Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 sierpnia 2011 roku (data stempla pocztowego) D. i K. P. reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika wnieśli o nakazanie (...) S.A. z siedzibą w W., aby zapłaciła kwotę 5.590,19 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 4 maja 2011 roku w garażu podziemnym przy ul. (...) w W. M. B. kierując samochodem marki B. nr rej (...) nie zachowała należytej ostrożności i zarysowała samochód T. (...) o nr rej. (...), będący własnością D. i K. P.. Szkoda powstała w wyniku zdarzenia została zgłoszona do (...) S.A. Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, ze względu na fakt, że kierująca pojazdem M. B. nie potwierdziła faktu, że jest winna szkody. Ponadto, wskazano, że koszt naprawy samochodu wyniósł 5.590,15 zł, która to kwota stanowi kwotę dochodzoną pozwem (pozew – k. 2-25).

Pismem procesowym z dnia 30 września 2011 roku (data stempla pocztowego) dokonano modyfikacji pozwu w ten sposób, że D. P. poparł swoje dotychczasowe stanowisko zaś K. P. cofnęła powództwo bez zrzeczenia się roszczenia (pismo procesowe – k. 28-30).

W dniu 14 października 2011 roku Referendarz Sądowy tut. Sądu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał aby pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. zapłacił na rzecz powoda D. P. kwotę 5.590,19 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od kwoty 5.590,19 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.287,00 zł tytułem kosztów procesu (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – k. 32).

Zarządzeniem z dnia 14 października 2011 roku Referendarz Sądowy zarządził zwrot pozwu w części dotyczącej K. P. (zarządzenie o zwrocie pozwu – k. 33).

W dniu 5 grudnia 2011 roku (...) S.A. z siedzibą w W. złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, wnosząc o umorzenie postępowania co do kwoty 2.795,08 zł, o oddalenie powództwa w pozostałej części oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że (...) S.A. w ramach zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, po dokonaniu analizy dokumentacji zgromadzonej na etapie postępowania likwidacyjnego uznało roszczenie powoda za częściowo zasadne i w dniu 27 września 2011 roku zaspokoiło w części żądanie strony powodowej, dokonując przelewu na rzecz D. i K. P. kwoty 2.795,08 zł (sprzeciw- k. 34-36).

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty pełnomocnik powoda w związku z uznaniem roszczenia oraz zaspokojeniem przez pozwanego połowy dochodzonego roszczenia, zmodyfikował swoje żądanie w ten sposób, że cofnął pozew w części dotyczącej żądania zapłaty kwoty 2.795,08 zł i wniósł o zasądzenie na rzecz powoda kwoty: 2.795,11 zł, kwoty 139,37 zł tytułem odsetek ustawowych od kwoty 5.590,19 zł za okres od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia 29 września 2011 roku, odsetek ustawowych od kwoty 2.795,11 zł od dnia 30 września 2011 roku do dnia zapłaty, kosztów postępowania w tym kosztów procesu w wysokości dwukrotności stawki minimalnej wynikającej z Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (pismo procesowe – k. 63-68).

Na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2012 roku pełnomocnik powoda oświadczył, iż cofnięcie powództwa dotyczy kwoty 2.795,08 zł i jest to cofnięcie ze zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 maja 2011 roku około godz. 18.25 w garażu podziemnym przy ul. (...) w W. M. B. wyjeżdżając samochodem marki B. nr rej (...), z miejsca postojowego a następnie jadąc pod prąd i nie zachowując dostatecznej ostrożności przy zjeżdżaniu na swój pas ruchu zarysowała samochód marki T. (...) o nr rej. (...). W wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległy drzwi kierowcy oraz tylne drzwi po stronie pasażera. Przebieg powyższego zdarzenia został potwierdzony przez M. B.. (dowód: oświadczenie uczestnika zdarzenia – k. 16-17; zdjęcia – k. 13-14; oświadczenie – k. 7; oświadczenie – k. 8).

Właścicielem samochodu T. (...) o nr rejestracyjnym (...) jest D. i K. P. (dowód: dowód rejestracyjny samochodu marki T. (...) o nr rej. (...) – k. 11-12).

Koszt naprawy samochodu wyniósł 5.590,15 zł (dowód: faktura VAT nr (...) – k. 23; kalkulacja naprawy nr (...) – k. 71-73, bezsporne).

Pismem z dnia 12 lipca 2011 roku pełnomocnik D. P. wezwał (...) S.A. do zapłaty kwoty 5.590,15 zł w terminie do dnia 20 lipca 2011 roku (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 24-25).

W dniu 12 września 2011 roku (...) S.A. uznała roszczenie za częściowo zasadne i ustaliła odpowiedzialność Towarzystwa na poziomie 50%. Uzasadniając takie stanowisko wskazano, że obaj uczestnicy zdarzenia nie zachowali ostrożności podczas wyjazdu/wjazdu do garażu podziemnego i poprzez zaniechanie wykonywanych w tym czasie manewrów mogli zapobiec zdarzeniu (dowód: pismo z dnia 12 września 2011 roku – k. 69).

W dniu 29 września 2011 roku (...) S.A. wypłaciło odszkodowanie na rzecz D. i K. P. w kwocie 2.795,08 zł (dowód: potwierdzenie wykonania operacji – k. 70).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów. Autentyczności ani treści tych dokumentów żadna ze stron postępowania nie kwestionowała. Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Podstawą ustaleń w sprawie była opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, która w ocenie Sądu została sporządzona w sposób dokładny i rzetelny.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka M. B.. Świadek pomimo licznych wezwań nie stawiała się na rozprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Postępowanie co do kwoty 2.795,08 zł zostało umorzone z uwagi na oświadczenie pełnomocnika powoda o cofnięciu powództwa co do kwoty 2.795,08 zł wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku, przy czym z mocy art. 203 §1 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął pozew ze skutkiem prawnym lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. W niniejszej sprawie cofnięcie pozwu nastąpiło ze zrzeczeniem się roszczenia, przed wydaniem wyroku i nie wymagało dla swej skuteczności zezwolenia pozwanego. W konsekwencji, uznając cofnięcie pozwu za dopuszczalne w myśl art. art. 203 § 1 k.p.c., Sąd w punkcie pierwszym wyroku umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. co do kwoty 2.795,08 zł.

W związku z cofnięciem powództwa pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie na rzecz powoda kwoty: 2.795,11 zł, kwoty 139,37 zł tytułem odsetek ustawowych od kwoty 5.590,19 zł za okres od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia 29 września 2011 roku, odsetek ustawowych od kwoty 2.795,11 zł od dnia 30 września 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania. (...) S.A. wniosło o umorzenie postępowania co do kwoty 2.795,08 zł, o oddalenie powództwa w pozostałej części oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Definicję umowy ubezpieczenia zawarto w art. 805 § 1 k.c., zgodnie z którym, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Według art. 821 k.c. przedmiotem ubezpieczenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się ocenić w pieniądzu.

Na mocy art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Na podstawie art. 822 § 4 k.c. poszkodowany, będący uprawnionym do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej, może dochodzić swoich roszczeń bezpośrednio od ubezpieczyciela. Chroni go to przed skutkami ewentualnego braku możliwości uzyskania pełnego zaspokojenia ze względu na sytuację majątkową podmiotu bezpośrednio odpowiedzialnego za szkodę. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, gdyż jej powstanie i rozmiar zależą od istnienia okoliczności uzasadniających odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy szkody oraz rozmiaru tej odpowiedzialności.

Na mocy art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Ze względu jednakże na regulację art. 805 § 2 pkt. 1 k.c. odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ogranicza się do wypłaty odszkodowania w pieniądzu. Z tym że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, Lex nr 55515). Jak się wskazuje w orzecznictwie odszkodowanie winno obejmować wszystkie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

W tym miejscu wskazać należy, iż wysokość szkody była pomiędzy stronami bezsporna i została wskazana na kwotę 5590,19 zł .

(...) S.A. jako ubezpieczyciel, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, jest zobowiązana do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz poszkodowanego - w tym przypadku powoda - w razie zaistnienia przewidzianego w umowie ubezpieczeniowej zawartej z ubezpieczającym bądź osobą, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia, wypadku ubezpieczeniowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że (...) S.A. w W. uznało roszczenie D. P. za częściowo zasadne i w dniu 27 września 2011 roku zaspokoiło w części żądanie powoda.

W momencie częściowego uznania roszczeniaprzez (...) S.A. bezsporna stała się zasada odpowiedzialności pozwanego, który ponosił odpowiedzialność za szkodę w majątku powoda jako właściciela pojazdu.Podstawą odpowiedzialności była umowa ubezpieczenia. Spór dotyczył natomiast wysokości należnego odszkodowania. (...) S.A. ustaliła odpowiedzialność Towarzystwa na poziomie 50%. Uzasadniając takie stanowisko wskazano, że obaj uczestnicy zdarzenia nie zachowali ostrożności podczas wyjazdu/wjazdu do garażu podziemnego i poprzez zaniechanie wykonywanych w tym czasie manewrów mogli zapobiec zdarzeniu.

Przy ocenie zasadności dochodzonego roszczenia przez D. P. oraz przy ocenie czy w deklarowanych przez powoda okolicznościach mogło dojść do takiego zakresu uszkodzeń marki T., Sąd posłużył się opinią biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. W opinii biegłego sprawcą kolizji była kierująca samochodem B., która poruszała się w niewłaściwym kierunku w stosunku do oznaczeń znajdujących się na jezdni. Stan zagrożenia i zwiększenie zakresu uszkodzeń samochodu T. spowodował kierujący nim D. P. zbliżając się nadmiernie do jadącego nieprawidłowo pojazdu B., który doskonale był dla niego widoczny i przemieszczając się w czasie kontaktu pojazdów, co wynika z zakresu uszkodzeń drzwi lewych przednich i tylnych. W opinii biegłego w czasie wzajemnego przemieszczania się samochodów mogły powstać wszystkie stwierdzone w aktach sprawy uszkodzenia. Wskazać należy, iż jak skazał biegły na rozprawie w dniu 8 maja 2014 roku (k. 222) wskazał, iż kierujący samochodem B. naruszył zasady ruchu wyznaczone w garażu. Ponadto biegły stwierdził, iż nie jest wstanie ustalić przebiegu czasowego kolizji ponieważ nie dysponuje wystarczającym materiałem dowodowym. W kontekście opinii biegłego, należało zauważyć, iż podlega ona - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Sąd Rejonowy nie dopatrzył się uchybień w opinii, które mogłyby stanowić podstawę do podważenia wyrażonego przez biegłego stanowiska.

W ocenie Sądu, mając na uwadze treść opinii biegłego, w przypadku dużo szybszej reakcji powoda prawdopodobnie szkoda byłaby mniejsza. Tym nie mniej nie możne to prowadzić do wniosku, iż osoba która jedzie zgodnie z ustaloną regulacją ruchu jest równie odpowiedzialna za kolizje co kierujący, który jechał „pod prąd”. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego, iż w takich warunkach powód w 50% przyczynił się do powstania szkody. Nie można stosować absurdalnie wysokich wymagań w stosunku do kierujących aby byli mieli obowiązek w każdym momencie ucieczki samochodem przed osobami jadącymi nieprawidłowo.

Biorąc to pod uwagę, Sąd Rejonowy ustalił, że (...) S.A. ponosi w całości odpowiedzialność za zaistniałą szkodę w związku z winą kierującej pojazdem B., M. B.. Wysokość szkody wyrządzonej w pojeździe D. P. na skutek kolizji drogowej w dniu 4 maja 2011 roku, za jaką pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy zdarzenia ponosi odpowiedzialność, to kwota 5.590,19 zł. W związku z cofnięciem powództwa co do kwoty 2.795,08 zł Sąd zasądził od pozwanej (...) S.A. na rzecz powoda D. P. kwotę 2.935,48 zł. Na zasądzoną kwotę składała się kwota 2.795,11 zł oraz kwota 139,37 zł tytułem odsetek ustawowych od kwoty 5.590,19 zł za okres od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia 29 września 2011 roku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o odsetkach stanowił art. 359 § 1 k.c. zgodnie z którym, odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki ustawowe od kwoty 2.935,48 zł zasądzono od dnia 30 września 2011 roku do dnia zapłaty, czyli od dnia następującego po dniu w którym pozwany dokonał zapłaty kwoty 2.795,08 zł, uznając tym samym częściowo swoją odpowiedzialność.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Biorąc pod uwagę wynik postępowania Sąd w całości obciążył kosztami postępowania pozwanego. Na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. Sąd pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów sądowych referendarzowi sądowemu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.