 3. naruszenie przepisów prawa materialnego: § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.1998r. w sprawach szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe przez przyjęcie, że świadczenia wypłacone pracownikom płatnika składek stanowią ich przychód, który wliczany jest do podstawy wymiaru składek, § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, poprzez niezastosowanie tego przepisu, art. 8 ust. 1 Ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przez przyjęcie, że płatnik składek dokonując wypłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie zastosował kryteriów uzasadniających przyznanie świadczeń z funduszu. Apelujący wnioskował o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie w całości odwołań od wszystkich decyzji; zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II i zasądzenie od organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed sądem I instancji według norm przepisanych; dopuszczenie dowodu z przesłuchania w charakterze strony R. M. (2) na okoliczność sposobu i zasad wydatkowania środków z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w latach 2009 - 2011, kryteriów i zasad przydziału świadczeń z funduszu w powyższym okresie. Alternatywnie wniósł o uchylenie wyroku przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd okręgowy dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń i prawidłowo zastosował prawo materialne, co sąd apelacyjny w całości aprobuje.

W odniesieniu do prawa materialnego, sąd I Instancji wnikliwie, z przywołaniem utrwalonego orzecznictwa rozważył kwestię, jakie świadczenia wypłacane pracownikom mogą być uznane za świadczenia socjalne, i jakie są konsekwencje tej oceny na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych. Należy przypomnieć, że zasady ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne regulują przepisy ustawy systemowej. Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 i 7 ustawy z 23.01.2003 o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ (Dz.U. nr 45, poz. 391) i art. 81 ust. 1 i 6 zastępującej tę ustawę ustawy z 27.08.2004 o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy systemowej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne stanowi przychód – w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wynika z art. 4 ust. 9 ustawy systemowej. Z mocy delegacji zawartej w art. 21 tej ustawy obowiązuje rozporządzenie z 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W § 2 ust. 1 tego rozporządzenia wymieniono przychody, które nie stanowią podstawy wymiaru składek, w tym, w punkcie 19 świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Co prawda do 30.01.2004 rozporządzenie w § 2 zawierało punkt 12, obecnie uchylony, o treści: wartość świadczeń okolicznościowych przyznawanych w formie rzeczowej lub w formie bonów towarowych uprawniających do zakupu w sklepach artykułów spożywczych i przemysłowych, pod warunkiem że nie podlegają one wymianie na pieniądze - do wysokości nie przekraczającej rocznie kwoty, która z tego tytułu została zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych, jednak uchylenie przepisu nie wyklucza przyjęcia, że bony towarowe nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie. Regulacja § 2 pkt 19 jednoznacznie definiuje, że kwalifikacja prawna przychodu podlegającego wyłączeniu jest determinowana celem jego przeznaczenia i źródłem pochodzenia i nie definiuje żadnych innych przesłanek. Jeśli więc bony towarowe finansowane są ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach z.f.ś.s., to nie są wliczane do podstawy wymiaru składek, gdyż mieszczą się w dyspozycji przepisu § 2 pkt 19 rozporządzenia. Z drugiej strony zachowanie pracodawcy realizującego cele socjalne oczywiście powinno uwzględniać obowiązujące w tym względzie przepisy prawa pracy. Należy przy tym uwzględnić, że obowiązek pracodawcy zaspokajania w miarę możliwości i warunków potrzeb bytowych, socjalnych i kulturalnych pracowników wynika z art. 16 ustawy z 26.06.1974 Kodeks pracy) i jest jedną z podstawowych zasad prawa pracy. Ustawodawca w art. 94 pkt 8 k.p. nałożył na pracodawcę obowiązek zaspokajania w miarę posiadanych środków socjalnych potrzeb pracowników. Pracodawcy nie mają zatem bezwzględnego obowiązku prowadzenia działalności socjalnej na rzecz pracowników, gdyż przepisy kodeksu jedynie postulują prowadzenie takiej działalności. By nie dopuścić do zupełnej dowolności w omawianym zakresie, obowiązek zaspokajania potrzeb socjalnych pracowników został warunkowo ujęty w ustawie o z.f.ś.s., uprawniając pracodawców do modyfikacji w prawie wewnątrzzakładowym (w układach zbiorowych pracy) obowiązków wynikających z ustawy, aby umożliwić im uzależnienie działalności socjalnej od posiadanych warunków i możliwości. Nie można pomijać, że zgodnie z intencją ustawodawcy z.f.ś.s. jest dobrowolnym funduszem na poziomie zakładu pracy, którego podstawowym zadaniem jest sfinansowanie przez pracodawcę pomocy socjalnej między innymi na rzecz pracowników i ich rodzin. W art. 1 ust. 1 ustawy o z.f.ś.s. określono zasady tworzenia w zakładach pracy z.f.ś.s. i zasady gospodarowania środkami tego funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z z.f.ś.s. oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych ale przy założeniu, że z.f.ś.s. został uruchomiony. Bez wątpienia zatem pojęcie socjalny utożsamiane jest z zaspokajaniem potrzeb bytowych, materialnych i kulturalnych uprawnionych osób. Z kolei zasady gospodarowania funduszem oznaczają sposób podejmowania decyzji związanych z wydatkowaniem środków finansowych, sposobem ich gromadzenia i wydatkowania. Świadczenia socjalne nie są elementem stosunku pracy. Ze środków z.f.ś.s. finansuje się zatem świadczenia niewynikające z warunków wynagradzania za pracę, jak też niezależne od wyników i jakości wykonywanej pracy, czy też stażu pracy. Jedynie te działania, które podejmowane są w interesie pracowników, a nie pracodawcy, mieszczą się w ustawowym pojęciu zakładowa działalność socjalna.

Ustawa o z.f.ś.s. definiuje w art. 2 pkt 1, że działalność socjalna to usługi świadczone przez zakłady pracy na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Definicja działalności socjalnej daje zatem pracodawcy możliwość zakupu ze środków z.f.ś.s. mi. in. bonów towarowych z okazji świąt Bożego Narodzenia czy Wielkanocy z tytułu zwiększonych wydatków w tym okresie. Warunkiem umożliwiającym przyznanie bonów i paczek jest zapisanie takich form pomocy w regulaminie z.f.ś.s. oraz określenie trybu ich przyznawania (czy przyznanie bonów lub paczek następuje np. na wniosek osoby uprawnionej, czy też z inicjatywy pracodawcy), a to w myśl art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o z.f.ś.s., który stanowi, że przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu; Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów. Ustawa nie nakazuje zatem pracodawcy formułowania określonych kryteriów, nie formułuje też procedury dysponowania środkami z.f.ś.s. pozostawiając te kwestie dobrowolnej decyzji pracodawcy; stawia jedynie wymóg uzależniania świadczeń z z.f.ś.s. od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej oraz wymóg określenia zasad i warunków korzystania ze środków funduszu.

Sąd okręgowy wyrokując w sprawie dokonał drobiazgowej analizy – mając na uwadze ww. przepisy – czy świadczenia okolicznościowe wypłacane pracownikom z okazji Wielkanocy, Bożego Narodzenia, rozpoczęcia roku szkolnego były przychodem w rozumieniu § 2 pkt 19 rozporządzenia z 1998. Ustawa o z.f.ś.s. wyklucza tworzenie zasad podziału z.f.ś.s. w sprzeczności z jej art. 8 ust. 1. Jest to przepis bezwzględnie obowiązujący, którego brzmienie nie upoważnia do przyznawania osobom uprawnionym prawa do świadczeń socjalnych w takiej samej wysokości. Przepis ten wyraźnie określa związek pomiędzy wartością przyznawanego świadczenia a łącznie rozpatrywaną sytuacją życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej. Nakłada to na przyznających świadczenia obowiązek indywidualnej kwalifikacji wniosków. Przepis określający kryteria socjalne jest jednak ogólnikowy i nie zawiera żadnych wskazówek co do gromadzenia informacji o stanie majątkowym, sytuacji rodzinnej, życiowej czy dochodach osób uprawnionych. W szczególności ustawodawca pozostawiając w tej mierze swobodę pracodawcy i załodze pracowników nie zdefiniował żadnych kryteriów ani progów, jakie winny być brane pod uwagę, a tym samym nie określił sposobu dokumentowania sytuacji uprawniających do świadczeń socjalnych. Należy mieć przy tym na względzie, że decyzje o każdorazowym przyznaniu pomocy z z.f.ś.s. na określony cel należą do pracodawcy lub osoby odpowiedzialnej w imieniu pracodawcy, a swoboda ich podejmowania jest ograniczona uprawnieniami związków zawodowych bądź pracownika wybranego przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Jak była już o tym mowa w wypadku niezgodnego z prawem administrowania środkami funduszu pracodawca ponosi odpowiedzialność cywilną (art. 8 ust. 3 ustawy o z.f.ś.s.) i karno-administracyjną (art. 12a ustawy o z.f.ś.s.). Trzeba w związku z tym zauważyć, że w zakładzie pracy płatnika Zarząd spółki uchwałą z 19.08. 2009 zmienił, bez konsultacji z przedstawicielami załogi, zasady wypłaty świadczeń z okazji rozpoczęcia roku szkolnego decydując o wypłacie po 100 zł na każdego uprawnionego. Co więcej, również i wcześniejszy plan działalności socjalnej zatwierdzony przez przedstawicieli załogi przewidywał wypłatę świadczeń okolicznościowych wg kryterium stażu pracy, a z pominięciem kryterium socjalnego. Zatem nie jest trafny zarzut apelującego co do sprzeczności ustaleń sądu I instancji z dowodami i przyjęcie, że wypłacane świadczenia były dodatkami do wynagrodzenia, a nie świadczeniami socjalnymi. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem jednoznacznie, że pracodawca przed przyznaniem spornych świadczeń, nie badał i nie ustalał jaka była sytuacja życiowa, rodzinna, materialna pracowników, którym te świadczenia przyznał. Plan działalności socjalnej przyjętego w 2009 roku, jak i uchwała Zarządu spółki z 19.08.2009 nr (...) jednoznacznie wskazują na kryterium stażu pracy. Także w kolejnych latach, tj. 2010, 2011 świadczenia okolicznościowe wypłacano według tych samych kryteriów. Zatem, że wypłat z funduszu świadczeń dokonano niezgodnie z ustawą, a nadto niegodnie z zakładowym regulaminem świadczeń socjalnych obowiązującym u płatnika od 2004. Przyznanie świadczenia poza wymaganym trybem - nawet za zgodą przedstawicieli załogi - oznacza naruszenie przez pracodawcę, po pierwsze regulaminu wykorzystania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a tym samym naruszenie art. 8 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Wyrok SN - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 20 czerwca 2012 roku, I UK 140/12). W rzeczywistości zatem sporne świadczenia zostały wypłacone wprawdzie z funduszu świadczeń socjalnych, lecz nie na warunkach wynikających z Regulaminu, a więc nie mogły zostać uznane za świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.1998. Skarżący przywołał jako argument na poparcie swych twierdzeń fragment uzasadnienia Sądu Apelacyjnego w Szczecinie do sprawy III AUa 651/13, w którym Sąd stwierdził, że organ rentowy nie jest władny do weryfikowania udzielonych pracownikowi świadczeń pod kątem spełnienia określonych w regulaminie kryteriów. Płatnik pominął jednak dalszą część uzasadnienia oraz całokształt rozważań prawnych przedstawionych przez tutejszy sąd w powołanej wyżej sprawie. Dalej bowiem Sąd Apelacyjny w Szczecinie wskazał, że Zakład był władny do kwestionowania celów jakie określił pracodawca przeznaczając bony finansowe wypłacane pracownikom. Oczywiste jest, że prawdziwość celu określonego przez pracodawcę organ mógł badać w oparciu o kryteria ustalone w regulaminie. Upraszczając - organ ostatecznie nie kwestionuje kryteriów przyjętych przez pracodawcę w Regulaminie, a jedynie cel świadczeń wypłaconych na podstawie tego kryterium - kryterium stażu pracy.

Sąd apelacyjny nie uwzględnił zarzutu apelującego dotyczącego naruszenia przepisów procedury. Zarzucając naruszenie art. 232 , 244 oraz 235 § 1 k.p.c. skarżący błędnie rozważył znaczenie akt rentowych w postępowaniu pierwszo-instancyjnym. Postępowanie przed organem rentowym jest pierwszym szczeblem spornego postępowania, zaś po odwołaniu do sądu stanowi integralną część postępowania sądowego. Tym samym akta administracyjne ZUS nie stanowią odrębnego dowodu, lecz dokumentują stan sprawy w postępowaniu administracyjnym. Po wniesieniu odwołania organ rentowy ma obowiązek przekazać akta sprawy sądowi (art. 477 ⁹§ 2 k.p.c.). Nie ma więc procesowej konieczności dopuszczanie dowodu z akt postępowania administracyjnego poprzedzającego postępowanie sądowe, zaś storna ma możliwość wglądu w całość akt sprawy na każdym etapie postępowania. W opisanym stanie procesowym nie zachodzi sytuacja prowadzenia w sprawie cywilnej dowodu z akt innej sprawy (wyrok SN z dnia 9 grudnia 2008 r., I UK 151/2008).

Mając na względzie przedstawioną ocenę, sąd apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację. O kosztach zastępstwa procesowego za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 k. p. c. i § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, (Dz. U z 2002 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.) przyjmując, że w sprawie celowy koszt obrony ZUS zamykał się w kwocie 120 zł i taki też koszt obciążył odwołującego się, który przegrał sprawę.