Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa W. J.

przeciwko I. S.

o ochronę dóbr osobistych

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w B.

z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt I C 929/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt V ACa 95/15

UZASADNIENIE

Powódka W. J. wniosła o nakazanie pozwanej I. S. zaniechania naruszania jej dóbr osobistych poprzez zaprzestanie rozpowszechniania nieprawdziwych informacji o jej nieetycznych i niemoralnych kontaktach z L. N., a w szczególności zaprzestanie pomawiania powódki o romans z nim, zobowiązanie pozwanej do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych powódki poprzez złożenie pisemnych przeprosin o następującej treści: „(...), wywieszenie ich w (...)w miejscu pracy stron oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 1000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i zasądzenie od pozwanej na rzecz Domu Dziecka w W. kwoty 1000 zł, jak również zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania. W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana wielokrotnie wypowiadała w gronie (...) kłamliwe treści, jakoby powódka romansowała z L. N..

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów postępowania, zaprzeczając aby rozpowszechniała wskazywane przez powódkę informacje.

Wyrokiem z dnia 28 października 2014 r. Sąd Okręgowy w B. oddalił powództwo i orzekł o kosztach postępowania.

Powyższy wyrok Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

W listopadzie 2012 r. powódka z L. N.,(...), przebywali na dziesięciodniowej wycieczce z (...)w H.. Po powrocie powódki z wycieczki, zarówno (...), jak i na terenie całej miejscowości, pojawiły się plotki o rzekomych bliższych relacjach intymnych łączących powódkę z L. N.

L. N. oprócz wykonywania pracy w (...)prowadzi również (...); powódka kilkakrotnie pobierała (...). (...)

Sad Okręgowy ustalił nadto, że powódki i L. N. nie łączą żadne bliższe relacje.

Początkowo powódka traktowała informacje dotyczące rzekomego romansu jako żart, jednakże w dniu 25 listopada 2013 r. wystosowała do (...)w S. pismo zatytułowane „Zażalenie", zwracając się z prośbą o zareagowanie na rażące postępowanie pozwanej, polegające na wielokrotnym wypowiadaniu przez nią (...)kłamliwych treści na temat rzekomego romansu powódki z L. N..

Pozwana w piśmie z dnia 28 listopada 2013 r. adresowanym do(...)w S. zaprzeczyła, by zarzucane jej zachowanie miało miejsce.

W celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji (...)w S. w dniu 11 grudnia 2013 r. zorganizował spotkanie stron w swojej obecności, w którym brał również udział M. L. oraz M. K.. Powódka odmówiła podania źródła uzyskanej przez nią informacji o rozpowszechnianiu na jej temat plotek przez pozwaną, zaś pozwana odmówiła przeproszenia powódki, wskazując że nie rozpowszechniała plotek na jej temat.

Powódka na temat rozpowszechniania plotek dotyczących jej rzekomego romansu rozmawiała z A. O. (1), która za zaistniałą sytuację powódkę przeprosiła.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy wynika nadto, iż pozwana powiadomiła

(...) M. D. o nieobecności powódki na dyżurze w dniu 30 października 2013r.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd Okręgowy oparł na zawartych w aktach sprawy dokumentach oraz zeznaniach świadków S. K. (1), L. N.. B. N., I. T., A. W., A. Z., S. J., M. D., M. B., M. L., M. K., S. J., którzy potwierdzili fakt pojawienia się zarówno na terenie (...), jak i całej miejscowości informacji odnośnie rzekomego romansu powódki, wskazując jednocześnie, iż nie byli świadkami rozpowszechniania tych informacji przez pozwaną.

Zasadniczo jako wiarygodne Sąd Okręgowy ocenił również zeznania złożone przez świadków R. C., M. M., M. S., K. P., K. Ł., M. O., G. N., B. R., M. R., A. O. (2), M. C., T. T., I. G. oraz H. S., jednakże wskazał, że nie były one przydatne dla rozstrzygnięcia sporu z uwagi na brak wiedzy świadków odnośnie jego istotnych okoliczności.

Sad I instancji w pełni dał wiarę przesłuchaniu pozwanej, wskazując, że jego treść pozostaje szczegółowa, jasna i logiczne oraz znajduje potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach i zeznaniach wiarygodnych świadków.

Zasadniczo za wiarygodne uznał Sąd Okręgowy także przesłuchanie powódki odmawiając jej wiary jedynie w zakresie twierdzeń dotyczących powzięcia przez nią wiedzy na temat zapoczątkowania i rozpowszechniania plotek na jej temat przez pozwaną od S. K. (1), A. Z. czy M. D., bowiem żadna z tych osób nie potwierdziła twierdzeń powódki.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy powódki o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z zeznań świadków S. K. (1), i A. Z. uznając, że wniosek ten zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania, a sporne okoliczności na tym etapie postępowania zostały dostatecznie wyjaśnione. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał powództwo za bezzasadne.

Przytaczając treść przepisu art. 23 i 24 kc Sąd Okręgowy wskazał, że nie ulegało wątpliwości, iż w środowisku zawodowym oraz w miejscu zamieszkania powódki była rozpowszechniana i komentowana nieprawdziwa informacja dotycząca bliższych stosunków łączących ją z L. N.. Informacja ta mogła prowadzić do naruszenia dóbr osobistych powódki w postaci jej dobrego imienia, a nadto mogła ją narazić na utratę zaufania w środowisku zawodowym. Powódka jednak, mimo spoczywającego na niej w tym zakresie ciężaru dowodu, nie udowodniła, że sprawcą działań, mogących doprowadzić do naruszenia jej dóbr osobistych była pozwana. Sąd Okręgowy wskazał, iż żaden ze świadków zawnioskowanych przez stronę powodową nie zeznał, że to pozwana była tą osobą, która rozpowszechniała nieprawdziwe informacje na temat powódki. Świadek S. K. (1) zeznała wprawdzie, iż pozwana (...)mówiła o rzekomym romansie powódki, co jednak nie świadczy o tym, że to pozwana była źródłem tych informacji, bądź też odpowiadała za ich szerzenie.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykluczał przypisanie pozwanej sprawstwa czynu naruszającego dobra osobiste powódki.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 23 i 24 kc a contrario oddalił powództwo i na podstawie art. 98 kpc orzekł o kosztach postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości powódka.

Wyrokowi temu skarżąca zarzuciła:

1) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a)  art. 217 § 2 kpc przez bezzasadne oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z ponownych zeznań świadków S. K. (1) i A. Z. na okoliczność wiarygodności świadka M. K., mimo że okoliczności, na które dowód ten został zgłoszony, nie zostały wyjaśnione z wynikiem zgodnym z twierdzeniem powódki oraz bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych o przeprowadzenie dowodu z dokumentów prowadzonego postępowania karnego w sprawie zastraszania świadka A. Z., mimo iż okoliczność ta ma istotne znaczenie dla oceny zeznań świadka i oceny okoliczności sprawy

b) art. 328 § 2 kpc przez niewyjaśnianie podstawy faktycznej wyroku, a w szczególności niewskazanie, dlaczego Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom A. Z., z których jednoznacznie wynika, iż był on świadkiem naruszenia dóbr osobistych powódki przez pozwaną oraz niewyjaśnienie przyczyn, dla których Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z treści akt postępowania karnego w sprawie o zastraszanie świadka A. Z.;

2) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Okręgowego z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a)art. 233 § 1 kpc przez dokonanie oceny dowodów:

- w sposób niewszechstronny, bowiem z pominięciem dowodu z zeznań świadka A. Z., który złożył zeznania na istotną okoliczność, jaką jest fakt, iż to od pozwanej dowiedział się o rzekomym romansie powódki

- w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i logiki formalnej w odniesieniu do dowodu z zeznań świadka S. K. (1), która zeznała, że pozwana (...)rozpowszechniała informacje o romansie powódki;

3) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 24 § 1 kc polegającą na uznaniu, że powódka nie udowodniła faktu, iż jej dobro osobiste zostało naruszone przez pozwaną, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadków S. K. (1) i A. Z. wynika jednoznacznie, iż to pozwana rozpowszechniała informacje o rzekomym romansie powódki z L. N.;

4)  nierozpoznanie istoty sprawy poprzez zaniechanie zbadania materialnej podstawy żądania i w rezultacie bezpodstawne uznanie, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu zarzutów apelacji skarżąca podniosła, że Sąd Okręgowy dokonał dowolnej oceny zeznań świadka A. Z., z których wynika, że pozwana informowała go o romansie powódki. Zdaniem powódki świadek ten musiał mieć wiedzę, co do wypowiedzi pozwanej, skoro był straszony naruszeniem wobec niego prawa, gdyby zdecydował się przeciwko niej zeznawać. Uwzględnienie treści dowodu z zeznań świadka A. Z. mogło doprowadzić do odmiennej oceny pozostałego materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań świadka S. K. (1) w części, w której podobnie jak świadek A. Z., zeznała, że pozwana rozpowszechniała informację o rzekomym romansie powódki.

W odniesieniu do zeznań świadka S. K. (1) skarżąca podniosła, iż skoro świadek ten słyszał że pozwana mówiła do innych osób o romansie powódki, to świadczy to o tym, iż pozwana była źródłem rozpowszechnianej przez nią informacji naruszającej dobra osobiste powódki i odpowiada za ich szerzenie. Sprzeczne z logiką jest z jednej strony uznanie, iż pozwana wypowiadała treści naruszające dobra osobiste powódki i jednoczesne zaprzeczenie temu faktowi; Sąd Okręgowy uznając ten dowód za niewiarygodny przekroczył granice swobodnej oceny, bowiem w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego pozwana nie mogła jednocześnie rozpowszechniać informacji nieprawdziwych o romansie powódki i tą samą wypowiedzią o treści: „W. kręci z N.”, nie być źródłem informacji odpowiedzialnym za jej szerzenie.

Powódka podniosła nadto, iż Sąd Okręgowy zdaje się różnicować wypowiedzi naruszające wprost dobra osobiste od wypowiedzi niosących taką samą treść, jednak nacechowanych jedynie formą powielenia zasłyszanych informacji, niesłusznie drugą z form uznając za wolną od odpowiedzialności. Pozwana swą wypowiedzią naruszyła bowiem dobra osobiste powódki i bez znaczenia pozostaje, czy pozwana była bezpośrednią autorką plotki, czy też ją tylko powtarzała. W ocenie skarżącej Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy, gdyż nie wypowiedział się w kwestii odpowiedzialności w przypadku pośredniego naruszenia dóbr osobistych, które miało w sprawie miejsce.

Za nieuzasadnione apelująca uznała oddalenie wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie świadków S. K. (1) i A. Z. w kontekście zeznań M. K., która podała, że nie słyszała, by pozwana rozpowszechniała informacje na temat romansu powódki, podczas gdy świadkowie ci twierdzili w odniesieniu do wiedzy świadka M. K. odmiennie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna

Sąd Apelacyjny – po zapoznaniu się i rozważeniu całości zebranego w sprawie materiału dowodowego stosownie do treści art. 382 kpc - doszedł do przekonania, iż podziela ustalenia stanu faktycznego dokonane przez Sąd I instancji w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia i przyjmuje je za własne, zatem nie zachodzi potrzeba ich ponownego przytoczenia.

Sąd Okręgowy dokonał właściwych ustaleń w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, przy czym znajdują one pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym.

W pierwszej kolejności wskazać należy na nietrafność zarzucanego nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sprawy, albowiem zarzut ten jako najdalej idący, przy uznaniu go za zasadny, z mocy art. 386 § 4 kpc obligowałby Sąd Apelacyjny do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu nie odnosi się do tego co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony. W ocenie Sądu Odwoławczego zestawienie w niniejszej sprawie treści żądania pozwu z zaskarżonym rozstrzygnięciem, a następnie częścią motywacyjną jego uzasadnienia nie pozwala tak sformułowanego zarzutu skutecznie postawić. Skarżący formułując przedmiotowy zarzut wskazał na zaniechanie zbadania materialnej podstawy żądania i w rezultacie bezpodstawne uznanie, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie. Formuła ta pozostaje zdecydowanie niejasna, zwłaszcza jeżeli zestawi się ją ze wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu apelacji, iż nierozpoznanie istoty sprawy polega na nie wypowiedzeniu się w kwestii odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych w przypadku pośredniego ich naruszenia, które miało w sprawie miejsce. Odnoszą się zaś do tak sformułowanego zarzutu stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy w sposób wyraźny wskazał, że samo mówienie przez pozwaną(...)o rzekomym romansie powódki nie może być potraktowane jako zachowanie stanowiące naruszenie dóbr osobistych powódki, albowiem nie świadczy o tym że to pozwana była źródłem wskazanych informacji czy też aby odpowiadała za ich szerzenie. Błędnie zatem skarżący wskazuje, że Sąd Okręgowy w analizowanym zakresie nie rozpoznał istoty sprawy, skoro odniósł się do owego stwierdzonego pośredniego, wedle nomenklatury przyjętej przez skarżącą, naruszenia dobra osobistego, uznając, iż w ogóle nie można mówić w opisywanej sytuacji o naruszeniu dobra osobistego. Utożsamianie zaś przez skarżącą nierozpoznania istoty sprawy z odmienną od żądanej przez nią oceny roszczenia pozostaje niezasadne i tak postawiony zarzut mógłby podlegać ocenie w w sytuacji skonstruowania go w ramach naruszenia prawa materialnego, tj. art. 23 i 24 kc.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób wyraźny przedstawia stan faktyczny wynikający z przedłożonego przez strony materiału dowodowego; zawiera ono również i ocenę tegoż materiału, w tym zeznań świadka A. Z. W istocie także świadek A. Z. zeznał, iż pozwana przekazała mu informacje dotyczące stosunków pomiędzy powódką a L. N., ale uczyniła to jedynie relacjonując plotkę i to tylko bezpośrednio wobec świadka, nie zaś w obecności osób trzecich.

Pozostałe podniesione w apelacji zarzuty – z wyjątkiem naruszenia art. 24 kc – wymierzone były przeciwko prawidłowości postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd I instancji.

Nietrafny, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia, okazał się zarzut skarżącej naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 233 kpc. Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady wyrażonej w art. 233 § 1 kpc, nawet jeśliby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału da się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne, co w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca. Innymi słowy, skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd możliwe byłoby tylko w przypadku wykazania, że w świetle kryteriów wymienionych w przepisie art. 233 § 1 kpc brak jest powiązania przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, którego to wymogu apelacja pozwanej nie spełnia. Konkluzję tę determinuje weryfikacja przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów z uwzględnieniem specyfiki rozkładu ciężaru dowodów w sprawach o ochronę dóbr osobistych. W świetle bowiem art. 24 kc in principio ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Rzeczą poszkodowanego jest zatem wykazanie takich przesłanek odpowiedzialności, jak istnienie dobra osobistego i jego naruszenie lub zagrożenie naruszenia, nie musi on natomiast wykazywać, że działanie sprawcy było bezprawne. Dopiero w sytuacji wykazania tego naruszenia, ciężar dowodu, że naruszenie to nie było bezprawne przesuwa się na pozwanego.

Zaoferowany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań licznych świadków, osób stale funkcjonujących w środowisku stron, nie pozwala przyjąć, aby powódka wykazała, że pozwana naruszyła jej dobra osobiste w postaci dobrego imienia, czci czy też reputacji. Wszyscy zeznający w sprawie świadkowie, poza S. K. (1) i A. Z., spójnie wskazywali, że nie słyszeli, aby pozwana przekazywała informacje na temat romansu skarżącej z L. N.. W tym kontekście istotne są przy tym i zeznania tych świadków, którzy w ogóle nie mieli wiedzy na temat rozpowszechnianej plotki dotyczącej powódki, albowiem pośrednio i oni wskazywali, że pozwana takiej plotki nie rozpowszechniała. Powoływane w apelacji zeznania świadków S. K. (1) i A. Z. pozostają odosobnione, przy czym zeznania świadka A. Z. w istocie nie wskazują na fakt, aby pozwana przedstawiała swoją własną wiedzę czy poglądy przekazując mu informacje dotyczące stosunków powódki z L. N.; zeznania tych świadków nie wskazują również na fakt, aby pozwana powszechnienie te informacje rozpowszechniała. Świadek A. Z. zeznał mianowicie, iż pozwana poinformowała go o treści istniejącej plotki, przy czym uczyniła to w osobistej z nim rozmowie, bez obecności osób trzecich. Świadek S. K. (1) zeznała, że pozwana powiedziała jej o tym, iż powódka,, kręci z N.” w (...) obecności innych osób, między innymi A. W., czego jednak świadek ten nie potwierdził, wskazując, iż wiedzę o okolicznościach sprawy uzyskał (...)po powrocie z ich wycieczki do H.. Zeznania świadków S. K. (1) i A. Z. wymagają nadto przy ocenie szczególnej ostrożności z uwagi na charakter ich osobistych stosunków z pozwaną, na który sami świadkowie wskazywali. Świadek S. K. (1) określiła swe relacje z powódką jako „negatywne”, zaś świadek A. Z. wskazał, że pozwana ,, założyła mu sprawę o groźby” w związku z którą musiał składać wyjaśnienia na Policji. Zwrócić również należy uwagę na fakt, że świadek M. D. zeznała, że informację o plotce dotyczącej powódki i L. N. otrzymała właśnie od S. K. (1), co również ma niebagatelne znaczenie przy ocenie wiarygodności zeznań świadka S. K. (1), a żadną miarą nie wskazuje, aby to pozwana była źródłem informacji S. K. (1), która pomimo wyrażonej dezaprobaty dla rzekomych działań pozwanej poinformowała o treści plotki M. D.. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zarówno zeznania świadka S. K. (2) jak i świadka A. Z. nie zasługują na wiarę w żadnej części, również i w zakresie wskazywania przez tych świadków, że pozwana była tą osobą, która odtwórczo przekazywała posiadane informacje dotyczące relacji powódki i L. N..

Sąd Okręgowy prawidłowo także, nie uchybiając treści przepisu art. 217 § 2 kpc, oddalił wniosek dowodowy powódki o uzupełniające przesłuchanie świadków S.. K. i A. Z. na okoliczność ustalenia wiarygodności zeznań świadka M. K. w zakresie jej stwierdzenia, iż nie rozmawiała z S. K. (1) i A. Z. o tym, że inne osoby mówią o romansie powódki. Po pierwsze przedmiotem takiego dowodu miałaby być okoliczność nie mająca znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu, a mianowicie treści rozmowy jaka odbyła się pomiędzy świadkami, przy czym, zgodnie z tezą dowodową, rozmowa ta w ogóle nie dotyczyła działań podejmowanych konkretnie przez pozwaną, a jedynie tego co świadek M. K. miała słyszeć od różnych osób. Jednocześnie to w gestii sądu leży ocena wiarygodności, nawet sprzecznie zeznających świadków, przy czym musi ona być dokonana w oparciu o całokształt materiału dowodowego, nie zaś tylko w odniesieniu do wybranych środków dowodowych.

Nie przeprowadzenie przez Sąd I instancji dowodu z dokumentów postępowania karnego dotyczącego zastraszania świadka A. Z. nie znalazło co prawda należytego odzwierciedlenia w stosownym postanowieniu dowodowym, zaś przyczyny nie przeprowadzenia wnioskowanego dowodu nie zostały przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co czyni zasadnym w tym zakresie zarzut naruszenia art. 328 § 2 kpc, jednakże uchybienie to nie skutkuje wadliwością zaskarżonego orzeczenia. Dowód ten nie ma bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, jako że stanowić mógłby wyłącznie o ewentualnych groźbach kierowanych wobec świadka, zaś zarówno treść zeznań tego świadka, a i fakt, iż okoliczności te stały się przedmiotem stosownego postępowania nie wskazują, aby świadek jakimkolwiek groźbom uległ. Niezależnie od powyższego, zgodnie z twierdzeniami pełnomocnika powódki wskazane postępowanie karne znajdowało się fazie in rem, co uniemożliwia wykorzystanie jego ustaleń.

Nietrafny okazał się również zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 24 kc; wyniki postępowania dowodowego świadczą o tym, że powódka nie wykazała, iż doszło do naruszenia jej dóbr osobistych. Jednocześnie uznanie za niewiarygodne zeznań świadków S. K. (2) i A. Z. czynią zbędną ocenę czy wskazywana przez tych świadków forma postępowania pozostaje działaniem wystarczającym dla możliwości naruszenia dobra osobistego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 108 § 1 kpc i art. 98 § 1, 3 i 4 kpc w zw. z § 6 pkt 3 i z § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z i § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 461).