Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędziowie SO Gabriela Sobczyk

SSO Marcin Rak

Protokolant Joanna Gołosz

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2015 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy G.

przeciwko J. M., M. M. (1), W. M., A. M. (1), K. M., E. M. (1), M. M. (2), A. M. (2)

o eksmisję

na skutek apelacji pozwanych: M. M. (1), W. M., A. M. (1), K. M., E. M. (1), M. M. (2), A. M. (2)

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 19 grudnia 2014 r., sygn. akt I C 1913/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 1 w ten sposób, że oddala powództwo skierowane przeciwko M. M. (1), W. M., A. M. (1), K. M., E. M. (1), M. M. (2) oraz A. M. (2);

b)  w punkcie 2 o tyle, że odstępuje od obciążania pozwanego J. M. kosztami procesu;

2.  oddala wniosek powódki o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

3.  nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gliwicach kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem nieuiszczonej przez pozwanych opłaty od apelacji.

SSO Marcin Rak SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 947/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia 19 12 2014r. (zaocznym

w stosunku do J. M.) nakazał pozwanym: M. M. (1), J. M., W. M., A. M. (1), K. M., E. M. (1), A. M. (2) i M. M. (2) opuszczenie i opróżnienie z rzeczy lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...) i wydanie go powódce w stanie wolnym od osób, rzeczy, z powodu zajęcia lokalu bez tytułu prawnego, odstąpił od obciążania pozwanych kosztami procesu i nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności wobec pozwanego J. M..

W ustalonym stanie faktycznym między innymi ustalił, że powódka jest właścicielem spornego lokalu. W motywach wyroku jako podstawę prawną orzeczenia przywołał regulację art. 222 § 1 k.c. Stwierdził, że pozwanym nigdy nie przysługiwało i nie przysługuje żadne uprawnienie do władania przedmiotowym lokalem po czym uznał, że w świetle przywołanej regulacji prawnej powództwo jest uzasadnione.

O kosztach procesu orzekł na podstawie regulacji art. 102 k.p.c.,

Orzeczenie zaskarżyły pozwane M. M. (1), J. M., W. M., A. M. (1), K. M., E. M. (2), A. M. (2) i M. M. (2), które wnosiły o jego zmianę przez oddalenie powództwa, bądź jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie na ich rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu.

Zarzucały, że przy ferowaniu wyroku naruszono regulacje art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. w sposób wskazany w apelacji.

W odpowiedzi na apelację powódka Gmina G. wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanych na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Powódka wnosząc pozew oparła go w zasadzie jedynie na twierdzeniach,

iż pozwani zamieszkują w spornym lokalu bez tytułu prawnego oraz weszli w jego posiadanie w drodze jego samowolnego zajęcia i pomimo wezwania powódki

do chwili wniesienia pozwu nie wydali go powódce.

Stosownie do regulacji art. 321 § 1 k.p.c. tak skonstruowana podstawa faktyczna powództwa wiąże sąd przy rozpoznaniu sprawy i wyznacza jego kognicję.

W pozwie jak również w toku postępowania powódka nie zgłosiła żadnych twierdzeń dotyczących jej legitymacji w dochodzeniu od pozwanych wydania jej spornego lokalu, w szczególności nie twierdziła, że jest jego właścicielem.

W tej sytuacji brak było podstaw – tak jak to uczynił Sąd Rejonowy –

do uznania za bezsporną pomiędzy stronami okoliczność posiada przez powódkę prawa własności lokalu (w świetle regulacji art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c. okoliczność ta - co do zasady - jako nie przywołana przez powódkę nie może zostać uznana za bezsporną), więcej czyniąc to Sad przekroczył zakres swej kognicji wyznaczonej wskazaną powyżej regulacją art. 321 § 1 k.p.c.

W następstwie tego w materiale sprawy brak jest podstaw do ustalenia,

że powódka jest właścicielem spornego lokalu oraz jakichkolwiek innych okoliczności wskazujących na istnienie po jej stronie legitymacji czynnej

do żądania od pozwanej opuszczenia, opróżnienia z rzeczy i wydania jej spornego lokalu, co do zasady czyni powództwo bezzasadnym (z tej też przyczyny ocena zasadności zarzutów podniesionych w apelacji jest bezcelowa).

Nie znalazło to prawidłowego odzwierciedlenia w zaskarżonym wyroku,

stąd też apelację skarżących jako uzasadnioną uwzględniono i w oparciu

o regulację art. 386 § 1 k.p.c. zmieniono w zaskarżonej części wyrok Sądu pierwszej instancji oddalając powództwa skierowane przeciwko skarżącym

oraz skasowano rozstrzygnięcia o nie obciążaniu ich kosztami procesu (wobec wygrania procesu w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. nie ciąży na nich obowiązek zwrotu powódce kosztów procesu i brak jest podstaw do stosowania wobec nich regulacji art. 102 k.p.c.).

Reasumując w zaskarżonej części wyrok jest wadliwy i dlatego apelację pozwanych jako uzasadnioną uwzględniono orzekając jak w sentencji w oparciu

o regulację art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulację art. 98 § 1 k.p.c. biorąc pod uwagę, iż powódka uległa w całości w tym postępowaniu, co jej wniosek o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania odwoławczego czyni oczywiście bezzasadnym.

O nieuiszczonej przez pozwanych w postępowaniu apelacyjnym opłacie od apelacji orzeczono stosując regulację art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 07 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 § 1 k.p.c.