Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SO Jerzy Szczurewski

Sędziowie: SO Krzysztof Kamiński – spr.

SO Marzanna Chojnowska

Protokolant: Aneta Chardziejko

w obecności prokuratora Elżbiety Korwell, po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2013 r. sprawy K. P. oskarżonego o czyny z art. 270§1 k.k. i z art. 209§1 k.k. na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 3 lipca 2012 r. (sygn. akt VII K 13/11):

I. Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300-zł. (trzysta złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w kwocie 70-zł. (siedemdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

K. P. został oskarżony o to, że:

I. nieustalonego dnia 2007 roku w (...)na umowie z dnia 17 lipca 2007 roku zawartej pomiędzy zespołem (...), reprezentowanym przez W.P. M. M. W., a Panem G. R., w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, podrobił podpis W. M.w ten sposób, że w prawym dolnym rogu złożył czytelny podpis o treści (...), tj. o czyn z art. 270§1 k.k.

II. nieustalonego dnia 2007 roku w (...)na umowie z dnia 07 sierpnia 2007 roku zawartej pomiędzy zespołem (...), reprezentowanym przez W.P. M. M. W.a Agencją (...)w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, podrobił podpis W. M.w ten sposób, że w prawym dolnym rogu złożył czytelny podpis o treści (...) tj. o czyn z art. 270§1 k.k.

III. nieustalonego dnia 2009 roku w (...)na umowie z dnia 17 kwietnia 2009 roku zawartej pomiędzy sprzedawcą (...) Sp. z o.o.z siedzibą w (...), a kupującym R. K., w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, podrobił podpis R. K.w ten sposób, że w miejscu przeznaczonym dla kupującego złożył czytelny podpis o treści (...)tj. o czyn z art. 270§1 k.k.

IV. nieustalonego dnia 2009 roku w (...)na awersie Załącznika Nr do Umowy o numerze (...), o wykonanie lokalu mieszkalnego – standard wykończenia, w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, podrobił podpis R. K.w ten sposób, że w miejscu przeznaczonym dla zamawiającego złożył czytelny podpis o treści (...) tj. o czyn z art. 270§1 k.k.

V. nieustalonego dnia 2009 roku w (...)na awersie Załącznika Nr 1 do umowy cesji praw z Umów Sprzedaży – Oświadczenia Nabywcy lokalu (wzór), w celu użycia tego dokumentu za autentyczny, podrobił podpis R. K.w ten sposób, że w miejscu przeznaczonym dla osoby uprawnionej złożył czytelny podpis o treści (...) tj. o czyn z art. 270§1 k.k.

VI. w okresie od marca 2009 roku do listopada 2010 roku w (...)uporczywie uchylał się od ciążącego na nim z mocy ustawy i wyroku Sądu obowiązku łożenia na utrzymanie małoletniego syna J. P., przez co naraził go na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych tj. o czyn z art. 209§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 3 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. akt VII K 13/11 oskarżonego K. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I i II i za to na mocy art. 270§1 k.k. skazał go zaś na mocy art. 270§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności.

Oskarżonego K. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt III, IV i V i za to na mocy art. 270§1 k.k. skazał go zaś na mocy art. 270§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego K. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt VI na mocy art. 209§1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności.

Na mocy art. 91§2 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. P. karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k., art. 72§1 pkt 3 k.k., art. 73§1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata i zobowiązał go do wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie małoletniego syna J. P. przy czym w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora.

Na mocy art. 71§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. P. karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej grzywny za równowartość kwoty 20 (dwudziestu ) złotych.

Na mocy art. 44§1 k.k. orzekł przepadek przez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych wymienionych w:

1. Wykazie Dowodów Rzeczowych nr II /294/10 pozycja 1,2 i 3 szczegółowo opisanych na k-104 a przechowywanych w aktach sprawy na k-98

2. Wykazie Dowodów Rzeczowych nr III/546/10 pozycja 1 szczegółowo opisanych na k-277 a przechowywanych w aktach sprawy na k-266.

Zasądził od oskarżonego K. P. na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 500 złotych i obciążył go pozostałymi kosztami procesu w sprawie w kwocie 2254,47 złotych.

Powyższy wyrok, na podstawie 425§1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego jego obrońca.

Na podstawie art. 427§2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2, 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. w odniesieniu do czynów objętych pkt I zaskarżonego orzeczenia:

1) obrazę prawa materialnego:

a) art. 1§2 k.k. w zw. z art. 115§2 k.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w przyjęciu, że społeczna szkodliwość czynów zarzucanych dla oskarżonego przekracza stopień znikomości podczas, gdy analiza zebranego materiału dowodowego wskazuje, że W. M. (k. 99 verte, 491 verte):

i) wiedział o przedmiotowych umowach;

ii)udzielił dla oskarżonego zgody do ich podpisania;

iii) umowy zostały zawarte w celu ochrony interesów W. M.;

iv) pomiędzy treścią umów, a wolą osoby której podpis jest na nich naniesiony nie ma niezgodność;

v) umowy zostały wykonane i nie wywołały żadnych negatywnych następstw;

Jednocześnie z ostrożności procesowej zarzucił:

b) obrazę art. 270§1 k.k. poprzez jego błędną wykładnię i zakwalifikowanie czynów oskarżonego jako fałszerstwa w typie podstawowym, podczas gdy z prawidłowej subsumcji stanu faktycznego wynika, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych czynów w typie uprzywilejowanym określonym w art. 270§2a k.k.;

II. w odniesieniu do czynów objętych pkt II zaskarżonego orzeczenia:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż:

a) na etapie umowy przedwstępnej dane osoby kupującej nie są weryfikowane w sytuacji, gdy przesłuchani w sprawie świadkowie L. P. (k. 711 ­717), J. S. (k. 717 - 721), M. Ż. (k. 721 - 724) oraz R. R. (k. 733 verte - 734 verte) będący pracownikami firmy (...) wskazywali, że do treści sporządzanej umowy najczęściej wpisywane są dane z dowodu osobistego albo z paszportu, a sytuacje odmienne stanowią rzadkość;

b) podpis widniejący pod umową oznaczoną nr (...) oraz na dwóch załącznikach do niej został naniesiony przez oskarżonego w sytuacji, gdy jedynym dowodem w tym zakresie jest opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego natomiast zeznania świadka E. P. oraz pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie nie daje żadnych podstaw do przyjęcia takich ustaleń;

2) obrazę przepisów postępowania mających wpływ na rozstrzygnięcie, a mianowicie:

a) art. 5§2 k.p.k. – zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i nieuwzględnienie, iż świadek M. Ż. (k. 721) zeznała, że oskarżony przychodził do biura firmy (...) wraz z inną osobą która nabyła mieszkanie, tj. Panią K., w skutego czego uznanie oskarżonego winnego popełnienia czynów wymienionych w pkt III, IV i V aktu oskarżenia nastąpiło poprzez wykreowanie przez Sąd niekorzystnych dla oskarżonego domniemań w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie okoliczności podpisania tychże dokumentów oraz osoby podpisującej, a co za tym idzie wina oskarżonego nie jest całkowicie pewna i budzi wątpliwości w związku z czym skazanie oskarżonego nastąpiło pomimo uprawdopodobnieniu twierdzeń negujących tezę aktu oskarżenia;

b) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i uznaniu, że zeznania E. P. (k. 22, 28 verte, 83 verte, 488 - 490 verte, 683 - 688) potwierdzają, iż podpisy widniejące na umowie przedwstępnej oznaczonej numerem (...) oraz dwóch załącznikach do niej zostały naniesione przez oskarżonego w sytuacji, gdy wskazany świadek nie uczestniczył w żadnym etapie zakupu mieszkania od firmy (...) (nie była obecna przy podpisywaniu umowy, jak i załączników do niej), a swoje twierdzenia odnośnie sprawstwa oskarżonego w tym zakresie opiera jedynie na swoich własnych przypuszczeniach;

c) art. 410 i 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez ograniczenie się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do analizy materiału dowodowego przemawiającego jedynie na niekorzyść oskarżonego i niewyjaśnienie w uzasadnieniu orzeczenia okoliczności przemawiających na jego korzyść, a także nie wskazanie zależności pomiędzy poszczególnymi dowodami, co do poszczególnych okoliczności faktycznych podczas, gdy podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, który ma znaczenie dla rozstrzygnięcia, jak i tych, które dla rozstrzygnięcia znaczenia nie mają;

III. w odniesieniu do czynu objętego pkt III zaskarżonego orzeczenia:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż:

a) z zeznań świadka E. P. (k. 22, 28 verte, 83 verte, 488 - 490 verte, 683 ­688), jak i z przedłożonego przez nią wykazu koncertów (k. 589 - 590) można ustalić realne możliwości zarobkowe oskarżonego w sytuacji, gdy wskazane zestawienie zostało sporządzone przez E. P. na podstawie informacji znalezionych w internecie, a ponadto wskazane w wykazie kwoty honorarium za koncert zostały przez ww. świadka wskazane hipotetycznie, albowiem świadek nie uczestniczył przy przekazywaniu wynagrodzenia;

b) brak jest podstaw do kwestionowania zeznania świadka E. P. (k. 22, 28 verte, 83 verte, 488 - 490 verte, 683 - 688) oraz, że tworzą one zwartą i logiczną całość w sytuacji, gdy wskazany świadek w toku całego postępowania wskazywał różne kwoty, jakie oskarżony uzyskuje za koncert (chociażby na k. 685 świadek pięciokrotnie podaje inne wartości zaczynając od kwoty 6.000 zł. na kwocie 1.500 kończąc), a ponadto relacje E. P. z oskarżonym od czasu rozwodu są bardzo złe - jest ona pośrednio zainteresowana w uzyskaniu wyroku skazującego – co powinno skutkować ostrożną oceną tego dowodu;

c) przedłożone przez E. P. zestawienia koncertów i uzyskiwanych z tego tytułu honorariów (k. 589 - 590) stanowi dowód w sprawie w sytuacji, gdy nie spełnia on nałożonych w dyspozycji art. 115§14 k.k. wymagań, jakie powinien spełniać dokument, tj. nie jest z nim związane żadne prawo, nie stanowi dowodu prawa, ani stosunku prawnego i okoliczności mającej znaczenie prawne;

d) oskarżony celowo i uporczywie uchyla się od płacenia nałożonych na niego wyrokiem sądowym alimentów na rzecz swojego małoletniego syna w sytuacji, gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego wskazuję, że realne możliwości zarobkowe oskarżonego nie pozwalają mu na wykonanie ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego w wysokości 1.600 zł. miesięcznie;

2) obrazę przepisów postępowania mających wpływ na rozstrzygnięcie, a mianowicie:

a) art. 2§2 k.p.k. poprzez naruszenie zasady prawdy materialnej wyrażonej w tym przepisie i oparcie rozstrzygnięcia w zakresie zarzutu z pkt VI aktu oskarżenia w oparciu o zeznania świadka E. P. (k. 22, 28 verte, 83 verte, 488 - 490 verte, 683 - 688) oraz przedłożonego przez nią wykazu koncertów (k. 589 - 590) bez uprzedniego poczynienia weryfikacji prawdziwości wyżej wymienionych dowodów;

b) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i uznaniu, że:

i) oskarżony posiada realne możliwości do opłacania alimentów w wysokości 1.600 zł. miesięcznie w sytuacji, gdy świadek M. B. (k. 724 - 725) zeznał, że dochody za koncert nie były wielkie i wynosiły od 1.500 do 2.000 zł. oraz, że liczba koncertów jest różna i zależy od panującej koniunktury;

ii) oskarżony swoim zachowaniem naraził swojego syna na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych podczas, gdy matka dziecka znajduje się w dobrej sytuacji majątkowej, albowiem nieprzerwanie otrzymuje znaczne środki finansowe od swojej matki – I. S., natomiast przekazywane alimenty nie miałyby wpływu na poziom życia dziecka;

c) art. 410 i 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez ograniczenie się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do analizy materiału dowodowego przemawiającego jedynie na niekorzyść oskarżonego i niewyjaśnienie w uzasadnieniu orzeczenia okoliczności przemawiających na jego korzyść, a także nie wskazanie zależności pomiędzy poszczególnymi dowodami, tj. zeznaniami E. P. i zeznaniami M. B., co do poszczególnych okoliczności faktycznych podczas, gdy podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, który ma znaczenie dla rozstrzygnięcia, jak i tych, które dla rozstrzygnięcia znaczenia nie mają;

W związku z powyższym wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt I poprzez umorzenie postępowania w zakresie czynów z pkt I i II aktu oskarżenia ewentualnie z ostrożności procesowej wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w tym punkcie i zmianę kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w tych punktach poprzez zakwalifikowanie ich z art. 270§2a k.k. i warunkowe umorzenie postępowania;

2. zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt II poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynów z pkt III, IV i V aktu oskarżenia;

3. zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt III poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu z pkt VI aktu oskarżenia;

4. zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt III poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia czynu z pkt VI aktu oskarżenia;

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom apelującej, Sąd Okręgowy nie stwierdził uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku. Postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone poprawnie. W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd meriti poddał logicznej analizie zebrane dowody, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego (art. 424§1 pkt 1 k.p.k.). Wnioski ocenne Sądu pierwszej instancji wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2§2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.). Tym samym nie wykraczają poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. i jako takie nie wzbudzały wątpliwości Sądu Okręgowego.

Przede wszystkim nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skierowane przeciwko rozstrzygnięciu z pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Okoliczności czynów opisanych w pkt. I i II części wstępnej zaskarżonego wyroku nie dają podstaw do przyjęcia, że cechuje je znikoma społeczna szkodliwość (art. 1§2 k.k.) bądź też, że należy je potraktować jako wypadek mniejszej wagi (270§2a k.k.).

Wbrew twierdzeniom apelującej, co najmniej wątpliwym jest, że oskarżony podpisując się na umowach za W. M., postąpił zgodnie z wolą tego ostatniego (W. M. złożył w tym zakresie dosyć rozbieżne zeznania, m.in. podczas rozprawy podał, że oskarżony miał upoważnienie do podpisywania umów swoim imieniem i nazwiskiem z adnotacją „z upoważnienia”, k. 491v). Nadto oczywistym jest, że omawiane umowy miały na celu ukrycie – przede wszystkim przed fiskusem – prowadzenia przez oskarżonego działalności gospodarczej i osiągania przez niego dochodów podlegających opodatkowaniu. Niewątpliwie więc naraziły Skarb Państwa na wymierne straty.

Zważywszy nadto na powtarzalność inkryminowanych zachowań oskarżonego, stwierdzić należy, że stopień społecznej szkodliwości tychże czynów jest na tyle znaczny, że wyklucza on nawet możliwość przyjęcia wypadku mniejszej wagi.

Na marginesie, apelująca wnosząc o warunkowe umorzenie postępowania w tym zakresie (przy przyjęciu kwalifikacji prawnej z art. 270§2a k.k.) zdaje się nie dostrzegać tego, że niezbędną przesłanką zastosowania w/w instytucji jest pozytywna prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego (vide art. 66§1 k.k.).

Oskarżony K. P., po dokonaniu omawianych czynów dopuścił się kolejnych przestępstw, w tym podobnych i – co istotne – pomimo ewidentnych dowodów winy, nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Okoliczności te, charakteryzuje m.in. jego negatywne nastawienie do przedmiotowej sprawy, wykluczają możliwość przyjęcia, że dotychczasowy sposób życia uzasadnia przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego.

Zarzuty kwestionujące rozstrzygnięcia z pkt. II i III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku niezależnie od ich podstawy prawnej, ograniczają się de facto do polemiki z ustaleniami Sądu I instancji i jako takie nie zasługują na uwzględnienie.

Apelująca podważając ustalenia faktyczne w zakresie czynów z pkt. III, IV i V części wstępnej zaskarżonego wyroku, zdaje się zupełnie bagatelizować to, że zostały one oparte przede wszystkim na opinii biegłej z zakresu badania pisma ręcznego, notabene niekwestionowanej przez apelującą. Wynika z niej jednoznacznie, że podpisy na omawianych dokumentach, o treści R. K.złożył oskarżony K. P..

Pogląd apelującej, iż zeznania E. P. dotyczące w/w dokumentów nie stanowią dowodu w sprawie, jest nieuprawniony, zważywszy, że zeznania te zapoczątkowały postępowanie w omawianym zakresie i znalazły potwierdzenie w opinii w/w biegłej. Oczywistym jest więc, że E. P. musiała posiadać wiedzę w tym temacie.

Wprawdzie można mieć zastrzeżenia do stwierdzenia Sądu I instancji, że „dane osoby kupującej mieszkanie na etapie umowy przedwstępnej nie są weryfikowane”. Zważywszy, że z zeznań pracowników firmy (...) L. P., J. S., M. Ż. oraz R. R. wynika, że sytuacje takie, chociaż zdarzają się, to należą do rzadkości. Stwierdzenie to, zwłaszcza w świetle opinii biegłej z zakresu badania pisma ręcznego, nie ma znaczenia z punktu widzenia merytorycznej poprawności rozstrzygnięcia sprawy. Podobnie, jak zeznania wspomnianej M. Ż., z których wynika, że oskarżony przychodził do biura firmy z inną osobą, która nabyła mieszkanie.

W świetle powyższego, za niezrozumiałe uznać należy twierdzenia apelującej, że istnieją wątpliwości co do osoby podpisującej w/w dokumenty oraz, że Sąd I instancji wykreował niekorzystne dla oskarżonego domniemania.

Apelująca podważając ustalenia faktyczne w zakresie czynu z art. 209§1 k.k. poprzez – przede wszystkim – zakwestionowanie zeznań E. P., zdaje się nie dostrzegać, że (niezależnie od wydruku internetowego) znalazły one potwierdzenie w informacjach uzyskanych przez policję od organizatorów koncertów na etapie śledztwa ( k. 376, 378, , 380, 382, 384 – 386, 390, 391 – 392, 394 – 399, 401 – 408, 409 – 411, 415, 416 – 417). Z dokumentów tych wynika, że zespół (...) tylko w okresie od maja do lipca 2009 r. koncertował ponad dwudziestokrotnie i otrzymywał za każdy z koncertów wynagrodzenie w kwocie od 4.000-zł. wzwyż.

Z zeznaniami E. P. nadto korespondują zeznania M. B. (lidera zespołu (...)). Zeznał on m.in., że w okresie objętym zarzutem oskarżony utrzymywał się z oprawy imprez muzycznych, wykonywania muzyki disco polo na festynach i dyskotekach. Przy czym podane przez w/w stawki za koncerty (od 1.500-zł. do 2.000-zł.) dotyczyły jego zespołu (...).

Wskazane wyżej dowody w pełni uprawniały Sąd I instancji do przyjęcia, że w okresie objętym omawianym zarzutem uzyskiwał wysokie dochody, które umożliwiały mu wywiązywanie się z obowiązku alimentacyjnego.

Całkowicie chybionym jest argument apelacyjny, że oskarżony swoim zachowaniem nie naraził syna na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, gdyż matka dziecka otrzymuje znaczne środki finansowe od swojej matki I. S.. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sądowym, fakt zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych uprawnionego kosztem znacznego wysiłku osoby współzobowiązanej do alimentacji, albo przez inne osoby nie zobowiązane, a także z funduszu alimentacyjnego ZUS, nie wyłącza ustawowego znamienia narażenia na niemożność zaspokojenia tych potrzeb ( vide wyrok Sądu najwyższego z dnia 27 marca 1987 r., V KRN 54/87, OSNPG 1987/9/103, LEX nr 17801).

Końcowo stwierdzić należy, że przepis art. 5§2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający (a nie strona). Zarzut obrazy tego przepisu byłby zasadny wówczas, gdyby wątpliwości takie powziął sąd i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby Sąd I instancji miał jakiekolwiek wątpliwości natury faktycznej.

Nie budzi zastrzeżeń orzeczona wobec oskarżonego kara, rozumiana jako całokształt kar i środków karnych. Wprawdzie Sąd I instancji dosyć ogólnikowo uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie, to nie miało to wpływu na treść zaskarżonego wyroku w sensie jego merytorycznej trafności, albowiem:

- po pierwsze, kary jednostkowe pozbawienia wolności (w przypadku czynów z art. 270§1 k.k. orzeczone za „ciągi przestępstw”, o których mowa w art. 91§1 k.k.), podobnie jak kara łączna pozbawienia wolności, orzeczone zostały w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

- po drugie, grzywnę w wymiarze 2.000-zł. uzasadnia bardzo dobra sytuacja materialna oskarżonego (o czym wyżej).

Nadto Sąd I instancji warunkowo zawiesił wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności, zobowiązując oskarżonego – zgodnie z utrwaloną praktyką orzeczniczą – do wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie syna i oddając go pod dozór kuratora.

Reasumując tę część rozważań, o ile orzeczona wobec oskarżonego kara może budzić pewne kontrowersje (należy wszakże do kategorii ocennej), to nie sposób traktować jako niewspółmiernej, a zwłaszcza w stopniu rażącym (art. 438 pkt 4 k.p.k.).

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, orzeczono jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O opłacie za drugą instancję orzeczono na mocy art. 2 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zaś o pozostałych kosztach procesu za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty procesu złożyły się:

- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 50 zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego Dz. U. 2003 r., Nr 151, poz. 1468);

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20 zł. (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym Dz. U. 2003 r., nr 108, poz. 1026 z późn. zm.).