Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski

Protokolant sądowy Mateusz Pokora

przy udziale ------

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2015 roku

sprawy J. G. s. T. i E., ur. (...) w R.

obwinionego z art. 92 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie X Zamiejscowego Wydziału Karnego w Żninie

z dnia 2 czerwca 2015 roku - sygn. akt X W 33/15

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go zryczałtowanymi kosztami postępowania odwoławczego w kwocie 50,00 (pięćdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

J. G. obwiniony został o to, że w dniu 18 listopada 2014r. o godzinie 12:41 w miejscowości B. na drodze krajowej nr (...) nie zastosował się do znaku pionowego P-4 „podwójna linia ciągła” i wyprzedził samochód R. (...) nr rej. (...) oraz radiowóz V. (...) nr rej. (...), w miejscu objętym zakazem, tj. o wykroczenie z art.92§1 kw.

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy w Szubinie w X Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Żninie obwinionego J. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie tj. za winnego wykroczenia z art.92§1 kw i za to na podstawie art.92§1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 zł; na podstawie art.118§1 i §4 kpw obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony.

Orzeczeniu, które zaskarżył w całości, zarzucił błąd w ustaleniach przyjętych za podstawę uznania go za winnego zarzucanego czynu:

1.  Sąd Rejonowy nie odniósł się w ogóle do wyjaśnień składanych przez obwinionego;

2.  Sąd Rejonowy nie dostrzegł niespójności w zeznaniach świadka R. F.;

3.  Sąd Rejonowy niewłaściwie zinterpretował nagranie z video rejestratora .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obwinionego J. G. jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.

Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w niniejszej sprawie oparte zostały o należytą analizę ujawnionych w sprawie dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów , chronionej treścią art.7 kpk.

Natomiast lektura uzasadnienia sporządzonego przez Sąd orzekający, dowodzi że jest ono prawidłowe i odniesiono się w nim do wszystkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionego, w sposób przewidziany treścią art.424 kpk. Sąd odwoławczy czuje się zwolniony od ponownego szczegółowego przywoływania tych samych okoliczności.

Apelacja obwinionego w zakresie podniesionych zarzutów podejmuje w gruncie rzeczy jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustalenia Sądu Rejonowego, prezentując nader wybiórczą i subiektywną optykę dowodów oraz poczynionych na ich podstawie ustaleń. Argumenty przywołane przez autora apelacji żadną miarą nie mogą przekonywać co do tego, iżby dowody, które stanowiły dla Sądu I instancji podstawę ustaleń faktycznych ocenione zostały w wadliwy sposób i obarczone były takimi mankamentami.

Odnosząc się zaś bardziej szczegółowo do poszczególnych zarzutów odwoławczych, stwierdzić należy, co następuje :

Zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów. Obwiniony nie wykazał w skardze apelacyjnej, aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk. W istocie bowiem apelacja zawiera po prostu odmienną ocenę dowodów, korzystną dla obwinionego.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie jest co do zasady niesprzeczny i do tego należycie udokumentowany obiektywnym dowodem w postaci nagrania wideorejestratora. Dlatego też twierdzenie obwinionego dotyczące kwestii proceduralnych, a mianowicie „nie odniesienia się do wyjaśnień obwinionego” czy też ”nienależytej oceny zeznań świadka R. F.”, w sytuacji nawet ich zaistnienia, nie mają tak doniosłego znaczenia.W konsekwencji nawet gdyby faktycznie istniały nieścisłości w zeznaniach R. F. w zakresie istoty stawianego obwinionemu zarzutu, nie miałyby one decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sytuacji gdy jego przebieg został nagrany kamerą wideorejestratora. Tym niemniej Sąd odwoławczy nie dopatrzył się owych „niespójności” w zeznaniach tego świadka, które mogłyby ważyć na treści rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

Sąd odwoławczy nie podziela twierdzeń skarżącego o błędnej „interpretacji” nagrania oraz iżby wyjaśnienia obwinionego powołującego się na art.24 ust.6 ustawy prawo o ruchu drogowym powodowały brak jego zawinienia. Otóż nagranie nie pozostawia wątpliwości, że obwiniony wyprzedzał pojazd V. (...) i R. (...) przekraczając „linię podwójną ciągłą”, przy czym czynił to na odległości co najmniej 100 m. Jest oczywistym, że takie zachowanie uczestnika ruchu drogowego jest niedopuszczalne i stanowi naruszenie przepisów. Powyższej oceny nie zmieniają twierdzenia obwinionego o „niedozwolonym zachowaniu innego uczestnika ruchu, który zwiększył prędkość jazdy, co wymuszało jego wjechanie przed nich” (k.35). Otóż art.24 pkt 6 prawa o ruch drogowym faktycznie zabrania kierującemu pojazdem wyprzedzanym zwiększenia prędkości, ale bynajmniej nie oznacza to, że uprawnia to wyprzedzającego do kontynuowania manewru wyprzedzania. Wręcz przeciwnie, nieuprawnione zachowanie innego uczestnika ruchu wręcz obligowało obwinionego do rezygnacji z kontynuowania manewru tym bardziej, że nastąpiło to w miejscu, gdzie obowiązywał bezwzględny zakaz takiego manewru. Tym bardziej, że przed owym pojazdem znajdowały się kolejne pojazdy i to jadące z graniczną dopuszczalną prędkością.

Reasumując, stwierdzić należy, że eksponowana przez obwinionego sytuacja drogowa (zakładając nawet jej faktyczne istnienie) nie uprawniało do kontynuowania manewru wyprzedzania i to kolumny trzech pojazdów. Nic też nie stało na przeszkodzie by wyprzedzanie następowało cyklicznie, kolejno poszczególnych pojazdów, by po wyprzedzeniu jednego z nich nie kontynuował manewru wracając na właściwy pas jezdni.

Reasumując, stwierdzić należy, iż rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego odnośnie uznania zawinienia obwinionego w zakresie stawianego jemu zarzutu jest słuszne i podlegało akceptacji instancji odwoławczej.

Mając powyższe argumenty na uwadze, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.119 kpw w zw. z art.636§1 kpk.