Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Jacek Zajączkowski(spr.)

Sędziowie:SSA Mirosław Godlewski

del. SSO Joanna Baranowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamila Tomasik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 r. w Ł.

sprawy W. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.

o emeryturę,

na skutek apelacji W. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu

z dnia 9 września 2014 r. sygn. akt IV U 247/14,

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 1239/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 3 marca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił W. G. prawa do emerytury w obniżonym wieku na podstawie ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony na 15 lat pracy w szczególnych warunkach udowodnił jedynie 8 lat 10 miesięcy i 16 dni. Organ rentowy odmówił uwzględnienia w poczet szczególnego stażu pracy okresów jej wykonywania na stanowiskach: „napełniacz butli gazowych” (od 9 marca 1982 r. do 10 czerwca 1984 r.) oraz „operator stacji (...) (od 1 stycznia 1995 r. do 19 września 1997 r.) podnosząc, że stanowiska te nie są zgodne z wykazem zawartym w treści zarządzeń resortowych.

W odwołaniu z 28 marca 2014 r. W. G. zakwestionował prawidłowość rozstrzygnięcia organu rentowego podnosząc, że ten bezpodstawnie odmówił zaliczenia w poczet stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w rozlewni gazu oraz przedsiębiorstwach budowlanych. W piśmie procesowym z 17 kwietnia 2014 r. ubezpieczony sprecyzował, że domaga się uwzględnienia okresów pracy na wskazanych przez organ rentowy stanowiskach – napełniacza butli gazowych oraz operatora stacji (...). Ponadto odwołujący się wskazał, że w okresie zatrudnienia w Rejonowym Zakładzie Budownictwa (...) w C. pracował, jako monter konstrukcji, pracując na wysokościach. Okres ten od 19 marca 1976 r. do 9 czerwca 1978 r. powinien zatem również zostać doliczony do szczególnego stażu pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Zaskarżonym wyrokiem z 9 września 2014 r., w sprawie IV U 247/14, Sąd Okręgowy w Sieradzu, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalił odwołanie.

Orzeczenie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne:

W. G., ur. (...), nienależący do OFE, legitymuje się ponad 27 – letnim sumarycznym stażem pracy. Natomiast, do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych organ rentowy uwzględni mu okres od 13 lutego 1986 r. do 31 grudnia 1994 r. (8 lat 10 miesięcy i 16 dni), kiedy to ubezpieczony świadczył pracę na stanowisku palacza centralnego ogrzewania w niezautomatyzowanej kotłowni w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Posiadając kwalifikacje do obsługi urządzeń do napełniania butli gazem propan – butan, uprawnienia do napełniania zbiorników przenośnych w zakresie gazów skroplonych, uprawnienia do napełniania zbiorników transportowych w zakresie (...), jako aparatowy na stanowisku napełnia butli gazowych od 9 marca 1982 r. do 10 czerwca 1984 r., następnie jako agent stacji paliw przy rozlewie paliw na stanowisku operatora stacji (...) od 1 stycznia 1995 r. do 19 września 1997 r., W. G. świadczył pracę na rzecz Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Od 19 marca 1976 r. do 9 czerwca 1978 r. ubezpieczony świadczył pracę na rzecz Rejonowego Zakładu Budownictwa (...) w C., jako monter konstrukcji metalowych, co ujawniono w wydanym mu świadectwie pracy. C. producent metalowych konstrukcji świadczył kompleksowe usługi w zakresie produkcji i budowy wiat, magazynów oraz chlewni na rzecz okolicznych Spółdzielni Kółek Rolniczych. Najczęściej produkowano i stawiano chlewnie długie na 35 metrów i wysokie do 6 metrów, magazyny o wysokości do 8 metrów. Hal na 10 metrów stawiano średnio jedną w roku. Ślusarze, spawacze i monterzy wykonywali swą pracę na hali produkcyjnej w warsztacie spawalniczym – kuźni. Przez 8 miesięcy w roku, W. G., tak jak pozostali pracownicy Rejonowego Zakładu Budownictwa (...) w C., na tejże hali w brygadzie, ciął piłą lub elektrodą stalowy materiał, następnie składał go poprzez spawanie i skręcanie. Tamże, tak jak wszyscy, oprócz podstawowej produkcji ubezpieczony wykonywał wyposażenie chlewni w postaci ogrodzeń, kojców, ścian działowych, słupów. Średnio przez 4 miesiące w roku pracownicy zajmowali się montażem w terenie. Wówczas, monterzy samodzielnie jak i przy pomocy dźwigu, stawiali konstrukcje magazynów i chlewni poprzez ich skręcanie, spawanie, wyposażanie w elementy przygotowane na hali w C.. Nie było podziału pracy na zawody ślusarzy, spawaczy, monterów. Wnioskodawca, jak pozostali, zajmował się cieciem, spawaniem i montażem na warsztacie, spawaniem, montażem i wyposażaniem budowli w terenie, gdzie pracował na różnej wysokości bez uprawnień i kwalifikacji.

W świetle tak poczynionych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że odwołanie W. G. nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił uznać, że odwołujący się spełnił przesłankę 15 lat pracy w szczególnych warunkach, o której mowa w art. 184 ustawy 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy odmówił doliczenia w poczet szczególnego stażu pracy okresu zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku montera urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości od 19 marca 1976 r. do 9 czerwca 1978 r. podnosząc, że okres ten nie został poparty żadnym osobowym, czy nieosobowym materiałem dowodowym. Ostatecznie Sąd przyjął, że W. G. w spornym okresie zatrudnienia w Rejonowym Zakładzie Budownictwa (...) był monterem konstrukcji metalowych i wykonywał wszystkie czynności przypisane do tegoż zawodu i stanowiska w zakresie produkcji i stawiania konstrukcji metalowych, produkcji elementów i wyposażania chlewni, tak jak to było przyjęte w jego zakładzie pracy dla wszystkich pracowników produkcji. Nie był zatem pracownikiem zajmującym się wyłącznie i stale montowaniem konstrukcji i urządzeń metalowych na wysokości.

Sąd Okręgowy przychylił się natomiast do żądania W. G. i uwzględnił w poczet szczególnego stażu pracy okres jego zatrudnienia w charakterze aparatowego na stanowisku napełnia butli gazowych od 9 marca 1982 r. do 10 czerwca 1984 r., następnie agenta stacji paliw przy rozlewie paliw na stanowisku operatora stacji (...) od 1 stycznia 1995 r. do 19 września 1997 r. w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Konkludując, Sąd Okręgowy ustalił, że przy spełnieniu przesłanki ogólnego stażu pracy, wymaganego wieku emerytalnego, złożenia wniosku o świadczenie i nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, na 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie wykazał się jednak posiadaniem łącznie co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Jedynie praca świadczona w charakterze palacza centralnego ogrzewania, uznana przez organ rentowy w decyzji, od 13 lutego 1986 r. do 31 grudnia 1994 r. (8 lat 10 miesięcy i 16 dni), praca aparatowego na stanowisku napełniacza butli gazowych od 9 marca 1982 r. do 10 czerwca 1984 r. (2 lata 3 miesiące i 1 dzień) i praca agenta stacji paliw przy rozlewie paliw na stanowisku operatora stacji (...) od 1 stycznia 1995 r. do 19 września 1997 r. (2 lata 7 miesięcy i 19 dni), może być za taką uznana.

Tak więc, wnioskodawca nie spełnił koniecznej przesłanki do uzyskania emerytury w obniżonym wieku w postaci 15 lat świadczenia pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do 31 grudnia 1998 roku, wykazał jedynie 13 lat 9 miesięcy i 6 dni takiej pracy i z tych to względów, zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy odwołanie oddalił.

Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył apelacją z 22 września 2014 r. W. G., kwestionując prawidłowość rozstrzygnięcia w części dotyczącej okresu zatrudnienia w Rejonowym Zakładzie Budownictwa (...) w C. od 19 marca 1976 r. do 9 czerwca 1978 r., i domagając się doliczenia go w poczet szczególnego stażu pracy, a w konsekwencji zmiany wyroku i przyznania prawa do dochodzonego świadczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i z tego powodu podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny uznał, iż zaskarżony wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy
i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak
i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady swobodnej ich oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Apelacyjny podzielił więc ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przyjął je za własne. Podzielił również rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

W przedmiotowej sprawie w sporze pozostawał charakter pracy świadczonej przez W. G. w Rejonowym Zakładzie Budownictwa (...) w C. od 19 marca 1976 r. do 9 czerwca 1978 r., a ściślej możliwość doliczenia tego okresu w poczet szczególnego stażu pracy, o którym mowa w art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Uzupełnienie stażu spornym okresem zatrudnienia pozwoliłby uznać, że W. G. spełnił wszystkie przesłanki emerytury w obniżonym wieku, w tym i przesłankę 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a co za tym idzie, nabył prawo do dochodzonego świadczenia. Zdaniem Sądu I instancji zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył jednak podstaw pozwalających uznać, że w spornym okresie zatrudnienia W. G. wykonywał pracę tożsamą z wykazem stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W ocenie Sądu Apelacyjnego stanowisko Sądu I instancji jest słuszne i znajduje oparcie w obowiązujących przepisach prawa. Z niekwestionowanych ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego, poczynionych także w oparciu o zeznania samego wnioskodawcy, wynika, że w spornym okresie zatrudnienia W. G. wykonywał pracę montera konstrukcji metalowych. Do jego obowiązków należało wykonywanie prac na wszystkich etapach produkcji wiat, magazynów, chlewni. Przez 8 miesięcy w roku W. G. pracował więc na hali produkcyjnej, w brygadzie, tnąc piłą lub elektrodą stalowy materiał. Potem składał go przez spawanie i skręcanie. Poza tym wykonywał też części wyposażenia chlewni takie jak ogrodzenia, ściany działkowe kojców, słupki. Montaż konstrukcji w terenie wykonywany był zaś średnio przez 4 miesiące w roku. Wówczas konstrukcja, była skręcana, spawana i wyposażana w elementy wyposażenia.

Z tak poczynionych ustaleń faktycznych, których skarżący w żaden sposób nie kwestionował, wynika jednoznacznie, że w spornym okresie zatrudnienia, W. G. wykonywał czynności związane z produkcją i montażem ww. konstrukcji niemal na każdym ich etapie, poczynając od prac na hali produkcyjnej, na kompleksowym montażu konstrukcji kończąc.

Przypomnieć zaś należy, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie natomiast z opisem stanowiska pracy zawartym w wykazie A dział V pkt. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. prace polegające na montażu konstrukcji metalowych, by stanowić pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu ustawy świadczone muszą być wyłącznie na wysokości. Wykaz wymienia bowiem wprost „prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”.

Nie ulega zaś wątpliwości, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, by W. G. w spornym okresie zatrudnienia wykonywał tylko i wyłącznie, a więc stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, czynności polegające na montażu konstrukcji metalowych na wysokościach. Na podstawie przedstawionych dowodów Sąd I instancji ustalił bowiem, że przez 8 miesięcy w roku skarżący pracował na hali produkcyjnej, gdzie wraz z pozostałymi członkami brygady przygotowywał poszczególne elementy wiat, magazynów, chlewni. W trakcie zaś montażu konstrukcji w terenie ubezpieczony wykonywał wszystkie czynności związane z jej wznoszeniem np. instalował elementy ich wyposażenia. Brak zaś dowodów na to, by praca ubezpieczonego ograniczała się tylko i wyłącznie do prac wykonywanych na wysokościach, jak wymaga tego treść rozporządzenia.

Sprzeciwia się to zatem uznaniu, że praca W. G. na stanowisku montera konstrukcji metalowych, podlega zaliczeniu w poczet stażu pracy w szczególnych warunkach, jako tożsama ze stanowiskiem opisanym w wykazie A dział V pkt. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. Argumentów w tym kierunku nie dostarcza bynajmniej treść wiedzionej przez skarżącego apelacji, której uzasadnienie potwierdza w zasadzie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji. Wskazać bowiem należy, że ani Sąd Okręgowy, ani też Sąd II instancji, nie kwestionowały tego, że w trakcie swej pracy, ubezpieczony mógł wykonywać pewne czynności związane z montażem konstrukcji metalowych na wysokościach. Niemniej jednak zebrane w sprawie dowodowy, jak również treść wywiedzionej przez skarżącego apelacji nie pozwalają przyjąć, by praca tego rodzaju stanowiła istotę powierzonych ubezpieczonemu obowiązków pracowniczych i jako taka wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Z tego powodu Sąd Apelacyjny uznając, że W. G. nie zrealizował przesłanki 15 – letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, a rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego z tej przyczyny jest słuszne i zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, działając na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

Przewodniczący:Sędziowie: