Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, II Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. A. B. (1)

Protokolant: Anna Gogolewska

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa J. R.

przeciwko G. O. (1)

o zapłatę sumy 30.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 26 marca 2013 roku

1.  zasądza od G. O. (1) na rzecz J. R.:

a.  sumę 30.000 (trzydzieści tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 3 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty należności głównej,

b.  sumę 2400 (dwa tysiące czterysta) złotych z tytułu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  nakazuje pobrać od G. O. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi sumę 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych z tytułu kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

J. R. wystąpiła przeciwko pozwanemu określonemu jako G. O. (2) z powództwem o zapłatę sumy 30.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 26 marca 2013 roku.

W uzasadnieniu pozwu podano, że strony zawarły w grudniu 2011 roku umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie przez pozwanego mebli i dostarczenie ich do lokalu mieszkalnego należącego do powódki. Powódka uiściła zaliczkę w kwocie 30.000 zł na rzecz pozwanego, jednakże dzieło nie zostało wykonane przez pozwanego, wobec czego powódka odstąpiła od umowy. Pozwany nie zwrócił powódce w żadnej części uiszczonej przez nią zaliczki.

(pozew k. 2-4)

W dalszym piśmie procesowym strona powodowa sprostowała oznaczenie strony pozwanej i wskazała, że pozwanym w sprawie jest G. O. (1).

(pismo powódki k. 21)

W dniu 14 kwietnia 2014 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający w całości powództwo.

W dniu 9 grudnia 2014 roku pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wystąpił o oddalenie powództwa w całości.

(nakaz zapłaty k. 55, sprzeciw pozwanego k. 80-84)

Postanowieniem z dnia 4 lutego 2015 roku odrzucono wniosek pozwanego o przywrócenie mu terminu do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty oraz jednocześnie stwierdzono, że pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty z zachowaniem ustawowego terminu.

(postanowienie k. 97)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W grudniu 2011 roku J. R. zleciła G. O. (1) wykonanie mebli do należącego do niej lokalu mieszkalnego znajdującego się w G.. Strony wstępnie, na podstawie rysunków mebli, które powódka przedstawiła pozwanemu, określiły szacunkową wysokość wynagrodzenia pozwanego za wykonanie mebli na 40.000 zł lub 42.000 zł, w zależności od sposobu wykonania powierzchni mebli. Strony ustaliły, że pierwszej kolejności, tj. do Świąt Bożego Narodzenia w 2011 roku, zostaną dostarczone meble kuchenne.

W dniu 15 grudnia 2011 roku G. O. (1) przyjął od J. R. sumę 30.000 zł jako zaliczkę na poczet wynagrodzenia za wykonanie wyżej opisanego dzieła.

(...) kuchenne nie zostały dostarczone do lokalu powódki w 2011 roku. Strony uzgodniły, że wszystkie meble zostaną dostarczone powódce najpóźniej do Ś. Wielkanocnych w 2012 roku. Powód wraz z T. S. przeprowadził na wiosnę 2012 roku pomiary w mieszkaniu powódki, jednakże ostatecznie nie dostarczył powódce żadnych mebli.

(przesłuchanie powódki k. 145 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami powódki na k. 117 – 118; rysunki mebli k. 6-16, kopia pisemnego oświadczenia powoda o przyjęciu zaliczki k. 16 odw.; zeznania T. S. k. 121 i k. 143)

Kiedy koleżanka powódki, A. B. (2), była w mieszkaniu powódki w G. w maju lub czerwcu 2012 roku, nie było tam mebli kuchennych.

(zeznania A. B. (2) k. 137)

Ostatecznie meble do mieszkania powódki zostały dostarczone przez inny podmiot, w sierpniu 2012 roku.

(kopia faktury k. 141, przesłuchanie powódki k. 146)

Powódka skierowała w dniu 1 marca 2013 roku pismo do pozwanego zawierające wezwanie do zapłaty sumy 30.000 zł. Ponowne wezwanie powódka wysłała w dniu 24 lutego 2014 roku. Obydwa pisma zostały wysłane na adres przy ul. (...).

(kopie pism k. 17 i 23, kopia dowodów nadania k. 18 i 24)

Pozwany nigdy nie zamieszkiwał pod adresem przy ul. (...) w Ł..

(okoliczność niesporna)

Pozwany cofnął uprzednio zgłoszony przez siebie wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. S. (1) (k. 124).

Dokonując oceny przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów należało rozstrzygnąć sprzeczność między twierdzeniami stron co do tego, czy doszło do wykonania przez pozwanego części zamówionego przez powódkę dzieła w postaci mebli kuchennych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że ciężar udowodnienia wyżej przywołanej okoliczności, z uwagi na treść art. 6 k.c., spoczywał na pozwanym. Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W toku postępowania pozwany został pouczony przez Sąd o spoczywającym na nim ciężarze udowodnienia twierdzeń dotyczących wykonania mebli kuchennych na zlecenie powódki (k. 123). Skoro pozwany twierdził, że częściowo wykonał zlecone mu dzieło, tj. dostarczył do mieszkania powódki mebli kuchenne, to powinien okoliczność tę udowodnić. Należy wobec tego wskazać, że powód nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów potwierdzających podaną przez niego wersję zdarzeń. W szczególności, T. S. wskazany przez powoda jako osoba, która na jego zlecenie zamontowała meble kuchenne w lokalu należącym do powódki, zaprzeczył, jakoby do lokalu tego dostarczył jakiekolwiek meble. Powód nie przedstawił żadnego dowodu pozwalającego na przyjęcie, że meble kuchenne zostały dostarczone powódce, w szczególności w postaci fotografii mebli lub zeznań osób, które widziałyby te meble w lokalu powódki, ani tym bardziej w postaci protokołu odbioru tych mebli przez powódkę. Co więcej, pozwany nie przedstawił także żadnego dowodu na to, że zakupił materiały na wykonanie mebli na zlecenie powódki.

Zeznania świadków J. S. (2) i M. S., tj. żony i teściowej pozwanego, nie mogą w omawianej kwestii stanowić wiarygodnego dowodu, skoro żadna z tych osób nie widziała mebli kuchennych, rzekomo wykonanych na zamówienie powódki i dostarczonych do jej lokalu.

Pozwany przedstawił nagranie swojej rozmowy z T. S. z grudnia 2014 roku (płyta CD na k. 128), które zostało odtworzone na rozprawie w obecności świadka T. S.. Z nagrania tego wynika, że w rozmowie z pozwanym w grudniu 2014 roku T. S. przyznawał, iż wykonał meble kuchenne w mieszkaniu powódki. Z kolei składając zeznania przed Sądem T. S. podał, że żadnych mebli w lokalu powódki nie wykonał, a jego słowa utrwalone w formie nagrania, dotyczące rzekomego wykonania mebli na zlecenie pozwanego, wynikały z faktu, iż chciał uzyskać od pozwanego należność za inne wykonane na jego rzecz zlecenie. Świadek dodatkowo zeznał, że jeszcze przed rozmową z grudnia 2014 roku powód rozmawiał z nim i pytał, czy świadek nie pomógłby mu oświadczając, że wykonał meble kuchenne w mieszkaniu powódki (k. 144).

W tym miejscu wskazać należy, że brak jest podstaw do uznania, że twierdzenia T. S. utrwalone w formie nagrania przez powoda są bardziej wiarygodne od zeznań tej samej osoby złożonych przed Sądem. Trudno racjonalnie wyjaśnić, dlaczego świadek zeznając przed Sądem, pod groźbą odpowiedzialności karnej, miałby dwukrotnie zeznać fałszywie, że nie wykonał mebli kuchennych, chociaż w rzeczywistości – wedle twierdzeń pozwanego - je wykonał. Brak jest podstaw do tego, aby kwestionować prawdziwość wyjaśnień T. S. o tym, że jego stanowisko wyrażone w rozmowie z pozwanym w grudniu 2014 roku wynikało z ówczesnej chęci pomocy pozwanemu, co ułatwiłoby świadkowi dalszą współpracę z pozwanym w ramach wykonywania mebli na zlecenie pozwanego.

Dodać należy, że wersja zdarzeń podana przez pozwanego jest wewnętrznie niespójna. Pozwany twierdzi, że wiosną 2012 roku powódka ograniczyła swoje zamówienie do mebli kuchennych i meble te zostały jej dostarczone w maju 2012 roku, po czym zwrócił powódce klucze do jej lokalu. Pozwany nie wyjaśnił jednak dlaczego, skoro wówczas uważał, że zamówienie powódki ograniczone jest do mebli kuchennych, które wedle pozwanego zostały wykonane, nie spotkał się z powódką celem ostatecznego rozliczenia się z otrzymanej od powódki zaliczki, której wysokość (30.000 zł) przekraczała wartość wykonanych mebli kuchennych (tę ostatnią sam pozwany określił w wystawionej przez siebie fakturze na 24.200 zł). Skoro pozwany zwrócił powódce klucze do jej mieszkania, to nie sposób wyjaśnić, dlaczego w tym samym czasie nie mógł spotkać się z powódką i zwrócić jej części zaliczki, która wedle jego własnych twierdzeń podlegała rozliczeniu. Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu na to, że w okresie od wiosny 2012 roku do chwili powzięcia przez niego wiedzy o treści pozwu złożonego w niniejszej sprawie (co nastąpiło w dniu 2 grudnia 2014 roku – k. 70) podjął jakiekolwiek działania, aby zwrócić powódce chociażby tę część zaliczki, która wedle własnych twierdzeń pozwanego powinna podlegać zwrotowi. Okoliczność ta dodatkowo osłabia wiarygodność twierdzeń pozwanego w niniejszej sprawie, podobnie jak – niczym nie poparte – twierdzenia pozwanego, jakoby umowę z powódką zawarł działając jako pełnomocnik M. O..

Z kolei wersję zdarzeń podaną przez powódkę potwierdzają zeznania świadka A. B. (2) o tym, że będąc w lokalu powódki w maju lub czerwcu 2012 roku nie widziała tam żadnych mebli kuchennych.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie ustaleń dokonanych w niniejszej sprawie należy przyjąć, że strony zawarły w grudniu 2011 roku umowę o dzieło, do której zastosowanie znajdują przepisy art. 627 i nast. K.c. Brak dokładnego określenia wysokości należnego powodowi wynagrodzenia nie stanowi przeszkody do uznania, że strony skutecznie zawarły umowę o dzieło, z uwagi na treść art. 628 § 1 k.c. (dodać należy, że w razie przyjęcia, że strony nie zawarły ważnej prawnie umowy o dzieło, z uwagi na brak koniecznych elementów takiej umowy, kwota uiszczona przez powódkę pozwanemu podlegałaby zwrotowi na podstawie art. 410 k.c., tj. jako nienależne świadczenie).

Brak jest podstaw do uznania za wiarygodne twierdzeń pozwanego, jakoby umowę tę zawarł nie w imieniu własnym lecz działając jako pełnomocnik M. O. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...). Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu pozwalającego na przyjęcie, że zawarł umowę z powódką jako pełnomocnik M. O.. Co więcej, sam pozwany przyznał, że w trakcie rozmów z powódką dotyczących przyjęcia od niej zamówienia na wykonanie mebli nigdy nie twierdził, że działa jako pełnomocnik M. O. (wyjaśnienia pozwanego, k. 119). Również kwitując odbiór od powódki zaliczki w kwocie 30.000 zł pozwany nie napisał, że działa w imieniu wyżej wskazanej osoby. Wobec powyższego, twierdzenia pozwanego w omawianej kwestii nie mogą zostać uznane za wiarygodne.

Jak wynika z wyżej opisanych ustaleń faktycznych, umowa o dzieło nie została przez pozwanego w żadnej części wykonana. Powódka złożyła pozwanemu oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Wprawdzie wcześniejsze, przedsądowe pisma powódki dotyczące odstąpienia od umowy były kierowane na błędny adres, jednakże oświadczenie o odstąpieniu od umowy zawiera także pozew złożony w niniejszej sprawie, z którego treścią pozwany zapoznał się w dniu 2 grudnia 2014 roku (k. 70). Skoro pozwany w istocie – poza dokonaniem pomiarów w lokalu powódki – nie przystąpił do wykonania zleconego mu dzieła, w świetle treści art. 635 k.c. oświadczenie powódki o odstąpieniu od umowy uznać należy za zasadne i skutkujące rozwiązaniem umowy oraz powstaniem obowiązkiem zwrotu przez pozwanego sumy otrzymanej przez niego od powódki z tytułu zaliczki (art. 494 k.c.). Jak już wyżej wskazano, pozwany nie udowodnił, aby spełnił przewidziane umową o dzieło świadczenie na rzecz powódki w jakiejkolwiek części. Na marginesie rozważań należy wskazać na to, że pozwany nie wykazał także wartości rzekomo wykonanych przez siebie mebli kuchennych, a nie zostało w toku postępowania udowodnione, aby strony w ramach umowy ustaliły wartość tej części dzieła.

Wobec powyższego, powództwo J. R. w zakresie dotyczącym należności głównej w kwocie 30.000 zł podlegało uwzględnieniu w całości na podstawie art. 494 k.c.

Na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. powódce przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie przez pozwanego należności głównej. Stan opóźnienia pozwanego w zapłacie należności rozpoczął się dopiero od daty otrzymania przez niego wezwania do zapłaty sumy 30.000 zł. Skoro wezwania przedsądowe zostały przez stronę powodową skierowane na błędny adres, należy uznać, że pozwany po raz pierwszy zapoznał się z treścią pozwu w dniu 2 grudnia 2014 roku (k. 70), a od dnia następnego znalazł się w stanie opóźnienia w zapłacie należności głównej. Wobec powyższego, powódce przysługują odsetki ustawowe od dnia 3 grudnia 2014 roku, natomiast w pozostałym zakresie roszczenie o zapłatę odsetek podlega oddaleniu.

Powódka jest stroną wygrywającą proces w całości w zakresie dotyczącym należności głównej, wobec czego na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. pozwany powinien zwrócić powódce koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz.U. poz. 1025 z 2014 roku), pozwanego obciąża ponadto obowiązek pokrycia nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia uprzednio zwolniono powódkę (1500 zł).