Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSA Piotr Górecki (spr.)

Sędziowie: SA Roman Stachowiak

SA Małgorzata Gulczyńska

Protokolant:st. sekr. sąd. Agnieszka Paulus

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą

w C.

przeciwko (...) SA z siedzibą w M. działającą przez (...) spółkę akcyjną Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 24 kwietnia 2014r., sygn. akt IX GC 618/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 31.300,18 zł (trzydzieści jeden tysięcy trzysta złotych 18/100) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

a.  6.160,82 zł od 24 listopada 2011r. do dnia zapłaty,

b.  5.412 zł od dnia 31 grudnia 2011r. do dnia zapłaty,

c.  5.412 zł od dnia 4 stycznia 2012r. do dnia zapłaty,

d.  5.523,93 zł od dnia 8 lutego 2012r. do dnia zapłaty,

e.  8.284,05 zł od dnia 8 lutego 2012r. do dnia zapłaty,

f.  507,38 zł od dnia 22 lutego 2012r. do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 4.539,09 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania,

I.  oddala apelację w pozostałej części,

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 23.301,26 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania

apelacyjnego.

M. Gulczyńska P. Górecki R. Stachowiak

Sygn. akt IACa 830/14

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. w C. wniosła przeciwko pozwanej (...) S.A. w M., działającej przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. o zasądzenie kwoty 405.974,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot i dat wskazanych w pozwie oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż w dniu 16 września 2011r. strony zawarły umowę najmu na okres 4 miesięcy, której przedmiotem była kruszarka K. M.. Powódka zobowiązała się do dostarczenia sprawnej kruszarki. Pozwana natomiast zobowiązała się do zapłaty czynszu najmu, który miał być obliczany według iloczynu stawki godzinowej w wysokości 100 euro + VAT i ilości przepracowanych motogodzin według wskazań licznika motogodzin kruszarki, nie mniej jednak niż 20.000 euro + VAT za jeden miesiąc najmu. Powódka zobowiązana była także do usuwania na koszt pozwanej awarii i doprowadzenia niezwłocznie kruszarki do stanu umożliwiającego jej pracę. Za wykonane świadczenie wystawiane były pozwanej spółce faktury VAT. Do dnia wniesienia pozwu pozwana nie uiściła powódce należności wynikających z wystawionych faktur VAT. Powódka wskazała również, że w związku z brakiem zapłaty należności, pismem z dnia 28 listopada 2011 r., przekazała pozwanej oświadczenie o wyłączeniu z dniem 26 listopada 2011r. kruszarki do czasu spełnienia świadczenia. Pozwana z kolei zarzuciła powódce bezpodstawność wyłączenia kruszarki z eksploatacji, stwierdzając, że umowa najmu uległa automatycznemu zawieszeniu albowiem rzekomo z winy powódki prace kruszarki były wstrzymane w dniach od 26 listopada 2011r. do 29 listopada 2011r. oraz 3 listopada 2011r, 19 listopada 2011r., 21 listopada 2011r., 22 listopada 2011r. W konsekwencji pozwana obniżyła fakturę za listopad 2011r. oraz zażądała zwrotu 5.600 euro za nienależycie wypłaconego w miesiącu październiku 2011r. czynszu. Ponadto powódka podniosła, że pismem z dnia 2 grudnia 2011r. rozwiązała przedmiotową umowę najmu, z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od niej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, iż pozwana naruszyła postanowienia umowne w związku z faktem błędnego adresowania przesyłek na adres biura budowy w W.. Jednocześnie wystawiane faktury notorycznie zawierały błędy. Pozwana nie zgodziła się również z twierdzeniem, że powódka nie ma obowiązku wysyłania wszelkich dokumentów potwierdzających zasadność wystawienia faktury. Zarazem przyznała, iż zobowiązała się do pokrycia kosztów napraw koniecznych do zapewnienia prawidłowej i bieżącej eksploatacji. Zdaniem pozwanej to na powódce ciążył obowiązek uzasadnienia, iż przeprowadzone naprawy oraz poniesione koszty eksploatacji były niezbędne dla prawidłowej pracy kruszarki. Pozwana podniosła także, że wyłączenie kruszarki z eksploatacji przez powódkę w dniu 26 listopada 2011 r. nastąpiło bezpodstawnie i wbrew umowie, co naraziło pozwaną na straty wynikające z przestoju w pracy kruszarki.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu uwzględnił powództwo zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 405.974,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

1) od kwoty 5.412 zł od dnia 25 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

2) od kwoty 53.885,07 zł od dnia 26 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

3) od kwoty 836,4 zł od dnia 26 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty,

4) od kwoty 6.160,82 zł od dnia 24 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

5) od kwoty 5.412,00 zł od dnia 31 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty,

6) od kwoty 5.412,00 zł od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

7) od kwoty 89.061,84zł od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

8) od kwoty 118.674,9zł od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

9) od kwoty 2.034,85 zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty,

10) od kwoty 5.523,93zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty,

11) od kwoty 8284,05zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty,

12) od kwot 104.768,94 zł od dnia 22 luty 2012 r. do dnia zapłaty,

13) od kwoty 507,38 zł od dnia 22 luty 2012 r. do dnia zapłaty.

Nadto Sąd Okręgowy w pkt 2 wyroku orzekł o kosztach postępowania (sygn. akt IXGC 618/12).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

W dniu 16 września 2011 r. strony zawarły umowę najmu nr (...)- (...), której przedmiotem była kruszarka K. M., o minimalnej wydajności na poziomie 150 ton uzyskania gotowej mieszanki 0/31,5 na godzinę. Umowa została zawarta na czas określony czterech miesięcy, począwszy od dnia zawarcia umowy. Każda ze stron uprawniona była do rozwiązania umowy, z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. W umowie zastrzeżono, że okres najmu ulega automatycznemu zawieszeniu, jeżeli z przyczyn zależnych od powódki nie jest możliwe korzystanie z kruszarki (np. nie usunięcie wady, usterki, awarii, niedostarczenie części eksploatacyjnych) przez okres co najmniej 2 kolejnych dni lub łącznie co najmniej 5 dni w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu). Za czas zawieszenia okresu najmu nie jest naliczany czynsz najmu, a ryczałt określony w § 3 ust. 1 ulega proporcjonalnemu zmniejszeniu w skali 800 euro netto za dzień zawieszenia mniej, według wyliczenia 20.000 euro netto/25 dni = 800 euro dziennie mniej. Miesięczny czynsz najmu miał być obliczany według iloczynu stawki godzinowej w wysokości 100 euro + VAT i ilości przepracowanych motogodzin według wskazań licznika motogodzin kruszarki, nie mniej jednak niż 20.000 euro + VAT za jeden miesiąc. Termin płatności wynosić miał 21 dni od daty wystawienia faktury VAT pod warunkiem, iż powódka wyśle fakturę VAT przesyłką kurierską do pozwanej w dniu jej wystawienia. W przeciwnym wypadku termin płatności ulegać miał odpowiedniemu przedłużeniu o okres pomiędzy dniem wystawienia, a dniem wysłania faktury VAT przesyłką kurierską. Faktury miały być dostarczane na adres ul (...) w K..

Zgodnie z umową poza czynszem pozwana zobowiązana była do pokrycia kosztów:

a) zakupu kompletu młotków martenzytyczno–ceramicznych w kwocie 8.000 euro netto lub wysoko chromowych w kwocie 10.000 euro + VAT, każdorazowo po ich zużyciu.

b) zakupu płyt odbojowych ze śrubami w kwocie 2.200 zł + VAT za sztukę, każdorazowo po ich zużyciu się,

c) wykonania przeglądów okresowych kruszarki w kwocie 2.500 zł + VAT, co 400 mtg, przy czym pierwszy przegląd miał zostać wykonany w dniu rozpoczęcia okresu najmu. Po wykonaniu przeglądu strony miały sporządzić protokół, w którym miało zostać wskazane procentowe zużycie poszczególnych elementów,

d) wykonania przeglądów okresowych silnika kruszarki w kwocie 3.000 zł + VAT, co 400 mtg, przy czym pierwszy przegląd miał zostać wykonany w dniu rozpoczęcia okresu najmu. Po wykonaniu przeglądu strony miały sporządzić protokół, w którym miało zostać wskazane procentowe zużycie poszczególnych elementów. Protokół ten miał być podstawą do podziału między stronami kosztów ewentualnych bieżących napraw.

e) operatora/serwisanta w kwocie 12 euro + VAT za godzinę według wskazań licznika motogodzin kruszarki,

f) zakupu sit 35x35 mm oraz 40x40 mm w kwocie 1.550 zł + VAT za komplet, każdorazowo po ich zużyciu,

g) naprawy i kosztów eksploatacyjnych kruszarki, koniecznych do zapewnienia jej prawidłowej, bieżącej eksploatacji.

Młotki, sita oraz okładziny miały zostać zakupione przez pozwaną u powódki, która zobowiązana była je dostarczyć na teren budowy w terminie 3 dni, od złożenia zamówienia przez pozwaną. W umowie zastrzeżono również, że przeglądy okresowe zostaną wykonane przez powódkę. Operator/serwisant miał zostać zapewniony przez powódkę. Miał on dokonywać niezbędnych napraw i przeglądów kruszarki. Powódka (operator/serwisant) zobowiązana była niezwłocznie do usunięcia bieżących awarii i doprowadzenia kruszarki do stanu umożliwiającego jej normalną pracę. Przed zawarciem powyższej umowy przeprowadzony został z udziałem pracowników pozwanej test kruszarki.

W związku z powyższą umową powódka wystawiła na rzecz pozwanej 13 faktur VAT nr:

- (...)/(...) z dnia 13 grudnia 2011r. na kwotę 19.680 euro za młot martenzytyczno – ceramiczny MR 130,

- (...) (...)z dnia 13 grudnia 2011r. na kwotę 5.412 zł za płytę odbojową, śrubę płyty odbojowej, nakrętkę i podkładkę śruby płyty odbojowej,

- (...) (...) z dnia 9 grudnia 2011r. na kwotę 5.412 zł za płytę odbojową, podkładkę płyty odbojowej, śrubę oraz wkręt z łbem cylindrycznym,

- (...) (...) z dnia 2 grudnia 2011r. na kwotę 6.160,82 zł za olej, smar oraz rolkę nośną,

- (...) (...) z dnia 4 listopada 2011r. na kwotę 836,40 zł za naprawę łańcuchową,

- (...) (...) z dnia 4 listopada 2011r. na kwotę 12.300 euro za młot wysokochromowy,

- (...) (...) z dnia 3 listopada 2011r. na kwotę 5.412 zł za płytę odbojową oraz śrubę płyty odbojowe, nakrętkę i podkładkę śruby płyty odbojowej,

- (...) (...) z dnia 13 grudnia 2011r. na kwotę 26.223,60 euro za wynajem kruszarki i roboczogodziny operatora,

- (...) (...) z dnia 17 stycznia 2012r. na kwotę 2.034,85 zł za naprawę silnika kruszarki,

- (...) (...) z dnia 17 stycznia 2012r. na kwotę 5.523,93 zł za wymianę oleju hydraulicznego oraz fartuch rynny dolnej,

- (...) (...) z dnia 17 stycznia 2012r. na kwotę 8.284,05 zł za fartuch rynny dolnej, płyty gumowe oraz taśmę,

- (...) (...) z dnia 31 stycznia 2012r. na kwotę 24.600 euro za wynajem kruszarki,

- (...) z dnia 31 stycznia 2012r. na kwotę 507,38 zł za taśmę.

Zgodnie z ustaleniami dokonywani przez strony, powódka nie przesyłała wystawionych przez siebie faktur na wskazany w umowie adres biura pozwanej w K., ale do jej biura na budowie autostrady. Przesyłane przez powódkę faktury były weryfikowane przez pracowników pozwanej i przesyłane do biura w K.. Proces ten był czasochłonny, albowiem wymagał zgromadzenia dokumentów z różnych działów administracji pozwanej (logistyki, produkcji), a weryfikacji podlegało również kilkaset faktur, przesyłanych przez wszystkich podwykonawców pozwanej spółki. Po pozytywnej weryfikacji pozwana regulowała należność wynikającą z danej faktury, przy czym przelewy dokonywane były raz w tygodniu, w czwartki.

W trakcie użytkowania kruszarki dochodziło do jej awarii, które w większości przypadków związane były ze zużywaniem się poszczególnych jej elementów, w szczególności młota i płyt odbojowych. Awarie były usuwane przez serwisanta powódki. Części do naprawy kruszarki dostarczane były przez powódkę, przy czym w przypadku młota, wybór jego rodzaju dokonywany był z udziałem przedstawicieli pozwanej. W związku z awariami powstawały krótkotrwałe przerwy w pracy kruszarki, niezbędne z uwagi na konieczność dokonania napraw. Pismem z dnia 28 listopada 2011r. powódka zawiadomiła pozwaną, iż w związku z brakiem zapłaty przez powódkę faktur wymienionych w załączniku z dniem 26 listopada 2011 r., wyłącza kruszarkę w eksploatacji do czasu uregulowania przeterminowanych płatności. Pismem z dnia 2 grudnia 2011r. powódka rozwiązała umowę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia.

W ocenie Sądu Okręgowego w Poznani, powódka wykazała zasadność roszczeń objętych pozwem, bowiem przedstawiła zarówno faktury obejmujące czynsz najmu, jak również koszty wymiany elementów kruszarki, które uległy uszkodzeniu. Załączyła również dokumenty potwierdzające wykonanie napraw oraz ponoszenie kosztów zakupu tych części. Pozwana nie podważyła zasadności, ani prawidłowości dokonywanych napraw. Nie wykazała również, aby powódka wykonywała swoje obowiązki umowne w sposób nienależyty, w szczególności, aby opóźniała się z wykonaniem napraw. Pozwana nie podważyła również skuteczności wstrzymania pracy kruszarki, w związku z zaleganiem przez nią z zapłatą na rzecz powódki.

Apelację od tego wyroku wniosła pozwana, która podniosła następujące zarzuty:

1)  naruszenie prawa procesowego, to jest art. 207 § 6 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., 232 k.p.c., art. 278 § k.p.c., przez uznanie, iż wniosek pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia, czy powódka należycie wywiązywał się obowiązku dokonywania napraw oraz ustalenia szkody powstałej po stronie pozwanej na skutek bezpodstawnego wyłączenia przez kruszarki „był wnioskiem spóźnionym (…) podczas, gdy faktycznie wniosek ten został przez Pozwanego zawarty już w odpowiedzi na pozew (…)”,

2)  „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 659 § l k.c., przez błędną wykładnię tego przepisu polegającą na przyjęciu, że z jego dyspozycji wynika, iż na osobie, która jest zobowiązana zapłacić wynajmującemu umówiony czynsz i inne umówione koszty, spoczywa także ciężar udowodnienia faktu negatywnego, tj. że nie doszło do wykonania przez wynajmującego jego wzajemnego zobowiązania, stanowiącego ekwiwalent dla czynszu najmu (…)” i w konsekwencji „naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 659 § l k.c., przez niezastosowanie tych przepisów w stanie faktycznym sprawy (…)”,

3)  „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 662 § 1 k.c., przez pominięcie tego przepisu przy ocenie stanu faktycznego sprawy, skutkujące stwierdzeniem, iż to Pozwany powinien ponosić odpowiedzialność za to, czy wynajmowana kruszarka będzie realizować cel, dla którego została przez niego wynajęta, podczas gdy to wynajmujący (…)” powinien wydać pozwanej kruszarkę w stanie przydatnym do umówionego celu,

4)  „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 354 § 2 k.c. w zw. z 354 § l k.c. przez jego niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy i uznanie, iż Powód nie był zobowiązany do przekazywania Pozwanemu wraz z fakturą kompletu dokumentów potwierdzających zakres wykonanego zobowiązania (…)”,

5)  „naruszenie art. 233 § l k.p.c., „przez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego, to jest zeznań:

a) „świadka B. W. - poprzez pominięcie ich przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego w zakresie oceny świadka co do procesu naprawczego kruszarki i czynności wykonywanych przez serwisanta oraz odmowę wiarygodności w zakresie dotyczącym obowiązku Powoda do należytego dokumentowania należności, którymi obciążano Pozwanego,

b) świadka G. S. (1) - poprzez odmowę wiarygodności jego zeznaniom, w zakresie dotyczącym ustalenia terminów zapłaty wystawionych przez Powoda faktur (…)”,

c) „świadka M. W. - poprzez uznanie, iż jego zeznania nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (…)” oraz „treści umowy najmu nr (...)- (...) z dnia 16 września 2011 roku, co skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi w sprawie”,

6)  „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 65 § l i 2 k.c., przez dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron złożonych w dniu 16 września 2011 roku w Umowie najmu nr (...)- (...), polegającej na:

a. przyjęciu, wbrew postanowieniom umowy, w tym § 3 ust. 6, iż to na Pozwanym ciążył obowiązek zadbania, aby kruszarka była zdolna do spełniania swojej funkcji zgodnej z założonym przez Strony celem, podczas gdy w Umowie najmu został na Pozwanego nałożony wyłącznie obowiązek ponoszenia kosztów związanych z eksploatacją kruszarki, natomiast obowiązek utrzymywania jej w stanie umożliwiającym normalną pracę, w tym poprzez dokonywanie napraw, leżał po stronie Powoda;

b. przyjęciu nieekwiwalentności świadczeń wzajemnych stron umowy poprzez stwierdzenie, iż Umowa najmu w § 3 ust. l ustalała czynsz najmu na podstawie iloczynu stawki godzinowej w wysokości 100 euro + VAT i ilości przepracowanych przez Powoda motogodzin według wskazań licznika motogodzin kruszarki, nie mniej jednak niż 20.000 euro + VAT za miesiąc, bez stawiania Powodowi wymogu przepracowania minimalnej liczby godzin ustalonej zgodnie ze stawka godzinowa (…)”, gdy tymczasem „zgodnym zamiarem stron było zapewnienie ciągłej pracy kruszarki (…) poziomie 850 h przez 4-miesięczny okres obowiązywania najmu, co stanowiło należny ekwiwalent za czynsz w wysokości 20.000 euro + VAT,

c. przyjęciu, iż Umowa najmu w § 3 ust 4 upoważniała Powoda do wyłączenia kruszarki i żądania za okres po jej wyłączeniu czynszu (…),

d. sprzecznym z treścią Umowy najmu przyjęciu, że umowa ta przewidywała możliwość automatycznego zawieszenia najmu, jeżeli nie było możliwe korzystanie z kruszarki z winy wynajmującego Powoda - podczas gdy w umowie w § 2 ust. 5 akapit 2 określono, że okres najmu ulega automatycznemu zawieszeniu, jeżeli korzystanie nie było możliwe z przyczyn od Powoda zależnych”,

7) „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 480 § 3 k.c. w zw. z art. 480 § l k.c., przez jego niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy i uznanie, że Powód nie pozostawał w zwłoce w wykonaniu zobowiązania wobec Pozwanego, w związku z czym Pozwany nie był uprawniony do wykonania zastępczego,”

8) „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 471 k.c., przez niezastosowanie tego przepisu i stwierdzenie, że w stanie faktycznym sprawy nie doszło do nienależytego wykonania zobowiązania przez Powoda, w związku z czym nie był on zobowiązany do naprawienia szkody powstałej w majątku Pozwanego na skutek konieczności zakupu gotowej mieszanki kruszywa od podmiotów trzecich,”

9) „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 498 § l k.c., poprzez nie zastosowanie go w stanie faktycznym sprawy i uznanie, że Pozwany nie wykazał, iż posiada w stosunku do Powoda wymagalne wierzytelności nadające się do potrącenia”,

10) „naruszenie prawa materialnego, to jest art. 5 k.c. w zw. z § 3 ust. 4 Umowy najmu, przez jego niezastosowanie (…) mimo, iż działanie Powoda obejmujące wyłączenie kruszarki stanowiło nadużycie prawa i było sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego uprawnienia oraz z zasadami współżycia społecznego, w tym zasadami lojalności i słuszności kontraktowej, uczciwości kupieckiej (…)”,

11) „błędy w ustaleniach faktycznych, polegające na:

a. uznaniu, iż Powód usuwał powstałe w toku obowiązywania umowy najmu

awarie kruszarki zgodnie z postanowieniami umowy, tj. niezwłocznie, podczas

gdy serwisant Powoda nie posiadał narzędzi niezbędnych do niezwłocznego

usuwania usterek (…)”,

b) „uznaniu, iż Powodowi przysługuje w całości czynsz najmu za październik 2011

r. oraz listopad 2011 r., a także za grudzień 2011 r., (…)”,

c) „uznaniu, iż w wystawione przez Powoda w dniu 3 oraz 4 listopada 2011 r. faktury były wymagalne w dniu 26.11.2011 r., podczas gdy w związku z faktem, iż faktury te zostały odebrane przez Pozwanego dopiero w dniu 9.11.2011 r., liczony zgonie z postanowieniem §3 ust. 3 Umowy najmu termin ich płatności wypadał najwcześniej na dzień 29.11.2011 r.”,

d) „uznaniu, iż Powód był uprawniony do wyłączenia kruszarki z eksploatacji w dniu 26.11.2011 r. na podstawie § 3 ust. 4 Umowy najmu (…)”,

e) „stwierdzeniu, iż Pozwany nie kwestionował zasadności ani prawidłowości dokonywanych przez Powoda napraw, podczas gdy Pozwany zgłosił już w odpowiedzi na pozew wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia tych okoliczności (…)”.

Opierając się na powyższych zarzutach, autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi l Instancji. „W każdym z przypadków o zasadzenie na rzecz Pozwanego kosztów postępowania w obu ich, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych”.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasadzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie częściowo. Sąd odwoławczy podziela istotne ustalenia faktyczne sądu I instancji i tym samym przyjmuje je za własne. Koniecznym jednak było dokonanie częściowo odmiennej oceny prawnej tego stanu faktycznego.

Na wstępie trzeba przypomnieć, że strony łączyła umowa najmu z dnia 16 września 2011 r. kruszarki K. typ (...). Umowa została zawarta na okres 4 miesięcy, przy czym – co było bezsporne między stronami - powódka w dniu 2 grudnia (...). umowę wypowiedziała za jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia. Tym samym z początkiem stycznia 2012 r. umowa została rozwiązana. Powodowa spółka domagała się w niniejszej sprawie zasądzenia dochodzonego roszczenia w kwocie 405.975 zł w oparciu o następujące faktury:

1. od kwoty 5.412 zł od dnia 25 listopada 2011 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

2. od kwoty 53.885,07 zł od dnia 26 listopada 2011 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

3. od kwoty 836,40 zł od dnia 26 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

4. od kwoty 6.160,82 zł od dnia 24 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

5. od kwoty 5.412,00 zł od dnia 31grudnia 2011 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

6. od kwoty 5.412,00 zł od dnia 4stycznia 2012 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

7. od kwoty 89.061,84 zł od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

8. od kwoty 118.674,90 zł od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

9. od kwoty 2.034,85 zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

10. od kwoty 5.523,93 zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

11. od kwoty 8284,05 zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

12. od kwot 104.768,94 zł od dnia 22 luty 2012 r. do dnia zapłaty ( (...) (...)

13. od kwoty 507,38 zł od dnia 22 luty 2012 r. do dnia zapłaty ( (...)).

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, przy czym stwierdziła, że nie jest „uzasadnione domaganie się od pozwanej zapłaty kwot wynikających z faktur: (...) (...) (...) (...) (...) (...) i (...) (...), gdyż „nie zawierają uzasadnienia konieczności naprawy lub dowodu ich realizacji (…)” - k. 72. Owe nie uznanie roszczenia wiązało się zatem z brakiem uzasadnienia napraw czy brakiem potwierdzenia ich wykonania. W tym miejscu wypada zaznaczyć, że w umowie łączącej strony przewidziano tylko obowiązek dostarczania samych faktur a kwestia doręczania innych dokumentów (tzw. technicznych) związanych z fakturowaniem - nie była sprecyzowana (por. § 3 pkt 2 umowy). Niewątpliwe do pozwanej takie dokumenty ostatecznie trafiały, skoro wcześniej jednak następowały płatności na rzecz powódki. Oczywiście wiązało to się z trudnościami, bowiem zweryfikowanie każdej faktury wymagało dodatkowej pracy (wskazywała na to m. in. świadek A. N. – k. 199). Strony podejmowały też ustalenia dodatkowe, aby usprawnić obieg faktur (świadek B. W. – k. 205; członek zarządu powódki S. J. – k. 157). Tak więc argumenty, które legły u podstaw zakwestionowania tychże faktur nie były trafne.

Kwestią wymagającą omówienia był problem walutowości, co pominął w swoich rozważaniach sąd I instancji. Z umowy łączącej strony wynikało, że w euro miał być rozliczany czynsz najmu oraz koszty zakupu młotków ceramicznych i wynagrodzenia serwisanta /operatora/ (§ 3 umowy). Dochodząc zapłaty, powódka wszystkie faktury z tego tytułu przeliczyła na złotówki wg kursu (...). Zmiana umowy w tym zakresie mogła być dokonana tylko w drodze pisemnej pod rygorem nieważności. Zmiany takiej nie było. Zatem wykonanie zobowiązania powinno nastąpić zgodnie z jego treścią (art. 354 k.c.) i zasada ta obejmuje także walutę (por.: A. Olejniczaka, komentarz, LEX 2014, wyrok z 16.9.11 SN, IVCSK 75/11). Zasada walutowości wynika wprost z art. 358 § 1 k.c. Strony umowy mogły niewątpliwie zmienić swoje ustalenia co do waluty, w jakiej dokonywana będzie zapłata Wynikało to wprost z § 6 pkt 5 umowy z dnia 16 września 2011 r. („Wszelkie zmiany niniejszej umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności”). W przedmiotowej sprawie pisemnej zmiany umowy w tym zakresie nie było, zatem powódka nie mogła dochodzić należności w walucie polskiej tych należności, które w świetle zwartej umowy winny być wyrażone w euro. Tym samym oddaleniu podlegało powództwo co do kwot wyrażonych w złotych a dotyczących należności, które powinny być wyrażone w euro. Dotyczy to następujących faktur: (...) (...) (za młotki – 53.885 zł tj. 12.300 euro), (...) (...) (za młotki – 89.061,84 zł, tj. 16.800 euro), (...) (...) (czyn wynajmu za XII/11 plus serwisant) - 118.674,90 zł, tj. 26.223,60 euro), i (...) (...) (czynsz wynajmu za XI/11) -104.768,94 zł tj. 26.600 euro). Łącznie zatem powódka dochodziła z tego tytułu kwoty 366.390,68 zł (po przeliczeniu na euro). Skoro sąd ma obowiązek stosować prawo materialne z urzędu, zatem kwestia walutowości musiała zostać wzięta pod uwagę. W tym zatem zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Skoro pozwana wprost zakwestionowała cztery faktury, a mianowicie (...) (...), (...) (...), (...) (...) i (...) (...) konsekwentnie trzeba było przyjąć, że pozostałych faktur nie kwestionowała. Zasadność swojego stanowiska co do oddalenia powództwa wynikającego także z pozostałych wymienionych w pozwie faktur upatrywała w zarzucie potrącenia. Potrącenie to dotyczyło:

- należności za wyłączenie kruszarki w październiku i listopadzie 2011 r. odpowiednio 7 dni i 8 dni, co łącznie stanowiło kwotę (po przeliczeniu z euro) – 65.963,39 zł (tj. 30.783,85 zł za X/11 i 35.181,54 zł za XII/11),

- należności za wykonanie „zastępcze” traktowane jako roszczenie odszkodowawcze oraz nienależyte wykonanie umowy (powołano się na art. 480 k.c. oraz dodatkowo na art. 471 k.c.), bowiem w grudniu 2011 r. kruszarka już nie pracowała. Kwota zgłoszona z tego tytułu to 361.856,06 zł brutto.

Co do zarzutu potrącenia. Zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie. Przede wszystkim skoro powódka wobec niezapłacenia niektórych faktur, w tym i objętych sporem ( (...) (...) (...) (...) (...) (...) (...) (...), (...) (...) miała podstawy z winy pozwanej do wyłączenia kruszarki z dniem 29 listopada 2011, chociaż uczyniła to nieco wcześniej, tj. 26 listopada 2011 r. błędnie uznając, iż termin zapłaty był wcześniejszy to tym samym nie może domagać się w tym zakresie odszkodowania i w rezultacie skutecznego potrącenia tego roszczenia.

Odszkodowanie z tytułu wykonania zastępczego nie było zasadne z tego względu, że musiałoby – poza innymi warunkami – polegać na wynajęciu innej kruszarki. Stron nie łączyła bowiem umowa o dostawę kruszcu, lecz umowa o najem konkretnej maszyny, tj. kruszarki K.. Jak już wspomniano pozwana nie zakwestionowała faktur innych, aniżeli (...) (...), (...) (...) (...) (...) i (...) (...). Tym samym należności z pozostałych faktur powinna zapłacić. Skoro tego nie uczyniła były podstawy do wyłączenia kruszarki zgodnie z § 3 pkt 4 umowy. Z pisma powódki z dnia 28 listopada 2011 r. wynikało, że informuje ona, iż wyłącza maszynę w dniu 26 listopada 2011 r. z uwagi na niezapłacenie faktur nr (...) (...), (...) (...) (...) (...) (...) (...), (...) (...) i dwóch innych). Pierwsza i trzecia faktura była objęta sporem w przedmiotowej sprawie i jako taka pozostała niezapłacona.

Nie mogły być też potrącane kwoty wynikające z przestojów maszyny, skoro świadczenie to było nienależne . W odpowiedzi na pozew wskazano, że potrącenie z tego tytułu następuje jako nienależne z „wypłaconego jako część ryczałtu” za miesiąc XI/11 i XII/11 ( (...) (...) i (...) (...). Zauważyć wypada, że potrącenie za listopad 2011 r. za czas wyłączenia kruszarki nie mogło być skuteczne z uwagi na to, że skoro już wcześniej została zapłacona należność za ten miesiąc i obejmowała zarazem okres wyłączenia kruszarki to w konsekwencji świadczenie to było świadczeniem nienależnym (za czas wyłączenia maszyny). Zgodnie bowiem z art. 411 k.c. nie można żądać zwrotu świadczenia, jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany. Nie wykazano również, że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Identycznie rzecz się ma o ile chodzi o fakturę za grudzień 2011 r. Gdyby jednak przyjąć, że w grudniu 2011 r. kruszarka już nie pracowała i w rezultacie zapłata nie nastąpiła za ten miesiąc, to tym bardziej potrącenie nie byłoby zasadne, bowiem nie było by potrzeby dokonywania jakiegokolwiek potrącenia z powodu wyłączenia kruszarki. Zauważyć trzeba, że potrącenie stanowi w istocie formę dochodzenia roszczenia.

Rozważania te mają jednak drugorzędne znaczenie, skoro miesięczny czynsz został w umowie stron określony w euro (§ 3 pkt 1 umowy) a pomimo tego, powódka dochodziła należności z tego tytułu w złotówkach. Tym samym – jak już wcześniej wskazano – roszczenie to (obejmujące także czynsz za listopad i grudzień 2011 r.) podlegały oddaleniu.

Oddaleniu podlegało także powództwo co do kwot wynikających z faktur, które pozwany zakwestionował a powód nie wykazał, że dokonał napraw ujętych w tychże fakturach oraz że taka była ich wartość. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał, zgodnie z art. 6 k.c., na powodzie. W tym zakresie zarzut skarżącego był słuszny.

Tak więc zasadne były roszczenia (pozostałe faktury i daty ich wymagalności):

1) od kwoty 6.160,82 zł od dnia 24 listopada 2011 r. do dnia zapłaty, ( (...) (...)

2) od kwoty 5.412,00 zł od dnia 31grudnia 2011 r. do dnia zapłaty, ( (...) (...)

3) od kwoty 5.412,00 zł od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty, ( (...) (...)

4) od kwoty 5.523,93zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty, ( (...) (...)

5) od kwoty 8.284,05zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty, ( (...) (...)

6) od kwoty 507,38zł od dnia 22 luty 2012 r. do dnia zapłaty, ( (...)).

Łącznie zatem: 31.300,18 zł. Tych bowiem roszczeń pozwana nie zakwestionowała.

Zarzuty odwoławcze w przeważającej części nie zasługiwały na uwzględnienie. Zarzut naruszenia art. 207 § 6 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., 232 k.p.c., art. 278 § k.p.c., polegający na uznaniu przez sąd I instancji, iż wniosek pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego co do kosztów napraw był wnioskiem spóźnionym, nie mógł odnieść zamierzonego skutku prawnego, skoro roszczenia mające być tym dowodem wykazane powinny być – zgodnie z umową – wyrażone w euro a naruszenie zasady walutowości prowadziło do oddalenia powództwa. Na marginesie wypada także zauważyć, że dowód ten sprowadzał się w istocie do poszukiwania dowodów a nie sprawdzenia wysokości roszczenia. Sam autor apelacji jako tezę dowodu z opinii biegłego wskazał w zarzucie pierwszym, że chodzi m. in. o „ustalenie szkody powstałej po stronie pozwanej (…)”.

Chybiony był także zarzut naruszenia art. 659 § 1 k.c., który dotyczył umowy najmu. W świetle tego przepisu stosunek najmu powstaje na podstawie umowy i polega na tym, że najemca uzyskuje prawo do używania rzeczy stanowiącej cudzą własność w zamian za zapłatę czynszu. Fakt zawarcia umowy był bezsporny. Spór miedzy stronami wynikł m. in. na tle zapłaty za okres przestoju kruszarki. Co ważne strony umowy przewidziały także możliwość, bowiem kruszarka pracowała w trudnym terenie i z góry było wiadome, że będą awarie, w tym konieczność wymiany elementów zużywających się w trakcie pracy. Stąd umowa przewidywała postanowienia, które to regulowała. Niewątpliwie to na powódce – skoro dochodziła ona roszczenia – spoczywał ciężar dowodu. Tak więc winna ona wykazać – zgodnie z art. 6 k.c. – swoje roszczenie. W tym sensie zarzut naruszenia art. 6 k.c. był zasadny. Poniekąd z wyżej wymienionym zarzutem wiąże się zarzut opisany w pkt 3, tj. naruszenie art. 662 § 1 k.c. Skarżący twierdził, że to nie „pozwany powinien ponosić odpowiedzialność za to, czy wynajmowana kruszarka będzie realizować cel (…)”. W istocie zatem zarzut ten zmierzał do podważenia przyjętego przez sąd I instancji ciężaru dowodowego (art. 6 k.c.) a nie zakresu obowiązków stron umowy najmu (art. 662 § 1 k.c.).

Nie można uznać, aby sąd I instancji naruszył przepisy z art. 354 § 1 i 2 k.c. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie przede wszystkim zgodnie z treścią tegoż zobowiązania. Przepis ten wprowadza ogólną dyrektywę interpretacyjną, którą należy stosować przy ocenie sposobu wykonania zobowiązania. Skarżąca spółka upatrywała naruszenie tego przepisy w tym, że w jej ocenie sąd I instancji błędnie uznał, że powódka nie była zobowiązana do przekazywania pozwanej „wraz z fakturą kompletu dokumentów (…)”. Jak już wspomniano z treści umowy wiążącej strony kwestia ta nie była uregulowana, a praktyka w tym zakresie wynikała z ustnych ustaleń stron dokonywanych na bieżąco w trakcie funkcjonowania umowy, bowiem strony miały z tym problemy (m. in.: zeznania świadka G. S. (1) – k. 209).

Chybionym okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w tym przepisie sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału” a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu. Tak rozumianej zasady swobodnej oceny dowodów sąd I instancji nie naruszył. Dotyczy to także oceny zeznań świadków wskazanych przez autora apelacji (świadkowie B. W., G. S. (1), M. W.). Nie było żadnych podstaw, aby tym świadkom odmówić wiarygodności. Sąd Okręgowy wskazał przyczyny dla których uznał te zeznania za wiarygodne i nie ma potrzeby w tym miejscu argumentacji tej ponownie przywoływać.

Nietrafny okazał się także zarzut naruszenie prawa materialnego, to jest „art. 65 § l i 2 k.c., przez dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron złożonych” wynikającej z zawartej umowy z dnia 16 września 2011 r. W części ustalającej stan faktyczny, sąd I instancji wskazał na zasadnicze postanowienia umowne a dokonując oceny zebranego materiału dowodowego nie dopuścił się uchybienia w postaci odmiennej oceny oświadczeń woli stron przy zawieraniu tejże umowy. Niewątpliwie zgodnie z § 3 pkt 6 umowy na najemcy spoczywał obowiązek pokrycia kosztów związanych z czynnościami wymienionymi w tym paragrafie w podpunktach od a) do g). Zasadne były także ustalenia sądu I instancji co do treści umowy w zakresie czynszu i sposobu jego ustalenia (§ 3 pkt. 1 umowy). Ponadto zgodnie z § 3 pkt 4 umowy, wobec „braku zapłaty zgodnie z zapisami § 3 pkt 2”, wynajmującemu przysługiwało prawo wyłączenia kruszarki z eksploatacji. Kwestionowanie zatem dokonaną przez sąd I instancji wykładni treści umowy pod kątem art. 65 k.c. nie mogło odnieść zamierzonego skutku prawnego.

Niezasadny był zarzut naruszenia art. 480 § 3 k.c. w zw. z art. 480 § l k.c., „przez jego niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy (…)” i przyjęcie w związku z tym, że pozwana nie była uprawniona do wykonania zastępczego. Przywołany przepis upoważnia wierzyciela do wykonania zastępczego przy zobowiązaniach polegających na czynieniu oraz zaniechaniu , w sytuacji gdy dłużnik nie działa wbrew obowiązkowi czynienia lub działa wbrew obowiązkowi zaniechania. Jednocześnie przepis przewiduje obowiązek dłużnika pokrycia kosztów czynności zastępczej w sytuacji pozostawania przez niego w zwłoce w wykonaniu zobowiązania czynienia (art. 480 § 1 k.c.), a wtedy, gdy świadczenie polega na nieczynieniu, obowiązek poniesienia przez dłużnika kosztów usunięcia tego, co wbrew zobowiązaniu zostało uczynione (art. 480 § 2 k.c.). Sąd I instancji przyjął, że skoro pozwana spółka nie wykazała, aby powódka swoje obowiązki umowne wykonała niezgodnie z treścią umowy i tym samym , aby poniosła szkodę, nie było podstaw aby przysługiwało jej prawo do wykonania zastępczego (k. 421). Poza tym możliwość wykonania zastępczego uzależniona jest od upoważnienia sądu, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Gdyby z kolei przyjąć, że występował wypadek nagły o którym mowa w art. 480 § 3 k.c. zauważyć trzeba, że wykonanie zastępcze, przewidziane w omawianym przepisie, jest surogatem świadczenia. Istotą zastępczego wykonania jest podjęcie przez wierzyciela czynności zmierzających do wykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią. Treścią zobowiązania wynikającego z umowy zawartej przez strony był najem kruszarki a nie dostarczanie surowca. Skoro pozwana zakupiła dodatkowy surowiec na budowę autostrady to tym samym nie można uznać, aby mogła – w ramach wykonania zastępczego - skutecznie domagać się od powódki zwrotu równowartości zakupionego surowca. Podobnie należy ocenić zarzut naruszenia art. 471 k.c. odnoszący się do odpowiedzialności kontraktowej. Nie sposób traktować wartość zakupionego przez pozwaną surowca jako szkody związanej bezpośrednio z wyłączeniem kruszarki, skoro – jak już wcześniej wskazano - nie wszystkie faktury wystawiane przez powódkę zostały zapłacone (chociażby objęte sporem faktury (...) (...) i (...) (...)

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 498 § 1 k.c. odnoszący się do potrącenia (kompensacji). Potrącenie definiuje się również jako umorzenie dwóch przeciwstawnych sobie wierzytelności w następstwie złożenia oświadczenia woli przez jednego wierzyciela drugiemu wierzycielowi. Jak już wcześniej wspomniano pozwana nie wykazała skutecznie roszczeń mogących być przedmiotem potrącenia.

Nie był trafny także zarzut naruszenia art. 5 k.c. Pozwana spółka nie wykazała, aby w niniejszej sprawie zachodziły jakieś szczególne okoliczności, które uzasadniałyby oddalenie powództwa z uwagi na zasady współżycia społecznego o których mowa w wyżej przywołanym przepisie. Sama skarżąca zresztą bliżej podniesionego zarzutu w apelacji nie uzasadniała.

Ostatnim z podniesionych zarzutów apelacyjnych były błędy w ustaleniach faktycznych sądu I instancji, opisane w zarzucie 11. Błędów w ustaleniach faktycznych skarżący upatrywał w uznaniu sądu I instancji, że:

- powódka usuwała powstałe w toku obowiązywania umowy najmu awarie kruszarki zgodnie z postanowieniami umowy,

- powódce „przysługuje w całości czynsz najmu za październik 2011 r. oraz listopad 2011 r., a także za grudzień 2011 r., (…)”,

- wystawione przez powódkę w dniu 3 oraz 4 listopada 2011 r. faktury były wymagalne w dniu 26.11.2011 r., podczas gdy w związku z faktem, iż faktury te zostały odebrane przez pozwaną dopiero w dniu 9.11.2011 r., liczonym zgonie z postanowieniem § 3 ust. 3 Umowy najmu, termin ich płatności wypadał najwcześniej na dzień 29.11.2011 r.,

- powódka była uprawniona do „wyłączenia kruszarki z eksploatacji w dniu 26.11.2011 r. na podstawie § 3 ust. 4 Umowy najmu”,

- pozwana nie kwestionowała zasadności ani prawidłowości dokonywanych przez powódkę napraw.

Wbrew zarzutom, Sąd Okręgowy ustalaniach faktycznych (k. 415-418) wskazane błędy w ustaleniach faktycznych nie są takie o jakich mowa w zarzucie. Sąd wskazał, że powódka awarie usuwała przez serwisanta, co znajdowała zresztą oparcie w materiale dowodowym. Brak było w uzasadnieniu stwierdzenia wprost, że powodowi przysługuje w całości czynsz za miesiące październik, listopad i grudzień. Należność za październik nie była zresztą objęta sporem. Wprawdzie Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności zeznaniom świadka G. S. w zakresie, w jakim wskazywał on na to, że na dzień 26 listopada żadne z faktur powoda nie były jeszcze wymagalne, a termin zapłaty jednej z faktur upływał 29 listopada, a nie 26 listopada to jednak takie przyjęcie tej kwestii, nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jak wskazał sąd I instancji, „kilka faktur zostało zapłaconych w dniu 1 grudnia 2011 r.” zatem nawet, „jeżeli termin zapłaty jednej z faktur upływał w dniu 29 listopada 2011r., to i tak pozwany opóźnił się z uregulowaniem zobowiązań w niej określonych. Podobnie rzecz się miała o ile chodziło o kwestionowanie ustalenia, że powódka nie była uprawniona do wyłączenia kruszarki z eksploatacji. Nie miało istotnego znaczenie stwierdzenie sądu I instancji, że „Pozwany nie podważył zasadności, ani prawidłowości dokonywanych napraw”, skoro nie to było podstawą rozstrzygnięcia. Dodać jedynie trzeba w tym miejscu, że sąd odwoławczy przyjął odmiennie, aniżeli sąd I instancji, że termin zapłaty faktury (...) przypadał na dzień 29 listopada 2011 r. Wskazywały na to nie tylko zeznania świadków, w tym świadka G. S., ale i przedmiotowa faktura z której wynikało, że została dostarczona do pozwanej właśnie w dniu 9 listopada 2011 r. (faktura z prezentatą wpływu – k. 757). Odmienne ustalenia sądu I instancji w tym zakresie, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, skoro wymieniona faktura została wystawiona w walucie polskiej a zgodnie z umową miała być wystawiona w euro (dotyczyła zakupu młota wysokochromowego). Innych zarzutów pozwana nie zgłosiła.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania, Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2015 r. (sprostowanym w rubrum postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2015 r.) zmienił zaskarżone orzeczenie na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 31.300 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 6.160,82 zł od dnia 24 listopada 2011 r. do dnia zapłaty,

- 5.412,00 zł od dnia 31grudnia 2011 r. do dnia zapłaty,

- 5.412,00 zł od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

- 5.523,93zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty,

- 8.284,05zł od dnia 8 luty 2012 r. do dnia zapłaty,

- 507,38zł od dnia 22 luty 2012 r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu (pkt I 2 wyrku). Koszty postępowania pierwszoinstacyjnego zostały stosunkowo rozdzielone w oparciu o przepis z art. 100 k.p.c.. Z tego względu w pkt I 3 Sąd Apelacyjny zasądził od powódki na rzecz pozwanej - po wzajemnych rozliczeniach - kwotę 4.539,09 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania przyjmując, że powód wygrał proces w 7,71 % a pozwana wygrała w 92,29 %. Na zasądzone koszty przed sądem I instancji składała się opłata sądowa w kwocie 20.299 zł opłacona przez powódkę oraz koszty zastępstwa procesowego obu stron w wysokości po 7.217 zł (§ 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego działającego z urzędu).

Dalej idąca apelacja, jako bezzasadna została oddalona w oparciu o przepis z art. 385 k.p.c. (pkt II wyroku).

W pkt III wyroku sąd odwoławczy na podstawie art. 100 k.p.c. zasądził po wzajemnych rozliczeniach od powódki na rzecz pozwanej kwotę 23.301,26 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. W skład tych kosztów wchodziła opłata od apelacji (20.299 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego obu stron (5.400 zł). Przyjmując, że pozwana wygrała przed sądem II instancji w 92,29% winna otrzymać od strony przeciwnej kwotę 23.717,60 zł (92,29% z 25,699 zł). Powódka z kolei miała prawo do przyznania jej kwoty 416,34 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (5.400 zł x 7,71%). Wysokość wynagrodzenia pełnomocników stron sąd określił w oparciu o § 6 pkt 7 w związku z § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego działającego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). Po wzajemnych obrachunkach należało zatem zasądzić od powódki na rzecz pozwanej kwotę 23.301,26 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

M. Gulczyńska P. Górecki R. Stachowiak