Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 września 2015 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Katarzyna Kełpińska - Piwowarczyk

Protokolant sekr. sądowy Anna Zaniewicz

przy udziale Prokuratora - P. M. (1) i J. Z.

po rozpoznaniu w dniach: 12 maja 2015 roku, 17 czerwca 2015 roku, 7 lipca 2015 roku i 08 września 2015 roku sprawy:

D. P. syna T. i L. z domu(...), ur. (...)
w Ł.

oskarżonego o to, że:

I. W dniu 11 października 2014 roku w N. gm. S. woj. (...) będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem sygn. akt II K 871/10 z dnia 03 września 2010 roku orzeczonym przez Sąd Rejonowy w Łukowie oraz wyrokiem sygn. akt II K 271/12 orzeczonym przez Sąd Rejonowy w Łukowie z dnia 8 maja 2012 roku jechał jako kierujący ciągnikiem rolniczym marki U. w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości (przebadany A. z wynikami: 2,39 ‰, 2,43 ‰, 2,32 ‰ i 2,30 ‰)

to jest o przestępstwo z art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk

II. W dniu 06 grudnia 2014 roku w N. gm. S. woj. (...) będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem sygn. akt II K 871/10 orzeczonym przez Sąd Rejonowy w Łukowie oraz wyrokiem sygn. akt II K 271/12 orzeczonym przez Sąd Rejonowy w Łukowie jechał jako kierujący samochodem marki I. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości (przebadany Alkometrem z wynikami: I - 0,98 mg/l, II - 0,99 mg/l, III - 0,85 mg/l, IV - 0,89 mg/l)

to jest o przestępstwo z art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk

III. W miejscu i czasie jak pkt II naraził A. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez przygniatanie samochodem do drzwi budynku

to jest o przestępstwo z art. 160 § 1 kk

o r z e k a

Oskarżonego D. P. uznaje za winnego dokonania zrzucanych mu czynów z tym, że przyjmuje, iż czyny z pkt I i II aktu oskarżenia stanowią ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na podstawie art. 178 a § 4 kk w zw. z art. zw. 178 a § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazuję go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; na postawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzeka środek karny w postaci 5 (pięciu) lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych; za czyn opisany w pkt III aktu oskarżenia na podstawie art. 160 § 1 kk skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk tak orzeczone kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S. B. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej na rzecz oskarżonego z urzędu.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt: II K 196/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

D. P. zamieszkuje w miejscowości N. (...). W odległości około 30 m. od niego po przeciwnej stronie drogi mieszkają B. i T. L..

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 03 września 2010 roku w sprawie II K 871/10 D. P. został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 kk na karę grzywny. Wśród orzeczonych konsekwencji znalazł się również zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 21 września 2010 roku. Następnie kolejnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 08 maja 2012 roku w sprawie o sygn. akt: II K 271/12 D. P. został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 178 a § 4 kk w zw. z art. 178a § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata oraz na karę grzywny. Nadto wyrokiem tym orzeczono względem niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 2 lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 16 maja 2012 r.

W dniu 11 października 2014 roku D. P. od około godziny 18.00 spożywał alkohol. Około godziny 21.00 przyszedł on na posesję swoich sąsiadów B. i T. L. i poprosił, aby zawieźć go do sklepu po alkohol. Kiedy B. L. odmówiła, oskarżony odszedł. Po godzinie 22.00 D. P. powrócił na posesję L. i rzucił cegłówką w ich okno. Oskarżony był pod znacznym wpływem alkoholu. Pomiędzy T. L. a D. P. wywiązała się kłótnia. Oskarżony zaczął przeklinać i wyzywać T. L. słowami wulgarnymi i obelżywymi, zaczął też grozić małżonkom L., po czym odszedł. W pewnym momencie oskarżony przyjechał ciągnikiem rolniczym marki U. pod posesję B. i T. L., nie wysiadał z pojazdu, stał pod bramą z włączonym silnikiem, po czym po chwili odjechał w stronę swojego domu.

O godzinie 22.53 B. L. zadzwoniła do KPP w Ł., zgłaszając fakt, iż jej sąsiad D. P. będąc w stanie nietrzeźwości podjechał ciągnikiem rolniczym pod bramę jej domu. Na miejsce zdarzenia został skierowany patrol policji w osobach P. M. (2) i M. S.. D. P. został zatrzymany i przewieziony do KPP w Ł. celem poddania go badaniu na zawartość alkoholu z wynikami I - 2,39‰, II – 2,43‰, III – 2,32 ‰ oraz IV – 2,30‰.

W dniu 06 grudnia 2014 roku A. W. około godz. 4.45 przyszedł do pracy w gospodarstwie rolnym (...). Na podwórku stali D. P. i L. K., byli oni pod znacznym działaniem alkoholu. Na podwórku stał też zaparkowany samochód dostawczy marki I. nr rej. (...) stanowiący własność brata oskarżonego – A. P. (1). D. P. zwrócił się do A. W., aby ten dał mu papierosa. A. W. odmówił i wszedł do obory. W pewnym momencie zauważył, jak D. P. z L. K. wsiedli do samochodu, wyjechali z podwórka, po czym zawrócili i wjechali z powrotem na posesję. D. P. podjechał pod same drzwi obory, uniemożliwiając A. W. wyjście. Wtedy A. W. kopnął trzykrotnie w drewniane drzwi obory, które uderzyły w przedni zderzak samochodu I.. Wtedy D. P. wysiadł z pojazdu, pomiędzy mężczyznami wywiązała się szarpanina. A. W. kazał D. P. opuścić posesję, ten jednakże nie zgodził się. Wtedy A. W. chwycił za siekierę. D. P. widząc to wsiadł do samochodu i ruszył do przodu, przygniatając A. W. do drzwi obory. Wtedy A. W. uderzył trzykrotnie w przednią szybę samochodu, wybijając ją. D. P. odjechał nieco do tytułu, A. W. zaś podbiegł do pojazdu i siekierą wybił również szybę w pojeździe od strony kierowcy. Wtedy D. P. cofnął pojazd i wyjechał z podwórka, odjechał drogą relacji S. – K.. A. W. w tym czasie zadzwonił na policję. Po pewnym czasie około godz. 5.15 pod posesję M. K. ponownie zajechał samochód marki I., którym przyjechali D. P. z bratem A. P. (1) i jego żoną A. P. (2) oraz L. K.. Udali się oni w kierunku obory. Wtedy z domu wyszła A. K. i kazała im opuścić podwórko. Po chwili na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji w osobach D. Ł. i M. Ł.. D. P. i A. P. (1) znajdowali się pod znacznym działaniem alkoholu. Zostali oni na miejscu zdarzenia przebadani na zawartość alkoholu z wynikami pozytywnymi. Następnie zostali zatrzymani i przewiezieni do KPP w Ł., gdzie zostali przebadani na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem A. A..0 z wynikami: D. P. – I - 0,98mg/l, II - 0,99mg/l, III - 0,85mg/l i IV - 0.89mg/l, zaś A. P. (1) zaś I - 0.40 mg/l, II - 0,37 mg/l, III - 0,36 mg/l oraz IV - 0,34 mg/l. Po dokonanych przez funkcjonariuszy policji ustaleniach na miejscu zdarzenia, iż pojazdem kierował D. P., A. P. (1) został zwolniony do domu.

W dniu 06 grudnia 2014 roku A. W. zgłosił się Ośrodka (...) w S., podając, iż został „poturbowany” przez znaną mu osobę – przygnieciony samochodem do muru. A. W. zgłosił ból prawego boku, stwierdzono tkliwość uciskową prawego boku.

W wyniku zdarzenia z dnia 06 grudnia 2014 roku doznał on obrażeń w postaci stłuczenia prawego łuku żebrowego, co wyczerpuje znamiona czynu z art. 217 § 1 kk.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie częściowo wyjaśnień oskarżonego D. P. / k. 123, k. 14-15, 27, 107/, zeznań świadka P. M. (2) / k. 124, 9v/, D. Ł. / k. 124, k. 72v/, A. W. / k. 125-126, k. 101v/, B. L. / k. 126-127/, T. L. / k. 127/, R. M. / k. 27-128, 42v/, A. K. / k. 128-129, 86v-87/, L. K. / k. 129-130, k. 104v/, R. S. / k. 138-139/, oraz na podstawie dowodów w postaci: informacji o przestępstwie / k. 1, 48/, protokołu użycia A. / k. 3/, wyroku SR w Łukowie II K 340/13 / k. 20/, zaświadczenia o stanie majątkowym / k. 22-24/, danych o karalności / k. 117-119/, wyroków SR w Łukowie II K 271/12 i II K 871/10 / k. 34, 36-37/, wywiadu policyjnego / k. 40/, protokołu użycia alko metru / k. 49/, kserokopii dokumentacji medycznej pokrzywdzonego / k. 136-137/, opinii sądowo – lekarskiej / k. 143/.

Oskarżony D. P. podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do czynu z pkt I aktu oskarżenia. Wyjaśnił, iż w dniu 11 października 2014 roku był w miejscowości N. u R. M., ale był tam pieszo. Potwierdził też, iż zna B. i T. L., gdyż są to jego sąsiedzi. Potwierdził również, iż w przedmiotowym dniu był u nich pieszo, gdyż chciał, aby B. L. zawiozła go do sklepu swoim samochodem, ale jej mąż na to nie pozwolił. Oskarżony wyjaśnił, iż podczas wizyty u sąsiadów był pod wpływem alkoholu, gdyż alkohol tego dnia w postaci wódki spożywał od godziny 18.00. P. ze swoim szwagrem W. O., któremu pomagał naprawić samochód. Oskarżony podał, iż od godziny 18.00 do czasu interwencji policji wypił około 0.5 litra wódki. Zaprzeczył jednak, aby w przedmiotowym dniu kierował ciągnikiem. Podniósł, iż w ogóle nie wyjeżdżał tego dnia z podwórka ciągnikiem, nie posiada też uprawnień do kierowania ciągnikiem rolniczym ani samochodem osobowym. Wyjaśnił też, iż w przedmiotowym dniu doszło do sprzeczki pomiędzy nim a T. L., przyznał, iż najpierw wyzywał T. L., a następnie rzucił cegłą w szybę ich domu. Następnie poszedł do siebie na podwórko, a po 20 minutach przyjechała policja. Oskarżony podkreślił, iż zaczął pić wódkę po skończonej pracy związanej z naciągnięciem samochodu, ciągnikiem w ogóle nie wyjeżdżał na drogę publiczną. Przesłuchany ponownie w toku postępowania przygotowawczego odnośnie czynu z pkt I aktu oskarżenia oskarżony po raz kolejny nie przyznał się do jego popełnienia, odmówił składania wyjaśnień i potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia.

Odnośnie czynu z pkt II i III aktu oskarżenia D. P. przyznał się do ich popełniania i odmówił składania wyjaśnień.

Przesłuchany w toku postępowania sądowego oskarżony przyznał się do popełnienia czynu z pkt III, zaś do pozostałych czynów nie przyznał się.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Przystępując do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w

pierwszej kolejności odnieść się należy do wyjaśnień oskarżonego D. P., który odnośnie czynu z pkt III aktu oskarżenia konsekwentnie przyznawał się do jego popełnienia, a w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest podstaw aby wyjaśnienia te kwestionować.

Nie zasługują natomiast na wiarę wyjaśnienia oskarżonego w tej części, w której zaprzeczył, jakoby dopuścił się czynów zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia. W ocenie Sądu Rejonowego powyższe wyjaśnienia nie są wiarygodne, przeczy im bowiem większość zebranych w toku postępowania dowodów. W tej sytuacji stanowią one jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony, mającą na celu uniknięcie przez niego odpowiedzialności karnej za popełnione czyny.

Odnośnie czynu z pkt I aktu oskarżenia tj. kierowania przez oskarżonego w dniu 11 października 2014 roku w miejscowości N. w stanie nietrzeźwości pojazdem mechanicznym – ciągnikiem marki U. wiedzy na temat okoliczności zdarzenia dostarczają przede wszystkim zeznania naocznych świadków tj. B. L. i T. L.. B. L. zeznała, iż w w/w dniu D. P. przyszedł do niej około godziny 21.00, był pod wpływem alkoholu i poprosił ją, aby podwiozła go do sklepu po alkohol. Świadek podała, iż odmówiła oskarżonemu, wtedy opuścił on jej posesję. Następnie powrócił około godziny 22.00 i uderzył cegłówką w ich okno. Jak podkreśliła świadek, oskarżony był pod wyraźnym działaniem alkoholu, chwiał się przy siatce. B. L. zeznała też, iż pomiędzy jej mężem T. L. a D. P. wywiązała się kłótnia. Oskarżony zaczął przeklinać i wyzywać jej męża słowami wulgarnymi i obelżywymi, zaczął też grozić im, po czym odszedł. Jak zeznała świadek, w pewnym momencie oskarżony podjechał ciągnikiem pod ich posesję ( mieszkał on około 30 m dalej ), nie wysiadał z pojazdu, stał pod bramą z włączonym silnikiem, po czym po chwili odjechał w stronę swojego domu.

Zeznania B. L. potwierdził jej mąż T. L., który także zeznał, iż w dniu 11 października 2014 roku oskarżony D. P. przyjechał pod ich posesję ciągnikiem będąc pod wyraźnym działaniem alkoholu. Potwierdził on także podnoszoną przez B. L. okoliczność, iż oskarżony był u nich w przedmiotowym dniu dwukrotnie – najpierw przyszedł, aby jego żona zawiozła go do sklepu, a po jej stanowczej odmowie odszedł i po jakimś czasie powrócił, rzucił cegłówką w okno, groził im, po czym po pewnej chwili podjechał pod ich posesję ciągnikiem. Świadek z całą stanowczością zeznał, iż D. P. był tego dnia pod działaniem alkoholu, a alkohol poczuł od oskarżonego już podczas pierwszej wizyty.

Sąd obdarzył w/w zeznania walorem wiarygodności. Podkreślić należy, iż w sposób zasadniczo zbieżny i korelujący ze sobą małżonkowie L. opisali zdarzenia z dnia 11 października 2014 roku. Nie uszły uwadze Sądu Rejonowego pewne drobne rozbieżności w ich relacjach, jednakże podkreślić należy, iż w zasadniczych kwestiach są one zbieżne, a pewne wynikające z nich nieścisłości są wynikiem zarówno upływu czasu, jak i udziału w dynamicznym zdarzeniu, rozgrywającym się nadto w porze nocnej, któremu niewątpliwie ze względu na zachowanie oskarżonego towarzyszyły duże emocje. Podkreślić też należy, iż są to osoby obce dla oskarżonego, nie pozostające z nim w żadnym konflikcie ( co potwierdził sam oskarżony), a zatem nie mieli oni żadnych powodów, aby zeznawać niezgodnie z prawdą.

Z ich wiarygodnych zeznań zatem wynika niewątpliwie, iż D. P. w dniu 11 października 2014 roku przyszedł na ich posesję (...) – krotnie, będąc w stanie nietrzeźwości, a następnie przyjechał ciągnikiem. Biorąc także pod uwagę fakt, iż posesja, na której zamieszkuje oskarżony jest oddalona o około 20-30 m. od posesji małżonków L., a nadto znajduje się po drugiej stronie ulicy, oskarżony jadąc ciągnikiem niewątpliwe musiał poruszać się po drodze publicznej.

Nadto wersję w/w świadków potwierdził również P. M. (2) – funkcjonariusz policji, który w dniu 11 października 2014 roku przeprowadzał interwencję w związku ze zgłoszeniem dokonanym przez małżonków L.. Potwierdził on, że rozmawiał wówczas z oskarżonym, który był pod wpływem alkoholu, ciągnik stał na jego posesji, znajdującej się po drugiej stronie ulicy. Świadek potwierdził także, iż oglądał uszkodzoną szybę w domu L., na której był ślad starej cegły, była na niej rysa.

W ocenie Sądu Rejonowego zeznania te są stanowcze, korespondują z zeznaniami małżonków L. i tworzą spójny opis zdarzenia, nie ma zatem żadnych powodów, aby nie dać im wiary. Okoliczności podawane przez świadka w złożonych zeznaniach są mu znane z racji wykonywanego przez niego zawodu, a nadto jest to osoba obca dla oskarżonego, co dodatkowo przekonuje o wiarygodności jego zeznań.

Zasadniczym jednakże dowodem przemawiającym za winą oskarżonego jest sporządzona w ocenie Sądu w sposób fachowy i rzetelny dokumentacja z badania D. P. na stan trzeźwości w dniu 11 października 2014 roku. Potwierdza ona, iż w czasie czynu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Podkreślić należy, iż jak wynika z wyjaśnień samego oskarżonego, alkohol tego dnia spożywał już od godziny 18.00, nadto świadek R. M. zeznał, iż w przedmiotowym dniu oskarżony był u niego około godz. 21.00 – 22.00 i wypili alkohol. Jak wynika dalej z zeznań małżonków L. oskarżony podjechał pod ich posesję pomiędzy godziną 22.00 a 22.53 ( kiedy to małżonkowie L. dokonali zgłoszenia na policję ). Z protokołu badania D. P. wynika zawartość alkoholu w jego organizmie o godz. 23:40 na poziomie 2,39 ‰, o godz. 23.42 – 2,43 ‰, o godz. 00.14 – 2.32‰ i o godz. 00.16 – 2.30 ‰ w wydychanym powietrzu. Niewątpliwe zatem, z uwagi na opisane powyżej okoliczności, spożywanie alkoholu przez oskarżonego w przedmiotowym dniu już od godziny 18.00 oraz znaczny poziom alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 23.40, w chwili jazdy ciągnikiem na posesję małżonków L. oskarżony niewątpliwe był pod wpływem alkoholu.

Wobec powyższego, a w szczególności wiarygodnych zeznań B. i T. L. twierdzenia oskarżonego, jakoby w przedmiotowym dniu w ogóle nie jeździł ciągnikiem, a na posesję T. L. przyszedł piechotą nie są wiarygodne i należy je uznać jedynie za linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełniony przez niego czyn.

Odnośnie natomiast czynów z pkt. II i III aktu oskarżenia wiedzy na temat ich okoliczności i przebiegu dostarcza przede wszystkim relacja pokrzywdzonego A. W.. Zeznał on, iż pomaga w prowadzeniu gospodarstwa rolnego (...), zamieszkałemu w Nowym (...). Świadek podkreślił, iż w dniu 06 grudnia 2014 roku, przyszedł do pracy o godz. 4.45, na podwórku stali już wówczas D. P. i L. K., stał także zaparkowany samochód dostawczy m- ki I. nr rej. (...). A. W. podniósł, iż D. P. zażądał od niego papierosa, on jednak odmówił, odpowiadając oskarżonemu, iż ma swoje papierosy w samochodzie i wszedł do obory. A. W. podkreślił, iż od D. P. czuć było wyraźną woń alkoholu. W pewnym momencie zauważył on, jak D. P. z L. K. wsiedli do samochodu, wyjechali z podwórka, po czym zawrócili i wjechali z powrotem na posesję. Świadek zeznał, iż D. P. podjechał pod same drzwi obory, uniemożliwiając mu w ten sposób wyjście. Wtedy A. W. kopnął trzykrotnie w drewniane drzwi obory, które uderzyły w przedni zderzak samochodu I.. Po tym fakcie D. P. wysiadł z pojazdu, pomiędzy mężczyznami wywiązała się szarpanina. A. W. podniósł, iż kazał D. P. opuścić posesję, ten jednakże nie zgodził się. Wtedy A. W. chwycił za siekierę. D. P. widząc to wsiadł do samochodu i ruszył do przodu, przygniatając A. W. do drzwi obory. Wtedy pokrzywdzony przyznał, iż uderzył trzykrotnie siekierą w przednią szybę samochodu, wybijając ją. W tym momencie D. P. odjechał nieco do tytułu, A. W. zaś podbiegł do pojazdu i siekierą wybił również szybę w pojeździe od strony kierowcy. Wtedy D. P. cofnął pojazd i wyjechał z podwórka, odjechał drogą relacji S. – K.. A. W. w tym czasie zadzwonił na policję. Jak nadto zeznał, po pewnym czasie około godz. 5.15 pod posesję M. K. ponownie zajechał samochód marki I., którym przyjechali D. P. z bratem A. P. (1) i jego żoną A. P. (2) oraz L. K.. A. W. podkreślił jednak, iż nie wie, kto kierował wtedy tym pojazdem. Udali się oni w kierunku obory. Wtedy z domu wyszła A. K. i kazała im opuścić podwórko. Po chwili na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji w osobach D. Ł. i M. Ł., a następnie D. P. i A. P. (1) zostali zatrzymani.

W ocenie Sądu Rejonowego zeznania A. W. na wiarę zasługują. Zeznał on wszytko, co mu wiadomo w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, iż od samego początku postępowania konsekwentnie wskazywał on na D. P. jako osobę, która kierując samochodem dostawczym marki I. przygniotła go do drzwi obory, wskazywał także na fakt, iż był on pod wyraźnym działaniem alkoholu. Podkreślić nadto należy, iż zeznając na okoliczności zdarzenia z dnia 06 grudnia 2014 roku pokrzywdzony podawał równocześnie fakty niekorzystne dla siebie, przyznając, iż uszkodził faktycznie samochód oskarżonego, co dodatkowo przekonuje o wiarygodności jego relacji. Nadto co istotne, sam oskarżony przyznał wszak, iż faktycznie w dniu 6 grudnia 2014 roku przygniótł A. W. do drzwi obory.

Zeznania pokrzywdzonego znajdują także potwierdzenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, a w szczególności historii choroby z Ośrodka (...) w S. z dnia 06 grudnia 2014 roku, z której wynika, iż w przedmiotowym dniu pokrzywdzony zgłosił się do lekarza podając, iż został poturbowany przez znaną mu osobę – przygnieciony samochodem do muru. A. W. zgłosił ból prawego boku, stwierdzono tkliwość uciskową prawego boku.

Jak nadto wynika z wywołanej w sprawie opinii sądowo – lekarskiej A. W. w wyniku zdarzenia z dnia 06 grudnia 2014 roku doznał obrażeń w postaci stłuczenia prawego łuku żebrowego, co wyczerpuje zdaniem biegłego M. F. znamiona czynu z art. 217 § 1 kk. Zdaniem biegłego obrażenia takie mogły powstać na skutek przygniecenia maską samochodu do drzwi ( obory lub garażu ).

W ocenie Sądu Rejonowego przedmiotowa opinia jest jasna i pełna, udziela wyczerpujących odpowiedzi na postawione w tezie dowodowej pytania, a zatem nie ma zdaniem Sądu podstaw do kwestionowania zawartych w niej wniosków i odpowiada ona wymogom przewidzianym w art. 200 kodeksu postępowania karnego.

W tym miejscu podkreślić należy, iż jakkolwiek D. P. przyznał się do faktu, iż w dniu 06 grudnia 2014 roku przygniótł A. W. samochodem do drzwi garażu, to jednak zaprzeczał kategorycznie, jakoby jeździł w tym dniu pojazdem w stanie nietrzeźwości. Z wiarygodnych zeznań świadka A. W. wynika jednak, iż podczas całego zajścia czuł on od oskarżonego woń alkoholu, a następnie widział, jak D. P. jako kierujący odjechał z podwórka drogą gminną relacji S. – K.. Zasadniczym jednakże dowodem potwierdzającym fakt, jest sporządzona w ocenie Sądu w sposób fachowy i rzetelny dokumentacja z badania D. P. na stan trzeźwości w dniu 06 grudnia 2014 roku. Z protokołu badania wynika zawartość alkoholu w jego organizmie o godz. 6.53 na poziomie 0,98 mg/l, o godz. 6.54 – 0,99 mg/l, o godz. 7.24 – 0.85 mg/l oraz o godzinie 7.26 – 0.89 mg/l. Mając zatem na uwadze fakt, iż A. W. zaobserwował jak znajdujący się w stanie nietrzeźwości D. P. wyjeżdża około godz. 5.00 z posesji, to mając na uwadze wyniki przeprowadzonego badania niewątpliwe w chwili jazdy samochodem był on pod wpływem alkoholu. Brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, iż do spożycia alkoholu przez oskarżonego doszło już po odjechaniu z posesji M. K., a przed ponownym na nią przyjazdem.

Okoliczności podane przez A. W. potwierdził w swych zeznaniach także D. Ł., funkcjonariusz policji, który przeprowadzał w dniu zdarzenia interwencję na posesji M. K.. Podniósł on, iż po przybyciu na miejsce, samochód I. stał zaparkowany przed posesją, zaś na miejscu zdarzenia byli obecni m.in. D. P. i A. P. (1), którzy byli pod działaniem alkoholu. Jak podkreślił świadek zostali oni obaj zabrani do KPP w Ł. i tam przebadani. Świadek potwierdził, iż obecny na miejscu zdarzenia pokrzywdzony wskazywał, iż D. P. przyciskał go pojazdem do drzwi budynku, on zaś bronił się w ten sposób, że trzymaną w ręku siekierą uderzał w szyby pojazdu. Na okoliczność przedmiotowego zdarzenia został również przesłuchany funkcjonariusz policji R. S., który zeznał, iż obecni na miejscu zdarzenia świadkowie jako sprawcę uszkodzenia wskazywali D. P.. Nadto twierdzili oni, iż oskarżony jeździł samochodem po podwórku, wskazywali też, że przyjechał tym samochodem na posesję.

W ocenie Sądu Rejonowego zeznania te są stanowcze, korespondują z zeznaniami A. W. i tworzą spójny opis zdarzenia, nie ma zatem żadnych powodów, aby nie dać im wiary. Okoliczności podawane przez świadków w złożonych zeznaniach są im znane z racji wykonywanego przez nich zawodu, a nadto są to osoby obce dla oskarżonego, co dodatkowo przekonuje o wiarygodności ich zeznań.

W świetle zeznań powyższych świadków poważne wątpliwości budzą zeznania świadka L. K.. Sąd obdarzył je walorem wiarygodności jedynie w tym zakresie, w którym potwierdził on, iż w dniu 06 grudnia 2014 roku około godz. 3.00 rzeczywiście spotkał się z D. P., który przyjechał na jego posesję i chciał pojechać doj dziewczyny. Świadek nadto zeznał, iż na jednej ze stacji benzynowych kupili alkohol. Już jednakże dalsze jego zeznania, w których przekonywał on, iż D. P. tego dni był trzeźwy i nie było czuć od niego alkoholu, a nadto, iż po zajściu z A. W., to nie D. P., tylko on kierował pojazdem na wiarę nie zasługują. Pozostają one bowiem w oczywistej sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami A. W. oraz wskazanych wyżej funkcjonariuszy policji. W ocenie Sądu Rejonowego L. K. jako znajomy oskarżonego, mający niewątpliwie wiedzę na temat jego sytuacji prawnej podjął w ten sposób próbę pomocy swemu koledze w uniknięciu odpowiedzialności karnej za popełnione przez niego czyny. Nadto nie sposób też nie zauważyć istotnych sprzeczności w zeznaniach tegoż świadka. W toku postępowania przygotowawczego twierdził on bowiem, iż D. P. sam przyjechał na jego posesję samochodem I., później zaś zmienił zdanie i zeznał, iż kiedy zszedł na dół D. P. siedział w samochodzie po stronie pasażera. Przy czym świadek nie potrafił w sposób logiczny wyjaśnić powyższych sprzeczności. Nadto na podkreślenie zasługuje fakt, iż zgodnie z relacją tegoż świadka D. P. przyjechał na jego posesję trzeźwy, w jego obecności też nie pił alkoholu ( aczkolwiek zeznał, iż taki alkohol został kupiony), co pozostaje w oczywistej sprzeczności z wynikami przeprowadzonego badania na zwartość alkoholu, zgodnie z którymi o godz. 6.52 oskarżony miał 0,98 mg/l w wydychanym powietrzu. Zdaniem Sądu podważa to niewątpliwe wiarygodność świadka L. K. i nakazuje do jego relacji z dużą ostrożnością

Na okoliczności zdarzenia z dnia 06 grudnia 2014 roku została także przesłuchana A. K. – właścicielka posesji, na której doszło do zajścia. Potwierdziła ona, iż w tym dniu ktoś przyjechał do jej szwagra L. K., jednakże nie widziała ona twarzy i samochodu, gdyż było ciemno. Następnie wyjechali oni poza posesję i nie było ich przez dłuższy czas, po czym wrócili i po chwili usłyszała krzyki. Kiedy wyszła na balkon zaobserwowała, jak samochód najeżdżał na drzwi obory, gdzie znajdował się A. W.. Podkreśliła jednak, iż nie wie, kto kierował tym samochodem.

Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania w/w świadka. Zeznała ona wszystko, co zaobserwowała i nie ma żadnych powodów, aby kwestionować prawdziwość jej relacji.

Wyżej wskazana analiza i ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego daje w ocenie Sądu Rejonowego podstawy do przyjęcia w sposób nie budzący wątpliwości, że zachowanie D. P. w dniach 11 października 2014 roku i 06 grudnia 2014 roku w pełni wyczerpało znamiona czynów z art. 178a § 4 kk (kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości przy uprzedniej karalności za czyny tego samego rodzaju ) w zw. z art. 178a § 1 kk (kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości). Jednocześnie z uwagi na fakt popełnienia przedmiotowych czynów w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób sąd przyjął, iż zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk. Przy tym mając na uwadze fakt, iż z dniem 1 lipca 2015 roku na podstawie art. 1 pkt 35 lit. a ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U poz. 396 ) zmianie uległa treść przedmiotowego przepisu, Sąd na podstawie art. 4 § 1 kk zastosował w/w przepis w brzmieniu przed 1 lipca 2015 roku jako względniejszy dla sprawcy.

Nadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał też, iż D. P. dopuścił się czynu z art. 160 § 1 kk tj. w dniu 06 grudnia 2014 roku w N. naraził A. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez przygniatanie samochodem do drzwi budynku. W ocenie Sądu Rejonowego przyjęciu powyższej kwalifikacji prawnej nie stoi na przeszkodzie fakt, iż jak wynika z opinii biegłego M. F. obrażenia ciała, jakich doznał pokrzywdzony A. W. nie były znaczne ( stłuczenie prawego łuku żebrowego) i wyczerpują skutki z art. 217 § 1 kk. Przestępstwo z art. 160 § 1 kk ma bowiem charakter skutkowy (materialny) i należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Skutkiem w jego przypadku jest sprowadzenie przez sprawcę określonego stanu rzeczy, który charakteryzuje się tym, że towarzyszy mu pewien obiektywnie istniejący potencjał niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Tak ujęty skutek, oznaczający narażenie dobra prawnego na niebezpieczeństwo, może (choć oczywiście nie musi) przerodzić się w jego naruszenie. Stan narażenia jest bowiem chronologicznie wcześniejszy i - jako taki - występuje na przedpolu naruszenia dobra prawnego. Przypisanie tak ujętego skutku wymaga dwukrotnego odniesienia się do zagadnień probabilistycznych, tzn. do ustalenia, że - po pierwsze - swoim nieodpowiednim zachowaniem sprawca zwiększył ponad społecznie dopuszczalną miarę prawdopodobieństwo wystąpienia negatywnego skutku oraz że - po drugie - skutek ów przybrał postać realnego, znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa (tzn. prawdopodobieństwa) utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przez inną osobę. Mówiąc jeszcze inaczej - negatywnie oceniane zachowanie sprawcy realizuje znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 160, gdy istotnie zwiększa ono prawdopodobieństwo znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa dla zdrowia i życia człowieka ( patrz: Jacek Giezek, komentarz do art. 160 Kodeksu karnego ).

Z takim zachowaniem sprawcy mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. D. P. będąc w stanie nietrzeźwości, przygniótł pojazdem mechanicznym pokrzywdzonego A. W. do drzwi garażowych. Z uwagi na okoliczności tego czynu, stan nietrzeźwości sprawcy, brak kontroli z jego strony nad mechanizmem powstania obrażeń, niewątpliwe stwierdzić należy, iż w wytworzonej przez D. P. sytuacji istniało bardzo duże, realne niebezpieczeństwo wystąpienia niebezpiecznych następstw dla zdrowia a nawet życia pokrzywdzonego A. W..

Podkreślić przy tym należy, iż D. P. jest osobą dorosłą, funkcjonującą w społeczeństwie, nie cierpiącą na jakiekolwiek zakłócenia czynności psychicznych wpływające na poczytalność. Przedmiotowych czynów dokonał zatem z pełną świadomością przekroczenia zasad porządku prawnego, wśród których bezpieczeństwo w komunikacji oraz szacunek dla dóbr prawnych o charakterze osobistym, jakim jest zdrowie i życie człowieka jest jednym z podstawowych. Jako osoba zdrowa psychicznie, dorosła, oskarżony doskonale znał normy postępowania obowiązujące w społeczeństwie, w tym także znana mu też z pewnością była treść wyroków sądowych, w których wcześniej był karany za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości co jednakże nie powstrzymało go od ponownego naruszenia porządku prawnego. .

Wymierzając oskarżonemu karę za te czyny Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów. Skazany wykazał się wyjątkowym wręcz lekceważeniem podstawowych zasad porządku prawnego, swoim zachowaniem godził w najważniejsze dobro, jakim jest zdrowie i życie człowieka. Nadto oskarżony, pomimo iż był wcześniej karany za prowadzenie pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeźwości, ponownie pomimo spożywania znacznych ilości alkoholu, podjął decyzję o prowadzeniu pojazdów mechanicznych, czym stwarzał – wobec stanu nietrzeźwości - realne zagrożenia nie tylko dla siebie, ale także dla innych uczestników ruchu, w tym przewożonego pasażera. W ten sposób oskarżony, przez popełnienie po raz kolejny czynów tego samego rodzaju, szczególnie uwidocznił swój lekceważący stosunek do porządku prawnego, w tym wagi wydanych wyroków sądowych.

W tym stanie rzeczy jedyną okoliczność łagodzącą stanowi brak ostatecznie działań mogących utrudnić prawidłowy tok postępowania oraz fakt, iż w wyniku zachowania oskarżonego pokrzywdzony A. W. nie odniósł poważniejszych obrażeń ciała. .

Wyważając powyższe okoliczności i przyjmując, iż czyny z pkt I i II aktu oskarżenia stanowią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk Sąd na podstawie 178 a § 4 kk w zw. z art. 178 a § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw.z art. 4 § 1 kk wymierzył oskarżonemu D. P. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast za czyn z art. 160 § 1 kk karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk tak orzeczone kary pozbawienia wolności Sąd Rejonowy połączył i jako karę łączną wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu w ustalonych okolicznościach sprawy brak jest przy tym podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony będąc skazany za popełnienie przestępstw tego samego rodzaju nie wyciągnął z faktu skazania go żadnych wniosków. Nawet stosowane uprzednio wobec D. P. dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nie zapewniło spełnienia celów kary. Zauważyć też należy, iż D. P. swoimi powtarzającymi się zachowaniami stwarza bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Orzeczenie o karze w sprawie niniejszej winno zatem ostatecznie przekonać oskarżonego o naganności tego rodzaju zachowań, efektywnie wdrażając go do przestrzegania porządku prawnego tak, aby w przyszłości zachowania te wyeliminować. Podkreślić przy tym należy, iż D. P. nie wykazał się jakąkolwiek refleksją czy żalem, a przynajmniej nie zostały one przez oskarżonego w żaden sposób wyrażone.

W tym miejscu podnieść należy, iż w dniu 18 maja 2015 roku weszła w życie wprowadzona ustawą z dnia 20 marca 2015 roku nowelizacja Kodeksu karnego oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U z 2015 roku, poz. 541 ), na mocy której to, w razie skazania za przestępstwo z art. 178 a § 4 kk, zgodnie z treścią art. 42 § 3 kk po zmianie, środek karny w postaci zakazu prowadzenia prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeka się dożywotnio , a ponadto orzeka się świadczenie pieniężne w kwocie co najmniej 10.000 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Zgodnie z brzmieniem art. 4 § 1 kk zasadą jest, iż zmienione przepisy ustawy karnej stosuje się także w odniesieniu do przestępstw popełnionych przed wejściem w życie takiej ustawy, jednakże przepis ten statuuje też obowiązek stosowania ustawy poprzednio obowiązującej, o ile jest względniejsza dla sprawcy. W wypadku opisanej zmiany nie ma wątpliwości, iż wprowadza ona obostrzenia zasad odpowiedzialności za przestępstwa komunikacyjne, popełnione w stanie nietrzeźwości, dlatego też w odniesieniu do D. P. i jego czynów Sad zastosował zgodnie z regułą z art. 4 § 1 kk przepisy ustawy w brzmieniu sprzed nowelizacji dla orzeczenia środka karnego. Zgodnie zatem z przepisem art. 42 § 2 kk w brzmieniu przed 18 maja 2015 roku Sąd orzekł względem oskarżonego obligatoryjny przy skazaniu za czyn polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości środek karny tj. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 5, który w ocenie Sądu jest uzasadniony okolicznościami sprawy, w tym należycie uwzględnia okoliczności obciążające.

Tak ukształtowane orzeczenie o karze i środku karnym jest w ocenie Sądu adekwatne do stopnia winy oskarżonego D. P. i społecznej szkodliwości jego czynu. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 kk).

Nadto na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz w oparciu o § 14 ust 2 pkt 1 oraz § 2 us.1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził na rzecz adw. S. B. stosowną kwotę tytułem pomocy prawnej świadczonej na rzecz oskarżonego z urzędu.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem kosztów sądowych w zakresie wydatków oraz kwotę 180 zł kosztów sądowych w zakresie opłaty. W ocenie Sądu D. P. jako osoba młoda, zdolna do pracy, utrzymująca się z prac dorywczych, będzie mógł ponieść zasądzone koszty bez nadmiernej uciążliwości.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.