Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLIEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny:

w składzie:

Przewodniczący : SSR Adam Mitkiewicz

Protokolant: apl. adw. Patrycja Czarnecka

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

z powództwa A. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. K. kwotę (...),50 (osiem tysięcy sześćset trzydzieści pięć i 50/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lipca 2013r. do dnia zapłaty

2.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. K. kwotę (...),15 (dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt dwa 15/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia kwotę 95,85 (dziewięćdziesiąt pięć i 85/100) złotych tytułem części wydatków związanych z opinią biegłego.

Sygn. akt I C 2815/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12.07.2013 r. A. K. wniósł przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 8.635, 50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany jest odpowiedzialny za szkodę powstałą w jego pojeździe w dniu 4.12.2012 r. W ramach likwidacji szkody pozwany błędnie wyliczył koszt naprawy pojazdu i wypłacił na jego rzecz odszkodowanie w wysokości 6.369, 94 zł, podczas gdy koszt naprawy pojazdu, według sporządzonego przez niego kosztorysu, wynosi 15.582, 41 zł. Pozwany zatwierdził wskazany kosztorys w zakresie kwoty 14.676, 69 zł, nie wypłacając jednak powodowi dalszej kwoty odszkodowania z uwagi na brak udokumentowania wydatków za pomocą faktur. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 8.307, 50 zł tytułem dopłaty należnego powodowi odszkodowania oraz kwota 328, 40 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie za okres od dnia 19.03.2013 r. do dnia sporządzenia pozwu (pozew – k. 1-3).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami, a także kosztami procesu w wysokości 1.325, 00 zł w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty, bądź aby w tym terminie wniósł do Sądu sprzeciw (k. 30).

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że dochodzona kwota nie odzwierciedla niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego samochodu (sprzeciw – k. 33-34).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. jest właścicielem samochodu osobowego marki V. (...) T. o numerze rejestracyjnym (...) (bezsporne).

W dniu 4.12.2012 r. w miejscowości R. wyżej wymieniony pojazd został uszkodzony na skutek kolizji drogowej spowodowanej przez kierującego pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Przedmiotowy pojazd uderzył prawym bokiem w lewy bok zaparkowanego na poboczu pojazdu A. K. (bezsporne; oświadczenie sprawcy zdarzenia – k. 7). Pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą w W., gdzie poszkodowany zgłosił szkodę w dniu 05.12.2012 r. (zgłoszenie szkody – akta szkody).

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pismem z dnia 27.12.2012 r. ubezpieczyciel poinformował poszkodowanego o przyznaniu na jego rzecz odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu w łącznej wysokości 6.369, 64 zł. Kwota ta wyliczona została na podstawie kosztorysu naprawy z dnia 20.12.2012 r. (akta szkody). Z kalkulacji naprawy sporządzonego na zlecenie A. K. z dnia 28.02.2013 r. wynikało, że koszt naprawy pojazdu marki V. (...) wynosi brutto 15.582, 41 zł (kalkulacja naprawy – k. 17-22). W związku z powyższym poszkodowany wniósł do ubezpieczyciela o dopłatę dalszej kwoty odszkodowania w wysokości 9.212, 77 zł (k. 23). W odpowiedzi (...) S.A. w W. poinformował, że sporządzony na zlecenie poszkodowanego kosztorys został zweryfikowany i zatwierdzony na kwotę brutto 14.676, 69 zł, jednakże dopłata do odszkodowania może nastąpić wyłącznie po udokumentowaniu kosztów fakturami (k. 25).

Koszt naprawy pojazdu marki V. (...) T. o numerze rejestracyjnym (...) w związku z kolizją z dnia 4.12.2012 r. wyniósł 15.598, 55 zł brutto, przy przyjęciu cen robocizny wynoszącym 105 zł/rbh dla robót montersko-blacharskich oraz 120 zł/rbh dla prac lakierniczych (opinia biegłego K. K. - k. 60-65).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o załączone do akt sprawy i wskazane wyżej dokumenty, a także na podstawie opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej K. K..

Sąd dał wiarę ww. dokumentom, gdyż ich autentyczność, w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, nie budziła żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. W ocenie Sądu również opinia biegłego zasługiwała na uwzględnienie, została ona bowiem sporządzona rzetelnie i dokładnie, zaś wnioski zostały wysnute zgodnie z wiedzą specjalną, jaką legitymuje się biegły. Nie zachodziły przy tym żadne powody osłabiające zaufanie do wiedzy, kompetencji, doświadczenia czy też bezstronności sporządzającego ją biegłego. Ponadto biegły na rozprawie w dniu 22.04.2014 r. złożył ustne wyjaśnienia do przedmiotowej opinii. Wskazał, że przyjęta przez pozwanego stawka za roboczogodzinę w wysokości 70, 00 zł nie stanowi kwoty kosztów naprawy za roboczogodzinę w warsztacie zajmującym się profesjonalnie i legalnie tego typu usługami. Biegły wskazał również, że pozwany w sporządzonej przez siebie kalkulacji naprawy potrącił od wartości części zamiennych względem bazy danych z użytego programu kalkulacyjnego E. 50 % ceny. Nadto potrącił od wartości materiałów lakierniczych 33 % wartości tych materiałów. Zmniejszenie o 50 % ceny części powoduje, że tę różnicę musi uiścić poszkodowany, chyba że nabędzie części używane, na rynku wtórnym. Wskazał, że możliwe byłoby zakupienie materiałów lakierniczych za 80-90 % ceny, jednak wiązałoby się to z bardzo skomplikowanym poszukiwaniem. Biegły wyjaśnił nadto, że pozwany w stosunku do błotnika przedniego i osłony lusterka wstecznego zastosował ceny elementów alternatywnych, potrącając od nich również 55 % wartości. Ustalone w ten sposób koszty nie stanowią kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, mogą stanowić propozycję odszkodowania. Biegły wyjaśnił, iż w swojej opinii nie dokonywał potrąceń cen części, ani materiałów lakierniczych, zastosował koszty robocizny na poziomie, który odzwierciedla czas powstania szkody i jej likwidację na rynku lokalnym, tj. w W. i okolicach. Cena 105 zł za godzinę dla prac montersko-blacharskich i 120 zł za godzinę dla robót lakierniczych to ceny występujące w zakładach nieautoryzowanych. W warsztatach autoryzowanych ceny robocizny blacharsko-monterskiej kształtowały się na poziomie powyżej 130 zł za roboczogodzinę, w podobnym zakresie kształtowały się również ceny prac lakierniczych. Biegły wskazał jednak, że za przyjęte przez niego stawki możliwym jest naprawienie pojazdu zgodnie z technologią jego naprawy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią przepisu art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Z kolei zgodnie z przepisem art. 822 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia.

Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy).

Podnieść należy, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odszkodowania wynika wprost z art. 363 k.c. Szkoda powstaje w chwili wypadku, a w konsekwencji obowiązek jej naprawienia powstaje w tym samym momencie. W niniejszej sprawie bezspornym pozostawało, iż powód w wyniku kolizji z dnia 4.12.2012 r. poniósł szkodę – uszkodzeniu uległ należący do niego pojazd marki V. (...) T. o numerze rejestracyjnym (...). Wątpliwości nie ulegało również, że pozwany, ubezpieczając pojazd sprawcy szkody od odpowiedzialności cywilnej, ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą z tego tytułu. Kwestią sporną pozostawała natomiast wysokość odszkodowania należnego powodowi. Pozwany twierdził bowiem, że dochodzona przez powoda kwota nie odzwierciedla niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego samochodu.

Na gruncie powyższego Sąd zważył, że w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a zakład ubezpieczeń z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania winien wypłacić odszkodowanie w pełnej wysokości, tj. odpowiadającej rozmiarom wyrządzonej szkody. Poszkodowany może zatem domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (zakładu ubezpieczeń) odszkodowania obejmującego koszty prac naprawczych, w wyniku których uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem oraz kosztów części zamiennych niezbędnych do dokonania naprawy. Zgodnie z uchwałą SN z dnia 13 czerwca 2003 roku, odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (III CZP 32/03, Monitor Prawniczy z 2004, nr 2, s. 81). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu ww. orzeczenia wskazał jednoznacznie, iż kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Wskazać przy tym należało, że w orzecznictwie dominuje stanowisko, iż roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2007 r., I ACa 1179/06, LEX nr 298601). Naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest zatem warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania. Sąd zważył ponadto, że nie ulega wątpliwości, iż w przypadku gdy pojazd był naprawiany w związku z wypadkiem, to jego cena ulega obniżeniu. Poszkodowany, który żąda przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu, nawet jeżeli otrzymuje odszkodowanie wypłacone przez ubezpieczyciela, które pokrywa koszty naprawy i nowych części z reguły nie tylko nie zyskuje, ale biorąc pod uwagę wartość pojazdu jako całości może, gdyby chciał go sprzedać, ponieść stratę. Zdaniem Sądu poszkodowany ma zatem prawo oczekiwać, iż otrzyma od ubezpieczyciela kwotę, która obejmuje wartość nowych części oryginalnych, których zamontowanie jest potrzebne, aby przywrócić pojazd do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę. Obowiązkiem zaś zakładu ubezpieczeń jest ustalenie i wypłacenie odszkodowania w takiej właśnie wysokości. Tezy tej nie umniejsza, iż w dzisiejszych czasach istnieją możliwości zakupienia części regenerowanych, czy też części nowych nie będących częściami oryginalnymi producenta skoro zasadą jest pełna rekompensata poniesionej szkody.

Jak wynikało ze sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej K. K. koszt naprawy pojazdu marki V. (...) T. w związku z kolizją z dnia 4.12.2012 r. wyniósł 15.598, 55 zł brutto, przy przyjęciu cen robocizny wynoszącym 105 zł/rbh netto dla robót montersko-blacharskich oraz 120 zł/rbh dla prac lakierniczych. Mając zatem na uwadze powyższe Sąd uznał, iż niezbędnymi i ekonomicznie uzasadnionymi kosztami naprawy pojazdu stanowiącego własność strony powodowej są koszty wskazane w opinii biegłego w wysokości 15.598, 55 zł, zaś pozwany jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji zobowiązany był do naprawienia szkody przez wypłatę kwoty niezbędnej do restytucji pojazdu do stanu sprzed kolizji. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił stronie powodowej kwotę 6.369, 64 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu, a w związku z tym w dalszym ciągu pozostawał zobowiązanym do refundacji dalszej części kosztów naprawy. Kwota dochodzona pozwem przez powoda w wysokości 8.307, 50 zł tytułem dopłaty należnego odszkodowania mieściła się w kosztach naprawy wskazanych przez biegłego, przy uwzględnieniu kwoty, która została już wypłacona, a zatem roszczenie w tym zakresie jako mieszczące się w kosztach naprawy niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych podlegało zatem uwzględnieniu w całości.

Na uwzględnienie zasługiwało również roszczenie w zakresie skapitalizowanych odsetek za opóźnienie za okres od dnia 19.03.2013 r. do dnia sporządzenia pozwu. Sąd zważył, że powód zgłosił szkodę u pozwanego w dniu 5.12.2012 r. Niewątpliwie zatem w dniu 19.03.2013 r. pozwany pozostawał już w opóźnieniu z zapłatą należnego powodowi odszkodowania.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu o odsetkach stanowił art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. Stosownie do treści art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, zaś zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W toku niniejszego postępowania powód dochodził odsetek za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 12.07.2013 r. Wobec brzmienia ww. regulacji odsetki należało zatem zasądzić zgodnie z żądaniem pozwu.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 805 § 1 k.c. i art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na treści art. 98 § 1 k.p.c., który ustanawia ogólną zasadę, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony – koszty procesu. W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił powództwo, dlatego też to pozwany jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, w związku z tym obowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem pełnomocnik powoda w pozwie wniósł o zasądzenie kosztów procesu. W skład kosztów należnych powodowi wchodzą opłata sądowa od pozwu w wysokości 432, 00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200, 00 zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu), koszty związane z wynagrodzeniem biegłego w wysokości 543, 15 zł, a także opłata uiszczona od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17, 00 zł.

Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.

W punkcie 3 wyroku Sąd nakazał ponadto pobrać od pozwanego należności związane z częścią nieuiszczonych wydatków związanych z wynagrodzeniem biegłego, które wyniosły w niniejszej sprawie 95, 85 zł (k. 114).

Zarządzenie: (...)