Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Szamotuły, dnia 18-08-2015 r.

Sąd Rejonowy w Szamotułach IV Wydział Pracy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Monika Ławniczak

Protokolant:st. sekr. sąd. Daria Olech

po rozpoznaniu w dniu 18-08-2015 r. w Szamotułach

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko Sądowi (...) w P.

- o zapłatę

1. Powództwo oddala.

2. Nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa .

3. Zasądza od powódki na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 450 zł ( czterysta pięćdziesiąt złotych ) oraz kwotę 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej .

/-/SSR Monika Ławniczak

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 marca 2015 r. (data nadania przesyłki pocztowej) powódka A. C. wniosła przeciwko pozwanemu Sądowi (...) w P. o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3.703,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty tytułem niewypłaconej części dodatkowego wynagrodzenia rocznego za rok 2011.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że była zatrudniona u pozwanego w 2011 roku, w okresie od 1 stycznia 2011r. do 15 stycznia 2011r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, zaś od 16 stycznia 2011r. do 4 czerwca 2011r. na urlopie macierzyńskim w związku z urodzeniem w dniu (...) syna B. C.. Powódka podniosła, że w okresie od 5 czerwca 2011r. do 18 czerwca 2011r. wykorzystała dodatkowy urlop macierzyński, w dniach 20 i 21 czerwca 2011r. korzystała ze zwolnienia od pracy z tytułu opieki nad dzieckiem w trybie art. 188 kp, a od 22 czerwca 2011r. do 7 września 2011r. przebywała na urlopie wypoczynkowym.

Powódka podniosła, że za rok 2011 pozwany wypłacił jej dodatkowe wynagrodzenie roczne w kwocie 4.509,82 zł obliczone proporcjonalnie, jednakże z wyłączeniem okresu przebywania przez powódkę na urlopie macierzyńskim i dodatkowym urlopie macierzyńskim. Powódka wskazała, że jej zdaniem pozwany winien jej wypłacić dodatkowe wynagrodzenie roczne obliczone w sposób proporcjonalny do przepracowanych w roku 2011 dni, z uwzględnieniem jako dni przepracowanych również dni pozostawania na urlopie macierzyńskim i dodatkowym urlopie macierzyńskim. Zdaniem powódki taki sposób obliczenia wynagrodzenia będzie zgodny z właściwą i zgodną z Konstytucją RP interpretacją art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 1997r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym pracowników jednostek sfery budżetowej i odwołała się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lipca 2012r. w sprawie P 59/11, stwierdzającego niezgodność art. 2 ust. 3 ustawy w zakresie, w jakim pomija okres urlopu macierzyńskiego jako umożliwiający nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 71 ust. 2 Konstytucji RP.

Pozwany w odpowiedzi wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powódki, wskazując, że wypłata dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2011 rok miała miejsce w dniu 21 lutego 2012r., a zatem roszczenie uległo przedawnieniu przed dniem wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie.

Nadto pozwany wskazał, że roszczenie powódki jest bezpodstawne. Pozwany przyznał stan faktyczny sprawy przedstawiony przez powódkę i wysokość oraz sposób naliczenia wypłaconego jej dodatkowego rocznego wynagrodzenia za rok 2011, wskazał wszakże, że zdaniem pozwanego wynagrodzenie to zostało naliczone poprawnie i zgodnie z obowiązującymi przepisami. Pozwany podniósł, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego, na który powołuje się powódka dotyczy wyłącznie samego nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego a nie obliczania jego wysokości. Pozwany zarzucił również, że nie znajduje on zastosowania do niniejszej sprawy, bowiem wydany został w roku 2012, a roszczenie powódki dotyczy wynagrodzenia za rok 2011.

W toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. C. zatrudniona jest w pozwanym Sądzie (...) w P.. Była również jego pracownikiem w 2011r. W dniach od 1 do 15 stycznia 2011r. powódka przebywała za zwolnieniu lekarskim z powodu niezdolności do pracy, w dniu (...) urodziła syna B. C. i wobec tego od 16 stycznia do 4 czerwca 2011r. przebywała na urlopie macierzyńskim. Następnie w okresie od 5 czerwca do 18 czerwca 2011r. powódka wykorzystała dodatkowy urlop macierzyński, w dniach 20 i 21 czerwca 2011r. korzystała z 2 dni wolnych na opiekę nad dzieckiem, zaś w okresie od 22 czerwca 2011r. do 7 września 2011r. wykorzystała urlop wypoczynkowy.

Suma wynagrodzeń powódki za 2011r. wyniosła 107.389,36 zł.

W dniu 21 lutego 2012r. pozwany dokonał wypłaty na rzecz powódki dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2011r. w kwocie brutto 4.509,82 zł, obliczonego jako 8,5 % podstawy obliczonej jako suma wynagrodzeń powódki z okresu, w którym powódka świadczyła faktycznie pracę, a zatem z wyłączeniem okresu korzystania z urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego, opieki nad dzieckiem i zwolnienia lekarskiego.

(bezsporne,

dowód: zaświadczenie lekarskie – k. 6, ustalenie wymiaru urlopu macierzyńskiego – k. 6, potwierdzenie udzielenia dodatkowego urlopu macierzyńskiego – k. 7, karta ewidencji czasu pracy – k. 8, roczne zestawienie wynagrodzeń – k. 9, potwierdzenie przelewu – k. 22, pismo wyjaśniające sposób naliczenia dodatkowego wynagrodzenia rocznego – k. 23, wyciąg z listy płac – k. 24).

Gdyby pozwany naliczając dla powódki dodatkowe wynagrodzenie roczne za 2011 rok doliczył do okresu przepracowanego, od którego proporcjonalnie nalicza się dodatkowe wynagrodzenie roczne również okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego to powinien wypłacić dodatkowe wynagrodzenie roczne w kwocie o 3.703,28 zł wyższej aniżeli ta, która została naliczona i zapłacona.

( bezsporne, okoliczność przyznana przez pozwanego).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, ale nade wszystko stwierdzić należy, że był pomiędzy stronami bezsporny. W tej sytuacji sąd dokonał ustaleń również w oparciu o niekwestionowane przez strony kserokopie dokumentów, które wprawdzie dokumentami nie są, jednakże strona przeciwna nie zaprzeczała faktom wykazywanym w oparciu o kserokopie dokumentów.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne dokumenty przedstawione przez strony – dokumenty te nie były co do ich wiarygodności kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd nie dopatrzył się podstaw do kwestionowania wiarygodności tychże dokumentów z urzędu mając na względzie w szczególności, iż dotyczyły one okoliczności bezspornych pomiędzy stronami.

Sąd nie czynił podstawą ustaleń faktycznych złożonego przez pozwanego wydruku z portalu internetowego z uwagi na okoliczność, że nie stanowi on dokumentu, ale nade wszystko z tego względu, że był zupełnie nieprzydatny dla dowodzenia jakichkolwiek okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Już samo sformułowanie tezy dowodowej na jaką pozwany wnosił o przeprowadzenie dowodu na okoliczność „potwierdzenia stanowiska pozwanego” budzi poważne zastrzeżenia, nie wskazuje bowiem na żadne konkretne fakty, które w drodze przeprowadzenia dowodu miałyby zostać wykazane. Najistotniejszym wszakże jest fakt, iż pozwany zdaje się dowodzić tym wydrukiem określonej interpretacji prawa, co jest oczywiście niedopuszczalnym, bowiem dowody sąd prowadzi celem ustalenia okoliczności faktycznych sprawy a nie interpretacji przepisów prawa, która pozostaje w gestii sądu rozstrzygającego sprawę.

Sąd nie widział podstaw do przesłuchiwania wnioskowanych przez pozwanego świadków na okoliczność sposobu naliczenia wynagrodzenia powódki, bowiem okoliczność ta była bezsporną. Roszczenie pozostawało pomiędzy stronami sporne wyłącznie co do zasady, a nie co do wysokości i sposobu jej naliczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki dotyczyło dodatkowego wynagrodzenia rocznego za rok 2011.

Poza sporem pozostawała okoliczność, iż powódce wynagrodzenie to przysługiwało co do zasady, sporna pozostawała wyłącznie wysokość roszczenia, a w zasadzie nie jego rachunkowe wyliczenie (które pozostawało poza sporem) a to czy do podstawy wyliczenia wynagrodzenia rocznego należało doliczyć okres przebywania przez powódkę na urlopie macierzyńskim i dodatkowym urlopie macierzyńskim. Pozwany dokonał naliczenia wynagrodzenia i jego wypłaty, jednakże zdaniem powódki naliczenie to nie było prawidłowe i nie uwzględniało jako przepracowanego okresu, w którym powódka korzystała z urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego.

W pierwszej kolejności, jako najdalej idący rozważyć należało zarzut przedawnienia roszczenia, który był, w ocenie sądu, bezzasadny.

Pozwany podnosząc ten zarzut wskazał, że wypłata wynagrodzenia na rzecz powódki nastąpiła w dniu 21 lutego 2012r., a zatem od tego dnia stało się wymagalne roszczenie o pozostałą niewypłaconą, a zadaniem powódki należną, część tego wynagrodzenia.

Poglądu tego sąd nie podziela.

Rację należy przyznać powódce, że termin wymagalności roszczenia o zapłatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego wynika wprost z ustawy i wcześniejsza zapłata części roszczenia nie skutkuje wcześniejszą wymagalnością pozostałej części skoro nie upłynął jeszcze ustawowy termin, do którego pozwany miał obowiązek świadczenie spełnić.

Dodatkowe wynagrodzenie roczne, będące przedmiotem tego postępowania reguluje ustawa z dnia 12 grudnia 1997r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (t.j. Dz. U. 2013r., poz. 1144) – w dalszej części uzasadnienia nazywanej „ustawą”.

Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy: „Wynagrodzenie roczne wypłaca się, z zastrzeżeniem ust. 3, nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie.”

Zgodnie z art. 291 § 1 kp roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z w upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

W świetle art. 5 ust. 2 ustawy roszczenie o dodatkowe wynagrodzenie roczne staje się wymagalne z upływem trzech pierwszych miesięcy roku kalendarzowego, a zatem z końcem marca roku następującego po tym, za które przysługuje wynagrodzenie. Roszczenie o zapłatę wynagrodzenia dodatkowego za rok 2011 stało się zatem wymagalne z upływem terminu jego spełnienia wynikającego z ustawy tj. do końca marca 2012r.

Powódka złożyła pozew w dniu 27 marca 2015r., a zatem przed upływem trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia przerwała bieg przedawnienia, co czyni zarzut pozwanego bezzasadnym.

Sąd podzielił natomiast stanowisko pozwanego co do tego, że roszczenie powódki pozbawione jest podstaw prawnych.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 2 ustawy:

„ 1. Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego.

2. Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy.

3. Przepracowanie co najmniej 6 miesięcy warunkujących nabycie prawa do wynagrodzenia rocznego nie jest wymagane w przypadkach:

1) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej);

2) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej, jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące;

3) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo skierowania do odbycia służby zastępczej;

4) rozwiązania stosunku pracy w związku z:

a) przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne,

b) przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem,

c) likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy,

d) likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją;

5) podjęcia zatrudnienia:

a) w wyniku przeniesienia służbowego,

b) na podstawie powołania lub wyboru,

c) w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy,

d) w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją,

e) po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po odbyciu służby zastępczej;

6) korzystania:

a) z urlopu wychowawczego,

aa) z urlopu macierzyńskiego,

ab) z dodatkowego urlopu macierzyńskiego,

ac) z urlopu ojcowskiego,

ad) z urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego,

ae) z dodatkowego urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego,

b) z urlopu dla poratowania zdrowia,

c) przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego;

6a) korzystania z urlopu rodzicielskiego;

7) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika.

Przepis ten w 2011r. miał następujące brzmienie:

„Art. 2. 1. Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego.

2. Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego, nabywa prawo do wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy.

3. Przepracowanie co najmniej 6 miesięcy warunkujących nabycie prawa do wynagrodzenia rocznego nie jest wymagane w przypadkach:

1) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej),

2) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej, jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące,

3) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo skierowania do odbycia służby zastępczej,

4) rozwiązania stosunku pracy w związku z:

a) przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne,

b) przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem,

c) likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy,

d) likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją,

5) podjęcia zatrudnienia:

a) w wyniku przeniesienia służbowego,

b) na podstawie powołania lub wyboru,

c) w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy,

d) w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją,

e) ⁽⁵⁾ po zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po odbyciu służby zastępczej,

6) korzystania:

a) z urlopu wychowawczego,

b) z urlopu dla poratowania zdrowia,

c) przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego,

7) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika.”

Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy w przypadkach, o których mowa w art. 2 ust. 3, wysokość wynagrodzenia rocznego ustala się proporcjonalnie do okresu przepracowanego u danego pracodawcy.

Zmiany w art. 2 ust. 3 pkt 6 ustawy poprzez dodanie okresów urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego nastąpiły w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, na który w uzasadnieniu swych roszczeń powołuje się powódka.

Wyrokiem z dnia 9 lipca 2012r. w sprawie PK 59/11 (opubl. Dz. U. 2012, poz. 819) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „Art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz. U. Nr 160, poz. 1080, z 1998 r. Nr 155, poz. 1014, z 1999 r. Nr 72, poz. 802 i Nr 110, poz. 1255, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, z 2003 r. Nr 199, poz. 1939 i Nr 223, poz. 2217, z 2004 r. Nr 116, poz.1202, z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z 2006 r. Nr 34, poz. 243 i Nr 104, poz. 708 i 711 oraz z 2009 r. Nr 157, poz. 1241) w zakresie, w jakim pomija okres urlopu macierzyńskiego jako umożliwiający nabycie prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, w sytuacji nieprzepracowania w ciągu całego roku kalendarzowego faktycznie 6 miesięcy, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 71 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Ponadto postanawia:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417, z 2009 r. Nr 56, poz. 459 i Nr 178, poz. 1375, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 197, poz. 1307 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.”

Jak wynika już z samej sentencji tego wyroku niekonstytucyjnością, zdaniem trybunału, objęte było pominięcie w art. 2 ust. 3 ustawy jako okresu uprawniającego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego okresu korzystania z urlopu macierzyńskiego czy też dodatkowego urlopu macierzyńskiego.

Trybunał w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wskazał, że niekonstytucyjność tej regulacji odnosi się do przesłanek nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego, a nie do sposobu jego obliczania i ostatecznie wysokości wynagrodzenia dodatkowego.

W uzasadnieniu wyroku czytamy: „Biorąc pod uwagę wspomniane okoliczności Trybunał stwierdza, że sposób ukształtowania art. 2 ust. 3 ustawy, a więc przepisu, który określa katalog wyjątków od zasady efektywnego wykonywania pracy w okresie co najmniej 6 miesięcy w danym roku kalendarzowym, jako warunku uzyskania dodatkowego wynagrodzenia rocznego, ma charakter niepełny z uwagi na brak uwzględnienia przez ustawodawcę nakazu zapewnienia szczególnej pomocy władz publicznych matkom przed i po urodzeniu dziecka. Brak ten, przejawiający się w pominięciu okresu urlopu macierzyńskiego, jako umożliwiającego nabycie prawa do tzw. trzynastej pensji, w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego w danym roku, skutkuje koniecznością stwierdzenia niezgodności kwestionowanego art. 2 ust. 3 ustawy - w zakresie określonym w sentencji wyroku - z art. 32 ust. 1 w związku z art. 71 ust. 2 Konstytucji.”.

Zdaniem trybunału zatem pełna realizacja szczególnego obowiązku wynikającego z art. 71 ust. 2 Konstytucji wymagała uzupełnienia tego braku i uwzględnienia w art. 2 ust. 3 okresu urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego jako uprawniającego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do czasu rzeczywiście przepracowanego. Trybunał w żadnej części swych rozważań nie wskazuje na to aby niekonstytucyjność miała dotyczyć również tego, e za okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego nie nalicza się proporcjonalnie wynagrodzenia, nie traktując go jako okres przepracowany w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 71 Konstytucji:

„1. Państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej uwzględnia dobro rodziny. Rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej, zwłaszcza wielodzietne i niepełne, mają prawo do szczególnej pomocy ze strony władz publicznych.

2. Matka przed i po urodzeniu dziecka ma prawo do szczególnej pomocy władz publicznych, której zakres określa ustawa.”

Trybunał konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 lipca 2012r. w sposób wyraźny wskazał, że art. 71 ust. 2 Konstytucji „nie przesądza jednoznacznie o formach, ani zakresie szczególnej pomocy władz publicznych udzielanej matkom przed i po urodzeniu dziecka. Przepis ten nie może zatem stanowić podstawy do żądania określonych świadczeń, w tym również takich, które wynikają z ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym. Znaczenie nakazu wypowiedzianego w art. 71 ust. 2 Konstytucji wiąże się z obowiązkiem uwzględnienie szczególnego statusu matek przed i po urodzeniu dziecka zawsze, kiedy rozwiązania przyjęte przez ustawodawcę dotyczą sytuacji prawnej takich podmiotów. Realizacja tak rozumianego nakazu z obrębie ogólnie ujmowanej grupy pracowników, powinna polegać na takim ukształtowaniu uprawnień matek przed i po urodzeniu dziecka, które będą miały pierwszeństwo w stosunku do innych przywilejów czy uprawnień, które ustawodawca chce przyznać pozostałym pracownikom.”

Dał temu wyraz ustawodawca dokonując zmiany ustawy i dodania w art. 2 ust. 3 okresu urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego jako uprawniającego do nabycia prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości obliczonej proporcjonalnie. W żadnej części natomiast ani z orzeczenia trybunału ani z obecnego brzmienia ustawy nie można wywodzić, aby intencją ustawodawcy było, aby okres urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego miał być traktowany jako „przepracowany” w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy i traktowany jako taki przy obliczaniu wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego.

Również w obecnym brzmieniu ustawa uzależnia wysokość dodatkowego wynagrodzenia rocznego od okresu rzeczywiście przepracowanego i od niego nakazuje dokonać obliczenia proporcjonalnego wysokości dodatkowego wynagrodzenia rocznego.

Zdaniem sądu nie ma podstaw do tego, aby z argumentacji Trybunału Konstytucyjnego wywodzić taką interpretację zapisów ustawy, na jaką powołuje się powódka. W szczególności sam trybunał wskazał, że art. 71 ust. 2 Konstytucji nie jest źródłem żadnych skonkretyzowanych praw i obowiązków, a jedynie wskazuje na określony nakaz kształtowania przez ustawodawcę sytuacji prawnej matki w okresie przed i po urodzeniu dziecka na tle sytuacji prawnej innych podmiotów, gwarantując tejże matce szczególną ochronę. Jednym z wyrazów tej szczególnej ochrony jest obecne brzmienie art. 2 ust. 3 ustawy, dzięki któremu matki korzystające z urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego mogą uzyskać prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego, pomimo tego, że efektywnie przepracowały w danym roku kalendarzowym mniej niż 6 miesięcy. Rozwiązanie to jest jak najbardziej słuszne, sprawiedliwe i odpowiada regulacji z art. 71 ust. 2 Konstytucji dając matkom szczególne uprawnienie, z którego nie korzystają osoby nie świadczące pracy w okresie ponad pół roku z innych przyczyn takich jak np. długotrwała choroba.

Powódka odwołuje się do zakazu interpretacji homonimicznej i dyrektywy konsekwencji terminologicznej ustawodawcy. W ocenie sądu brak jest jakiejkolwiek niekonsekwencji terminologicznej w art. 2 ust. 2 i 3 ustawy i art. 4 ust. 2 ustawy. Każdy z tych przepisów posługując się określeniem okresu „przepracowanego” odnosi się do okresu rzeczywistego świadczenia pracy. Art. 2 ust. 3 nie wprowadza, jak twierdzi powódka, nowego rozumienia pojęcia „okresu przepracowanego” dodając do jego zakresu m.in. okres przebywania na urlopie macierzyńskim i dodatkowym urlopie macierzyńskim, a wyłącznie ustanawia wyjątek od ogólnej reguły określonej w art. 2 ust.2, zgodnie z którą prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej przysługuje wyłącznie po przepracowaniu co najmniej 6 miesięcy. Wynika to wprost z brzmienia art. 2 ust. 3 : „Przepracowanie (…) nie jest wymagane w przypadkach (…) korzystania z urlopu macierzyńskiego, z dodatkowego urlopu macierzyńskiego”. Skoro ustawodawca wskazuje, że przepracowanie nie jest wymagane w razie korzystania z urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu macierzyńskiego to nie jest to równoznaczne z uznaniem tych okresów za przepracowane, a wręcz przeciwnie, są one jedynie wyjątkami od ogólnej reguły nabywania prawa do dodatkowego wynagrodzenia wyłącznie po przepracowaniu 6 miesięcy.

W tej sytuacji sąd nie podziela interpretacji przepisów art. 2 ust. 2 i 3 ustawy prezentowanej przez powódkę. Jest ona zdaniem sądu dowolna, nie znajduje uzasadnienia w brzmieniu tych przepisów.

Nadto z samego wyroku z dnia 9 lipca 2012r. wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że nie wywołuje on skutków w odniesieniu do stanów sprzed jego wydania (a de facto sprzed zmiany przepisu art. 2 ustawy wywołanej tym wyrokiem): „Trybunał Konstytucyjny stwierdził w badanej sprawie, że niekonstytucyjność art. 2 ust. 3 ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym wynika z braku ukształtowania zawartego w tym przepisie katalogu wyjątków z uwzględnieniem urlopu macierzyńskiego. Taka konstrukcja niniejszego wyroku nie skutkuje zatem utratą mocy obowiązującej kwestionowanego przepisu ustawy, ani modyfikacją jego obecnego brzmienia. Oznacza jedynie konieczność niezwłocznej interwencji ustawodawcy w celu uzupełnienia wspomnianej regulacji w taki sposób, który zapewni realizację normy konstytucyjnej wyrażonej - w tym przypadku - w art. 71 ust. 2 Konstytucji”.

Nie sposób zatem zgodzić się z powódką jakoby aktualny stan prawny miał zastosowanie również do obliczania jej wynagrodzenia rocznego za 2011 rok.

Sąd nie znalazł podstaw do zwrócenia się z zapytaniem do Trybunału Konstytucyjnego w trybie art. 193 Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem.

Jak wynika z brzmienia art. 193 Konstytucji i jego ugruntowanej interpretacji przedmiotem zapytania do Trybunału Konstytucyjnego może być wyłącznie zgodność z Konstytucją przepisu prawa (jego treści) z nie interpretacji przepisu. Zgodność regulacji art. 2 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2011 r. została już przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięta w cytowanym wyżej wyroku, nie może natomiast być przedmiotem zapytania określona interpretacja przepisów. Nadto zapytanie do Trybunału Konstytucyjnego ma charakter subsydiarny, jest niedopuszczalne jeśli wątpliwości sądu dają się usuną ć w drodze wykładni, a taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.

Wobec powyższego sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania sąd orzekł na zasadzie art. 98 kpc – zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu.

Powódka przegrał proces w całości i całości winna ponieść koszty postępowania poniesione przez stronę pozwaną, na które złożyła się koszty zastępstwa procesowego.

Stosownie do art. 99 kpc stronie reprezentowanej przez radcę prawnego (jak pozwany) przysługuje zwrot kosztów według przepisów o wynagrodzeniu adwokatów.

Zgodnie z art. 98 § 3 do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata.

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego powoda sąd ustalił zgodnie z § 2 pkt 2, § 4 pkt 1 i § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. 2013r., poz. 490 ze zm.) w kwocie 450,00 zł.

/Monika Ławniczak/