Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Wojciech Kottik

Protokolant – Karolina Zagaj

bez obecności oskarżyciela publ.

po rozpoznaniu w dniach 26 czerwca i 12 sierpnia 2015 r., sprawy

M. Ł.

córki J. i E. z domu C.

ur. (...) w P.

obwinionej o to, że:

w dniu 8 lipca 2014 roku około godz. 07 ³⁰ w O. na ul. (...) kierując samochodem marki C. o nr rej. (...) podczas zmiany kierunku jazdy nie zachowała szczególnej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od kierującego samochodem marki S. o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadziła do zderzenia, uszkodzenia pojazdów oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA

I.  obwinioną M. Ł. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to z mocy art. 86 § 1 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 200,- (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych, opłatą w kwocie 30,- (trzydzieści ) złotych oraz w połowie kosztami opinii biegłego.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny

W dniu 08 lipca 2014 r. około godz. 07 ³⁰ pokrzywdzony J. K. (1) kierował pojazdem ciężarowym m-ki S. o numerze rejestracyjnym (...) wyjeżdżając z firmy (...) w O. na ul. (...). Po dojechaniu do ul (...), na której zamierzał skręcić w prawo, z uwagi na gabaryty swojego pojazdu ustawił się w ten sposób, że zajął częściowo prawy pas i częściowo lewy pas wyjazdu oczekując na możliwość włączenia się do ruchu. Takie ustawienie pojazdu wynikało również z technicznych możliwości wykonania manewru skrętu w prawo, dlatego pojazd ten nie mógł znajdować się bliżej prawej krawędzi prawego pasa Po chwili do tego wyjazdu dojechała obwiniona M. Ł. kierująca pojazdem m-ki C. (...) o nr rej. (...), która również zamierzała skręcić w prawo i zajęła miejsce z prawej strony samochodu ciężarowego. Warunki drogowe tego dnia były dobre, miejsce wyjazdu było oznakowane znakami poziomymi w postaci częściowo wytartych linii. Były wytyczone dwa pasy ruchu do skrętu w prawo oraz jeden w lewo, wraz z linią bezwzględnego zatrzymania „stop”. Z uwagi na intensywny ruch pojazdów na ul. (...) i nietypowe usytuowanie swojego pojazdu kierujący S. musiał mieć włączony prawy kierunkowskaz. Po chwili kierujący samochodem ciężarowym ruszył i w momencie rozpoczęcia sygnalizowanego manewru skrętu w prawo znajdował się w okolicy linii rozgraniczającej pasu ruchu, a prawy przedni narożnik znajdował się nieco poza linią rozgraniczającą pasy, bardziej skośnie w prawo. Natomiast prawy bok C. znajdował się w odległości około 1m od prawej krawędzi prawego trawiastego pobocza. O. uczestnicy ruchu byli zobowiązani zachować szczególną ostrożność podczas wykonywania manewru skrętu w prawo. Jako pierwszy ruszył kierujący pojazdem m-ki S. i znajdował się bardziej z przodu niż pojazd obwinionej. Pojazd C. po wjechaniu w pozostałą na prawym pasie przestrzeń zatrzymał się, bo kierująca nim obwiniona nie miała możliwości kontynuowania jazdy, jednak jadący nadal S. najechał przednią częścią błotnika kół tylnej osi z prawej strony i zewnętrznymi stronami obu kół tej osi na lewy przedni narożnik C.. W następstwie kolizji w samochodzie S. powstały stosunkowo niewielkie ślady, bo jedynie otarcia na błotniku i oponach kół osi tylnej z prawej strony. Natomiast znaczne uszkodzenia spowodowane zostały w pojeździe obwinionej usytuowane na lewym boku przedniej części nadwozia pojazdu m-ki C. tj. nastąpiło otarcie bocznej powierzchni zewnętrznej strony opony lewego przedniego koła, płytkie wgniecenie oraz zarysowanie powłoki lakierniczej przedniej części lewego przedniego błotnika, wgniecenie i lekkie przemieszczenie lewego przedniego naroża zderzaka oraz zarysowanie klosza lewego reflektora.

(Dowody: notatka urzędowa k. 5-5 v, protokoły oględzin k. 6,7, szkic k.8; płyta CD k.24, pismo (...) k. 54-55, 67-68, opinia pisemna biegłego – k. 73-94; opinia ustna k. 15v – 156v;częściowo wyjaśnienia obwinionej k. 155-155v; zeznania świadków –A. S. k.155v, M. Z. k.59 v, 161; J. K. k. 11-11v, 70-70 v, 161v)

W toku przeprowadzonego postępowania obwiniona M. Ł. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W swych wyjaśnieniach wskazała, że zamierzała skręcić w prawo i ustawiła się na prawym pasie ruchu a S. stała całkowicie na lewym pasie ruchu. Przyznała że stała trochę z tyłu S.. Stanowczo stwierdziła, że w S. nie było włączonego żadnego kierunkowskazu. Jako pierwsza ruszyła S. i zaczęła ją taranować z boku, a ona cały czas trąbiła. Samochód ciężarowy po przytarciu jej auta wjechał na drogę i się zatrzymał..

(wyjaśnienia obwinionej k. 155-155verte)

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionej zasługują na wiarę jedynie w zakresie dotyczącym mechanizmu kontaktu pojazdu i umiejscowienia uszkodzeń w jej pojeździe. Natomiast w pozostałym zakresie, co do faktycznego ustawienia obu pojazdów przed zderzeniem, jak i samego przebiegu kolizji nie zasługują na uwzględnienie, albowiem nie znajdują one potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zebranym w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej są nielogiczne, zarówno w zakresie dotyczącym wzajemnego ustawienia obu pojazdów, w tym w szczególności ustawienia samochodu ciężarowego, rzekomo w całości na lewym pasie ruchu i jej pojazdu – w całości na prawym pasie ruchu, bo przy takim ustawieniu praktycznie nie mogłoby dojść do kontaktu pojazdów bo byłoby to technicznie wątpliwe. Ponadto zaznaczone na szkicu sytuacyjnym położenie pojazdu obwinionej to położenie po kolizji, nie zaś z chwili, gdy obwiniona podjechała do jeszcze unieruchomionego pojazdu ciężarowego. Również twierdzenia obwinionej w zakresie braku włączonego prawego kierunkowskazu w pojeździe ciężarowym wydają się nielogiczne choćby dlatego, że kierujący tym pojazdem z uwagi na świadomość swojego nietypowego usytuowania musiał tym bardziej sygnalizować zamiar wykonania skrętu w prawo. Również intensywność ruchu na ulicy (...) tym bardziej skłaniała kierującego S. do sygnalizowania kierunkowskazem swoich zamiarów. Poza tym obwiniona sama przyznała, że nie obserwowała pojazdu S., tylko ruch po swojej prawej stronie, co również wskazuje na faktyczną możliwość dokonanej przez nią prawidłowej oceny, tak położenia pojazdu S. oraz tego czy miał, czy nie miał włączonego prawego kierunkowskazu.

W ocenie Sądu zeznania obu świadków funkcjonariuszy Policji M. Z. i A. S.. można uznać za wiarygodne w zakresie dotyczącym usytuowania pokolizyjnego pojazdów i oświadczeń złożonych przez oboje kierujących. Natomiast w świetle wiarygodnych ustaleń poczynionych przez biegłego wątpliwe jest czy naniesione na szkic sporządzony przez świadka M. Z. ślady kół pojazdu m-ki S. faktycznie pochodziły od tego pojazdu.

Sąd podzielił w całości zeznania świadka J. K. (1) - kierującego pojazdem S. bo jego zeznania znajdują potwierdzenie w treści pozostałego materiału dowodowego, w tym w szczególności w ustaleniach opinii biegłego. Warto zwrócić uwagę, że świadek ten stanowczo stwierdził, że bezpośrednio po zdarzeniu kierująca C. przyznała, że widziała włączony prawy kierunkowskaz w ciężarówce przed zdarzeniem.

Sąd w całości podzielił wnioski zarówno pisemnej jak i ustnej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego. Biegły ten po przeprowadzonej szczegółowej analizie mechanizmu kolizji, miejsca zdarzenia, wzajemnego usytuowania pojazdów, przy obowiązującym w tym miejscu oznakowaniu poziomym, charakteru i rodzaju uszkodzeń stwierdzonych w obydwu pojazdach a także przeprowadzeniu szeregu symulacji komputerowych uznał, że przyczyną kolizji było niezachowanie szczególnej ostrożności przez oboje uczestników ruchu, w tym obwinionej M. Ł.. Na podstawie tych ustaleń biegły przyjął że, przy takim jak ustalono ustawieniu pojazdu ciężarowego m-ki S., dopuszczalnym w świetle gabarytów i sposobu przemieszczania się tego pojazdu, kierująca pojazdem m-ki C. podczas wykonywania manewru skrętu w prawo była zobowiązana wzmóc ostrożność i w sposób ciągły obserwować sytuację. Uznał, że obwiniona powinna była zaniechać wszelkiego rodzaju manewrów, w tym poruszania się obok pojazdu m-ki S. a wręcz poczekać aż pojazd ten zakończy wykonanie manewru skrętu w prawo. Wskazał nie tylko na naruszenie przez obwinioną zasady szczególnej ostrożności, ale i zasady ograniczonego zaufania. Biegły przyjął również, że możliwość uniknięcia zaistniałej sytuacji, istniała jedynie w sytuacji gdyby obwiniona odstąpiła od wykonania manewru zmiany kierunku jazdy, ale przede wszystkim wjazdu obok samochodu ciężarowego. Na podstawie szczegółowej analizy zdjęć wykonanych przez interweniujących funkcjonariuszy Policji wskazał na wystąpienie niezauważonych wcześniej śladów w postaci, uwidocznionych na zdjęciu nr 5 opinii osypiska piasku i błota, które zdaniem biegłego wskazuje na miejsce na drodze, w którym doszło do kontaktu pojazdów. W oparciu o m. in. ten dowód oraz szczegółową analizę pozycji pokolizyjnej pojazdu S., a także jego parametrów technicznych (wymiarów zewnętrznych, promienia skrętu kół, warunków drogowych) biegły ustalił, że faktyczny tor jazdy tego samochodu odbiegał od wskazanego na szkicu przez sporządzającego go funkcjonariusza.

Sąd podzielił ustalenia biegłego uznając opinię za rzeczową i konsekwentną. Biegły w bardzo szczegółowy sposób uzasadnił poszczególne elementy opinii i przedstawiona przezeń argumentacja nie zawiera logicznych luk i znajduje również uzasadnienie we wskazaniach wiedzy. Warto podkreślić, że biegły wyraźnie zaznaczył jak ważną rolę dla oceny zachowania obojga kierujących ma ustalenie, czy faktycznie kierujący samochodem ciężarowym przed rozpoczęciem manewru skrętu w prawo włączył prawy kierunkowskaz. Należy raz jeszcze podkreślić, że w przekonaniu Sądu z uwagi na właśnie to nietypowe usytuowanie samochodu S. kierujący nim musiał włączyć ten kierunkowskaz aby dać innym użytkownikom ruchu wyraźny sygnał informujący go o swoich zamiarach.

Jednoczenie należy podkreślić, że biegły ten wskazał także na okoliczność, iż kierujący pojazdem m-ki S. również dopuścił się naruszenia zasady szczególnej ostrożności, z uwagi na niezwiększenie uwagi na zmieniającą się sytuację na drodze i niedostrzeżenie pojawienia się obok jego pojazdu samochodu obwinionej co dodatkowo wskazuje na pełny obiektywizm opinii biegłego.

Reasumując, sposób zmiany kierunku jazdy bez zachowania szczególnej ostrożności przez obwinioną i naruszenie przez nią zasady ograniczonego zaufania w momencie ustawienia pojazdu w zbyt bliskiej odległości od innego uczestnika ruchu, pojazdu o znacznych gabarytach i nietypowo ustawionego, który sygnalizował manewr skrętu w prawo sprawia, że można jej przypisać wypełnienie znamion wykroczenia z art. 86 § 1 kw

Treść przepisu art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym nakłada na kierującego pojazdem, który zmienia kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu, wykonanie tego manewru z zachowaniem szczególnej ostrożności oraz zobowiązuje kierującego, który zmienia zajmowany pas ruchu do ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony ( art. 22 ust. 4 ).. Z treści tego przepisu wynika, że zmiana zajmowanego kierunku ruchu może nastąpić z zachowaniem szczególnej ostrożności, która polega na upewnieniu się, czy można dokonać zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu bez utrudnienia ruchu lub spowodowania jego zagrożenia. Innymi słowy, kierujący pojazdem musi być na tyle uważny, by zdążyć zaniechać zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu, gdyby jego kontynuowanie stwarzało zagrożenie dla ruchu drogowego lub zmuszało innego uczestnika ruchu do podjęcia manewru obronnego. Wymaganie zachowania szczególnej ostrożności przez zmieniającego kierunek jazdy nie oznacza, że w razie zaistnienia wypadku w czasie wykonywania tego manewru odpowiedzialność za jego powstanie zawsze spada na dokonującego zmiany kierunku jazdy. [ R. A. S.; Prawo o ruchu drogowym. Komentarz; LEX; 2008]

W przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia zasady szczególnej ostrożności przez obydwu uczestników tego zdarzenia, ale to kierującej w niniejszym postępowaniu postawiono zarzut naruszenia tej reguły.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu wina obwinionej została jej należycie udowodniona w toku przeprowadzonego postępowania. Obwiniona w dniu 8 lipca 2014 roku około godz. 07 ³⁰ w O. na ul. (...) kierując samochodem marki C. o nr rej. (...) podczas zmiany kierunku jazdy nie zachowała szczególnej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od kierującego samochodem marki S. o nr rej. (...) (...) w wyniku czego doprowadziła do zderzenia, uszkodzenia pojazdów oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie obwinionej wyczerpało dyspozycję art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 Prawo o ruchu drogowym i z mocy tego przepisu została ona skazana i wymierzono jej karę, jak w sentencji wyroku.

Przy wymiarze kary okolicznością obciążającą jest znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinioną wyrażający się w naruszeniu podstawowych reguł ostrożności. Jako okoliczności łagodzące Sąd uznał natomiast dotychczasową niekaralność obwinionej oraz przyczynienie się drugiego uczestnika ruchu. W świetle powyższych okoliczności wymierzona obwinionej kara grzywny w kwocie 200,- zł jest karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego jej wykroczenia oraz stopnia zawinienia. Kara ta spełnia też swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a ma również zmotywować obwinioną do poruszania się po drodze z zachowaniem większej ostrożności.

Sąd uznał, że sytuacja rodzinna i materialna obwinionej pozwala na obciążenie jej zryczałtowanymi wydatkami postępowania i opłatą oraz połową kosztów opinii biegłego.