Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Antoniewicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Wronkowska

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2015 r. w Gdańsku

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania M. B.

od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 26 marca 2013 r. nr (...)- (...)

oddala odwołania

Sygn. akt: VII U 632/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20 marca 2013 r. uznała, iż nie jest on całkowicie niezdolny do pracy. Kolejną decyzją z dnia 26 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do dodatku pielęgnacyjnego wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20 marca 2013 r. uznała, iż nie jest on niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie z dnia 15 kwietnia 2013 r. od powyższych decyzji wniósł ubezpieczony M. B., wskazując, iż został zakwalifikowany do operacji rąk w ramach planowanego zabiegu, i w jego ocenie stan zdrowia nie pozwala mu na podjęcie jakiejkolwiek pracy oraz wykonywanie podstawowych czynności – jest on więc zarówno całkowicie niezdolny do pracy, jak i niezdolny do samodzielnej egzystencji. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz dodatku pielęgnacyjnego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji jak również zwrotu różnicy wypłaconej renty z odsetkami.

W odpowiedzi z dnia 12 kwietnia 2013 r. na odwołanie pozwany organ rentowy podtrzymał argumentację, zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie odwołania.

Zarządzeniem z dnia 21 sierpnia 2013 r. Sąd Okręgowy na mocy art. 219 k.p.c. połączył sprawy odwołań ubezpieczonego od obydwu spornych decyzji pozwanego z dnia 26 marca 2013 r. do łącznego rozpoznania i prowadzenia pod sygn. akt VII U 1693/13.

Decyzją z dnia 12 grudnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. ustalił ubezpieczonemu M. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres czasu do dnia 31 października 2014 r. Wskazano, iż organ przekaże na rachunek bankowy kwotę 1.504,39 zł.

Odwołanie z dnia 07 kwietnia 2014 r. od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony M. B., wskazując, iż jest po operacji i obecnie trwa jego rehabilitacja, ustalono częściową jego niezdolność do pracy. W jego ocenie stan zdrowia w zakresie ręki nie pozwala mu na podjęcie jakiejkolwiek pracy oraz wykonywanie podstawowych czynności, do których nie zostanie dopuszczony przez lekarza medycyny pracy.

W odpowiedzi z dnia 21 stycznia 2014 r. na odwołanie pozwany organ rentowy podtrzymał argumentację, zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji – wnosząc o oddalenie odwołania.

Zarządzeniem z dnia 05 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy na mocy art. 219 k.p.c. połączył sprawy z odwołania ubezpieczonego od spornej decyzji pozwanego z dnia 12 grudnia 2013 r. do łącznego rozpoznania i prowadzenia z odwołaniami od spornych decyzji z dnia 26 marca 2013 r. pod sygn. akt VII U 1693/13.

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt VII U 1693/13 Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznający sprawę z odwołania ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 marca 2013 r. oraz z dnia 12 grudnia 2013 r. oddalił odwołania skarżącego.

Powyższy wyrok został w zaskarżony przez ubezpieczonego, który wywiódł od niego apelację. Skarżący zakwestionował ocenę wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na jego zdolności do pracy zarobkowej dokonaną w postępowaniu sądowo- odwoławczym oraz domagając się ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2015 r. o sygn. akt III AUa 1033/14 Sąd Apelacyjny uchylił wyrok Sądu okręgowego w Gdańsku w części obejmującej roszczenie o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach za instancję odwoławczą.

Sąd Apelacyjny podkreślił przy tym, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien:

1.  zażądać od pozwanego dokumentacji medycznej stanowiącej podstawę przyznania ubezpieczonemu renty decyzją z dnia 12 grudnia 2013 r. i ustalić – mając na uwadze udokumentowane w toku postępowania schorzenie neurologiczne – tj. uszkodzenie nerwu łokciowego – czy istnieją podstawy do zastosowania art. 477 ¹⁴ § 4 kpc

2.  dopuścić dowód z opinii biegłego ortopedy w innym składzie celem ustalenia czy stan zdrowia ubezpieczonego w dacie 26 marca 2013 r. uzasadniał uznanie go za niezdolnego do wykonywania jakichkolwiek prac w okresie od stycznia do października 2013 r. oraz od listopada 2013 r. na dalszy okres ( art. 12 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej) przy czym biegły winien się również odnieść do opinii sporządzonych w niniejszej sprawie i w sprawie VII U 247/11, dokumentacji medycznej ZUS, w tym dotyczącej decyzji z dnia 12 grudnia 2013 r. jak również dokumentacji pooperacyjnej ubezpieczonego ( tj. dotyczącej okresy po 09 maja 2013 r.), którą ten złożył do akt i w razie stwierdzenia poprawy w stosunku do stanu stwierdzonego w VII U 247/12 wyjaśnić, na czym on polega i jakie prace ubezpieczony mógł w spornych okresach wykonywać.

Sąd Apelacyjny podkreślił również, że w odwołaniu z dnia 15 kwietnia 2013 r. ubezpieczony domagał się także „zwrotu różnicy wypłaconej renty z odsetkami”. Powyższego żądania skarżący nie uzasadnił, a pozwany się do niego nie odniósł. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji winien więc wyjaśnić, czy powyższe żądanie dotyczy odsetek od wyrównania renty przyznanej decyzją z dnia 26 marca 2013 r. czy tez jest to odwołanie od decyzji z dnia 29 marca 2013 r. o odmowie przyznania odsetek od kwoty wyrównania renty przyznanej w prawie VII U 247/12, do którego pozwany się nie ustosunkował.

Decyzja z dnia 29 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia 05 lutego 2013 r. o wypłatę odsetek na podstawie przepisów art. 118 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( dz. U. 2015, 748 j. t.) oraz art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. 2015, 1037 j.t.) odmówił ubezpieczonemu wypłaty odsetek.

Odwołanie od powyższej decyzji z dnia 15 kwietnia 2013 r. wywiódł skarżący wnosząc o zwrot różnicy wypłaconej renty z odsetkami.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. B., urodzony w dniu (...), z zawodu szkutnik, w dniu 29 stycznia 2013 r. złożył do pozwanego organu rentowego wniosek o przyznanie prawa do dodatku pielęgnacyjnego w związku z całkowitą niezdolnością do pracy oraz niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

okoliczności bezsporne, vide: wniosek o przyznanie prawa do dodatku pielęgnacyjnego – nienumerowane karty akt rentowych

Uprzednio decyzją organu z dnia 08 grudnia 2011 r. wnioskodawcy przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 października 2011 r. do dnia 31 października 2013 r.

dowód: decyzja pozwanego o przyznaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 08 grudnia 2011 r. – nienumerowane karty akt rentowych

Ponadto na mocy wyroku tut. Sądu z dnia 28 listopada 2012 r. o sygn. akt VII U 247/12 ubezpieczony otrzymał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01 października 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r.

Orzekający w przywołanej powyżej sprawie Sąd Okręgowy oparł się na opiniach sporządzonych przez powołanych w sprawie biegłych w tym opinii biegłego sądowego ortopedy W. Ż..

Wskazany powyżej biegły rozpoznał u wnioskodawcy chorobę Dupuytrena rąk z zaawansowanym przykurczem palców, szczególnie prawej ręki. Uzasadniając prezentowaną opinie biegły wyjaśnił, że skarżący wymaga leczenia operacyjnego rąk dwuetapowego. Wskazując na powyższe biegły uznał, że wnioskodawca jest w zakresie narządu ruchu jest nadal po dniu 30 września 2011 r. całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej . biegły podkreślił przy tym, że przewidywany okres niezdolności do pracy winien trwać do 31 grudnia 2012 r.

W opinii uzupełniającej wskazany powyżej biegły wyjaśnił także, że wyprost palca V do 90 stopni prezentowany przez wnioskodawcę uniemożliwia pełna czynność chwytną, ma tym bardziej precyzje ruchów. Choroba Dupuytrena ma charakter postępujący, a tym samym stan kliniczny po 4 miesiącach od badania ma prawo być dużo gorszy niż w miesiącu kwietniu. Zdaniem biegłego przekwalifikowania skarżącego przy rak zaawansowanej, postępującej chorobie jest mało prawdopodobne.

Prawomocny, w/w wyrok Sądu wpłynął do organu rentowego w dniu 28 grudnia 2012 r.

Powyższy wyrok został wykonany decyzją pozwanego z dnia 18 stycznia 2013 r.

dowód: wyrok tut. Sądu z dnia 28 listopada 2012 r. o sygn. akt VII U 247/12 z uzasadnieniem, decyzja pozwanego o przyznaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 18 stycznia 2013 r. – nienumerowane karty akt rentowych,

dowód: opinia biegłego sądowego ortopedy wydana w sprawie o sygn. akt VII U 247/12- k. 29-31, opinia uzupełniające w/w biegłego wydana w sprawie o syg. akt VII U 247/12- k.55

Lekarz orzecznik pozwanego w opinii lekarskiej z dnia 14 lutego 2013 rozpoznał u ubezpieczonego stan po leczeniu raka migdałka podniebnego, stan po leczeniu raka tarczycy, przykurcz Dupuytrena obydwu rąk oraz zmian zwyrodnieniowych wielostawowych. Orzeczeniem z tej samej daty lekarz orzecznik pozwanego stwierdził u ubezpieczonego brak całkowitej niezdolności do pracy oraz brak niezdolności do samodzielnej egzystencji.

dowód: opinia lekarza orzecznika pozwanego z dnia 14 lutego 2013 r. – k. 92 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika pozwanego z dnia 14 lutego 2013 r. – nienumerowane karty akt rentowych

Sprzeciw od powyższego orzeczenia wniósł ubezpieczony. Komisja lekarska pozwanego w opinii z dnia 20 marca 2013 r. rozpoznała u wnioskodawcy stan po leczeniu raka migdałka podniebnego, stan po leczeniu (radio- i chemioterapii) raka tarczycy, przykurczu Dupuytrena obydwu rąk oraz zmian zwyrodnieniowych wielostawowych. Orzeczeniem z tej samej daty komisja lekarska pozwanego stwierdziła u ubezpieczonego brak całkowitej niezdolności do pracy oraz brak niezdolności do samodzielnej egzystencji.

dowód: sprzeciw ubezpieczonego – k. 94 dokumentacji lekarskiej, opinia lekarska komisji lekarskiej pozwanego z dnia 20 marca 2013 r. – k. 95 dokumentacji lekarskiej, orzeczenie komisji lekarskiej pozwanego z dnia 20 marca 2013 r. – nienumerowane karty akt rentowych

Pierwszą decyzją z dnia 26 marca 2013 r. pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20 marca 2013 r. uznała, iż nie jest on całkowicie niezdolny do pracy.

Kolejną decyzją z dnia 26 marca 2013 r. organ odmówił ubezpieczonemu M. B. prawa do dodatku pielęgnacyjnego wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20 marca 2013 r. uznała, iż nie jest on niezdolny do samodzielnej egzystencji

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 26 marca 2013 r. – nienumerowane karty akt rentowych i k. 9 akt sprawy, decyzja pozwanego o odmowie prawa do dodatku pielęgnacyjnego z dnia 26 marca 2013 r. – nienumerowane karty akt rentowych i k. 8 akt sprawy

W dniu 05 lutego 2013 r. ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o wypłatę na jego rzecz odsetek od świadczenia rentowego wypłaconego ubezpieczonemu mocą decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 stycznia 2013 r.

Decyzją z dnia 29 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia 05 lutego 2013 r. o wypłatę odsetek na podstawie przepisów art. 118 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( dz. U. 2015, 748 j. t.) oraz art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. 2015, 1037 j.t.) odmówił ubezpieczonemu wypłaty odsetek.

Dowód: wniosek ubezpieczonego z dnia 05 lutego 2013 r. – k. 283 akt rentowych, decyzja pozwanego z dnia 29 marca 2013 r. – k. 284 akt rentowych

W opinii z dnia 31 października 2013 r. lekarz orzecznik rozpoznał u ubezpieczonego stan po operacji z następową radiochemioterapią w 2006 r. z powodu raka migdałka podniebiennego bez cech wznowy, stan po operacji usunięcia tarczycy z powodu raka tarczycy w 2009 r. bez cech wznowy, przykurcz Dupuytrena obu rąk, stan po operacji przykurczu Dupuytrena palca V ręki lewej / 09.05.2013 / w trakcie rehabilitacji. Wskazując na powyższe orzecznik pozwanego uznał, ze wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do października 2014 r.

Wnioskodawca zakwestionował trafność powyższego orzeczenia wnosząc od niego sprzeciw.

W związku z powyższym stan jego zdrowia został poddany ocenie komisji lekarskiej pozwanego, która zapoznawszy się z opinia specjalisty konsultanta pozwanego –ortopedy, rozpoznając u wnioskodawcy przykurcz Duputytrena placw IV – V reki lewek oraz palców III – V ręki prawej, stan po fasciotomii ręki lewej ( maj 2013 r.), raka migdalaka podniebiennego prawego leczonego tonsillektomią oraz radio i chemioterapią ( 2006 ) oraz raka tarczycy leczonego operacyjnie ( 2009 r.) bez cech wznowy, pourazowy przykurcz stawu łokciowego prawego, popromienne przewlekłe zapalenie śluzówki jamy ustnej i gardła, pooperacyjna niedoczynność tarczycy orzeczeniem z dnia 09 grudnia 2013 uznała, że skarżący jest okresów, częściowo niezdolny do pracy do października 2014 r.

Ponadto decyzją z dnia 12 grudnia 2013 r. pozwany organ ustalił ubezpieczonemu M. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres czasu do dnia 31 października 2014 r. Wskazano, iż organ przekaże na rachunek bankowy kwotę 1.504,39 zł.

Decyzja z dnia 13 lutego 2015 r. pozwany organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres tj. od 01 listopada 2014 r. do 31 stycznia 2018 r.

dowód: decyzja pozwanego o ustaleniu prawa do renty na dalszy okres czasu z dnia 12 grudnia 2013 r. – nienumerowane karty osobnego tomu akt rentowych i k. 81 akt sprawy, opinia komisji lekarskiej pozwanego z dnia 09 grudnia 2013 r. – k. 145 dokumentacji medycznej oraz k. 300 akt rentowych, decyzja pozwanego z dnia 13 lutego 2015 r.- k. 242, opinia lekarz orzecznika – k. 130 dokumentacji lekrskiej

W celu ustalenia, czy stan zdrowia strony wskazuje, po dniu 31 grudnia 2012 r. jest ona całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy należy ustalić: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, najwcześniejszą datę powstania ustalonego stopnia niezdolności do pracy ze wskazaniem czy jest to niezdolność nieprzerwana, trwałość lub przewidywany okres (od kiedy do kiedy) niezdolności do pracy, oraz na czym polega istotna poprawa stanu zdrowia strony w porównaniu do stanu opisanego w opiniach biegłych sądowych ustalających całkowitą niezdolność do pracy do dnia 31 grudnia 2012 r. – konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd na mocy art. 279, 284 i 292 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych onkologa, neurologa oraz ortopedy.

dowód: postanowienie Sądu z dnia 20 września 2013 r. – k. 33 akt sprawy

Powołani w sprawie biegli sądowi dokonali u ubezpieczonego M. B. rozpoznania następujących schorzeń:

1.  choroby Dupuytrena rąk z przykurczem palców w trakcie leczenia operacyjnego

2.  przykurczu kręgosłupa szyjnego

3.  choroby zwyrodnieniowej kolan nie upośledzającej z zespołem bólowym

4.  raka migdałka podniebiennego prawego

5.  stanu po usunięciu migdałka prawego w 2006 r.

6.  stanu po chemioradioterapii w 2006 r.

7.  raka tarczycy

8.  stanu po operacji tarczycy w 2009 r.

Po przeprowadzeniu badania klinicznego, ocenie dokumentacji medycznej, biegły sądowy ortopeda W. Ż. wskazał, iż badany jest częściowo niezdolny do pracy w zakresie czynności wymagającej pełnej sprawności rąk. Jest on objęty opieką chirurgów ręki, zatem w niedługim czasie odzyska pełną funkcję rąk i całkowitą zdolność do pracy. Wyjaśnił, iż przy zatrudnianiu skarżącego konieczna jest konsultacja lekarza profilaktyka do czasu wyleczenia przykurczów palców w przebiegu choroby Dupuytrena.

dowód: opinia biegłego sądowego ortopedy W. Ż. – k. 45-48 akt sprawy

Po zapoznaniu się z danymi z wywiadu, wynikami badania fizykalnego i dokumentacją medyczną akt sprawy biegła sądowa onkolog podała, iż w trakcie obserwacji ubezpieczonego od czasu leczenia operacyjnego raka migdałka (2006 r.) oraz raka tarczycy (2009 r.) nie stwierdzono wznowy ani rozsiewu choroby nowotworowej. W ocenie biegłej wnioskodawca jest po dniu 31 grudnia 2012 r. częściowo niezdolny do pracy zarobkowej i brak jest podstaw do orzeczenia całkowitej jego niezdolności do pracy, a w konsekwencji także prawa do dodatku pielęgnacyjnego. Poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy polega na braku wznowy i rozsiewu choroby nowotworowej, braku powikłań w leczeniu onkologicznym i zaadaptowaniu się do przyjmowania codziennego hormonów tarczycy.

dowód: opinia biegłej sądowej onkologa – k. 51-53 akt sprawy

Po przeprowadzeniu badania klinicznego, ocenie dokumentacji medycznej, biegła sądowa neurolog wyjaśniła, iż wnioskodawca nie był w latach poprzednich i nie jest obecnie niezdolny do pracy z przyczyn neurologicznych. Niesprawność manualna dłoni wiąże się z obustronnymi przykurczami Dupuytrena – w zakresie którym był on operowany co do lewej dłoni w maju 2013 r. i będzie poddany kolejnemu zabiegowi chirurgicznemu prawej dłoni. W ocenie biegłej zachowana jest zdolność chwytu zwłaszcza lewej dłoni. Brak niedowładu dłoni i części dosiebnych kończyn górnych nie uzasadnia w ocenie biegłego z przyczyn neurologicznych orzekania całkowitej niezdolności do pracy, a tym samym także niezdolności do samodzielnej egzystencji.

dowód: opinia biegłej sądowej neurologa – k. 59-60 akt sprawy

Ubezpieczony M. B. zakwestionował opinię biegłego sądowego ortopedy, wskazując, iż różni się ona od opinii tego samego lekarza z dnia 04 kwietnia 2012 r. oraz protokołu oględzin sądowo-lekarskich z dnia 22 sierpnia 2012 r., gdzie lekarz ten stwierdził całkowitą niezdolność do pracy. Podał, iż nadal ma niesprawny piąty palec, zaś trzeci i czwarty bolące i także niesprawne.

dowód: pismo procesowe ubezpieczonego z dnia 20 lutego 2012 r. – k. 103-104 akt sprawy

Pozwany organ rentowy nie zakwestionował żadnej z doręczonych mu opinii biegłych sądowych.

Ponadto pozwany podniósł, iż wskazywana przez wnioskodawcę opinia biegłego z dnia 04 kwietnia 2012 r. była już przedmiotem oceny przez Sąd w postępowaniu o sygn. akt VII U 247/12 i nie dotyczy ona aktualnego stanu zdrowia wnioskodawcy.

dowód: pismo procesowe pozwanego z dnia 27 lutego 2014 r. – k. 114 akt sprawy, pismo procesowe pozwanego z dnia 11 marca 2014 r. – k. 116 akt sprawy

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt VII U 1693/13 Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznający sprawę z odwołania ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 marca 2013 r. oraz z dnia 12 grudnia 2013 r. oddalił odwołania skarżącego.

Powyższy wyrok został w zaskarżony przez ubezpieczonego, który wywiódł od niego apelację. Skarżący zakwestionował ocenę wpływu rozpoznanych u niego schorzeń na jego zdolności do pracy zarobkowej dokonaną w postępowaniu sądowo- odwoławczym oraz domagając się ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2015 r. o sygn. akt III AUa 1033/14 Sąd Apelacyjny uchylił wyrok Sądu okręgowego w Gdańsku w części obejmującej roszczenie o rentę z tytułu całkowitej niezdolności di pracy i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach za instancję odwoławczą.

Dowód, vide: akta sprawy: wyrok Sądu Okręgowego z dnia 15 kwietnia 2014 r. – k. 142 wraz z uzasadnieniem – k. 143-154, apelacja ubezpieczonego – k. 156-158, wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt IIII AUa 1033/14 – k. 216 wraz z uzasadnieniem – k. 219-234,

Pozwany powołując się nią stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskich pozwanego stwierdził, że w opinii lekarza orzecznika z dnia 31 października 2013 r. i komisji lekarskiej z dnia 09 grudnia 2013 r. nie wzięto od uwagę uszkodzenia nerwu łokciowego. Organ rentowy nadmienił przy tym, że zespół cieśni rowka nerwu łokciowego prawego był rozpoznany 20 marca 2014 r.

Vide: pismo pozwanego z dnia 27 kwietnia 2015 r. – k. 250 akt sprawy.

Celem ustalenia czy stan zdrowia ubezpieczonego w dacie 26 marca 2013 r. uzasadniał uznanie go za niezdolnego do wykonywania jakichkolwiek prac w okresie od stycznia do października 2013 r. i do listopada 2013 r. na dalszy okres, przy czym biegły winien odnieść się do opinii sporządzonych w niniejszej sprawie oraz w sprawie o sygn. akt VII U 247/12 jak również dokumentacji pooperacyjnej ubezpieczonego, należy wyjaśnić w razie poprawy na czym ona polegała konieczne były wiadomości specjalne zatem Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy W. P..

Vide: postanowienie Sądu z dnia 19 maja 2015 r. – k. 251

Biegły sadowy ortopeda W. P. rozpoznał u skarżącego następujące schorzenia:

1.  przykurcz Dupytrena obu rąk

2.  leczenie operacyjne ( fasciotomia) V promienia lewej ręki 2013 r.

3.  zespół Sudecka lewej ręki

4.  zespół cieśni rowka nerwu łokciowego prawego

W opinii biegły sadowego ortopedy W. P. wyjaśnił, że stan zdrowia wnioskodawcy w dacie 26 marca 2013 r. nie uzasadniał uznania go za osobę całkowicie niezdolną do pracy ( niezdolną do wykonywania jakiejkolwiek pracy) w okresie od stycznia. Zdaniem biegłego nie było również podstaw do złych rokowań po leczeniu operacyjnym. Biegły nadmienił przy tym, że od 09 maja 2013 r. skarżący był całkowicie niezdolny do pracy do 31 października 2013 r. W ocenie w/w biegłego po 31 października 2013 r. nie ma podstaw do uznania wnioskodawcy za osobę niezdolna do pracy.

Uzasadniając prezentowane stanowisko biegły wyjaśnił, że badanie lekarza orzeczenia z 14 lutego 2013 r. oraz 20 marca 2013 r. wykazało upośledzenie funkcji obu rąk jednak z zachowaniem funkcji chwytnej I – III promienia. Podobny wynik uzyskał biegły podczas badania sądowego z dnia 04 kwietnia 2012 r. ( w sprawie o sygn. akt VII U 247/12). Biegły podkreślił, że różnica dotyczyła interpretacji uzyskanych wyników w kontekście oceny zdolności do pracy. Zachowanie chwytu, choć upośledzonego, przy zachowanej wydolności chodu czyniło skarżącego osobą częściowo niezdolną do pracy. W ocenie biegłego nie powodowało jednak niezdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy ( chód wydolny, proste czynności manualne). Biegły wyjaśnił również, że leczenie operacyjne ręki lewej ( maj 2013 r.) było powikłane zespołem Sudecka, którego zejściowe objawy zostały wykazane w badaniu sądowym. Zdaniem biegłego właśnie to schorzenie w pierwszych miesiącach czyniło rękę lewą praktycznie bezużyteczną, co przy upośledzonej sprawności ręki prawej uzasadnia uznanie wnioskodawcy po dniu 09 maja 2013 r. za osobę całkowicie niezdolną do pracy.

Biegły nadmienił także, że kolejne badania wnioskodawcy przeprowadzone przez lekarza orzecznika pozwanego, szczególnie badanie konsultanta ortopedy z dnia 05 grudnia 2013 r. wykazywało powrót funkcji ręki lewej w stopniu umożliwiającym wykonywanie prostego chwytu I i II promienia oraz adaptację do stanu sprawności rąk pomimo braku poprawy po leczeniu operacyjnym związanej z przebytym zespołem Sudecka ( przykurcze, dolegliwości bólowe). Zdaniem biegłego dysfunkcja z uszkodzeniem nerwu łokciowego nakłada się na przykurcz palców IV i V promienia, przez co nie wpływa istotnie na ocenę zdolności do pracy.

dowód: opinie biegłego sadowego ortopedy W. P. – k. 263-264 akt sprawy

Pozwany organ rentowy nie zakwestionował opinii sporządzonej przez biegłego sądowego W. P..

Dowód: stanowisko pozwanego – k. 245-276 akt sprawy

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w aktach sprawy o sygn. akt VII U 247/12, w aktach rentowych pozwanego oraz dokumentacji lekarskiej ZUS, których prawdziwości i rzetelności nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Opinie wydane w sprawie przez biegłych sądowych zostały sporządzone w sposób rzeczowy i konkretny, zawierają jasne, logiczne i przekonujące wnioski. Zostały one uzasadnione w sposób wyczerpujący i zgodny z wiedzą medyczną posiadaną przez biegłych. Opinie te zostały wydane po dokonaniu oględzin i badaniu ubezpieczonego, analizie przedłożonej przez niego dokumentacji lekarskiej i w oparciu o wyniki badań znajdujące się w aktach ZUS oraz w aktach niniejszej sprawy. Wyczerpująco zostało opisane stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia i ich wpływ na jego zdolność do pracy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia opinii biegłych, uznając, iż stanowią one wiarygodną podstawę do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Nie bez znaczenia pozostał fakt, iż wszystkie opinie zgodnie wskazywały na brak niezdolności do pracy u ubezpieczonego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania ubezpieczonego M. B. nie są zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z2015, 748 j.t.), dalej: ustawa, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub nie później niż 18 miesięcy od ich ustania.

Zgodnie zaś z treścią art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast zgodnie z jej art. 13 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia.

Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Na wstępie rozważań stanowczego podkreślenia wymaga fakt, że prawo do renty z tytuły całkowitej niezdolności do pracy, na skutek zakwestionowania wydanych przez organ rentowy decyzji z dnia 26 marca 2013 r. oraz decyzji z dnia 12 grudnia 2013 r. było już przedmiotem postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2014 r. o sygn. akt VII U 1963/13 Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił odwołania skarżącego. Zważyć jednakże należy, że na skutek apelacji wywiedzionej przez ubezpieczonego zasadność powyższego orzeczenia został poddana kontroli Sądu II Instancji.

Stanowczego podkreślenia wymaga fakt, że wyrokiem z dnia 14 stycznia 2015 r. o sygn. akt III AUa 1033/14 Sąd Apelacyjny uchylił przywołany powyżej wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku w części obejmującej roszczenie o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach za instancję odwoławczą.

Sąd Apelacyjny podkreślił przy tym, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien:

3.  zażądać od pozwanego dokumentacji medycznej stanowiącej podstawę przyznania ubezpieczonemu renty decyzją z dnia 12 grudnia 2013 r. i ustalić – mając na uwadze udokumentowane w toku postępowania schorzenie neurologiczne – tj. uszkodzenie nerwu łokciowego – czy istnieją podstawy do zastosowania art. 477 ¹⁴ § 4 kpc

4.  dopuścić dowód z opinii biegłego ortopedy w innym składzie celem ustalenia czy stan zdrowia ubezpieczonego w dacie 26 marca 2013 r. uzasadniał uznanie go za niezdolnego do wykonywania jakichkolwiek prac w okresie od stycznia do października 2013 r. oraz od listopada 2013 r. na dalszy okres ( art. 12 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej) przy czym biegły winien się również odnieść do opinii sporządozncyh w niniejszej sprawie i w sprawie VII U 247/1, dokumentacji medycznej ZUS, w tym dotyczącej decyzji z dnia 12grudnia 2013 r. jak również dokumentacji pooperacyjnej ubezpieczonego ( tj. dotyczącej okresy po 09 maja 2013 r.), która ten złożył do akt i w razie stwierdzenia poprawy w stosunku do stanu stwierdzonego w VII U 247/12 wyjaśnić, na czym on polega i jakie prace ubezpieczony mógł w spornych okresach wykonywać.

Sąd Apelacyjny wyjaśnił także, że w odwołaniu z dnia 15 kwietnia 2013 r. ubezpieczony domagał się „zwrotu różnicy wypłaconej renty z odsetkami”. Powyższego żądania skarżący nie uzasadnił, a pozwany się do niego nie odniósł. Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji winien więc wyjaśnić, czy powyższe żądanie dotyczy odsetek od wyrównania renty przyznanej decyzją z dnia 26 marca 2013 r. czy tez jest to odwołanie od decyzji z dnia 29 marca 2013 r. o odmowie przyznania odsetek od kwoty wyrównania renty przyznanej w prawie VII U 247/12, do którego pozwany się nie ustosunkował.

Z uwagi na powyższe rozpoznając ponownie niniejszą sprawę Sąd Okręgowy przeprowadził na nowo postępowanie dowodowe celem ustalenia czy wnioskodawca spełnia przewidziane prawem przesłanki legitymujące go do nabycia prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Nie budziło wątpliwości Sądu, że ubezpieczony cierpi na określone schorzenia, jednakże to nie fakt występowania schorzeń, a jedynie stopień ich zaawansowania, może powodować niezdolność do pracy. Należy wskazać przy tym, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego i jego przekonanie, że jest niezdolny do pracy, nie może zastąpić oceny dokonanej przez biegłych sądowych – wysokiej klasy specjalistów, którzy w przekonujący sposób uzasadnili swoje stanowisko (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1998 r., II UKN 466/97, OSNAP 1999/1/25).

Sąd uznał zatem, stosownie do opinii powołanego w sprawie biegłego ortopedy W. P. i rozpoznanych przez niego schorzeń, a w szczególności mając na uwadze kompetencję ograniczoną w zasadzie do możliwości opiniowania stanu zdrowia wnioskodawcy zgodnie z zakresem posiadanej specjalizacji, iż bez wątpienia stanowiska biegłych wyrażone w sporządzonej przez niego opinii przemawiają przeciwko uznaniu ubezpieczonego za osobę całkowicie niezdolną do pracy w dniu 26 marca 2013 r.

Zważyć bowiem należy, ze w sporządzonej opinii biegły sadowy W. P. precyzyjnie wskazał, że w że stan zdrowia wnioskodawcy w dacie 26 marca 2013 r. nie uzasadniał uznania go za osobę całkowicie niezdolną do pracy ( niezdolną do wykonywania jakiejkolwiek pracy) w okresie od stycznia. Zdaniem biegłego nie było również podstaw do złych rokowań po leczeniu operacyjnym. Biegły nadmienił przy tym, że od 09 ,maja 2013 r. skarżący był całkowicie niezdolny do pracy do 31 października 2013 r. W ocenie w/w biegłego po 31 października 2013 r. nie ma podstaw do uznania wnioskodawcy za osobę niezdolna do pracy.

Nie bez znaczenia dla istoty przedmiotowej sprawy pozostaje fakt, że wydając przedmiotową decyzją wskazany powyżej biegły zapoznał się nie tylko z dokumentacja zawartą w aktach rentowych, nadesłana przez wnioskodawcę dokumentacją lekarską ale także z dokumentacja zawarta w sprawie toczącej się przed tutejszym Sądem o sygn. akt VII U 247/12 .

Uzasadniając prezentowane stanowisko biegły sadowy ortopeda wyjaśnił, że badanie lekarza orzecznika z 14 lutego 2013 r. oraz 20 marca 2013 r. wykazało upośledzenie funkcji obu rąk jednak z zachowaniem funkcji chwytnej I – III promienia. Podobny wynik uzyskał biegły podczas badania sądowego z dnia 04 kwietnia 2012 r. ( w sprawie o sygn. akt VII U 247/12). Biegły podkreślił, że różnica dotyczyła interpretacji uzyskanych wyników w kontekście oceny zdolności do pracy. Zachowanie chwytu, choć upośledzonego, przy zachowanej wydolności chodu czyniło skarżącego osobą częściowo niezdolną do pracy. W ocenie biegłego nie powodowało jednak niezdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy( chód wydolny, proste czynności manualne). Biegły wyjaśnił również, że leczenie operacyjne ręki lewej ( maj 2013 r.) było powikłane zespołem Sudecka, którego zejściowe objawy zostały wykazane w badaniu sądowym. Zdaniem biegłego właśnie to schorzenie w pierwszych miesiącach czyniło rękę lewą praktycznie bezużyteczną, co przy upośledzonej sprawności ręki prawej uzasadnia uznanie wnioskodawcy po dniu 09 maja 2013 r. za osobę całkowicie niezdolną do pracy.

Biegły nadmienił także, że kolejne badania wnioskodawcy przeprowadzone przez lekarza orzecznik pozwanego, szczególnie badanie konsultanta ortopedy z dnia 05 grudnia 2013 r. wykazywało powrót funkcji ręki lewej w stopniu umożliwiającym wykonywanie prostego chwytu I i II promienia oraz adaptację do stanu sprawności rąk pomimo braku poprawy po leczeniu operacyjnym związanej z przebytym zespołem Sudecka ( przykurcze, dolegliwości bólowe). Zdaniem biegłego dysfunkcja z uszkodzeniem nerwu łokciowego nakłada się na przykurcz palców IV i V promienia, przez co nie wpływa istotnie na ocenę zdolności do pracy.

Nie uszło uwadze Sądu, że pozwany organ rentowy w całości podzielił wnioski płynące z opinii sporządzonej przez przywołanego powyżej biegłego.

Opinii ortopedy W. P. nie podważył także sam ubezpieczony, który nie zgłosił do niej zarzutów, mimo, że takie prawo niewątpliwie mu przysługiwało.

Nie bez znaczenia dla istoty przedmiotowej sprawy, że także pozostali powołani przez Sąd biegli nie uznali skarżącego za osobę całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej. Biegły sądowy Ż. uznał bowiem, że wnioskodawca jest osobą jedynie częściowo niezdolną do pracy zarobkowej. Z kolei biegli sądowi neurolog oraz onkolog nie stwierdzili u wnioskodawcy niezdolności do pracy odpowiednio z powodów neurologicznych oraz onkologicznych.

W tym miejscu zauważyć również należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen.

Wiarygodne dla Sądu opinia biegłego sądowego ortopedy W. p., nie potwierdziły stanowiska ubezpieczonego, iż wskazywane przez niego schorzenia czyniły go całkowicie niezdolnym do pracy w dacie 26 marca 2013 r. ( tj. w dacie wydania przez organ rentowy zaskarżonej przez wnioskodawcę decyzji).

Zważyć nadto należy, że mimo, iż w opinii wydanej przez lekarza orzecznika pozwanego w dniu 31 października 2013 r. oraz w opinii wydanej przez komisję lekarską pozwanego dnia 09 grudnia 2013 r. nie wzięto pod uwagę uszkodzenia nerwu łokciowego, bowiem jak słusznie dostrzegł organ rentowy powyższe schorzenie – tj. zespół cieśni rowka nerwu łokciowego prawego zostało rozpoznane dopiero w dniu 20 marca 2014 r. – w przedmiotowej sprawie bezsprzecznie nie zachodziły podstawy do zastosowania przepisu art. 477 ¹⁴§ 4 kpc. Podkreślić bowiem trzeba, iż żaden z powołanych w sprawie biegłych - w szczególności biegły sadowy ortopeda W. P. nie uznał, by stan zdrowia skarżącego (nawet przy uwzględnieniu przedmiotowego schorzenia) czynił go całkowicie niezdolnym do pracy. W szczególności podkreślenia wymaga fakt, że całkowita niezdolność do pracy nie występowała w dniu 26 marca 2013 r. – tj. w dacie wydania przez organ rentowy zaskarżonej przez ubezpieczonego.

Nie uszło uwadze Sądu Okręgowego, że w wywiedzionych odwołaniach skarżący domagał się także zwrotu różnicy wypłaconej renty z odsetkami.

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Okręgowy ustalił, że wnosząc w tym zakresie odwołanie skarżące w istocie kwestionował decyzje organu rentowego z dnia 29 marca 2013 r. odmawiająca wnioskodawcy wypłaty na jego rzecz odsetek od świadczenia rentowego jakie zostało przyznane na jego rzecz mocą decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 stycznia 2013 r.

W ocenie Sądu Okręgowego roszczenie skarżącego w tym zakresie okazał się niezasadne, z uwagi na powyższe nie zasługiwało na uwzględnienie. W pierwszej kolejności godzi się wyjaśnić, że mocą wyroku Sądu Okręgowego z dnia 28 listopada 2011 r. wydanego w sprawie o sygn. akt VII U 247/12 ubezpieczony otrzymał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01 października 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r.

Zważyć nadto należy, ze w myśl art. 118 ust. 1 ustawy emerytalnej organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1 a ustawy emerytalnej w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Podkreślenia wymaga także fakt, że prawomocny wyrok Sądu Okręgowego wpłynął do organu rentowego w dniu 28 grudnia 2012 r.

W związku z powyższym decyzja z dnia 18 stycznia 2013 r. pozwany przyznał skarżącemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 01 października 2011 r. do 31 grudnia 2012 r. jak również przekazał z tego tytułu wnioskodawcy wyrównanie. Tym samym należy uznać, że pozwany organ rentowy w sposób prawidłowy wykonał wyrok Sądu Okręgowego jak również zasadnie rozliczył przysługujące mu świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oraz cytowanych wyżej przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Katarzyna Antoniewicz