Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2013 r. w Gdańsku

sprawy M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 października 2012 r., sygn. akt VII U 2005/12

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

Sygn. akt III AUa 2081/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił M. D. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

M. D. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, żądając przyznania mu prawa do emerytury od dnia złożenia wniosku.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 17 października 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury w szczególnych warunkach od dnia 6 stycznia 2012 r. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd wskazał, iż M. D., ur. (...),w okresie od 12 lutego 1974 r. do 30 maja 1986 r. był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S. na stanowisku kierowcy.

W dniach 1 września 1979 r., 1 sierpnia 1980 r., 1 października 1980 r., 1 stycznia 1981 r., 1 marca 1984 r., 1 stycznia 1985 r. M. D. zawarł z pracodawcą umowę o czynności dodatkowe, obejmujące czynności spedycyjne i spedycyjno-ładunkowe, za które otrzymywał dodatkowe wynagrodzenie.

Od dnia 3 marca 1976 r. M. D. posiada prawo jazdy kat. C, od 27 maja 1977r. kat. BE i CE.

Po uzyskaniu prawa jazdy kat. C M. D. rozpoczął pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony. Początkowo jeździł R. przez 3-4 lata, potem S. 4 lata, później ciągnikiem rolniczym. R. i S. woził artykuły chemiczne i spożywcze w hurtowni. Ciągnikiem rolniczym woził zboże z magazynów do punktów skupu. Woził też transportery, czyli opakowania po butelkach, jeździł po sklepach, zbierał opakowania. Spółdzielnia miała swoje sklepy spożywcze, chemiczne, miała też magazyny z towarem i z opakowaniami. Samochodami woził towar i opakowania do sklepów i ze sklepów. Od 15 kwietnia 1983 r. powierzono wnioskodawcy obowiązki kierowcy M.. Wnioskodawca pracował wówczas w składzie opału, rozwoził materiały opałowe, tzn. węgiel, koks. M. D. w dniu 17 lutego 1984r. uzyskał uprawnienia operatora mechanicznych urządzeń załadowczo-wyładowczych, po ukończeniu kursu operatorów ciężkiego sprzętu (ładowaczy-spychaczy). Jeździł wówczas nie tylko samochodem M., który miał pow. 3,5 t, obsługiwał również koparko-ładowarkę, czyli ciągnik typu Białoruś przystosowany do załadunku węgla.

W okresie od 2 listopada 1982 r. M. D. wykonywał pracę konwojenta-ładowacza, która polegała na przyjmowaniu ładunków do przewozu, dokonywaniu załadunków towarów i opakowań na środki transportu, dozorowaniu powierzonych towarów w czasie przewozu.

Od pracodawcy M. D. otrzymał świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, zgodnie z którym w okresie od 15 marca 1976 r. do 31 października 1982 r. oraz od 15kwietnia 1983 r. do 30 maja 1986 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego (R.) oraz kierowcy -operatora koparko-ładowarki (załadunek i wyładunek węgla)

M. D. w okresie od 2 czerwca 1986 r. do dnia 17 marca 1992 r. był zatrudniony w Spółdzielni Pracy (...) w likwidacji w S. na stanowisku kierowca samochodowy. W tym okresie wykonywał pracę w szczególnych warunkach jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony.

M. D. ostatnio był zatrudniony w okresie od 15 czerwca 2011 r. do 15 lipca 2011 r. w Usługach (...).

M. D. w dniu 9 grudnia 2011 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę, który zaskarżoną decyzją została załatwiony odmownie.

Wnioskodawca udowodnił łączny okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 26 lat 3 miesiące 4 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał 9 lat 1 miesiąc i 29 dni pracy w szczególnych warunkach (od 01 maja 1977 r. do 30 września 1980 r. i od 02 czerwca 1986 r. do 29 lutego 1992 r.)

Analizując trafność decyzji pozwanego sąd zważył, że kwestionowane przez organ rentowy okresy zatrudnienia wnioskodawcy od 15 marca 1976 r. do 30 kwietnia 1977 r., od 1 października 1980 r. do 1 listopada 1982 r. i od 15 kwietnia 1983 r. do 30 maja 1986r. stanowią okresy zatrudnienia wykonywanego w szczególnych warunkach na stanowisku wymienionym w wykazie A, dział VIII, poz. 2 załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. dotyczącego pracy w szczególnych warunkach - prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony oraz na stanowisku wymienionym w wykazie A, dział VIII, poz. 3 - załączniku do cytowanego rozporządzenia, dot. pracy w szczególnych warunkach - prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych. Sąd podkreślił, że zarówno z akt osobowych, jak i zeznań świadków oraz wyjaśnień ubezpieczonego bezsprzecznie wynika, iż w tym okresie ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy właśnie taką pracę wykonywał.

Sąd zaznaczył, że ubezpieczony będąc zatrudnionym na stanowisku kierowcy zawarł z pracodawcą szereg umów o wykonywanie dodatkowych czynności spedycyjnych, przy czym, w ocenie Sądu, powyższa okoliczność nie może przesądzać o braku możliwości uznania pracy w przedmiotowym okresie za pracę w szczególnych warunkach. Zasady doświadczenia życiowego pozwalają na stwierdzenie, iż wykonywanie pracy kierowcy nigdy nie było i nie jest ograniczone wyłącznie do kierowania pojazdem. Osoba zatrudniona na takim stanowisku, poza prowadzeniem samochodu, które jest niewątpliwie podstawowym zajęciem, zajmuje się także dostarczaniem i odbiorem dokumentów przewozowych, wykonywaniem prac spedycyjnych czasem załadunkiem i rozładunkiem towarów. W okolicznościach przedmiotowej sprawy wnioskodawca czynności takie wykonywał w oparciu o dodatkowe umowy zlecenia i otrzymywał za nie osobne wynagrodzenie, zatem sam pracodawca uznawał, iż czynności objęte umową zlecenia leżą poza zakresem czynności kierowcy, i muszą być dodatkowo wynagradzane. Wobec powyższego uznać należało, iż ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach w rozumieniu przywołanych wyżej przepisów.

Ze względów wskazanych powyżej, Sąd Okręgowy, przy zastosowaniu przepisów art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8 poz. 43 ze zm.) na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji, przyznając M. D. prawo do emerytury od dnia 6 stycznia 2012 r., tj od dnia ukończenia 60-go roku życia.

Apelację od wyroku wywiódł pozwany zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie odwołania, względnie uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Skarżonemu orzeczeniu pozwany zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 184 w zw. z art. 32 ust. 1 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 2 i § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c polegające na braku wszechstronnego rozważenia materiału, co doprowadziło do sprzecznych istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany zaznaczył, że nie może zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, zwłaszcza z zaliczeniem do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu od 15 kwietnia 1983 r. do 17 lutego 1984 r., tj. okresu pracy w charakterze kierowcy samochodu marki M..

Pozwany podkreślił, że z przedłożonych dokumentów wynika, że ubezpieczony od dnia 12 lutego 1974 r. do 30 maja 1986 r. był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w S.. ZUS nie uznał okresów od 12 lutego 1974 r. do 30 kwietnia 1977 r. oraz od 01 października 1980 r. do 30 maja 1986 r. za okresy, w których ubezpieczony wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Skarżący zaznaczył, że z przedłożonej dokumentacji osobowej (k. 63 -97 akt, plik E), tj. angaży, przeszeregowań, umów o pracę, nie można wyprowadzić wniosku, że praca jaką wykonywał wnioskodawca zatrudniony na stanowisku „kierowca M. - samochód dostawczy o ładowności poniżej 3,5 tony (k. 75 - widnieje zapis - „ kierowca wózka M." ), na stanowisku: „konwojent – ładowacz” , „kierowca” była pracą wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako praca, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony - wymieniona w wykazie A , dziale VIII poz.2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r.

W ocenie pozwanego, Sąd I instancji błędnie zaliczył okres wykonywania pracy kierowcy samochodu marki M., jako okres pracy w warunkach szczególnych. Sąd niezasadnie przyjął na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz dokumentacji osobowej, że wnioskodawca pracując w składzie opału, w okresie od 15 kwietnia 1983 r. do 17 lutego 1984 r., jako kierowca i rozwożąc materiały opałowe samochodem marki M., jeździł de facto samochodem powyżej 3.5 tony.

Z ustaleń poczynionych przez organ rentowy wynika, iż samochód marki M. - to minisamochód dostawczy i komunalny, którego ładowność nie wynosi powyżej 3,5 tony.

Mając powyższe na uwadze, pozwany wskazał, iż po zaliczeniu do stażu pracy wnioskodawcy okresów pracy uznanych przez Sąd w trakcie postępowania, ale z wyłączeniem kwestionowanego przez ZUS okresu pracy od 15 kwietnia 1983 r. do 17 lutego 1984 r. wnioskodawca wykazał 14 lat, 7 m-cy i 26 dni zatrudnienia w szczególnych warunkach, a tym samym nie spełnił kumulatywnie przesłanek koniecznych do przyznania mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem odwołania.

Istota sporu w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny, czy ubezpieczony spełnił łącznie wszystkie, wynikające z treści art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.,) przesłanki przyznania mu prawa do emerytury w obniżonym wieku.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym (mężczyznom) urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje prawo do emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy emerytalnej (60 lat - § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), jeżeli w dniu wejścia tej ustawy w życie, tj. 01 stycznia 1999 r. osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym (15 lat - § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia) oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy emerytalnej (co najmniej 25 letni).

Takim ubezpieczonym przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy emerytalnej pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy (art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Przepis art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej dotyczy zatem wyłącznie tych ubezpieczonych, którzy w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. 01 stycznia 1999 r. już legitymowali się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym, w tym wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, lecz nie osiągnęli jeszcze wymaganego wieku emerytalnego.

W przedmiotowej sprawie organ rentowy kwestionował spełnienie przez wnioskodawcę przesłanki osiągnięcia w dniu wejścia ustawy emerytalnej w życie, tj. 01 stycznia 1999 r. okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymaganego w przepisach dotychczasowych, tj. § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego (co najmniej 15 lat) do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym (art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej). Nie były natomiast sporne pozostałe, stanowione przez art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej przesłanki ustalenia wnioskodawcy prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w postaci: osiągnięcia przez niego wieku przewidzianego w art. 32 ustawy emerytalnej (60 lat - § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego), osiągnięcia w dniu wejścia ustawy emerytalnej w życie okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 ustawy emerytalnej (co najmniej 25 letni), nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy przez ubezpieczonego, będącego pracownikiem (art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Sąd II instancji zważył, że dla oceny kwestii spełniania przez wnioskodawcę, wynikającej z treści art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, przesłanki osiągnięcia w dniu wejścia ustawy emerytalnej w życie, tj. 01 stycznia 1999 r. okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym kluczowa jest odpowiedź na pytanie, czy wnioskodawca w okresie od 15 kwietnia 1983 r. do 17 lutego 1984 r., tj. będąc zatrudnionym w Gminnej Spółdzielni (...) w S. na stanowisku kierowcy wózka M., rozwożącego materiały opałowe, świadczył zatrudnienie zakwalifikowane do prac wykonywanych w warunkach szczególnych, albowiem pozostałe okresy, tj. od 15 marca 1976 r. do 30 kwietnia 1977 r., od 1 października 1980 r. do 1 listopada 1982 r. oraz od 18 lutego 1984 r. do 30 maja 1986 r. zaliczone przez Sąd Okręgowy do tzw. stażu „szczególnego” nie były przez pozwanego kwestionowane. Również w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał we wskazanym wyżej zakresie ustaleń faktycznych, zaś w wyprowadzonych na ich podsatwie wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił on też błędów w rozumowaniu w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, albowiem prawidłowo zinterpretował i zastosował odpowiednie przepisy prawa. Sąd Apelacyjny zaakceptował we wskazanym zakresie ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, opubl. OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Rozważając natomiast kwestię zasadności zaliczenia wnioskodawcy przez Sąd I instancji do stażu „szczególnego” okresu od 15 kwietnia 1983 r. do 17 lutego 1984 r., Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że zaprezentowana przez organ rentowy w apelacji argumentacja, prowadzi do wniosku, iż wskazany wyżej okres istotnie nie może zostać uznany za - wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy - zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny zważył bowiem, że - na co trafnie zwrócił uwagę organ rentowy - z akt osobowych ubezpieczonego wynika w sposób jednoznaczny, że w spornym okresie wnioskodawca nie wykonywał pracy kierowcy samochodów ciężarowych o ładowności pow. 3,5 tony. Podkreślić trzeba, że w dniu 15 kwietnia 1983 r. pracodawca, tj. Gminna Spółdzielnia (...) powierzyła ubezpieczonemu obowiązki konwojenta - ładowacza wózka (...) – minisamochodu dostawczego i komunalnego - tj. pojazdu, który bezsprzecznie nie jest samochodem o ładowności pow.3,5 tony, którego prowadzenie stanowi zatrudnienie w warunkach szczególnych. Mało tego umową z dnia 15 kwietnia 1983 r. pracodawca powierzył ubezpieczonemu wykonywanie dodatkowych czynności, tj. spedycyjnych i ładunkowych przy odbiorze i załadunku towarów, czynności polegających na załatwianiu formalności dokumentacyjnych oraz świadczeniu nadzoru nad ładunkiem łącznie z przyjęciem odpowiedzialności za konwojowanie towaru. Konsekwencją powyższego było skierowanie ubezpieczonego w dniu 16 września 1983 r. na kurs operatorów – ładowaczy. Nie bez znaczenia dla powyższych ustaleń pozostaje również treść umowy o pracę z dnia 2 listopada 1982 r., zawartej pomiędzy wnioskodawcą a Gminną Spółdzielnią (...) w S., na mocy której ubezpieczonemu zostały powierzone obowiązki konwojenta – ładowacza, co również świadczy o tym, że w spornym okresie M. D. nie świadczył stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ładowności pow. 3,5 tony, tj. pracy, o której mowa w wykazie A, dziale VIII stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.).

W tym miejscu wskazać należy, iż obniżenie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu wystąpienia w ich zawodach czynników negatywnych (najczęściej szkodliwych dla zdrowia lub obniżających sprawności psychofizyczne), które doprowadzają do wcześniejszej niż powszechnie utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy. Stąd też prawo do emerytury w wieku niższym nie jest tu przywilejem, lecz co do zasady wynika ze szczególnych właściwości wykonywanej pracy. Cechą niezbędną do uznania danego zatrudnienia za wykonywane w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. jest wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Stanowi o tym przepis § 2 ust. 1 rozporządzenia, wskazując przez to, że intencją ustawodawcy było zawężenie zakresu okresów szczególnych tylko do tych okresów zatrudnienia, w których praca była faktycznie wykonywana, a nie do samego pozostawania w zatrudnieniu. Zaznaczyć bowiem trzeba, że tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (vide wyrok SN z 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329).

Przekładając zaprezentowane rozważania prawne na grunt dokonanych w toku postępowania odwoławczego ustaleń, uznać należało, że w okresie od 15 kwietnia 1983 r. do 17 lutego 1984 r. M. D. nie był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze kierowcy pojazdu o masie całkowitej powyżej 3,5 tony, stąd nieuprawnionym było dokonane przez Sąd Okręgowy przyjęcie, że ubezpieczony przez cały sporny okres stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, wykonywał pracę na wskazanym wyżej stanowisku, co jest niezbędną przesłanką uznania danego zatrudnienia za szczególne (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 30 stycznia 2001 r., sygn. akt III AUa 1887/0, PP 2002, nr 9, oraz wyroki SN: z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 638 i z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00, OSNPUSiSP 2003, nr 17, poz. 419).

Wobec powyższego, niezasadnie Sąd I instancji uznał, że przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody wykazały, że ubezpieczony spełnił, wynikającą z treści art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, przesłankę posiadania na dzień 01 stycznia 1999 r. wymaganego w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym okresu pracy w warunkach szczególnych. Wprawdzie Sąd Okręgowy zmienił ustalenia organu rentowego odnośnie okresu pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach, zaliczając mu dodatkowo do stażu „szczególnego” okres zatrudnienia od 15 marca 1976 r. do 30 kwietnia 1977 r., od 1 października 1980 r. do 1 listopada 1982 r. oraz od 18 lutego 1984 r. do 30 maja 1986 r., które to ustalenia ostatecznie podzielił również ZUS oraz Sąd Odwoławczy, niemniej jednak powyższe – wobec nie uwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu od 15 kwietnia 1983 r. do 17 lutego 1984 r. - nie zmieniło sytuacji prawnej wnioskodawcy.

Wobec nie spełnienia przez wnioskodawcę spornej przesłanki z art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej w postaci osiągnięcia na dzień wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. wymaganego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, brak jest materialnoprawnych podstaw do ustalenia mu prawa do tego świadczenia.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Apelacyjny stwierdził, że Sąd Okręgowy dokonał - we wskazanym wyżej zakresie - nieprawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji nieprawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego. Apelacja organu rentowego zdołała, zatem podważyć ocenę tego Sądu.

Mając na względzie powyższe, na mocy art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji wyroku.