Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Daria Ratymirska

Protokolant Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2015 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko L. Oddział w P.

o zapłatę kwoty 6.000 zł i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej L. Oddział w P. na rzecz powódki M. P. kwotę 6.000 (sześć tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 15 lipca 2013 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w dalszej części;

III.  zasądza od strony pozwanej L.Oddział w P. na rzecz powódki M. P. kwotę 2.034 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 984,15 zł, tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego;

V.  zalicza kwotę 86,92 zł, uiszczoną przez stronę pozwaną tytułem zaliczki, wpisanej pod poz. 5-1368153, na poczet wydatków poniesionych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego.

Sygn. akt I C 1353/13

UZASADNIENIE

Powódka M. P. wniosła pozew przeciwko L.Oddział w P. z/s w W. o zapłatę kwoty 6000 zł, tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie, będące następstwem zdarzenia z dnia (...) z odsetkami ustawowymi od dnia 15.07.2013r., oraz o ustalenie odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, podniosła, że w wyniku zdarzenia z dnia (...) nie mogło dojść do naruszenia struktur anatomicznych ciała powódki, zakwestionowała też, aby na skutek wypadku doszło u powódki do urazu psychicznego.

Bezspornym było, że w dniu (...)doszło do kolizji samochodu osobowego marki S. (...) nr rej (...), kierowanego przez powódkę, z pojazdem marki V. (...) nr rej. (...), kierowanego przez M. K. (1).

Sąd ustalił:

Sprawca wypadku M. K. (1) wyjeżdżała z parkingu obok sklepu (...) na ul. (...) w N. i cofając, z niewielką prędkością (ok. 15 km/h), uderzyła w przejeżdżający prostopadle drogą samochód powódki po prawej stronie. W chwili uderzenia jej samochodu powódka przemieściła się w kierunku bocznym lewym i lekko do przodu.

Dowód: zeznania świadka M. K. (2) (k-129), zeznania świadka M. K. (1) (k-129v.), opinia biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. W. (1) i medycyny sądowej M. B. (1) (k-208-219, 264-274), zeznania powódki (k-110v.-111).

Bezpośrednio po zdarzeniu powódka nie odczuwała żadnych dolegliwości bólowych, pojawiły się dopiero wieczorem, powódkę bolała głowa, kark, czuła ucisk w klatce piersiowej, bolał ją obojczyk po ucisku od pasów bezpieczeństwa. Do lekarza zgłosiła się dopiero w dniu 6 maja, była konsultowana przez ortopedę, neurologa (w dniu 7 maja), psychologa (w dniu 14 maja), przebyła leczenie rehabilitacyjne (zabiegi na odcinek szyjny kręgosłupa - w lipcu 2013r.)

Dowód: zeznania świadka M. K. (2) (k-129), opinia biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii H. A. (k-182-184, 203-204), zeznania powódki (k-110v.-111).

Przed wypadkiem powódka nie miała dolegliwości głowy czy karku. Po wypadku odczuwała drętwienie karku, rąk, bóle głowy i karku, szczególnie po dłuższym siedzeniu, w związku z tym zażywała leki przeciwbólowe, kilka razy w tygodniu, nosiła na szyi zalecony przez lekarza kołnierz ortopedyczny miękki typu Schantza (przez 10 dni po pracy, a później w razie bólu). Odczuwała także lęk przed jazdą samochodem, w szczególności, gdy widziała cofający pojazdy, miała odruch hamowania.

Dowód: zeznania świadka M. K. (2) (k-129), zeznania powódki (k-110v.-111).

Na skutek wypadku z dnia (...) powódka doznała urazu głowy (bez utraty przytomności), urazu klatki piersiowej i okolicy barkowej lewej oraz urazu kręgosłupa szyjnego – z zespołem bólowym szyjnym pourazowym, ograniczeniem ruchomości, rwą barkowo – ramienną lewostronną i pobolewaniami okolicy międzyłopatkowej, co skutkowało długotrwałym uszczerbkiem na jej zdrowiu w wysokości 3%.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii H. A. (k-182-184, 203-204), opinia biegłych sądowych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. W. (1) i medycyny sądowej M. B. (1) (k-208-219, 264-274), zaświadczenie lekarza ortopedy T. M. z 6.05.2013r. (k-7-8), zeznania świadka T. M. (k-285), zaświadczenie lekarza neurologa M. K. (3) z 7.05.2013r. (k-9).

Powódka zgłosiła szkodę pismem z dnia 3.06.2013r., wzywając pozwaną, jako ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia (na podstawie polisy (...) nr (...)) do zapłaty kwoty 30.000 zł, tytułem zadośćuczynienia.

Dowód: zgłoszenie szkody (k-17-19).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Okoliczności i skutki wypadku na zdrowiu powódki ustalono w oparciu o spójne i wzajemnie zgodne opinie w.w. biegłych lekarzy z zakresu neurochirurgii, rekonstrukcji wypadków drogowych i medycyny sądowej, dokumentację medyczną z leczenia powypadkowego oraz zeznania przesłuchanych w sprawie świadków i powódki. Twierdzenia powódki co do obrażeń ciała, będących następstwem wypadku z dnia (...) znalazły potwierdzenie w zgromadzonych dowodach, w szczególności w opiniach w.w. biegłych. Na skutek wypadku powódka doznała urazu głowy, klatki piersiowej i okolicy barkowej lewej, urazu kręgosłupa szyjnego – z zespołem bólowym szyjnym, ograniczeniem ruchomości, rwą barkowo – ramienną lewostronną i pobolewaniami okolicy międzyłopatkowej.

Odnosząc się do zarzutów pozwanej – na podstawie opinii zespołowej biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i medycyny sądowej (k-208-219), Sąd ustalił, że w chwili uderzenia jej samochodu powódka przemieściła się w kierunku bocznym lewym i lekko do przodu. Taki zakres ruchu ciała kierującego pojazdem nie jest chroniony przed ewentualnymi następstwami wypadku przez pasy bezpieczeństwa. Pasy te zabezpieczają osoby wewnątrz pojazdu przeciw przemieszczeniu się ich ciał ku przodowi. Do powstania stwierdzonych u powódki obrażeń doszłoby zarówno w sytuacji, gdyby powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa, jak i w przypadku gdyby w chwili wypadku nie miała zapiętych pasów. Stwierdzone u powódki zmiany urazowe (obrażenia o niewielkim nasileniu) są charakterystyczne dla warunków, w jakich doszło do zdarzenia z dnia (...) Biegli w sposób wyczerpujący odnieśli się do zarzutów pozwanej, wyjaśniając sposób określenia prędkości pojazdu sprawcy wypadku w chwili zderzenia na ok. 15 km/h, na podstawie obiektywnych śladów kolizji, czyli uszkodzeń pojazdu (k-264-274). Gołosłowne i nieuprawnione były natomiast zarzuty pozwanej, jakoby biegli w sposób dowolny przyjęli długość drogi samochodu sprawcy od momentu ruszenia do zderzenia (2,5 m), „chcąc w ten sposób wytłumaczyć rzekomy uszczerbek na zdrowiu poszkodowanej”. Biegli nie mieli żadnego interesu w działaniu stronniczym na korzyść powódki, ich opinia jest spójna z pozostałymi dowodami, w tym z opinią biegłego neurochirurga co do skutków wypadku na zdrowiu powódki, dlatego Sąd podzielił w całości logiczne i uzasadnione wnioski, płynące z tej opinii. Gołosłowne były ponadto twierdzenia pozwanej o wcześniejszych uszkodzeniach samochodu powódki (nie zostało to stwierdzone w oględzinach rzeczoznawcy), co rzutowałoby na opinię biegłych odnośnie skali obrażeń ciała, doznanych w przedmiotowym wypadku. W konsekwencji to twierdzenia pozwanej, oparte jakoby o zeznania nieujawnionych uczestników kolizji oraz rzekome wcześniejsze uszkodzenia samochodu powódki, iż pojazd sprawcy przebył drogę 1 m do momentu zderzenia, były zupełnie dowolne i nie zasługiwały na uwzględnienie. Dowolne i gołosłowne były zarazem twierdzenia pozwanej, iż przy prędkości samochodu sprawcy, wyliczonej – jak chciała pozwana - na 9 km/h (przy drodze o dł. 1 m), powódka nie odniosłaby żadnych obrażeń. Zarzuty pozwanej należało potraktować jako nieuprawnioną polemikę z opinią biegłych, co z kolei skutkowało oddaleniem jej kolejnego wniosku o uzupełnienie opinii (k-289).

Strona pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę, powstałą u powódki, będącą bezpośrednim następstwem wypadku z dnia (...)jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, na podstawie art. 436 § 1 kc w zw. z art. 822 § 1 i 2 kc.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z wypadkiem. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość (tak: wyrok SN z dnia 20.04.2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8.02.2006r., I A Ca 1131/05, LEX nr 194522).

Uwzględniając wnioski, zawarte w opinii biegłego psychiatry (k-163-168), nie ma podstaw do uznania, że przedmiotowy wypadek skutkował u powódki rozstrojem zdrowia psychicznego, w tym wystąpieniem zespołu stresu pourazowego, utrudniającym prawidłowe funkcjonowanie w życiu codziennym. Dołączona do pozwu opinia psychologiczna, jako dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie danej treści (art. 245 kpc), nie jest natomiast dowodem na fakt sporny i istotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie z powołanymi przepisami, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, jedynie w razie wywołania rozstroju zdrowia (psychicznego), czego powódka w niniejszej sprawie nie wykazała.

Niezależnie od powyższego, stwierdzone uszkodzenia ciała powódki, będące następstwem wypadku z dnia (...) za skutki którego odpowiedzialność odszkodowawczą ponosi strona pozwana, uzasadniają przyznanie powódce zadośćuczynienia w żądanej kwocie 6.000 zł, która jest odpowiednia i adekwatna do rozmiaru krzywdy powódki. Suma ta uwzględnia rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie człowieka, młody wiek powódki (w chwili wypadku miała (...) lata), rozmiar cierpień, odczuwanych przez nią w związku z ograniczeniem ruchomości i nawracającymi bólami karku i okolic barku, aczkolwiek, jak wynika z opinii biegłych, o stosunkowo niewielkim nasileniu. Miarkując zadośćuczynienie, Sąd miał na uwadze także pomyślne rokowania na przyszłość, a zarazem fakt, że w wyniku wypadku powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3 %, przy czym oceniona przez lekarza wysokość doznanego uszczerbku jest tylko kryterium pomocniczym dla ustalania wysokości zadośćuczynienia i sama w sobie nie decyduje o należnej z tego tytułu kwocie. Twierdzenia pozwanej, jakoby powódka miała skłonność do agrawacji, nie znalazły potwierdzenia w opiniach biegłych lekarzy. Sąd przy tym uwzględnił fakt, że powódka zgłosiła się do lekarza dopiero czwartego dnia po wypadku, jednakże takie zachowanie usprawiedliwione było obiektywnymi okolicznościami - z uwagi na okres, w jakim doszło do wypadku – długi weekend majowy, dostęp do lekarza pierwszego kontaktu był utrudniony.

Odsetki ustawowe zasądzono od dnia 15.07.2013r., zgodnie z żądaniem, skoro powódka zgłosiła szkodę w piśmie z dnia 3.06.2013r., nadanym w dniu 6.06.2013r. (k.16-19), wzywając pozwaną do zapłaty konkretnej kwoty, tytułem zadośćuczynienia (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817 § 1 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Mając na uwadze ustawowy okres 30 dni na likwidację szkody, w dniu 15 lipca 2013r., pozwana była w opóźnieniu, powodującym obowiązek zapłaty odsetek ustawowych.

Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania ustalenie odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku powódki. Sama ewentualność powstania innych skutków zdarzenia nie powoduje istnienia interesu prawnego (art. 189 kpc). W przypadku powstania nowej szkody, w związku z przedmiotowym wypadkiem, powódka może wytoczyć powództwo o zasądzenie. W świetle przepisu art. 442 ¹ § 3 kpc w aktualnym brzmieniu, nie można tu mówić o czasowym ograniczeniu dochodzenia roszczeń o naprawienie szkody na osobie, która w tym przypadku jeszcze nie powstała lub się nie ujawniła.

Orzeczenie o kosztach w pkt III wyroku oparto na przepisach art. 100 zd. 2 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i art. 109 § 1 i 2 kpc, przyjmując, że powódka uległa tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Strona pozwana, jako przegrywająca sprawa, powinna zwrócić jej koszty procesu, w skład których wchodzi: opłata sądowa od pozwu (300 zł), wykorzystana zaliczka na wynagrodzenie biegłego (500 zł), wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym (1200 zł) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (2 x 17 zł).

W toku postępowania poniesiono wydatki tymczasowo ze Skarbu Państwa na wynagrodzenie biegłych M. B. i J. W. (ponad uiszczone zaliczki) w kwotach 471,61 zł (k-232) i 575,46 zł (k-280), oraz wydatki związane ze stawiennictwem świadków (24 zł, k-137). Wydatkami tymi, zgodnie z wynikiem procesu, obciążono stronę pozwaną, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 ze zm.) w zw. z art. 98 § 1 kpc. W toku postępowania pozwana uiściła ponadto zaliczkę w kwocie 120 zł na wynagrodzenie komornika za czynności związane z doręczeniem świadkowi wezwania na rozprawę, z czego wykorzystano na ten cel 33,08 zł. Pozostałą z tego tytułu zaliczkę w kwocie 86,92 zł zaliczono na poczet wydatków na wynagrodzenie biegłych (pkt V wyroku), nakazując pozwanej ostatecznie uiszczenie z tego tytułu różnicy, jak w pkt IV wyroku (471,61 + 575,46 + 24 = 1071,07 – 86,92 = 984,15).