Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

T. B. w lutym i marcu 2011 roku prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) Firma (...) w J.. W dniu 17 lutego 2011 roku wystawił zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w swoim przedsiębiorstwie dla K. J., którego faktycznie nie zatrudniał. Mężczyzna ten przedstawił je następnie przy zawieraniu z Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo-Kredytową im. F. S. w G. umowy o pożyczkę w wysokości 5.100 złotych. Otrzymał to finansowanie, dla dającego pożyczkę informacje z zaświadczenia były istotne przy decydowaniu o zawieraniu umowy. O przeznaczeniu zaświadczenia wiedział T. B.. Następnie, w dniu 29 marca 2011 roku wystawił podobne poświadczenie dla M. T., którego nie zatrudniał. Przy jego pomocy z tego samego źródła otrzymał on pożyczkę w kwocie 3.700 złotych. Również w tym przypadku o przeznaczeniu zaświadczenia wiedział T. B..

( dowód: wyjaśnienia T. B. k. 79 i k. 73-74 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

wyjaśnienia M. T. k. 57-60 i 64-65 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

wyjaśnienia K. J. k. 45-46 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zeznania J. Ś. k. 15-19 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zaświadczenie k. 22 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zestawienie k. 25 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

pisma ZUS k. 27 i 52 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

umowa z załącznikami k. 47 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze,

zaświadczenie k. 48 akt sprawy II K 688/12 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze )

T. B. był wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 66-67 )

Oskarżony w toku całego postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż nie wiedział, że K. J. i M. T. nie zamierzają płacić rat pożyczek, że w tamtym czasie pracowali dorywczo. Zaprzeczył też, aby uzyskał za swoje działania korzyść majątkową.

Sąd wyjaśnienia oskarżonego w części, w jakiej dotyczyły one kwestii istotnych dla postępowania, uznał za wiarygodne. Pozostałe dowody potwierdzają je odnośnie faktu, iż T. B. wypisał zaświadczenia, o których mowa w zarzucie wiedząc, że mają one być wykorzystane do zawarcia umów pożyczki, że miał świadomość ich nierzetelności.

Za wiarygodne uznano też inne relacje – wyjaśnienia K. J. i M. T. oraz zeznania J. Ś.. Osoby te podały okoliczności dotyczące zawarcia umów pożyczki, wcześniejszego wypisania zaświadczeń przez oskarżonego, zgodnie z informacjami podanymi przez T. B. oraz płynącymi z dokumentów, przedstawionych jako dowody w niniejszej sprawie.

Sąd ustalenia faktyczne oparł też na dowodach z dokumentów: zestawień i umowy pożyczki, pism Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz danych o karalności oskarżonego. Zostały one w oryginałach sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności w toku postępowania. Podstawą ustaleń uczyniono też zaświadczenia o zatrudnieniu, wystawiane przez oskarżonego. Z innych dowodów wynika jednoznacznie wartość ich treści. Ich wygląd zgadza się z danymi uzyskanymi z innych źródeł.

Oskarżony przyznał, iż to on wystawił zaświadczenia, o których mowa w zarzucie. Potwierdziły to pozostałe dowody zebrane w sprawie. Jego sprawstwo w tym zakresie nie budziło zatem wątpliwości.

Z ustaleń Sądu wynika, iż oskarżony w okresie od dnia 17 lutego do dnia 29 marca 2011 roku wystawił dwa zaświadczenia o zatrudnieniu w swoim przedsiębiorstwie dla osób, które faktycznie tam nie pracowały. Był on osobą uprawnioną do ich sporządzania, miały one znaczenie prawne. Jego zachowania stanowiły więc poświadczenie nieprawdy. Oskarżony chciał w ten sposób umożliwić innym osobom uzyskanie pożyczki, a więc korzyści majątkowej. Ten aspekt jego czynu wypełniał zatem znamiona z art. 271 § 3 k.k. Oskarżony uzgodnił wcześniej z innymi osobami, że uzyskają one pożyczki przy wykorzystaniu zaświadczeń, poprzez wprowadzenie w błąd podmiotu, który miał ich udzielić, co do własnej sytuacji finansowej. Udzielone pożyczki, pozbawione zabezpieczenia spłaty – wynagrodzenia korzystających z tego wsparcia finansowego – stanowiły dla pokrzywdzonego podmiotu niekorzystne rozporządzenie mieniem. Zachowania oskarżonego i współpracujących z nim osób wypełniały zatem znamiona z art. 286 § 1 k.k. Pokrzywdzony podmiot jest instytucją finansową udzielającą profesjonalnie pożyczek, podobną w zakresie zasad działania do banku. Stąd posłużenie się poświadczającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu przy staraniu się o pożyczkę z takiego źródła wypełnia również znamiona z art. 297 § 1 k.k. Zachowania oskarżonego, polegające na uzyskaniu pożyczek razem z dwoma znajomymi podjęte zostały w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu takiej samej sposobności. Stanowiły zatem elementy jednego czynu zabronionego, który należało zakwalifikować z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Oskarżony przy wspomnianych działaniach współpracował z M. T. i K. J. – razem obmyślili plan działania, realizowali założone wcześniej zadania, zorganizowali podział osiągniętej korzyści majątkowej. Należało uznać, że w tym zakresie mężczyźni ci działali wspólnie i w porozumieniu.

Oskarżony w czasie opisywanych działań nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Należało zatem uznać, iż jego zawinienie było niewątpliwe.

Z podanych powodów Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie od 17 lutego 2011 roku do 29 marca 2011 roku w J. w warunkach czynu ciągłego wspólnie i w porozumieniu z K. J. oraz M. T. z góry powziętym zamiarem działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) im. (...) w ten sposób, że będąc osobą upoważnioną do wystawienia dokumentu z racji prowadzenia działalności gospodarczej pod nazwą B. B. T. B. poświadczał nieprawdę w zaświadczenia o zatrudnieniu i dochodach wskazując nieprawdziwe okoliczności dotyczące zatrudnienia i osiąganych dochodów będące podstawą do udzielenie pożyczek:

- w dniu 17 lutego 2011 roku na rzecz K. J. w wysokości 5.100 złotych,

- w dniu 29 marca 2011 roku na rzecz M. T. w wysokości 3.700 złotych,

nie mając zamiaru ani możliwości wywiązania się z przyjętego zobowiązania czym działał na szkodę (...) im. (...), to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego oceniono jako znaczną. Ma na to wpływ powtarzalność jego sprzecznych z prawem zachowań, naruszenie jednym czynem kilku dóbr chronionych prawem, współdziałanie przestępcze z innymi osobami, istotna łączna wartość spowodowanej szkody.

Okolicznością obciążającą dla T. B. jest też jego dotychczasowa karalność. Był on dotąd karany za przestępstwa pięciokrotnie, również na kary pozbawienia wolności. Jednak dotychczas nie wymierzono mu podobnej kary za czyn przeciwko mieniu, większość jego wcześniejszych występków była odmienna rodzajowo, wymierzano za nie kary łagodniejsze. Nie można zatem uznać, iż wobec oskarżonego jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie środkiem zdolnym zmienić jego postawę, odpowiednim do uzyskania skutków prewencyjnego i wychowawczego.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego była jego postawa w toku procesu. Przyznał się on do popełnienia zarzucanego czynu, wyjaśnił okoliczności jego dokonania, zgodził się na wymierzenie zaproponowanej kary. Oznacza to, iż nie jest sprawcą całkowicie zdemoralizowanym, że rozumie naganność własnego postępowania, dąży do poniesienia jego wszelkich konsekwencji. Potwierdza to tezę, iż również wolnościowe środki oddziaływania będą wobec niego skuteczne.

Z podanych powodów Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisany czyn karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 80 stawek dziennych grzywny. Biorąc pod uwagę sytuację majątkową T. B., który prowadzi działalność rolniczą, nie posiada majątku, wysokość jednej stawki dziennej grzywny ustalono na 10 złotych.

Ze względu na to, iż oskarżony dotąd nie był karany za czyny przeciwko mieniu na karę pozbawienia wolności, a nadto w czasie procesu prezentował właściwą postawę, Sąd zdecydował o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Biorąc jednak pod uwagę wagę jego czynu oraz dotychczasowy tryb życia, okres próby wyznaczono na stosunkowo długi czas – 4 lata. Dopiero po jego upływie będzie można ostatecznie rozstrzygnąć, czy T. B. będzie zachowywał się zgodnie z prawem, czy nie powróci do przestępczej działalności.

Aby sprawować ścisłą, skuteczną kontrolę nad postępowaniem oskarżonego w okresie próby, oddano go w tym czasie pod dozór kuratora. Nadto zobowiązano go do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej, gdyż w ten sposób nauczy się on uzyskiwać środki na własne potrzeby w sposób legalny, bez uciekania się do naruszeń prawa.

Sąd, wobec złożonego w imieniu pokrzywdzonego podmiotu wniosku, zobowiązany był do orzeczenia na podstawie art. 46 § 1 k.k. od oskarżonego obowiązku naprawienia szkody. Z uwagi na to, iż wobec M. T. na tej podstawie w odrębnym postępowaniu orzeczono już podobny obowiązek, obejmujący uzyskaną przez niego korzyść majątkową, odpowiedzialność T. B. musiała ograniczyć się do pozostałej części szkody. Oskarżony, dzięki prowadzeniu działalności rolniczej, co wielokrotnie deklarował, będzie w stanie wykonać ów obowiązek w pełni. Stąd orzeczono od niego na rzecz pokrzywdzonego podmiotu kwotę 5.100 złotych.

Biorąc pod uwagę to, że sprawca obecnie nie zarobkuje, nie posiada majątku, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., Sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.