Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód Gmina P., pozwem z dnia 29.09.2014 roku, wniosła o zasądzenie od pozwanego W. O. kwoty 3.440,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi do dnia zapłaty od kwot i dat wskazanych pozwem, nadto kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając żądanie pozwu wskazano, iż pozwany jest wieczystym współużytkownikiem w udziale do 1/2 gruntu stanowiącego nieruchomość położoną w P. przy ul. (...), zalegając z opłatą roczną na kwotę wskazaną w pozwie za 2014 rok.

W dniu 14.10.2014 roku wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozowany skutecznie wniósł sprzeciw zaskarżając orzeczenie w całości i wnosząc o oddalenie powództwa.

Pozwany uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że zaspokoił roszczenie powódki w dniu 12.05.2014 roku.

Pismem z dnia 16.01.2015 roku powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 66,17 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28.10.2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, cofając pozew w pozostałym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany W. O. i M. B. na mocy aktu notarialnego z dnia 05.11.2010 roku zawartego przed notariuszem S. G. są współwieczystymi użytkownikami w udziale do 1/2 działki nr (...) o powierzchni 5881m2, położnej w P. przy ul. (...), obręb ewidencji gruntów 6-P.. Właścicielem działki jest powód Gmina P..

Opłata roczna z tytułu wieczystego użytkowania powyższego gruntu obciążająca pozwanego i M. B. w 2014 roku wynosiła łącznie 6.969,41 zł

Niesporne, a nadto dowód:

- akt notarialny k. 6-11,

- wydruk z księgi wieczystej k. 11-12

- zawiadomienia wraz z dowodami doręczeń k. 12-13.

Zgodnie z Zarządzeniem nr (...) Burmistrza P. z dnia 31.12.2013 roku koszt wysłania jednostkowego wezwania do zapłaty ustalono na kwotę 6,65 zł.

Niesporne, a nadto dowód:

- zarządzenie k. 15.

W dniu 06.05.2014 roku Gmina P. sporządziła dwa wezwanie do zapłaty – jedno kierowane do W. O., drugie kierowane do M. B.. Oba wezwanie opiewały na takie same kwoty i związane były z wezwaniem do uregulowania oppłaty rocznej za współużytkowania wieczyste gruntu w udziale do 1/2 za 2014 rok. W obu wezwaniach wezwano do uiszczenia kwoty 3484,85 zł, w tym: kwoty 3434,20 zł tytułem opłaty za 2014 roku, kwoty 44 zł tytułem zaległych odsetek naliczonych od 01.04.2014 roku oraz kwoty 6,65 zł tytułem kosztów wezwania.

W. O. otrzymał powyższe wezwanie w dniu 07.05.2014 roku.

Dowód:

- wezwania do zapłaty wraz z dowodami doręczeń k. 14, 25, 49.

W dniu 12.05.2014 roku na rzecz Gminy P. wpłacono kwotę 3484,85 zł. W nazwie wpłacającego wskazano (...) S.C. O. W. B. M.”, jako tytuł wpłaty wskazano „DZIERŻAWA POLICE FABRYCZNA 8 ROK 2014 DZ: (...)”. Podpis pod poleceniem przelewu złożyła M. B..

Następnie w dniu 24.10.2014 roku na rzecz Gminy P. wpłacono kwotę 3631,85 zł. W nazwie wpłacającego wskazano (...) S.C. (...) 36”, jako tytuł wpłaty wskazano „FABRYCZNA 8 2014 DZ: (...)”. Podpis pod poleceniem przelewu złożyła M. B..

Dowód:

- dowody wpłaty k. 25, 53,

- wyciągi z konta powoda k. 33.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo na dzień zamknięcia rozprawy okazało się częściowo uzasadnione.

Niespornym było, iż strony związane były stosunkiem wieczystego użytkowania, jak również niekwestionowana była wysokość opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania za okres objęty pozwem.

Podstawę prawną żądania stanowiły przepisy art. 238 k.c. i 71 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. 2010r. Nr 102, poz. 651 ). Na zasadzie art. 238 k.c. Wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Przy tym opłatę tę nalicza się w okresach rocznych. Zgodnie bowiem z art. 71 ust. 1 i 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami Za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Przytoczone uregulowania przesądzają o istnieniu po stronie wieczystego użytkownika obowiązku okresowego wnoszenia opłat w stosownej wysokości.

Zgodnie z przepisem art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym – stosownie do art. 481 § 2 k.c. - jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Z kolei stan opóźnienia powstaje, jeżeli dłużnik nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela (art. 476 k.c.). W przypadku opłat za wieczyste użytkowanie termin zapłaty określa ustawa na dzień 31 marca danego roku.

Pozwany podniósł przeciwko żądaniu pozwu jedynie jeden zarzut, a mianowicie zarzut spłaty zadłużenia przed wytoczeniem powództwa. W związku z czym, że pozwany wraz z M. B. są współużytkownikami wieczystymi spornego gruntu prowadząc wspólnie spółkę cywilną Sąd miał obowiązek zbadać, czy wpłata dokonana w dniu 12.05.2014 roku została dokonana przez pozwanego czy przez M. B.. W tym zakresie przeanalizował oba dowody wpłat. Wpłata dokonana w dniu 12.05.2014 roku w kwocie 3484,85 zł zawierała w nazwie wpłacającego (...) S.C. O. W. B. M.”, jako tytuł wpłaty wskazano „DZIERŻAWA POLICE FABRYCZNA 8 ROK 2014 DZ: (...)”, zaś podpis pod poleceniem przelewu złożyła M. B.. Wpłata dokonana w dniu 24.10.2014 roku w kwocie 3631,85 zł zawierała nazwę wpłacającego (...) S.C. (...) 36”, jako tytuł wpłaty wskazano „FABRYCZNA 8 2014 DZ: (...)”, a podpis pod poleceniem przelewu złożyła M. B.. Zdaniem Sądu tak opisane polecenia przelewu nie stanowiły jednoznacznego dowodu, że wpłata z dnia 12.05.2014 roku stanowiła wpłatę dokonaną przez pozwanego. Zauważono, iż udziały pozwanego i M. B. w wieczystym współużytkowaniu były równe, co skutkowało automatycznie tym, że żądane od nich kwot opłat rocznych były w równej wysokości. Ponadto każde ze wspólników spółki cywilnej otrzymała wezwanie do zapłaty opłaty rocznej za 2014 roku identycznej treści w zakresie podstawy i wysokości żądania. Dalej druga wpłata została dokonana 7 dni po otrzymaniu przez pozwanego odpisu nakazu zapłaty wydanego w sprawie wraz z odpisem pozwu i zawiera dane bardzo zbieżnej treści co wpłata z dnia 12.05.2014 roku. Nie można było zatem wykluczyć, iż twierdzenia pozwanego zostały wytworzone na potrzeby niniejszego postępowania. Pozwany nie wykazał, aby środki wpłacone w dniu 12.05.2014 roku były środkami pieniężnymi pochodzącymi z jego majątku. Nie wykazał zasad rozliczenia się pomiędzy nim a M. B.. Nie wykazał przyczyn, dla których podpis pod poleceniem przelewu z dnia 12.05.2014 roku złożyła M. B.. Poprzestał na gołosłownych twierdzeniach, co skutkowało przyjęciem przez Sąd, iż wpłata z dnia 12.05.2014 roku została prawidłowo, zgodnie z dowodem wpłaty, zaksięgowana przez Gminę P. na cześć opłaty rocznej obciążającej M. B..

Wobec powyższego powództwo w dacie jego wniesienia (tj. 29.09.2014 roku) było uzasadnione.

Jednak po wytoczeniu powództwa i po odebraniu nakazu zapłaty w dniu 22.10.2014 roku (k. 21 akt) pozwany dokonał spłaty zadłużenia. Wpłatę dokonaną w dniu 24.10.2014 roku na rzecz Gminy P. w kwocie 3631,85 zł powód rozliczył prawidłowo. Sąd miał obowiązek zbadać prawidłowość zaliczenia tej wpłat na poczet zadłużenia pozwanej w oparciu o treść art. 451 k.c., zgodnie z którym: „§ 1. Dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. § 2. Jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu. § 3. W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego.”. Sąd wyliczył, że odsetki ustawowe liczone od kwoty 3434,20 zł od dnia 01.04.2014 roku do dnia 27.10.2014 roku wynoszą 256,86 zł. Odsetki ustawowe liczone od kwoty 6,65 zł od dnia 15.05.2014 roku do dnia 27.10.2014 roku wynoszą 0,39 zł. Wpłata z dnia 28.10.2014 roku wynosiła 3631,85 zł, po odjęciu skapitalizowanych odsetek w kwotach 256,86 zł i 0,39 zł, pozostaje kwota 3374,60 zł, zaś żądania pozwem kwota wynosiła 3434,20 zł, W ten sposób do zpaaty pozostaje kwota 66,25 zł, zaś powód ostatecznie wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 66,17zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28.10.2014 roku. W związku z tym orzeczono jak w pkt I wyroku.

Z tych przyczyn w pozostałym zakresie, wobec cofnięcia pozwu, postępowanie umorzono, o czym orzeczono w punkcie II wyroku. Zgodnie bowiem z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

O kosztach postępowania przy uwzględnieniu wyniku procesu orzeczono w punkcie trzecim wyroku w oparciu o przepisy art. 98 § 1 i 2 k.p.c. oraz § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2003 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. z 2003 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Na poniesione przez powoda koszty wynoszące łącznie 700 zł składały się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł, koszty opłaty od pozwu w wysokości 100 zł. Sad mając na uwadze datę wpłaty z dnia 28.10.2014 roku uznał pozwanego za przegrywającego spór w całości.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...) sędzia Julia Ratajska