Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Małgorzata Janicz

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński (spr.)

SO (del.) – Ewa Gregajtys

Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Piotra Galanta

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2015 r.

sprawy P. B. (1) urodz. (...) w W. s. I. i A. z d. P.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k. art. 53 ust. 1 i 2 w zb. z art. 54 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 23 kwietnia 2015 r. sygn. akt V K 220/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu P. B. (1) w pkt II wyroku przyjmuje, że czyn ten został popełniony w dniach
8 i 9 marca 2012 r. oraz uzupełnia kwalifikację prawną tego czynu o art. 12 k.k. w zakresie podstawy skazania;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym 2.400 zł tytułem opłaty za drugą instancje;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Ł. G. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła P. B. (1) o to, że:

1.  w okresie od co najmniej 1 stycznia 2012 r. do 9 marca 2012 r. w m.Ł. (...) oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...) i w innych rejonach P. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, której celem było przetwarzanie, nielegalnie przywiezionej z zagranicy cieczy zawierającej rozcieńczoną substancję odurzającą w postaci kokainy, na jej postać stałą celem wprowadzenia jej do obrotu,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

2.  w czasie i miejscach wskazanych w pkt. I - szym w ramach ustalonego podziału ról wynikającego z udziału w zorganizowanej grupie przestępczej uczestniczył w przetwarzaniu znacznych ilości nielegalnie przywożonej z zagranicy cieczy będącej roztworem kokainy, na jej postać stałą w celu wprowadzenia jej do dalszego obrotu, zaś o znamieniu kwalifikującym znacznej ilości świadczy ujawnienie w miejscu jego zatrzymania jednego kilograma sześciuset osiemdziesięciu sześciu dekagramów i osiemnastu gramów (1.686,18 gr.) kokainy w sproszkowanej postaci, a także 10 pojemników zawierających łącznie ok. 270 litrów roztworu z tą substancją odurzającą przy wykorzystaniu przedmiotów służących do wytrącenia kokainy z postaci płynnej do stałej i nadania jej formy prostopadłościennych bloków z oznaczeniem symbolami roślinnymi lub zwierzęcymi,

tj. o czyn z art. 53 ust. 1 i 2 w zb. z art. 54 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2009 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2015 r.:

I.  oskarżonego P. B. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia czynu;

II.  oskarżonego P. B. (1) w ramach czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 8/9 marca
2012 r. w miejscowości Ł. R. (...) wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wytwarzał w znacznej ilości kokainę z cieczy stanowiącej jej roztwór wykorzystując do tego posiadane przyrządy i odczynniki chemiczne czym wypełnił znamiona czynu z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i z mocy tego przepisu, tj. art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu P. B. (2) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 09 marca 2012 r. do dnia 06 września 2013 r.;

IV.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. G. - Kancelaria Adwokacka, ul. (...) lok. (...), (...)-(...) W. kwotę 1033,20 (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote i dwadzieścia groszy) złotych brutto z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu;

V.  na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)na k. 397 - 403 pod poz. od (...) i nakazał ich zniszczenie;

VI.  dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) na k. 397 - 403 pod poz. (...) nakazał załączyć do akt sprawy i tam je pozostawić;

VII.  zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty sądowej, a koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego i prokuratora.

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie orzekający względem oskarżonego karę 3 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych.

W oparciu o treść art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - przez uznanie, że oskarżony przebywał wewnątrz budynku gospodarczego, w którym odkryto kokainę i roztwór kokainy na podstawie zeznań świadka L. K., chociaż świadek zeznał, że tego nie pamięta;

II.  naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - przez uznanie, że oskarżony przebywał wewnątrz budynku gospodarczego, chociaż taki wniosek nie wynika z zebranego materiału dowodowego z uwagi na sprzeczność zeznań świadków L. K. i B. O. i brak ujawnienia śladów daktyloskopijnych potwierdzających w sposób pewny i jednoznaczny obecność oskarżonego w tym budynku;

III.  naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - przez uznanie, że zeznania świadków w zakresie liczby funkcjonariuszy biorących udział w czynnościach oraz opisu przebiegu tych czynności są spójne i logiczne, chociaż zachodzi w tym zakresie sprzeczność pomiędzy zeznaniami świadka L. K. a zeznaniami pozostałych świadków - policjantów;

IV.  naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - przez uznanie, że oskarżony przetwarzał rozcieńczoną substancję odurzającą w postaci kokainy, chociaż zebrany materiał dowodowy w postaci zeznań świadków - policjantów oraz dokumentacji fotograficznej tego nie potwierdza.

Wskazując na powyższe zarzuty: na podstawie art. 427 §1 k.p.k. w zw. z art. 437 §1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części skazującej oskarżonego, to jest w zakresie punktu II wyroku poprzez wydanie wyroku uniewinniającego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego jest całkowicie bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

Przed merytorycznym odniesieniem się do zawartych w niej zarzutów należy zaznaczyć, że omawiany środek zaskarżenia pomimo tego, że został sporządzony przez podmiot profesjonalny to zawiera błędy i uchybienia natury formalnej, które mają wpływ na merytoryczną ocenę jego treści.

Z treści petitum apelacji wynika, że skarżący zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości w sytuacji, gdy P. B. (1) został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu określonego w pkt I aktu oskarżenia.

Sąd Apelacyjny zauważa w tym zakresie, że we wniosku końcowym odniesiono się tylko do części skazującej wyroku ale od profesjonalnego podmiotu jakim jest adwokat należy wymagać, aby określił w sposób prawidłowy i zgodny z treścią art. 425 § 3 k.p.k. zakres zaskarżenia wyroku.

Drugą istotną wadą analizowanej apelacji jest rodzaj zarzutów jakie postawił skarżący oraz fakt, że podnosząc czterokrotnie obrazę art. 7 k.p.k. obrońca oskarżonego nie zrealizował w żaden sposób obowiązku określonego w art. 438 pkt 2 k.p.k., czyli wykazania wpływu obrazy przepisu prawa procesowego na treść wyroku.

Jest bowiem oczywiste, że warunkiem uwzględnienia zarzutu obrazy przepisów postępowania jest nie tylko wykazanie po stronie skarżącego, że rzeczywiście Sąd meriti dopuścił się naruszenia wskazanego w zarzucie przepisu, ale konieczne jest również wykazanie, że tego rodzaju obraza miała wpływ na treść wyroku.

W przypadku przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów tego rodzaju wpływ może wynikać z postawionego w apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Tymczasem z treści omawianego środka zaskarżenia wynika w sposób jednoznaczny, że autor apelacji wskazał jako podstawę prawną zarzutów jedynie art. 438 pkt 2 k.p.k. i nie zarzucił Sądowi Okręgowemu dopuszczenia się błędu w ustaleniach faktycznych będącego skutkiem naruszenia art. 7 k.p.k.

Wprawdzie obrońca oskarżonego w końcowej części uzasadnienia swojej apelacji (pkt V) stwierdził, że podniesione przez autora apelacji zarzuty koncentrują się wokół kwestii związanych z nieprawidłowo ustalonym stanem faktycznym oraz, że wytknięte Sądowi pierwszej instancji uchybienia odnoszą się do ustaleń w obrębie stanu faktycznego sprawy, ale powyższe uwagi nie mogą przecież zastąpić zarzutu o którym mowa
w art. 438 pkt 3 k.p.k.

Zwłaszcza, że jak podkreślono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia autor apelacji w podstawie zarzutów jednocześnie wskazał tylko art. 438 pkt 2 k.p.k. i z treści całej apelacji nie wynika, żeby został w niej postawiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, z którego przecież powinno jasno wynikać jaki konkretnie element, czy elementy strony przedmiotowej lub podmiotowej skarżący kwestionuje i jaki to miało wpływ na treść wyroku.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie można bowiem przyjąć, że profesjonalny podmiot jakim jest adwokat kwestionuje dokonane przez Sąd ustalenia faktyczne poprzez zarzut obrazy art. 7 k.p.k., gdyż należy założyć, że tego rodzaju fachowy podmiot rozróżnia istotę poszczególnych zarzutów zawartych w art. 438 k.p.k. i wie co konkretnie można kwestionować poprzez zawarte w pkt 1, 2, 3 i 4 tego przepisu rodzaje zarzutów.

Należy zatem uznać, że przedmiotowa apelacja nie zasługuje na uwzględnienie chociażby z tego względu, że nie wykazano zarówno w treści petitum jak również w uzasadnieniu wpływu rzekomej obrazy art. 7 k.p.k. na treść wyroku.

Odnosząc się zaś do treści samych zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. zawartych w pkt I-IV stwierdzić należy, że są one całkowicie chybione i bezpodstawne i autor apelacji w żaden sposób nie wykazał, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena poszczególnych dowodów wymienionych przez skarżącego, tj. zeznań świadków L. K., B. O. nosi cechy dowolności i nie respektuje zasady określonej w art. 7 k.p.k.

Wywody skarżącego zawarte zarówno w wymienionych zarzutach jak również w uzasadnieniu mają zdaniem Sądu odwoławczego wyłącznie polemiczny charakter i w żaden sposób nie podważają oceny zgromadzonych w sprawie dowodów przez Sąd meriti.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. przy ocenie zeznań świadka L. K., gdyż ocena tego dowodu nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, zatem całkowicie trafnie na podstawie zeznań L. K. Sąd meriti ustalił, że oskarżony P. B. (1) tuż przed zatrzymaniem wychodził od strony budynku gospodarczego.

Na akceptacje zasługuję również stwierdzenie świadka, że według niego oskarżony nie mógł dostać się na teren posesji w inny sposób, aniżeli co najmniej dnia poprzedniego, gdyż wszyscy obserwujący teren posesji funkcjonariusze Policji zauważyliby ten fakt.

Sąd Okręgowy dysponując więc zeznaniami świadków L. K., B. O., S. M. oraz opinią biegłego z zakresu wizualizacji śladów, miał pełną podstawę, aby uznać i ustalić, że oskarżony P. B. (1) był obecny wewnątrz budynku gospodarczego i suszył wytwarzaną kokainę.

Za chybiony i bezpodstawny uznać należy również zarzut obrazy art.7 k.p.k. zawarty w pkt II omawianej apelacji.

Nie można bowiem podzielić stanowiska skarżącego, że pomiędzy zeznaniami L. K. i B. O. występują tego rodzaju sprzeczności, które podważają ustalenie Sądu Okręgowego, że oskarżony przebywał wewnątrz budynku gospodarczego.

Wywody obrońcy oskarżonego zawarte w uzasadnieniu apelacji mają w tym zakresie charakter wyłącznie polemiczny i nie podważają w żaden sposób oceny dokonanych przez Sąd meriti dowodów oraz ustaleń faktycznych sprawy.

Podniesiona w zarzucie z pkt III kwestia dotycząca liczby funkcjonariuszy biorących udział w czynnościach związanych z obserwacją posesji w miejscowości Ł. R. (...) i zatrzymaniem oskarżonego P. B. (1) nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Ponadto Sąd pierwszej instancji zasadnie zauważył, że świadkowie B. O. i S. M. nie byli przesłuchiwani w toku postępowania przygotowawczego, a zatem na temat okoliczności obserwacji wymienionej posesji i zatrzymania oskarżonego zeznawali po raz pierwszy przed Sądem po kilku latach od tego zdarzenia, a w związku z tym nie pamiętali wszystkich szczegółów w tym dokładnej daty dokonywania tych czynności.

Sąd Okręgowy mając na uwadze ten fakt zasadnie uznał, że wymienieni świadkowie nie mieli racjonalnych powodów do bezpodstawnego obciążania oskarżonego.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji Sąd meriti nie dopuścił się również obrazy art. 7 k.p.k. o której mowa w pkt IV omawianej apelacji.

Zauważyć przy tym należy, że skarżący zarzucając naruszenie art. 7 k.p.k. nie wskazał w sposób konkretny dowodu, czy też dowodów, które zostały ocenione w sposób dowolny oraz w czym owa dowolność się przejawia.

Tak jak stwierdzono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazał podstawę dowodową swoich ustaleń dotyczących obecności P. B. (1) wewnątrz budynku gospodarczego oraz faktu suszenia wytwarzanej kokainy.

Kwestionowanie powyższych ustaleń przez autora apelacji jest całkowicie bezpodstawne i ma charakter wyłącznie polemiczny.

Sąd Apelacyjny z powyższych względów nie uwzględnił zarzutów oraz wniosków zawartych w omawianej apelacji.

Sąd odwoławczy uwzględniając natomiast w części apelację wniesioną przez prokuratora zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku i uzupełnił kwalifikację prawną o art. 12 k.k. w zakresie podstawy skazania tak, aby ten opis był czytelny, zaś kwalifikacja prawna odzwierciedlała prawno-karną zawartość czynu przypisanego oskarżonemu.

Brak było natomiast podstaw, aby uwzględnić apelację prokuratora w pozostałym zakresie w tym zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone wobec P. B. (1) kary pozbawienia wolności oraz grzywny są adekwatne do stopnia jego zawinienia i uwzględniają w należyty sposób dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. i 636 § 1 k.p.k.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe orzekł jak w wyroku.