Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia16.09.2014 roku zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda K. S. kwotę 20.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 02.03.2014 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. W punkcie 3 wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W punktach 4 i 5 rozstrzygnął o kosztach sądowych, nakazując pobrać od powoda z zasądzonego roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 2.000 zł tytułem kosztów sądowych od których zwolniony był powód oraz od pozwanego z tego samego tytułu kwotę 1.000 zł.

Apelację od tego wyroku w zakresie w jakim oddalono powództwo tj. co do kwoty 40.000 zł złożył powód, obejmując zakresem zaskarżenia także orzeczenia o kosztach procesu i kosztach sądowych zawarte w punktach 3 i 4 wyroku.

Skarżący zarzucił jedynie naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 24 § 1 kc w zw. z art. 448 kc poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zadośćuczynienie zasądzone na rzecz powoda w kwocie 20.000 zł jest w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy adekwatne do krzywdy jaką wywołała śmierć jego matki.

Powód wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie dodatkowej kwoty 40.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 02.03.2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz zmiany punktów 3 i 4 wyroku poprzez zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Jak wynika z uzasadnienia apelacji powód nie kwestionował w żaden sposób prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji powoda i zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wobec treści art. 387 § 2 ¹ kpc uzasadnienie wyroku zostanie ograniczone jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa, bowiem powód nie kwestionował ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy a Sąd Okręgowy nie znalazł żądnych podstaw do ich zmiany.

Jak wyżej wskazano powód nie tylko nie zaprzeczał ale wręcz popierał ustalenia faktyczne przytoczone przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W ocenie skarżącego Sąd Rejonowy na podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych błędnie zastosował przepisy prawa materialnego wskazane w zarzucie apelacji.

Sąd Okręgowy zarzutu apelacji nie podziela uznając, iż Sąd Rejonowy na podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych zastosował również prawidłowo przepisy prawa materialnego a w szczególności art. 448 kc i art. 24 § 1 kc.

Podstawową funkcją zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych jest funkcja kompensacyjna, a zadośćuczynienie mające wynagrodzić doznaną krzywdę powinno uwzględniać wszystkie jej aspekty w odniesieniu indywidualnie do konkretnego poszkodowanego. Tak właśnie w/w przepisy Kodeksu cywilnego zastosował w niniejszej sprawie Sąd I instancji ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia.

Sąd Rejonowy wskazał w uzasadnieniu, iż powód wykazał istnienie więzi emocjonalnej między nim a jego zmarłą matką i właściwie ocenił wpływ śmierci matki w wypadku drogowym na życie powoda. Powód nie przedstawił żądnych okoliczności faktycznych mogących wskazywać na ponad przeciętny rozmiar krzywdy. Zachowanie powoda po niespodziewanej śmierci matki nie odbiega od zwykłej reakcji w takiej sytuacji. Powód nie korzystał po śmierci matki z pomocy psychologa (poza jednym wypadkiem jeszcze w wojsku) a jego twierdzenia łączące niepowodzenia życiowe ze śmiercią matki nie zostały w żaden sposób wykazane i bardziej mogą być związane z rozstaniem rodziców i rozpadem ich małżeństwa a nie późniejszą śmiercią matki. Sąd Rejonowy w tym zakresie przeprowadził prawidłową ocenę zeznań powoda.

Wbrew twierdzeniom podniesionym w uzasadnieniu apelacji więź emocjonalna powoda z jego matką w chwili wypadku nie była aż tak silna i śmierć matki nie była dla niego aż tak dotkliwa aby uzasadniało to przyznanie zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż uczynił to Sąd Rejonowy. To przecież w niekwestionowanych przez powoda ustaleniach faktycznych Sąd I instancji przyjął, iż po odejściu matki od ojca do innego mężczyzny powód zerwał z nią wszelkie kontakty na okres kilku miesięcy a potem je wprawdzie wznowił ale spotkania odbywały się sporadycznie. To, że naprawa relacji z matką rozpoczęła się już przed jej śmiercią nie daje podstawy do uznania, iż wypadek i śmierć matki powoda spowodowały u niego większą krzywdę niż zwykła w tej sytuacji reakcja żałoby po osobie bliskiej.

W chwili śmierci matki powód miał 22 lata i odbywał już służbę wojskową. Wiek powoda i stan relacji z matką musiał być i został wzięty pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia.

Wobec powyższego należało uznać, iż wykładnia przepisów art. 24 § 1 kc i art. 448 kc jaką zastosował Sąd Rejonowy na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego była prawidłowa a zasądzona kwota zadośćuczynienia w dostatecznym zakresie uwzględnia funkcję kompensacyjną przy prawidłowo ustalonym zakresie krzywdy powoda.

Wobec tego na mocy art. 385 kpc apelację powoda jako bezzasadną należało oddalić.

Na mocy art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 kpc i art. 99 kpc oraz § 6 pkt 5 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.