Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Korzeniewski

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2015 r.

sprawy przeciwko A. S. synowi J. i M. z domu C.

urodzonemu (...) w miejscowości G.

obwinionemu o to, że

w dniu 28 lutego 2014r. o godz. 13.09 we W. kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku pl. (...) nie zachował szczególnej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od poprzedzającego pojazdu, w wyniku czego na skrzyżowaniu z ul. (...) doszło do kolizji z samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), którego kierująca jechała ul. (...) z tego samego kierunku ruchu i zatrzymała się z przyczyn wynikłych w ruchu.

tj. o czyn z art. 86 § 1 i 3 kw w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 3 P.

******************

I.  uznaje obwinionego A. S. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych;

II.  na podstawie art. 86 § 3 kw w zw. z art. 29 § 3 kw orzeka wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 (sześciu) miesięcy zobowiązując obwinionego do zwrotu prawa jazdy;

III.  na podstawie art. 29 § 4 kw na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania obwinionemu prawa jazdy w dniach od 28 lutego 2014r. do 10 marca 2014r.;

IV.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 835,31 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 40 zł.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2014 r. około godz. 13.00 we W. A. S. kierował samochodem marki S. (...) nr rej. (...), Jechał on od strony placu (...) w kierunku pl. (...) przejeżdżając przez ul. (...). W tym samym kierunku jechał również samochód marki F. (...) nr rej. (...) kierowany przez M. B. (1). A. S. wjechał na łącznik na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) rozdzielający pasy wiodące w przeciwnych kierunkach. Samochód marki S. (...) jechał w odległości około 3 – 4 m za samochodem marki F.. Oba te samochody jechały z prędkością około 15 – 20 km/h. Przed wjazdem na ul. (...), mającą pierwszeństwo przejazdu, M. B. (2) zatrzymała swój samochód. Manewr ten zaskoczył A. S., który pulsacyjnie hamując próbował ominąć samochód marki F. z jego prawej strony. Doszło jednak do kolizji pojazdów. W chwili zderzenia ich osie wzdłużne były względem siebie nieznacznie skośne i przecinały się pod kątem 5 stopni. Samochód marki S. uderzył lewą stroną przodu w prawą część tylnego zderzaka samochodu marki F.. W samochodzie marki S. uszkodzony został przedni zderzak po lewej stronie jak i w części środkowej. Natomiast w samochodzie marki F. uszkodzony został tylny zderzak po prawej stronie.

dowód: notatka urzędowa k. 6-7;

wyjaśnienia A. S. k. 56-57,

zeznania M. B. (1) k. 58-59;

akta (...)

opinia biegłego D. K. k. 76-83,

rozprawa z dnia 8 czerwca 2015 r.;

A. S., ur. (...), był karany za wykroczenia przeciwko porządkowi i bezpieczeństwu w komunikacji w tym za spowodowanie kolizji, co miało miejsce w dniu 13 stycznia 2012 r. i 22 grudnia 2012 r.

dowód: informacja k. 23-24, 46;

A. S. utrzymuje się z emerytury w kwocie 3300 zł.

dowód: wywiad środowiskowy k. 47;

A. S. posługuje się aparatem słuchowym. Jednak aparat ten nie umożliwia mu nawiązania swobodnego kontaktu z otoczeniem. W toku rozprawy kontakt ten był wyraźnie utrudniony. Nie stwierdzono jednakże medycznych przeciwwskazań do kierowanie przez niego pojazdami.

dowód: protokół rozprawy k. 56, 59;

rozprawa z dnia 24 sierpnia 2015 r.,

orzeczenie k. 65;

A. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zarazem wyjaśnił zgodnie z ustaleniami. A. S. podkreślał przy tym, iż nie było żadnych powodów by M. B. (1) zatrzymywała swój samochód.

vide: wyjaśnienia A. S. k. 56-57,

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyjaśnieniach A. S., zeznaniach M. B. (1), notatce urzędowej, dokumentacji ubezpieczeniowej, opinii biegłego D. K. oraz zaświadczeniu lekarskiemu i protokole oraz nagraniu z rozpraw.

Jako niebudzące wątpliwości co do przebiegu zdarzenia Sąd uwzględnił wyjaśniania A. S.. Przebieg zdarzenia opisany przez niego nie został zakwestionowany przez biegłego D. K. zaś Sąd nie dopatrzył się także takiej możliwości z urzędu.

Jakichkolwiek wątpliwości nie wzbudza także notatka urzędowa umiejscawiająca zdarzenie w kategoriach czasowo – przestrzennych, co zresztą zostało potwierdzono przez A. S. i M. B. (1).

Wobec oczywistej niewątpliwości ujęto także dokumentację ubezpieczeniową dotyczącą uszkodzeń samochodu marki S. jak i zaświadczenie lekarskie i nagrania z rozpraw oraz protokół.

Odnośnie zeznań M. B. (1) dano im wiarę wyłącznie w zakresie adekwatnym do wyjaśnień A. S., jako im odpowiadającym. Natomiast nie dano świadkowi wiary co do okoliczności długości czasu w jakim samochód marki F. miał stać przed kolizją. Nie znajdując podstaw do odrzucenia wyjaśnień A. S. w tym zakresie, nie uwzględniono materiału odmiennego jako mniej korzystnego dla obwinionego.

Opinia biegłego D. K. jako czytelna, kompletna, fachowa i rzetelna została uznana przydatną.

Sąd pominął zeznania P. T. oraz R. Ł., którzy nie przypominali sobie zdarzenia. Pominięto także wyniki badania trzeźwości kierujących jako niemające znaczenia dla ustalenia sprawstwa jak i winy A. S..

Sąd zważył.

Zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania miało miejsce w obrębie skrzyżowania. To zaś zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) wymagało od A. S. kierującego samochodem marki S. zachowania szczególnej ostrożności.

Szczególna ostrożność jest większa od ostrożności zwykłej. Polega ona na zwiększeniu uwagi oraz dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Chodzi o to, że w wypadkach gdy przepisy wymagają zachowania szczególnej ostrożności, uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze powinna zwiększyć uwagę i tak postępować, by móc odpowiednio szybko zareagować na zmieniające się warunki i sytuację na drodze. Właściwa realizacja zasady szczególnej ostrożności polega zatem na pełnej koncentracji uwagi oraz uaktywnieniu zdolności przewidywania, a w przypadku braku intuicji - dołożeniu wszelkich starań do pobudzenia wyobraźni (por. R.A.Stefański: Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC 2005, s. 67; B.Kotowski: Ustawa Prawo o ruchu drogowym. Komentarz praktyczny, Dom Wydawniczy ABC 2002, s.164-165).

Nadto A. S. jadąc za samochodem marki F. zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 3 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym był obowiązany utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu. Nie miał on przy tym żadnych przeszkód by taki właśnie odstęp zachować.

Znamię spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu w myśl art. 86 § 1 kw oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego. Przy czym zagrożenie to musi być realne i konkretne (por. W.Radecki /w/: Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wydawnictwo C.H.BECK Warszawa 2005, s. 507). W realiach niniejszej sprawy wywiedziono, iż A. S. nie zachowując wymaganej ostrożności – nie zachowując wymaganego odstępu od samochodu marki F. miał niewątpliwy wpływ na zaistnienie kolizji. Zatem nie ma wątpliwości, iż swym zachowaniem miał on udział w spowodowaniu zagrożenia sytuacyjnego, które skutkowało zaistnieniem kolizji. Przez to uznano jego sprawstwo w zakresie wybryku opisanego w art. 86 § 1 kw.

Wykroczenie z art. 86 § 1 kw może być popełnione z winy umyślnej w formie zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego, jak i z winy nieumyślnej w formie lekkomyślności lub niedbalstwa. Umyślnością lub nieumyślnością muszą być objęte: naruszenie zasady ostrożności, a verba legis niezachowania ostrożności skutek w postaci sprowadzenia zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym (por. R.A.Stefański: Wykroczenia drogowe. Komentarz, Zakamycze 2005, uwagi do art. 86 kw). A. S. nie zachowując odpowiedniego odstępu dopuścił się niedbalstwa. Dlatego też uznano go winnym przypisanego mu wybryku przyjmując, iż popełnił go na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu mógł przewidzieć.

Nie sposób pogodzić się z twierdzeniami A. S. dopatrującego się przyczyny kolizji w zachowaniu M. B. (1). Jak wskazano poprzednio zdarzenie miało miejsce na skrzyżowaniu, gdzie wymagana jest szczególna ostrożność. Stąd A. S. powinien liczyć się z tym, iż samochód jadący przed nim może się zatrzymać i w sposób odpowiedni prowadzić swój samochód. Tym bardziej nie powinien być zaskoczony zatrzymaniem się tego samochodu przed wjazdem na drogę z pierwszeństwem przejazdu. Ulica (...) jest jedną z arterii miejskich o dużej przelotowości i natężeniu ruchu zaś zdarzenie miało miejsce około godz. 13.00 tj. w porze nasilenia ruchu. Dlatego też, w tych okolicznościach, w żaden sposób nie powinien być on zaskoczony zatrzymaniem się samochodu marki F.. Wręcz przeciwnie, powinien się liczyć z tym faktem zachowując odpowiedni dystans do tego samochodu.

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze jej społeczne oddziaływanie oraz aspekt wychowawczy względem obwinionego a także jego dochody.

Jako okoliczność obciążającą przyjęto niepoprawność obwinionego.

Okoliczności łagodzących nie dostrzeżono.

Ta właśnie niepoprawność A. S., ukaranego w nieodległej przeszłości za spowodowanie dwóch kolizji w połączeniu z dostrzeżoną w toku rozprawy trudnością w odbiorze bodźców zewnętrznych, zważając na bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, zadecydowała o konieczności zastosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów w ruchu lądowym w najkrótszym ustawowo okresie.

O kosztach orzeczono nie widząc podstaw do zajęcia innego stanowiska.