Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Dominika Lechowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 18 VI 2015 roku sprawy

N. J.,

córki T. i G. z d. Ł.,

urodzonej w dniu (...) w J.,

oskarżonej o to, że:

w dniu 13 marca 2015 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,54 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadziła w ruchu lądowym samochód marki S. (...) nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżoną N. J. uznaje za winną popełnienia zarzucanego czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 178a § 1 k.k., wymierza jej karę 100 ( stu ) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 10 ( dziesięć ) złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonej zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku;

III.  na podstawie art. 49 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 100 ( stu ) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 63 § 2 k.k., na poczet orzeczonego wobec oskarżonej zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania jej prawa jazdy od 13 marca do 18 czerwca 2015 roku;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 złotych, w tym, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierza jej 100 złotych opłaty.

Sygnatura akt II K 525/15

UZASADNIENIE

Wieczorem 12 marca 2015 roku N. J. piła alkohol. Następnego dnia, około godziny 4:30, wsiadła do swojego samochodu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i kierowała nim po ulicach (...) z ulicy (...) na osiedle (...). Na ulicy (...) została zatrzymana do kontroli drogowej. Miała wówczas 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

( dowód: wyjaśnienia N. J. k. 9-10,

protokół badania trzeźwości k. 2 )

N. J. nie była dotąd karana za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 22 )

Oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśniła, iż alkohol piła dzień przed zdarzeniem, po czym rano wracała samochodem z ulicy (...) w J.. Została zatrzymana do kontroli drogowej.

Takie wyjaśnienia oskarżonej znajdują częściowe potwierdzenie w wynikach badania jej trzeźwości. Dokument ten potwierdza, że N. J. piła przed kontrolą drogową alkohol i że spożywała go ona dużo wcześniej, skoro alkohol był już eliminowany z jej organizmu. Wyjaśnienia oskarżonej, co do trasy przebytej w dniu zdarzenia nie są sprzeczne z dostępnymi dowodami, nie są również nielogiczne, ani niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd skorzystał także z dowodów z dokumentów: protokołu badania trzeźwości oskarżonej oraz danych o jej karalności. Zostały one sporządzone w odpowiedniej formie, przez uprawnione podmioty. Nie zakwestionowano ich rzetelności w toku postępowania.

Oskarżona przyznała, iż to ona prowadziła samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po ulicy (...) w J. w dniu 13 marca 2015 roku, około godziny 4:30. Brak jest powodów do podważania szczerości jej przyznania w tym zakresie. Stąd jej sprawstwo w odniesieniu do zarzucanego czynu nie budziło wątpliwości.

Oskarżona w dniu zdarzenia kierowała samochodem po ulicach J.. Prowadziła więc pojazd mechaniczny po drogach publicznych, tym samym uczestnicząc w ruchu lądowym. Miała wówczas 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a zatem znajdowała się w stanie nietrzeźwości, zgodnie z art. 115 § 16 pkt 2 k.k. Miała świadomość istnienia tych okoliczności, działała więc umyślnie. Jej zachowanie wypełniało znamiona z art. 178a § 1 k.k.

Oskarżona w czasie zdarzenia nie znajdowała się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jej swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jej nietrzeźwość wynikała z dobrowolnego picia alkoholu, który nie wywołał u niej patologicznego upojenia. Jej zawinienie nie budziło więc wątpliwości.

Z podanych przyczyn oskarżoną uznano za winną tego, że 13 marca 2015 roku w J., znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,54 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadziła w ruchu lądowym samochód marki S. (...) nr rej. (...), to jest występku z art. 178a § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonej oceniono jako przeciętną. Zwiększa ją natężenie nietrzeźwości N. J., przekraczające ponaddwukrotnie dolną granicę, wynikającą z art. 115 § 16 pkt 2 k.k. oraz kierowanie przez nią samochodem po jednej z głównych ulic J.. Zmniejsza natomiast nocna pora, w jakiej swojego czynu dopuściła się oskarżona – ruch drogowy, nawet na głównych arteriach komunikacyjnych, jest wówczas znacznie mniejszy, przez co maleje niebezpieczeństwo wynikające z podobnych zachowań dla innych uczestników tego ruchu.

Okolicznościami łagodzącymi dla N. J. są jej postawa w czasie postępowania i dotychczasowy tryb życia. Oskarżona dotąd nie była karana za przestępstwa, a więc jest osobą stroniącą od istotnego naruszania prawa. Podczas procesu przyznawała się do popełnienia zarzucanego czynu, przystała na wymierzenie zaproponowanej kary. Rozumiała zatem niewłaściwość swojego zachowania, godziła się na poniesienie jego konsekwencji, dążyła do jak najszybszego ukarania za ten czyn. Jest więc osobą rozumiejącą normy prawa, pojmującą też, że naruszenia tych norm muszą spotykać się z negatywną reakcją organów stosujących prawo. Dla sprawcy o takiej osobowości nie jest konieczne oddziaływanie za pomocą kary surowej rodzajowo – każda dolegliwość karna będzie bardzo odczuwalna, a przez to spełni cele w zakresie prewencji i wychowania oskarżonej.

Z tego powodu Sąd wymierzył jej karę grzywny – pracuje ona zarobkowo, nie ma nikogo na utrzymaniu. Jest więc w stanie uiścić grzywnę w odpowiedniej wysokości - uwzględniono dyrektywę z art. 58 § 2 k.k. Wysokość tej grzywny dostosowano do wagi jej czynu i ustalono na 100 stawek dziennych. Oddaje ona w ten sposób wagę występku, nie przekracza stopnia jego społecznej szkodliwości, ani przeciętnego stopnia zawinienia N. J.. Wysokość jednej stawki, biorąc pod uwagę, że oskarżona zarabia około 700 złotych miesięcznie, nie posiada majątku, ustalono na 10 złotych.

Ze względu na to, iż w czasie popełnienia przez oskarżoną czynu obowiązywały inne regulacje, dotyczące świadczenia pieniężnego oraz zakazu prowadzenia pojazdów, niż w chwili orzekania, Sąd zobowiązany był ustalić, czy te wcześniejsze przepisy nie są względniejsze, a więc, czy nie będą miały zastosowania do czynu N. J.. Art. 49 § 2 k.k. nakazuje aktualnie orzeczenie wobec sprawcy czynu z art. 178a § 1 k.k. świadczenia pieniężnego i to w wysokości co najmniej 5.000 złotych. W brzmieniu obowiązującym w marcu 2015 roku umożliwiał jedynie orzeczenie takiego świadczenia, nie określając dolnej granicy jego wysokości. Art. 42 § 2 k.k. w obecnej treści nakazuje orzeczenie wobec sprawcy podobnego czynu zakazu prowadzenia pojazdów na okres nie krótszy niż 3 lata. W dniu popełnienia przez oskarżoną zarzucanego czynu przepis ten dolną granicę okresu obowiązywania zakazu ustalał, zgodnie z art. 43 § 1 k.k., na rok. Jest więc niewątpliwe, że względniejsza była w tym zakresie ustawa obowiązująca w dacie popełnienia czynu i to ją, w myśl regulacji art. 4 § 1 k.k., należało w tej sprawie zastosować. Z tego powodu do orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów i świadczenia pieniężnego użyto art. 42 § 2 k.k. i art. 49 § 2 k.k. w brzmieniu z marca 2015 roku, nie zaś w treści aktualnie obowiązującej.

Biorąc pod uwagę niewielkie natężenie niebezpieczeństwa dla ruchu drogowego, spowodowanego przez oskarżoną, okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów określono na rok. Jego zakresem objęto prowadzenie pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, gdyż taki pojazd prowadziła ona w czasie zdarzenia. Na poczet zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy oskarżonej – od 13 marca do 18 czerwca 2015 roku.

Wobec N. J. orzeczono również świadczenie pieniężne. Będzie to dodatkowa dolegliwość, choć o takim samym – finansowym – charakterze, co wymierzona kara. Uświadomić ma jej możliwe konsekwencje jej czynu, skoro kwota świadczenia ma być przeznaczona między innymi na pomoc pokrzywdzonym. Wysokość świadczenia, biorąc pod uwagę opisaną sytuację majątkową oskarżonej oraz orzeczenie wobec niej kary grzywny, ustalono na 100 złotych. Beneficjentem świadczenia uczyniono Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Od oskarżonej zasądzono również na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 złotych, w tym, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono jej 100 złotych opłaty.