Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Dalba

Protokolant: Anna Szwed

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 r. w W.

sprawy z powództwa miasta s. W.

przeciwko M. I.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

oraz w sprawie z powództwa M. I.

przeciwko miastu s. W.

o ustalenie

1.  nakazuje pozwanemu M. I.opróżnienie z rzeczy i opuszczenie lokalu mieszkalnego numer (...)znajdującego się w budynku przy Al. (...)w W.oraz wydanie go powodowi miastu (...) W.;

2.  orzeka, że pozwanemu M. I. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3.  zasądza od pozwanego M. I.na rzecz powoda miasta (...) W.kwotę 320,- zł. (trzysta dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie z powództwa o eksmisję, w tym kwotę 120,- zł. (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  oddala powództwo M. I. o ustalenie;

5.  zasądza od powoda M. I.na rzecz pozwanego miasta s. W.kwotę 180,- zł. (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie z powództwa o ustalenie.

Sygn. akt I C 2401/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 września 2013 roku (data prezentaty) miasto s. W.– reprezentowane przez pełnomocnika (pełnomocnictwo – k. 3) – wniosło o nakazanie pozwanemu M. I.opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...)znajdującego się w budynku przy ulicy Al. (...)w W.wraz z osobami i rzeczami prawa go reprezentującymi oraz zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych prawem.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że pozwany zajmuje przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego, którego najemcą był nieżyjący już ojciec pozwanego - J. I. (1) do dnia 4 marca 2011 roku, kiedy to została mu wypowiedziana umowa lokalu mieszkalnego. Nadto powód wskazał, że pozwany nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu w chwili śmierci ojca.

Pozwem złożonym dniu 27 marca 2014 roku powód M. I. -reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika (pełnomocnictwo – k.14 z akt o sygn. I C 797/14) wystąpił przeciwko miastu stołecznemu W. o stwierdzenie, że z dniem 2 października 2011 roku, tj. w dniu śmierci ojca J. I. (1) wstąpił w stosunek najmu lokalu nr (...) w budynku przy al. (...) w W.. Sprawę zarejestrowano pod sygn. I C 797/14.

Postanowieniem z dnia 16 maja 2014 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie połączono sprawę I C 797/14 ze sprawą niniejszej do łącznego rozpoznania.

Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 roku pozwany M. I.oświadczył, że w 2007 roku wstąpił w związek małżeński. Wraz z żoną po ślubie krótko przebywali w Polsce. Jego żona mieszka i pracuje w B.. M. I.od ponad 3 lat pracuje w (...). Jego wynagrodzenie stanowi około 10.000 zł miesięcznie netto. Nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności, nie ma prawa do emerytury, ani renty. Nie posiada prawa do innego lokalu mieszkalnego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Miasto (...) W.jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...)w budynku przy ul. (...)(poprzednio: ul. (...)) w W., który znajduje się w jego zasobach mieszkaniowych (bezsporne).

W 28 marca 1980 roku została zawarta umowa najmu powyższego lokalu, na podstawie której najemcą został W. I.. (bezsporne, umowa z dnia 28 marca 1980 roku – k.14-14v,).

Według oświadczenia W. I. z 29 listopada 2008 roku razem z nim w przedmiotowym lokalu mieszkalnym zamieszkiwał jego syn J. I. (1). (oświadczenie – k.11)

J. I. (1) z dniem 3 stycznia 2010 roku wszedł w prawa i obowiązki dotychczasowego najemcy ww. lokalu W. I. (bezsporne, aneks do umowy z dnia 9 lipca 2010 roku- k.13,).

Według oświadczenia J. I. (1) z 5 lutego 2010 roku razem z nim w przedmiotowym lokalu mieszkalnym zamieszkiwał on sam. oświadczenie – k.10)

Od początku 2011 roku J. I. (1) przez kilka miesięcy przebywał za granicą. Wskutek niezamierzonego zaniedbania nie dokonywał zapłaty opłat czynszowych i nie odbierał listów poleconych (akta lokalowe- k.94-95).

Z powodu zaległości w opłacaniu czynszu za przedmiotowy lokal mieszkalny do J. I. (1) w dniu 11 stycznia 2011 r. skierowane zostało ostateczne wezwanie do zapłaty z upomnieniem, iż w przypadku braku uregulowania należności w terminie stosunek najmu zostanie wypowiedziany. (wezwanie i zpo – k. 51, zpo –k.52) .

Wobec braku spłaty zadłużenia, pismem datowanym na dzień 4 marca 2011 roku (data nadania) powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu mieszkalnego. (wypowiedzenie i zpo - k. 53-54, k.20- 21 z akt I C 797/14).

W dniu 23 sierpnia 2011 roku J. I. (1)złożył wniosek kontynuowanie umowy najmu lokalu nr (...)przy ul, (...) w W.. (wniosek - k.100-84 akt lokalowych).

J. I. (1) zmarł w dniu 2 października 2011 roku w O.. (odpis skrócony aktu zgonu- k.12).

Po śmierci J. I. (1), M. I.wystąpił z wnioskiem z dnia 21 listopada 2011 roku do m. st. W.o wstąpienie w stosunek najmu lokalu nr (...)przy ul. (...). Wskazał w nim, że Jego ojciec od wielu lat zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu, on zaś był w lokalu zameldowany jeszcze jako dziecko. Podniósł, że w ostatnich latach przebywał często za granicą, jednak będąc w Polsce często zamieszkiwał w tym lokalu z ojcem. Nadto dodał, że spłacił zadłużenie i na bieżąco opłaca czynsz. Jako adres korespondencyjny wskazał M. S. (...) L. (wniosek- k.148-142 akt lokalowych).

W dniu 4 stycznia 2012 roku M. I. udzielił matce - J. I. (2) pełnomocnictwa do zarządu i administrowania jego majątkiem, działania w jego imieniu i na jego rzecz (kopia pełnomocnictwa z podpisem notarialnie poświadczonym – akta lokalowe -k.157-156, k.51-52 akt o syn. I C 854/12)

Pismem z dnia 12 stycznia 2012 r. Urząd m. st. W. poinformował pozwanego, iż wobec braku przesłanek ustawowych jego wniosek nie może być rozpatrzony pozytywnie. (pismo- k.155 akt lokalowych)

M. I.w 2007 roku wstąpił w związek małżeński. Po ślubie wraz z żoną krótko przebywali w Polsce. Jego żona mieszka i pracuje w B.. M. I.od ponad 3 lat pracuje w A. Jego wynagrodzenie stanowi około 10.000 zł miesięcznie netto. Nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności, nie ma prawa do emerytury, ani renty. Nie posiada prawa do innego lokalu mieszkalnego. (zeznania pozwanego protokół rozprawy- k.138-139, kopia odpisu skróconego aktu małżeństwa – akta lokalowe – k.130).

M. I. nie zwrócił lokalu do dyspozycji Zakładowi (...) oraz uiszcza należności z tytułu zajmowania lokalu. (bezsporne, akta lokalowe).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, a także w ograniczonym zakresie w oparciu o częściowo zeznania J. I. (2) (k.124-126), częściowo zeznania K. S. (k.126-128) oraz częściowo zeznania pozwanego M. I. (k.136-139).

Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwa żadnych wątpliwości.

Jednocześnie zeznania zarówno pozwanego jak i wszystkich przesłuchanych świadków zostały obdarzone wiarą jedynie w części, w jakiej korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym postaci dokumentów.

Sąd jedynie w części dał wiarę zeznaniom świadka K. S.w zakresie w jakim wskazywała na fakt częstego przebywania pozwanego w okresie młodości (okres szkolny) za życia dziadka i ojca w lokalu nr (...)oraz na fakt zawarcia związku małżeńskiego przez pozwanego oraz przebywanie i pracę pozwanego za granicami kraju przed śmiercią ojca J. I. (1)(k.127). Świadek wskazała, że J.i J. I. (2)odwiedzili M. I.w A., pokazywali jej zdjęcia z wyjazdu. Znajduje to potwierdzenie w uzasadnieniu wniosku pozwanego (akta lokalowe k.141-142) oraz koresponduje z pismem J. I. (1)z dnia 23 sierpnia 2011 roku (akta lokalowe k.94-95) oraz kopią odpisu skróconego aktu małżeństwa (akta lokalowe – k.130).

W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka z uwagi na konflikt sądowy świadka z powodem oraz długoletnie utrzymywanie dobrej znajomości z rodziną I. (w tym wspierania finansowego przez ojca i dziadka pozwanego) z których w opinii Sadu wynika chęć przedstawienia stanu faktycznego korzystnego dla pozwanego M. I.. Nadto ocenie Sądu w świetle faktu zawarcia związku małżeńskiego przez powoda w dniu 14 kwietnia 2007 roku (k.130 akt lokalowych) logiczne pozostają jednie zeznania świadka K. S. w zakresie odwiedzin ojca i dziadka w ww. lokalu przez pozwanego z jego żoną (o czym świadek wspomniała), zaś nielogiczne, sprzeczne zarówno z doświadczeniem życiowym jak też wewnętrznie sprzeczne pozostają zeznania świadka w zakresie stałego zamieszkiwania pozwanego pod tym adresem z ojcem i dziadkiem- bez żony.

Podobnie jednie w części Sąd obdarzył wiarą zeznania świadka J. I. (2) oraz pozwanego M. I. w zakresie, w jakim wskazali, na fakt częstego przebywania pozwanego w okresie młodości w lokalu nr (...), zawarcie związku małżeńskiego w 2007 roku oraz na kilkuletnią pracę pozwanego za granicą, albowiem w tym zakresie znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym w postaci dokumentów oraz w tym zakresie korespondują z zeznaniami świadka S..

W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka i pozwanego ze względu chęć przedstawienia stanu faktycznego korzystnego dla pozwanego M. I., wynikającą z bliskich więzi rodzinnych syn – matka, jak również umocowanie matki przez pozwanego do zarządu i administrowania jego majątkiem, działania w jego imieniu i na jego rzecz (akta lokalowe -k.157-156, k.51-52 akt o syn. I C 854/12). Zarówno świadek jak i pozwany wskazywali na wyjazd pozwanego za granicę po śmierci ojca pozwanego (ponad 3 letnią pracę w A.), czemu niewątpliwie przeczą zarówno zeznania świadka S.jak i powyżej wskazane dokumenty wskazujące na dłuży okres pracy pozwanego (już w piśmie z 21 listopada 2011 roku tj. nieco ponad miesiąc po śmierci ojca - pozwany wskazywał na swój kilkuletni pobyt za granicą- k.141-142 akt lokalowych).

Sąd nie czynił ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania świadka A. S. (k.108-109). Co prawda w zeznaniach tych pojawiają się pewne nieścisłości (co do imienia i pokrewieństwa dwojga członków rodziny pozwanego), to jednak co do zasady nie można im odmówić wiarygodności. Niemniej powyższe zeznania świadka, który wskazywał na przebywanie jakiejś osoby w lokalu nr (...) przy al. (...) przy braku wiedzy odnośnie jej personaliów nie pozwalały na poczynienie definitywnych ustaleń co do istoty sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Warunkiem koniecznym, pozwalającym na wydanie orzeczenia nakazującego opróżnienie lokalu mieszkalnego jest ustalenie, że dana osoba nie posiada tytułu prawnego do zamieszkiwania w nim.

Bezsporne w niniejszej sprawie jest, iż J. I. (1)wiązała z miastem s. W.umowa najmu lokalu mieszkalnego z 28 marca 1980 roku zmieniona aneksem z dnia 9 lipca 2010 roku (k.13, 14-14v.).

Nie ulega również wątpliwości, iż w związku z zaległością w płatności czynszu przekraczającą 3 pełne okresy powód wysłał ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z wyznaczonym dodatkowym miesięcznym terminem J. I. (1). Wymieniony nie odebrał osobiście, ponieważ przebywał za granicą (k.94-95). Wskazać należy, że z dokumentacji sprawy nie wynika, aby wezwanie zostało prawidłowo awizowane zatem nie może zostać uznane za skutecznie doręczone (k.51-52). Nie wiadomo bowiem, kiedy przesyłka została awizowana i kiedy została zwrócona. Tylko bowiem prawidłowa awizacja może spowodować uznanie, że adresat mógł zapoznać się z oświadczeniem woli w rozumieniu art. 61 § 1 kc.

Wobec powyższego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu J. I. (1) w dniu 4 marca 2011 roku w oparciu o art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, tj. z uwagi na zwłokę z zapłatą czynszu i innych opłat za używanie lokalu, przekraczającą trzy pełne okresy płatności należy uznać za nieskuteczne.

Zatem do chwili śmierci J. I. (1) był najemcą lokalu nr (...) przy al. (...) w W..

Niemniej powyższe nieskuteczne wypowiedzenie nie przesądza o wstąpieniu pozwanego M. I. w stosunek najmu lokalu mieszkalnego po zmarłym ojcu.

Dokonując oceny, czy M. I. wstąpił w stosunek najmu po J. I. (1) należy mieć na uwadze przesłanki określone w art. 691 § 1 i 2 K.c.

Zgodnie z art. 691 § 1 k.c. w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu najemcą.

Zgodnie zaś z art. 691 § 2 k.c. osoby wymienione w § 1 wstępują w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwały z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci. W braku osób bliskich stosunek najmu lokalu mieszkalnego wygasa.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że M. I.nie spełnił wymienionych przesłanek. Wskazać należy, że pozwany jest synem dotychczasowego najemcy, niemniej nie sposób przyjąć, że w chwili śmierci wymienionego najemcy stale w przedmiotowym lokalu zamieszkiwał. Warte podkreślenia jest, że pozwany zarówno przed śmiercią jak i po śmierci ojca przebywał na stałe w W. B.(w L.), gdzie stale pracował. Pozwany przyjeżdżał do P., gdzie zostali jego krewni, jednakże czasowe przebywanie w P.nie sposób uznać za stałe zamieszkiwanie w wymienionym lokalu. Poza tym pozwany jeszcze przed śmiercią dziadka W. I.(poprzedniego najemcy) wstąpił w związek małżeński, zaś jego żona mieszka i pracuje w B. (w B.).

Należy również podkreślić, że z jego wniosku (wniosek- k.148-142 akt lokalowych) wynika, że pozwany posiadał tytuł prawny w postaci umowy najmu do lokalu na terenie W. B..

Nadto ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że nikt nie odebrał wezwania do zapłaty z dnia 11 stycznia 2011 roku ani oświadczenia o wypowiedzeniu z dnia 4 marca 2011 roku, co w kontekście pisma J. I. (1) (k.94-95) prowadzi do wniosku, iż nikt w tym czasie nie przebywał w wymienionym lokalu. J. I. (1) sam wskazywał, że wówczas kilka miesięcy przebywał za granicą. Należy podkreślić, że jeżeli pozwany by mieszkał w wymienionym lokalu i opiekował się ojcem z pewnością by odbierał korespondencję. Pozwany nie przedstawił, żadnych dowodów na chorobę ojca w tym czasie, zaś wskazane pismo J. I. (1) temu wprost temu przeczy.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 1 i 4 wyroku.

Nie ulega wątpliwości, iż do strony pozwanego ma zastosowanie ustawa z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego – dalej uopl (tekst jednolity Dz.U. z 2005, Nr 31, poz. 266 z późn. zm.). W związku z tym stosownie do przepisów art. 14 powołanej ustawy, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 powołanej ustawy Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1)kobiety w ciąży,

2)małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3)obłożnie chorych,

4)emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5)osoby posiadającej status bezrobotnego,

6)osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na gruncie niniejszej sprawy ustalił, że prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje pozwanemu gdyż nie spełnia żadnej z przesłanek z art. 14 ust. 4 pkt. 1-5 wymienionej wyżej ustawy.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań pozwanego wynika, że nie należy on także do kategorii osób wymienionych w art. 14 ust. 4 pkt 6 powołanej ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zgodnie bowiem z § 12 uchwały Nr LVIII/1751/2009 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta s. W.umowa najmu lokalu socjalnego może być zawarta z osobą, która nie posiada tytułu prawnego do lokalu spełnia warunki określone w § 4 pkt. 1 i znajduje się w niedostatku.

Niedostatek - należy rozumieć jako średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 6 miesięcy poprzedzającym datę złożenia wniosku o najem lokalu, lub datę wystąpienia przez zarząd dzielnicy/ burmistrza z żądaniem przedstawienia przez wnioskodawcę aktualnej informacji o dochodach, nie przekraczający 100% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie wieloosobowym i 130% tej kwoty w gospodarstwie jednoosobowym, a także w gospodarstwie osoby samotnie wychowującej dziecko (dzieci), obowiązujący w dniu złożenia wniosku lub w dniu wystąpienia przez zarząd dzielnicy/ burmistrza dzielnicy z żądaniem przedstawienia przez wnioskodawcę aktualnej informacji o dochodach (§ 1 pkt.27 powołanej uchwały). Obecnie kwota najniższej emerytury wynosi 844,45 złotych (ust. 1 pkt. 1 Komunikatu Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 lutego 2014 r. w sprawie kwoty najniższej emerytury i renty, dodatku pielęgnacyjnego i dodatku dla sierot zupełnych oraz kwot maksymalnych zmniejszeń emerytur i rent). Jak wynika z zeznań pozwanego osiąga on miesięczny dochód w kwocie około 10.000 złotych netto z tytułu pracy. Nie ulega zatem wątpliwości, iż pozwany nie pozostaje w niedostatku w rozumieniu powołanej uchwały Rady Miasta Stołecznego W..

Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że M. I. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego (punkt 2 wyroku).

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na treści art. 98 § 1 kpc, który ustanawia ogólną zasadę, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony – koszty procesu.

W niniejszej sprawie Sąd w całości uwzględnił powództwo wytoczone przez Miasto S. W.. Dlatego też to pozwany M. I. jako strona procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem pełnomocnik powoda w pozwie wniósł o zasądzenie kosztów procesu. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodzą: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 120 złotych (§ 9 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz opłata sądowa od pozwu w wysokości 200 złotych (art. 27 pkt 11 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych - Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.).

W niniejszej sprawie Sąd w całości oddalił powództwo o ustalenie wytoczone przez M. I.przeciwko miastu s. W.. Dlatego też to powód M. I.jako strona procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, zobowiązany jest zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodzą: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 180 złotych (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.)

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł, jak w punkcie 5 wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)