Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2015 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej

z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. akt I C 123/14,

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 2 700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I ACa 350/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 23 styczniu 2015 roku Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 104.245,54 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 stycznia 2014 roku oraz z tytułu kosztów procesu kwotę 8.830 zł. Sąd ustalił, że w dniu 4 kwietnia 2007 roku pozwana zawarła z (...) Bank Spółką Akcyjną w K. umowę o kredyt złotówkowy indeksowany we frankach szwajcarskich na kwotę stanowiącą równowartość 22.772,75 franków na okres dziewięćdziesięciu sześciu miesięcy. Kredyt przeznaczony był na sfinansowanie zakupu samochodu A. za cenę 42 800 zł i inne wydatki z tym związane. Oprocentowanie umowne kredytu wynosiło 10,2 %. Strony uzgodniły, że z tytułu nieterminowych spłat bank będzie pobierał odsetki z tytułu opóźnienia w wysokości WIBOR powiększonej o 25 punktów procentowych, nie więcej niż w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego. Integralną część umowy stanowił regulamin. Pieniądze uzyskane z kredytu pozwana przeznaczyła m.in. na zakup samochodu marki A.. Samochód ten wydała J. G., z którym łączyły ją stosunki biznesowe. Pozwana zaprzestała spłaty kredytu. W dniu 1 grudnia 2008 roku (...) Bank SA w K. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny stwierdzający wymagalną należność pozwanej z tytułu zaciągniętego kredytu obejmującą kapitał w kwocie 53.554,56 zł, odsetki umowne w kwocie 292,57 zł, odsetki za opóźnienie w kwocie 1177,06 zł, koszty w kwocie 17 zł. Postanowieniem z 23 grudnia 2008 roku Sąd Rejonowy w C. nadał temu tytułowi klauzulę wykonalności. Na podstawie tak powstałego tytułu wykonawczego wszczęte zostało przeciwko pozwanej postępowanie egzekucyjne. W dniu 19 stycznia 2011 roku wobec bezskuteczności egzekucji postępowanie to zostało umorzone. W dniu 16 lutego 2011 roku komornik ustalił koszty egzekucji. W dniu 11 września 2011 roku pomiędzy (...) Bank Spółką Akcyjną w W. - następcą prawnym (...) Bank SA w K. a powodem zawarta została umowa cesji obejmująca wierzytelność przysługującą bankowi w stosunku do pozwanej z tytułu umowy kredytowej z 4 kwietnia 2007 roku. Wierzytelność wynosiła: z tytułu kapitału - 53.554,56 zł, z tytułu odsetek – 36.995,69 zł. Umowę w imieniu zbywcy podpisał pełnomocnik M. G., upoważniona do zawarcia umowy na podstawie pełnomocnictwa z 26 maja 2008 roku, podpisanego przez osoby uprawnione do reprezentowania banku. W dniu 14 czerwca 2012 roku powód poinformował pozwaną o cesji wierzytelności i wezwał ją do zapłaty. Wezwanie ponowił w dniu 28 września 2012 roku. Sąd wskazał, że podstawę prawną żądania powoda stanowi art. 69 ust. 2 pr. bank. w związku z art. 509 § 1 k.c. Za bezzasadny uznał zarzut pozwanej co do nieważności umowy kredytu z uwagi na niewłaściwą reprezentację banku. Powód, jak stwierdził, nie wykazał że umowa kredytu została zawarta przez osoby umocowane do działania w imieniu banku, gdyż nie załączył pełnomocnictw dla osób, które umowę podpisały, jednakże zgodnie z art. 103 § 1 k.c. ważność tej umowy zależała od jej potwierdzenia przez bank. Potwierdzenie umowy mogło być dokonane przez każdą czynność, także w sposób dorozumiany. Nastąpiło przez wypłacenie kapitału pozwanej, wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego, egzekucję należności, zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności, którą podpisały osoby uprawnione do działania w imieniu banku. Zarzut działania pozwanej w imieniu i na rzecz J. G. w ramach istniejącego pomiędzy nimi stosunku zlecenia ocenił Sąd jako niemający znaczenia dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanej wobec powoda. Wskazał, że w cudzym imieniu działa ten, kto ujawni wobec osoby trzeciej, że zarówno skutki dokonywanej czynności prawnej, jak i rola strony tej czynności mają dotyczyć osoby reprezentowanej. Tymczasem, jak stwierdził, z żadnego dokumentu nie wynika by pozwana działała na rzecz osoby trzeciej. Także w swoich zeznaniach przyznała pozwana, że nie poinformowała osób reprezentujących bank o tym, że działa na rzecz osoby trzeciej; okoliczność tę zataiła. W rezultacie za zbędne uznał dopuszczenie dowodów z zeznań świadków, w tym J. G., na okoliczność umowy zlecenia łączącej z nim pozwaną. Jako niezasadny ocenił również zgłoszony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczeń. Wskazał, że roszczenie powoda ma związek z prowadzoną przez bank działalnością, zatem termin przedawnienia według art. 118 k.c. wynosi 3 lata. W myśl art. 123 k.c., termin przedawnienia ulega przerwaniu przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia lub zaspokojenia roszczenia; po każdym przerwaniu przedawnienie biegnie na nowo. Jak wskazał Sąd, wierzytelność powoda była dochodzona przez (...) Bank SA w K. przed sądem a następnie egzekwowana. Sąd nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. W dniu 19 stycznia 2011 roku umorzone zostało postępowanie egzekucyjne prowadzone w oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony w sądową klauzulę wykonalności. Bieg przedawnienia rozpoczął się na nowo od daty uprawomocnienia postanowienia o umorzeniu postępowania. Pozew wniesiony został przed upływem terminu przedawnienia, mianowicie w dniu 8 stycznia 2014 roku. Nieuzasadniony, jak ocenił Sąd, był zarzut pozwanej zawyżenia dochodzonej należności z uwagi na częściową spłatę kredytu kwotą 13.593,60 zł. Do daty zamknięcia rozprawy pozwana nie przedłożyła jakichkolwiek dowodów spłaty kredytu. Żaden z dowodów wpłaty załączony do sprzeciwu nie dotyczył spłaty kredytu zaciągniętego w (...) na zakup samochodu. Dowody spłaty kredytu na kwotą 13.593,60 zł pozwana dołączyła do pisma, jakie złożyła po zamknięciu rozprawy. Wniosek dowodowy był spóźniony. Na marginesie wobec tego zauważył Sąd, że fakt spłaty przez pozwaną kwoty 15.593,60 zł w żaden sposób nie podważa wiarygodności dokumentów, w tym bankowego tytułu egzekucyjnego. Dowody wpłaty dotyczą okresu sprzed wystawienia tego tytułu. Pozwana znosiła postępowanie egzekucyjne, prowadzone przez poprzedniego wierzyciela, nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych dla podniesienia zarzutu zawyżenia roszczenia. Za nieistotny uznał Sąd zarzut pozwanej, że działała w błędzie wywołanym przez J. G.. Przywołał w tym zakresie regulację art. 84 § 1 k.c. stanowiącego, że w razie złożenia oświadczenia woli innej osobie uchylenie się od jego skutków prawnych możliwe jest wyłącznie wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę. Pozwana nie została wprowadzona w błąd przez bank. Wskazał, że wobec nabycia przez powoda wierzytelności banku powód wszedł w prawa dotychczasowego wierzyciela. Wynika to z art. 509 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu albo właściwości zobowiązania. W sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazujące na to, że cesja wierzytelności sprzeciwiała się ustawie, właściwości zobowiązania czy też zastrzeżeniu umownemu. Powód nabył wierzytelność przysługującą bankowi i związane z wierzytelnością prawa, w tym roszczenie o zaległe odsetki zgodnie z art. 509 § 2 k.c. W rezultacie powództwo podlegało uwzględnieniu. O kosztach procesu rozstrzygnął Sąd po myśli art. 98 k.p.c.

W apelacji pozwana zarzuciła naruszenie prawa materialnego - art. 740 k.c. przez niezastosowanie i tym samym wadliwe uznanie, że działanie pozwanej w imieniu i na rzecz J. G. w ramach istniejącego pomiędzy nimi stosunku zlecenia nie ma dla odpowiedzialności pozwanej żadnego znaczenia, podczas gdy prawidłowe zastosowanie tego przepisu w okolicznościach sprawy prowadzi do wniosku, iż pozwana zaciągając kredyt na zakup pojazdu działała w imieniu własnym ale na rzecz oraz na rachunek J. G., któremu jako jego zastępca pośredni w wyniku zawartej pomiędzy nimi ustnej umowy zlecenia była zobowiązana wydać środki otrzymane z banku na zakup pojazdu i tym samym jedyną osobą która skorzystała z kredytu a zarazem osobą, którą zobowiązana jest do zwrotu kredytu jest J. G., przeciwko któremu powinno być wytoczone powództwo, art. 103 § 1 k.c. przez błędną wykładnię a tym samym nieuwzględnienie konsekwencji braku wykazania przez powoda prawidłowej reprezentacji banku w postaci nieważności umowy kredytu, naruszenie prawa procesowego - art. 199 § 1 i 2 k.p.c. przez niezastosowanie i brak odrzucenia pozwu, gdy tymczasem roszczenie objęte pozwem było już dochodzone w drodze bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu Sąd Rejonowy w C. nadał klauzulę wykonalnośc i egzekwowane przez komornika, co w konsekwencji wydania wyroku zasądzającego doprowadziło do powstania przeciwko pozwanej dwóch tytułów egzekucyjnych dotyczących tego samego roszczenia, art. 227 § 1 k.p.c. przez niezastosowanie i tym samym niedopuszczenie dowodu z zeznań świadków zawnioskowanych przez pozwaną zarówno w sprzeciwie od nakazu zapłaty, jak również w dalszych pismach procesowych, w szczególności świadków w osobie J. G., M. C., B. K., gdy zawnioskowani przez pozwaną świadkowie posiadają wiedzę, która dla rozstrzygnięcia sprawy ma istotne znaczenie, w szczególności wiedzę potwierdzającą: zawarcie pomiędzy J. G. a pozwaną ustnej umowy zlecenia, złożenie przez J. G. wobec pozwanej oświadczenia o zamiarze regularnego spłacania rat kredytu, złożenie przez J. G. wobec pozwanej oświadczenia w przedmiocie zwolnienia pozwanej z zaciągniętego przez nią zobowiązania kredytowego, wstąpienie przez J. G. w miejsce pozwanej jako strony umowy kredytu, art. 233 § 1 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz wykroczenie poza swobodną jego ocenę i w rezultacie błędną ocenę zebranych dowodów w opozycji do zasad logiki i doświadczenia życiowego, które to uchybienia miały istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, w szczególności pominięcie dowodów przemawiających za uznaniem faktu, iż: pozwana zaciągając kredyt działała w imieniu własnym ale na rzecz oraz na rachunek J. G.; wskutek złożenia przez J. G. wobec pozwanej oświadczenia z 4 grudnia 2007 roku, jak również wskutek zawarcia pomiędzy pozwaną a J. G. ustnej umowy zlecenia i zakupu przez J. G. pojazdu samochodowego jedynym podmiotem odpowiedzialnym za spłatę zobowiązania zaciągniętego w banku i tym samym zobowiązanym do zapłaty powodowi kwoty dochodzonej pozwem jest J. G.; zobowiązanie pozwanej uległo zmniejszeniu o kwotę 13.593,60 zł, art. 207 § 6 k.p.c. przez niezastosowanie i tym samym brak dopuszczenia i przeprowadzenia dowodów z dokumentów przekazanych przez stronę pozwaną na rozprawie w dniu 23 stycznia 2015 roku w postaci potwierdzeń przelewów na kwotę 13.593,60 zł, podczas gdy dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z tych dokumentów nie tylko nie spowodowałoby nadmiernej zwłoki w postępowaniu ale także przyczyniłoby się do wszechstronnego rozważenia sprawy oraz potwierdziłoby tezę podnoszoną przez pozwaną, iż zobowiązanie na skutek regularnie dokonywanych spłat rat kredytu uległo zmniejszeniu o kwotę w wysokości 13.593,60 zł, art. 316 § 2 k.p.c. przez niezastosowanie i tym samym brak otwarcia zamkniętej rozprawy na nowo, podczas gdy istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy w szczególności w zakresie wysokości dochodzonego roszczenia ujawniły się dopiero po zamknięciu rozprawy, sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez błędne przyjęcie, że żaden z dowodów wpłaty przekazanych przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie dotyczył spłaty kredytu zaciągniętego na zakup pojazdu, podczas gdy nie tylko dowody wpłaty przekazane przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty dotyczyły spłaty poszczególnych rat kredytu zaciągniętego w banku na zakup pojazdu lecz również pozwana na rozprawie w dniu 23 stycznia 2015 roku przedstawiła dowody wpłaty na kwotę 13.593,60 zł. W oparciu o te zarzuty skarżąca domagała się zmiany wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami postępowania oraz zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania w obu instancjach, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacja jest bezzasadna.

Ustalenia faktyczne dokonane w sprawie przez Sąd Okręgowy są prawidłowe, znajdują oparcie w zebranych dowodach, należało je podzielić przyjmując za własne. Wbrew zarzutom apelacji, nie pominął ten Sąd żadnych istotnych okoliczności, zgromadzone dowody poddał ocenie, która odpowiada wymogom art. 233 § 1 k.p.c.

Pierwsza grupa umotywowanych w apelacji zarzutów, natury zarówno materialno-prawnej, jak i procesowej, dotyczy umowy zlecenia zawartej przez pozwaną z .J. G..

Trafnie wskazał Sąd Okręgowy, że skoro fakt działania pozwanej przy zaciągnięciu kredytu na rzecz osoby trzeciej ( J. G. ) nie został ujawniony wobec banku ( nie był ten fakt rozpoznawalny ), to umowa obligacyjna, zawarta przez pozwaną z J. G. nie może mieć żadnego znaczenia dla dochodzenia przez bank, w rezultacie przez powoda jako następcę prawnego banku, roszczeń w stosunku do pozwanej.

Nie uchybił przeto również ten Sąd, wbrew zarzutom apelacji, art. 740 k.c. określającemu obowiązki przyjmującego zlecenie.

Kontrahentem banku, kredytobiorcą, była pozwana, przed udzieleniem kredytu bank badał zdolność kredytową pozwanej, pozwana ustanowiła zabezpieczenia spłaty kredytu, zasadnie zatem wobec pozwanej skierował powód jako nabywca wierzytelności banku roszczenia z tytułu umowy kredytowej.

(...) Banku Spółki Akcyjnej w K. nie łączył z J. G. stosunek prawny, który stanowi podstawę roszczeń dochodzonych pozwem.

Umowa kredytu określa pozwaną jako kredytobiorcę a nie jako osobę dokonującą czynności prawnej dla dającego zlecenie J. G..

W rezultacie niecelowe było prowadzenie dowodów na fakt zawarcia przez pozwaną z J. G. umowy zlecenia i zasadnie oddalił Sąd pierwszej instancji wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwaną na tę okoliczność.

Skoro fakt związania pozwanej z J. G. stosunkiem obligacyjnym nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, odmawiając przeprowadzenia dowodów na treść tego stosunku nie naruszył Sąd Okręgowy art. 227 k.p.c., stanowiącego, że przedmiotem dowodu są faty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

Do obrazy tego przepisu nie doszło również przez niedopuszczenie dowodów na fakt zwolnienia pozwanej z długu na mocy umowy zawartej z J. G..

Stosownie do art. 519 § 2 k.c. przejęcie długu przez osobę trzecią wymaga zgody tej strony przejmowanego zobowiązania, która nie brała udziału w umowie przejęcia.

Pozwana nie twierdziła, że umowę w sprawie przejęcia długu zawarł z J. G. bank bądź powód jako nabywca wierzytelności. Powołała fakt złożenia przez J. G. wobec niej oświadczenia o przejęciu zobowiązań z umowy kredytu. Ponieważ poza sporem pozostawała okoliczność, że ani bank, ani powód nie został poinformowany o przejęciu długu, zatem na przejęcie długu nie mógł wyrazić zgody, niecelowe było dokonywanie w sprawie ustaleń dla stwierdzenia treści oświadczeń złożonych pozwanej przez J. G. w przedmiocie zwolnienia jej z długu.

Druga grupa umotywowanych w apelacji zarzutów dotyczy dowodów wpłaty na sumę 13.593,60 zł. Są to zarzuty obrazy prawa procesowego, które uznać trzeba za chybione.

Dowody wpłaty pochodzą z okresu poprzedzającego wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego, w oparciu o który poprzednik prawny powoda prowadził wobec pozwanej bezskutecznie egzekucję.

Pozwana, jak trafnie zauważył Sąd Okręgowy, znosiła postępowanie egzekucyjne, prowadzone przez poprzedniego wierzyciela, nie skorzystała z przysługujących jej środków obrony przed egzekucją aby podnieść zarzut zawyżenia roszczenia.

Słusznie nie zdecydował Sąd Okręgowy o otwarciu na nowo rozprawy w celu przeprowadzenia dowodów przedstawionych przez pozwaną po zamknięciu rozprawy.

W myśl art. 316 § 1 k.p.c., sąd rozstrzyga sprawę biorąc pod uwagę stan faktyczny istniejący w chwili zamknięcia rozprawy i obowiązujący wówczas stan prawny. Artykuł ten w § (...) wymaga od sądu otwarcia rozprawy na nowo w przypadku ujawnienia się po jej zamknięciu istotnych okoliczności. Użycie sformułowania „ujawniły się” oznacza, że fakty lub dowody, które mają stanowić podstawę otwarcia rozprawy, nie mogły być stronie znane przed jej zamknięciem, przeto rozprawa nie powinna być otwarta na nowo w sytuacji, gdy dany środek dowodowy był stronie znany przed zamknięciem rozprawy ale strona z niego nie skorzystała.

Zgłoszone przez pozwaną dowody były jej znane, bo wszak dysponowała nimi, przed zamknięciem rozprawy. Po otwarciu rozprawy należałoby stronie przeciwnej umożliwić złożenie wyjaśnień i przedstawienie sposobu zarachowania wpłat dokonanych przed wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego. Wbrew zatem twierdzeniom apelacji, charakter zgłoszonego po zamknięciu rozprawy środka – dowodu z dokumentów nie przemawiał za przyjęciem, że jego dopuszczenie nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy.

Ponieważ chodziło o okoliczności znane pozwanej przed zamknięciem rozprawy, nie mogło ich powołanie uzasadniać otwarcia zamkniętej rozprawy.

Żadnego skutku nie wiąże skarżąca z zarzutem wadliwego przyjęcia przez Sąd Okręgowy, że dowody wpłaty załączone do sprzeciwu nie dotyczyły kredytu zaciągniętego na zakup pojazdu. Żądaniem obniżenia należności obejmuje wszak skarżąca wyłącznie kwotę 13.593,60 zł, której dotyczyły dowody zgłoszone po zamknięciu rozprawy, a nie dowody przedstawione w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Niezasadnie zarzuca apelacja naruszenie art. 103 § 1 k.c. i z faktu niewykazania dokumentem, że w imieniu banku umowę kredytu zawarły z pozwaną osoby umocowane wywodzi skutek w postaci nieważności tej umowy.

W świetle art. 103 § 1 i 2 k.c. skutek zawartej przez rzekomego pełnomocnika umowy w postaci jej nieważności następuje dopiero po definitywnej odmowie potwierdzenia bądź z upływem terminu wyznaczonego przez kontrahenta do potwierdzenia umowy.

(...) Bank SA w K. przystąpił do wykonania umowy, w czym wyrażać by się mogło dorozumiane jej potwierdzenie w wypadku działania w imieniu banku osób nieumocowanych.

Potwierdzenie umowy zezwala na traktowanie jej jako ważnej, wiążącej strony.

Przez domniemanie przyjąć jednak w sprawie należało, że (...) Bank SA w K. przy zawarciu z pozwaną umowy kredytu reprezentowały osoby uprawnione. Jest niesporne, że po zawarciu umowy kredyt został uruchomiony i pozwana skorzystała z uzyskanych w oparciu o umowę kredytu środków pieniężnych. Powstałe z tytułu umowy zadłużenie (...) Bank SA w K. wciągnął do swoich ksiąg rachunkowych i na ich postawie wystawił w dniu 1 grudnia 2008 roku bankowy tytuł egzekucyjny. Pozwana nigdy nie wystąpiła do banku o potwierdzenie umowy, przeto musiało być dla niej oczywiste, że umowa została skutecznie zawarta.

Bezpodstawnie zarzuca apelacja naruszenie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Bankowy tytuł egzekucyjny po zaopatrzeniu w sadową klauzulę wykonalności uprawnia bank do prowadzenia na jego rzecz egzekucji. Inne, niż bank podmioty nie mogą występować o nadanie na ich rzecz klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Przepisy art. 96 i art. 97 Prawa bankowego stanowią lex specialis w stosunku do art. 788 § 1 k.p.c., a w konsekwencji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego może być prowadzona jedynie egzekucja wierzytelności bankowej i tylko na rzecz banku a nie na rzecz innej osoby, po nadaniu na jej rzecz sądowej klauzuli wykonalności ( por. wyrok SN z 21.09.2005 roku, V CK 152/05 ).

Powód jako niebędący bankiem nabywca wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym nie mógł dochodzić nadania temu tytułowi klauzuli wykonalności na swoją rzecz.

Wbrew twierdzeniom apelacji, wystawiony wcześniej przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny nie stwarza stanu powagi rzeczy osądzonej.

Słusznie nie uwzględnił Sąd Okręgowy zarzutu przedawnienia roszczeń. Podtrzymała ten zarzut strona skarżąca podczas rozprawy apelacyjnej.

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się: przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Po każdym przerwaniu przedawnienie biegnie na nowo ( art. 124 § 1 k.c. ). Jak wskazał Sąd Okręgowy, dochodzone pozwem roszczenia podlegały, według art. 118 k.c., trzyletniemu terminowi przedawnienia. Do przerwy biegu przedawnienia doszło najpierw na skutek złożenia wniosku o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, a następnie w rezultacie wszczęcia w oparciu o ten tytuł postępowania egzekucyjnego. Od chwili zakończenia tego postępowania do wytoczenia powództwa nie upłynął trzyletni termin.

Wobec zawarcia z bankiem umowy cesji, powód nabył wszelkie związane z wierzytelnością prawa, co w myśl art. 509 § 2 k.c. usprawiedliwiało dochodzenie przez niego roszczeń objętych pozwem.

Z przytoczonych względów uznając zarzuty skarżącej za nieuzasadnione Sąd Odwoławczy apelację oddalił działając na podstawie art. 385 k.p.c. Na zasadzie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c. obciążył pozwaną, jako stronę przegrywającą, obowiązkiem zwrotu powodowi, na jego żądanie, kosztów postępowania apelacyjnego, na które złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego.

SSO del. Tomasz Tatarczyk SSA Małgorzata Wołczańska SSA Lucyna Świderska-Pilis