Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc

Protokolant: st. sekretarz sądowy Wojciech Wiśniowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2015 r.

sprawy Z. S. obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie

z dnia 5 marca 2015 r., sygnatura akt II W 2184/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 285/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt II W 2184/14 w sprawie Z. S. obwinionego o to, że w dniu 5 sierpnia 2014 r. około godziny 14:20 w R. na ul. (...) kierując motocyklem marki Y. (...) o nr rej. (...) podczas wykonywania manewru omijania z prawej strony stojącego w zatorze drogowym pojazdu marki P. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia i uszkodzenia obu pojazdów, a czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw i uznał obwinionego za winnego popełnienia czynu wyżej opisanego, przy czym ustalił, iż czyn ten miał miejsce w dniu 5.08.2014 r. ok. godziny 17:00, a stanowił wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazał obwinionego na karę grzywny w kwocie 200 zł. Na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 130 zł.

Apelację od wyroku wniósł obrońca obwinionego, zaskarżając orzeczenie w całości.

Obrońca obwinionego na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 1, 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj.

- art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, mianowicie przyjęcie, że wersja zdarzeń przedstawiona przez obwinionego tylko częściowo zasługuje na wiarę, co doprowadziło do przypisania obwinionemu wykroczenia z art. 86 § 1 kw,

- art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez ocenę dowodów, jak i wyjaśnień obwinionego Z. S. oraz zeznań świadka M. O., bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. uznanie, że wyjaśnienia obwinionego są tylko częściowo wiarygodne, podobnie zeznania świadka M. O., natomiast zeznania P. S. zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności w całości, oraz niespójność w zakresie uszkodzeń stwierdzonych na pojeździe poszkodowanego, znajdujących się na zderzaku pojazdu na wysokości ok. 55 cm, a brakiem uszkodzeń na pojeździe obwinionego – co doprowadziło do przypisania obwinionemu wykroczenia z art. 86 § 1 kw,

- art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpw poprzez brak zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych i mechanoskopijnych badań pojazdów, a którego powołanie było w niniejszej sprawie niezbędne w celu dokonania analizy czy zarysowania na pojeździe P. S. zostały dokonane przez motocykl obwinionego, a o przeprowadzeniu ww. dowodu nie może stanowić inicjatywa dowodowa obwinionego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk, art. 437 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia przypisanego mu czynu, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna o ile skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Obowiązkiem Sądu I instancji wynikającym z zasady prawdy obiektywnej było dążenie do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności w sprawie, zwłaszcza zaś do wyjaśnienia sprzeczności i to przy uwzględnieniu całości materiału dowodowego, zgodnie z treścią art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow, co jednak nie nastąpiło w przeprowadzonym postępowaniu i wydanym w jego następstwie wyroku. Sąd I instancji nie zweryfikował wyczerpująco linii obrony obwinionego.

Pomimo pozornej jednoznaczności, sytuacja drogowa, w której znalazł się obwiniony nie jest w sposób niewątpliwy wyjaśniona w oparciu o wyniki dotychczas przeprowadzonego postępowania dowodowego. Konieczne jest jego uzupełnienie przez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. ruchu drogowego i jej ocena w połączeniu z pozostałymi dowodami. Biegły powinien odtworzyć sytuację drogową i na tej podstawie z uwzględnieniem technicznej budowy pojazdów biorących udział w kolizji (wymiarów pojazdów, budowy części pojazdów, które miały zderzyć się podczas zdarzenia) podjąć próbę ustalenia czy w następstwie kolizji możliwe było pozostawienie śladu otarcia tylko na samochodzie pokrzywdzonego bez jednoczesnego powstania uszkodzenia (śladu) na motocyklu oraz czy kontakt obu pojazdów spowodowałby przewrócenie się motocyklisty, czym obwiniony uzasadnia linię obrony, starającą się wykazać, że do kolizji nie doszło.

Brak wyjaśnienia przez Sąd I instancji tych okoliczności powoduje, że wyrok jako przedwczesny należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Nie przesądzając treści wyroku należy wyjaśnić wskazane powyżej okoliczności. Jest to niezbędne dla ustalenia, czy istotnie zachowanie obwinionego polegało na naruszeniu przepisów Prawa o ruchu drogowym i stanowiło wykroczenie.

Z przedstawionych wyżej względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku na podstawie art. 437 § 2 kpk, 449 kpk, 456 kpk w zw. z art. 109 § 1 kpow.