Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca SSR Małgorzata Adamek-Rogowska

Protokolant Aneta Bącal

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2015r. w K.

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko R. Ł.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego R. Ł. na rzecz strony powodowej B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 3 227,16 zł (trzy tysiące dwieście dwadzieścia siedem i 16/100 złotych) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 27.11.2014r. do dnia zapłaty;

II  dalej idące powództwo oddala;

III  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 675,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV  wyrokowi w punkcie I i III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 743/15

UZASADNIENIE

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego R. Ł. kwoty 3 427,16 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 3 200,57 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu. Dochodzona należność obejmuje 1 712,18 zł z tytułu kapitału, 1180,61 zł z tytułu odsetek i 534,37 zł z tytułu kosztów.

W uzasadnieniu żądania twierdził, że pozwany zawarł w dniu 28.12. 2009r. z (...) Bankiem S.A. umowę kredytu ratalnego. Z dniem 23.09.2011r. L. Bank zmienił nazwę na (...) Bank (...) S.A. Pozwany z przyjętego na siebie zobowiązania w zakresie spłaty kredytu nie wywiązał się , a wierzytelność z tego tytułu została sprzedana przez (...) Bank (...) S.A., na rzecz powoda.

Postanowieniem z dnia 11.12. 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawa została przekazana do tut. Sądu wobec zaistnienia wątpliwości co do dochodzonych przez powoda kosztów.

Pozwany R. Ł. nie stawił się na rozprawę, ani też nie zajął stanowiska na piśmie, wobec czego sąd na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. wydał wyrok zaoczny, którym powództwo uwzględnił jedynie w części. Fakt bowiem, że pozwany nie wdaje się w spór nie oznacza, że sąd jest zwolniony z oceny zasadności żądania opartego na twierdzeniach zgłoszonych w pozwie (zob. min. orzeczenia S.N. z 15.09.1967 r. w sprawie III CRN 175/67 , Biuletyn S.N. 1974 nr 1 poz. 4, z 21. 05.1971 r. III CRN 99/71B. S..N. 1971, nr 7 -8 , poz. 123, z 7.06. 1972 , (...) 30/72 , LEX nr 7094 ).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28.12. 2009r. między pozwanym R. Ł. a (...) Bankiem S.A. została zawarta umowa kredytu na kwotę 1967,67 zł , ze stałym oprocentowaniem, wynoszącym na 15 % rocznie. Spłata miała następować w 36 ratach, w wysokości 75,13 zł, do 15 dnia każdego miesiąca. Umowa zawierała tabelę opłat i prowizji przewidującą między innymi z tytułu korespondencji kierowanej do kredytobiorcy w związku z nieterminową spłata opłatę w kwocie 15 zł, z tytułu telefonicznego upomnienia 13 zł, wyjazdu interwencyjnego 50 zł, przy tym bez wskazania odstępów czasowych podejmowanych w tym zakresie czynności.

Dowód: umowa kredytu k.31-34

W dniu 31.03.2014r. została zawarta umowa przelewu wierzytelności pomiędzy (...) Bankiem (...) S.A. a powodem B. (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w G.. Obejmowała ona między innymi wierzytelność wynikającą z zawartej z pozwanym umowy, w tym 1 712,18 zł z tytułu kapitału, 1007,29 zł z tytułu odsetek i 534,37 zł z tytułu kosztów, w tym 200 zł z tytułu opłat windykacyjnych, 226,59 z tytułu opłat egzekucyjnych.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz załącznikiem k.21-25

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze stosunkiem prawnym nawiązanym między przedsiębiorcą a konsumentem. Ochrona konsumentów jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych znalazła swoje odzwierciedlenie nie tylko w przepisach ustawowych, ale i w Konstytucji RP ( art. 76 Konstytucji RP).

Zawarta między stronami umowa opiera się na stosowanym przez powoda wzorcu umownym, a w zakresie opłat i prowizji na stosowanej przez niego taryfie tych opłat. Stosownie do art. 385 §1 k.c. postanowienia umowne zawierane z konsumentem nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy ( niedozwolone postanowienia umowne). Obowiązkiem sądu jest kontrola czy łącząca strony umowa nie zawiera niedozwolonych postanowień czyli tzw. klauzul abuzywnych.

Z treści pozwu w niniejszej sprawie wynika, że żądanie pozwu obejmuje 1 712,18 zł z tytułu kapitału, 1180,61 zł z tytułu odsetek i 534,37 zł z tytułu kosztów.

Na kwotę kosztów składa się min. suma 200 zł z tytułu opłat windykacyjnych. Powód mimo zobowiązania sądu nie wskazał dokładnie kwot jakie na sumę tę się składają. Tymczasem koszty z tytułu czynności związanych z wezwaniami do zapłaty czy czynnościami windykacyjnymi powinny zasadniczo odpowiadać kosztom rzeczywiście poniesionym z tego tytułu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 15.06.2012r., XVII Amc 5345/11 uznał za niedozwolone i zakazał jednemu z banków wykorzystywania min. postanowienia dotyczącego opłat za wysłanie wezwań do zapłaty w wysokości 15 zł. Taka opłata znalazła się także w tabeli opłat i prowizji zawartej w umowie z pozwanym. Klauzula w tym zakresie jest zapisana w rejestrze klauzul niedozwolonych pod poz. 5331. W wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 16.01.2013r., (...), za niedozwoloną została uznana opłata za wysłanie monitu w wysokości 10 zł. Decyzją z 8.09.2014r., nr (...), Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zakwestionował min. opłatę naliczaną przez jeden z banków za monit telefoniczny w wysokości 9 zł. W zawartej z pozwanym umowie znalazł się zapis przewidujący z tytułu telefonicznego upomnienia kwotę 13 zł, a wyjazdu interwencyjnego 50 zł. Tymczasem w wyroku z 19.12.2014r., (...), Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów za niedozwolony uznano zapis ustalający opłatę za bezpośrednią wizytę w miejscu zamieszkania klienta w przypadku nieterminowej spłaty w wysokości 50 zł.

Wyroki prawomocne w zakresie klauzul niedozwolonych korzystają z prawomocności rozszerzonej, stosownie do art.479 ⁴³ k.p.c. i sąd uwzględnia je z urzędu. Z tych przyczyn Sąd w sytuacji kiedy powód nie wskazał rzeczywistych kosztów poniesionych w związku z niewywiązaniem się przez pozwanego ze spłaty, Sąd nie uwzględnił roszczenia w zakresie kwoty 200 zł. W pozostałym zakresie powództwo na podstawie art. 720 par. 1 k. c. w zw. z art. 510k.c. podlegało uwzględnieniu ( (...),16-200)

Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji.

Postanowienie o kosztach wydano na podstawie art. 100 k. p. c ., zasądzając je proporcjonalnie do uwzględnionego żądania ( 717x94,15%)