Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Maria Mrozik-Sztykiel

Sędziowie: SA – Hanna Wnękowska

SA – Jarosław Góral /spr./

Protokolant: st. sekr. sąd. – Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Hanny Gorajskiej-Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2015 r.

sprawy M. K. urodzonego 25 września1992r. w K. syna J. K. i V. K. oraz T. S. urodz. (...) w K., syna A. S. i D. V.

oskarżonych o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 25 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 11 maja 2015 r.

sygn. akt VIIIK 45/15

utrzymuje wyrok w zaskarżonej części w mocy; zwalnia oskarżonych M. K. i T. S. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył M. K. i T. S. o to, że: w dniu 12 grudnia 2014 r. wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonali przywozu na terytorium R. (...) znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy znajdujących się w dwóch puszkach metalowych z etykietą z napisem (...) oraz w bocznych kieszeniach walizki o łącznej wadze 2606,42 gram netto, za które mieli dostać kwoty po 2.000 Euro,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 11 maja 2015 r. sygn. akt VIII K 45/15 M. K. i T. S. w ramach zarzucanego im czynu uznał za winnych tego, że w dniu 12 grudnia 2014 r. wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz jeszcze jednym nieustalonym w toku postępowania mężczyzną, a nadto działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonali przywozu z A. do W., znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy o łącznej wadze netto 2606,42 grama, której część była ukryta w ścianach bocznych walizki, a część w dwóch puszkach metalowych z etykietami z napisem (...), to jest za winnych popełnienia czynu określonego w art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późn. zm.) i za to na podstawie art. 55 ust. 1 i 3 wymienionej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazał oskarżonych M. K. i T. S., a na podstawie art. 55 ust. 3 wymienionej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył każdemu z oskarżonych karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę dzienną za równoważną kwocie 10 zł. (dziesięciu złotych), na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył każdemu z oskarżonych okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres tymczasowego aresztowania od dnia 12 grudnia 2014 r. do dnia 11 maja 2015 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, na podstawie art. 70 ust. 1 w/w ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek przedmiotów wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych
Drz 89-126/15 pod pozycją 1 oraz pod pozycjami od 16 do 20, na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił:

- T. S. przedmioty wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych Drz(...)pod pozycjami od (...);

- M. K. przedmioty wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) pozycjami od (...) oraz z wykazie dowodów rzeczowych Drz (...) pod pozycjami od (...), na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych M. K. i T. S., w całości, od zapłaty kosztów sądowych przejmując je na Skarb Państwa.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca oskarżonych, na zasadzie art. 425 § i § 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k., zaskarżył na korzyść oskarżonych wskazany wyżej wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, Wydział VIII Karny, z dnia 11 maja 2015 roku, sygn. VIII K 45/15, w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze.

Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 punkt 1) k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to naruszenie art. 60 § 3 k.k., co wyrażało się w uznaniu, że w stosunku do oskarżonych brak jest podstaw do obligatoryjnego zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, w sytuacji, w której oskarżeni współdziałali w popełnieniu zarzuconego im czynu z innymi osobami, w toku postępowania ujawnili wszystkie istotne znane im okoliczności popełnienia przestępstwa opisując jego przebieg w sposób szczegółowy, a także ujawnili znane im informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa, a ich wyjaśnienia zostały przez Sąd uznane w całości za wiarygodne, i w oparciu o te wyjaśnienia Sąd ustalił też stan faktyczny niniejszej sprawy;

w przypadku nieuwzględnienia powyżej sformułowanego zarzutu zaskarżonemu wyrokowi na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438
punkt 1) k.p.k. zarzucił:

2.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej obu oskarżonym, co polegało na wymierzeniu oskarżonym kary w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, w sytuacji, gdy w okolicznościach sprawy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo jest niewspółmiernie surowa (art. 60 § 2 k.k.), z uwagi na postawę obu oskarżonych w toku postępowania, wiek oskarżonych, całkowicie szczerze wyrażoną skruchę, oraz szczególne motywy działania oskarżonego M. K., który popełnił przestępstwo, aby wspomóc finansowo chorego na raka ojca (który zmarł niedługo po zatrzymaniu oskarżonego).

Mając na uwadze powyższe, na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k., wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, aby wymierzoną oskarżonym w punkcie I sentencji zaskarżonego wyroku karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności obniżyć do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, a orzeczoną w tym wymiarze karę na podstawie art. 69 § 1 k.k. oraz art. 70 § 1 punkt 1) k.k. zawiesić na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat, ewentualnie wnosił o zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonych w punkcie I sentencji zaskarżonego wyroku w oparciu o treść art. 60 § 6 k.k. na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja okazała się niezasadna, gdyż podniesione w niej zarzuty nie potwierdziły się.

Odnośnie zarzutu obrazy przepisu prawa materialnego.

Sąd Okręgowy słusznie przyjął, iż w niniejszym przypadku brak jest podstaw do obligatoryjnego zastosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o przepis art. 60 § 3 k.k., z powodów oczywistych.

Instytucja tzw. małego świadka koronnego powstała jako instrument łamiący szczelność i solidarność zorganizowanych grup przestępczych. Innymi słowy ma ona zastosowanie w pierwszym rzędzie w stosunku członków takich grup i rzecz jasna, działających w ich ramach. Współpraca z wymiarem sprawiedliwości pociąga oczywiście znaczne ryzyko dla takich osób a zatem w celu ich zmotywowania przepis art. 60 § 3 k.k. przewiduje odczuwalne profity. Oskarżeni członkami takiej grupy oczywiście nie byli i to ustalenie nie podlega kontestacji przez żadną ze stron procesu. Okoliczność powyższa nie przekreśla jednak możliwości zastosowania powyższej instytucji wobec oskarżonych świadczących jako „podwykonawcy” dla takich grup wyłącznie usługi, tak jak w niniejszy przypadku, jedynie transportowe. Pod warunkiem, że osoby te dysponują wiedzą przydatną wymiarowi sprawiedliwości i decydują się takową z nim podzielić. Nie wystarczy tu oczywiście deklaracja intencji i nie negowanie faktów oczywistych. Do takowych zaliczyć należy, na gruncie obecnej sprawy, przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu poprzedzone schwytaniem obu sprawców na gorącym uczynku, opisanie okoliczności wejścia w posiadanie narkotyku, opisanie osób współpracujących w jego pozyskaniu w sposób uniemożliwiający ich identyfikację a zatem i postawienie zarzutu współsprawcy /współsprawcom/ wskazanemu w art. 60 § 3 k.k. Sąd Apelacyjny podkreśla, że stwierdzenie braku pożądanego uszczegółowienia opisu nie jest bynajmniej zarzutem ani okolicznością obciążającą oskarżonych. Stanowi jedynie podstawę do konstatacji, iż nie dysponują oni wiedzą przydatną organom ścigania a tylko taka stanowi punkt wyjścia do rozważań obligatoryjnego złagodzenia kary. Szczere przyznanie, dostrzeżone przez Sąd Okręgowy wywiera wpływ na rozmiar dolegliwości i może co najwyżej tworzyć podstawę analizy pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 60 §2 k.k. I tak Sąd meriti nie pominął ani młodego wieku sprawców, braku kolizji z normami prawa karnego w dotychczasowym ich społecznym funkcjonowaniu oraz złożonej sytuacji życiowej M. K. /choroba ojca/ i uznał okoliczności powyższe za łagodzące wymowę przestępstwa. Nie sposób jednak było pominąć, że na drugiej szali wymiaru sprawiedliwości spoczęło ponad 2,6 kg twardego narkotyku - kokainy. Po wprowadzeniu jej na rynek, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, uzyskano by z niej ponad 12 tys. porcji to jest ilość wielokrotnie przekraczającą granicę przesądzającą o zasadności kwalifikacji z art. 55 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani. Kara 3 lat pozbawienia wolności jest dolegliwością surową ale wobec powyższego nie rażąco surową, tak jak dowodził obrońca obu oskarżonych. Jest najniższą z możliwych zwłaszcza wobec wielokrotnego przekroczenia jej „znacznej ilości” przyjętego przez orzecznictwo i doktrynę.

Z tych powodów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.