Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant sekr. sądowy Karolina Rudecka

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

sprawy z wniosku K. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 2 grudnia 2011 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres
od dnia 1 listopada 2011 roku do dnia 30 października 2016 roku.

Sygn. akt VU 74/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 grudnia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił K. P.dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ZUS podał, że wnioskodawca jest zdolny do pracy, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

Od powyższej decyzji wniósł odwołanie w dniu 2 stycznia 2012 roku K. P..

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

K. P.urodził się w dniu (...) Ma wykształcenie zasadnicze zawodowe. Z zawodu jest mechanikiem maszyn budowlanych. W okresie aktywności zawodowej pracował jako mechanik i ślusarz. Od 1991 roku nie pracuje.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 12 października 1991 roku do 31 października 2011 roku wnioskodawca był uprawniony do renty przyznawanej początkowo z tytułu zaliczenia go do drugiej grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia, a następnie z tytułu orzekanej całkowitej (do 31 października 2004 roku) i częściowej niezdolności do pracy (od 1 listopada 2004 roku do 31 października 2011 roku).

(dowód: decyzje ZUS z dnia 15 listopada 1991 roku k. 16, 23 października 1997 roku k. 33, 23 października 2000 roku k. 40, 19 maja 2003 roku k. 63, 29 października 2004 roku k. 67, 21 listopada 2006 roku k. 77, 4 listopada 2008 roku k. 80 oraz 8 listopada 2010 roku k. 88 w aktach ZUS)

W dniu 19 września 2011 roku K. P. złożył wniosek o ustalenie dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek o rentę k. 15 w aktach ZUS)

Orzeczeniem z dnia 19 października 2011 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 19 października 2011 roku z dokumentacją medyczną k. 18, 14 w aktach ZUS)

K. P.wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia, w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 23 listopada 2011 roku wydała orzeczenie zgodne z opinią lekarza orzecznika ZUS. Po ponownym badaniu zdiagnozowano u wnioskodawcy: cukrzycę typu I insulinozależną niepowikłane, początkowy przykurcz Dupuytrena obu rąk bez istotnego upośledzenia funkcji chwytnej oraz bielactwo.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 23 listopada 2011 roku z dokumentacją medyczną k. 22, 14 w aktach organu rentowego)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫

chwiejna nieprawidłowo wyrównana cukrzyca typu 1 insulinozależna w trakcie insulinoterapii mieszankami analogowymi;

⚫

polineuropatia demielinazyjna;

⚫

nawracające neuroglikopenie;

⚫

hypercholesterolemia;

⚫

hipoglikemia (w wywiadzie);

⚫

nadciśnienie tętnicze;

⚫

zaburzenia lipidowe;

⚫

przykurcz Dupuytrena obu rąk w fazie początkowej;

⚫

bielactwo;

⚫

ZZA w wywiadzie;

⚫

miażdżyca.

Obecny stopień zaawansowania powyższych schorzeń czyni wnioskodawcę częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej w okresie od 1 listopada 2011 roku do 30 października 2016 roku.

W ocenie biegłej neurolog B. S. wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej.

W ocenie biegłej neurolog B. M. wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy okresowo od 1 listopada 2011 roku do 30 grudnia 2013 roku.

(dowód: opinia biegłych lekarzy diabetologa K. S.k. 12-14, neurologa B. S.k. 23-24 oraz diabetologaD. K.k. 67-68 z opinią pisemną uzupełniającą k. 109 oraz neurologa B. M. k. 115-116 w aktach sprawy)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Utrata zdolności do pracy skutkująca częściową niezdolnością do pracy zachodzi zatem, gdy wnioskujący utracił zdolności do kontynuacji ostatniego zajęcia zarobkowego, nie ma możliwości podjęcia pracy zgodnie z wykształceniem, także przy uwzględnieniu umiejętności nabytych w okresie kariery zawodowej, a także gdy nie występują pozytywne rokowania co do zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Dla ustalenia, czy K. P. jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy diabetologa i neurologa, biegłych z zakresu dziedziny medycyny, w ramach której mieszczą się schorzenia, na które cierpi skarżący. Z uwagi na kwestionowanie opinii diabetologicznej przez strony postępowania konieczne stało się dodatkowo dopuszczenie w trybie art. 286 k.p.c. dowodu z opinii kolejnych biegłych z zakresu diabetologii.

Opinię opracowane przez biegłych K. S.diabetologa D. K. i neurologa B. S.Sąd ocenia jako jasne, pełne, logiczne i należycie uzasadnione. Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy i wynikami badań dodatkowych, jak również po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach, na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Podkreślenia wymaga, że głównymi schorzeniami wnioskodawcy są obecnie schorzenia o podłożu diabetologicznym. Dlatego też kluczowe znaczenie w sprawie miały opinie sporządzone przez biegłych diabetologów. Dodatkowo zaś wnioskodawca został przebadany przez biegłą neurologB. S.która w ramach swojej specjalności nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy oraz neurologa B. M., która uznała, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy.

Z opinii biegłych diabetologów K. S.iD. K.wynika jednoznacznie, że schorzenia wnioskodawcy czynią go częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej. Biegły K. S.który badał wnioskodawcę w dniu 3 lutego 2012 roku, uznał przy tym, że niezdolność ta istnieje do 31 lipca 2012 roku, zaś biegła D. K., po przeprowadzeniu badania wnioskodawcy w dniu 3 września 2012 roku, stwierdziła że niezdolność winna być orzeczona na okres do 30 października 2016 roku.

W ocenie Sądu opinie wskazanych wyżej biegłych nie zostały w sposób skuteczny zakwestionowane przez ZUS w toku postępowania.

Biegły K. S.podniósł w opinii, że wnioskodawca jest od 20 lat leczony z powodu cukrzycy typu I o chwiejnym przebiegu. Zdaniem biegłego schorzenie to z uwagi na częste hipoglikemie czyni wnioskodawcę częściowo niezdolnym do pracy.

Opinia biegłego K. S.znajduje pełne potwierdzenie w opinii kolejnego biegłego z zakresu diabetologii D. K.. W opinii biegła wskazała, że wnioskodawca przez przyznaniem renty wykonywał pracę mechanika i ślusarza, Była to praca fizyczna wymagająca siły fizycznej, stania lub przyjmowania pozycji wymuszonej oraz precyzji. Z uwagi na chwiejną cukrzycę z częstymi niedocukrzeniami wnioskodawca nie może wykonywać tego rodzaju pracy, co czyni go częściowo niezdolnym do pracy. W ocenie biegłej występująca u wnioskodawcy cukrzyca nie jest zadowalająco wyrównana, stwierdza się u niego chwiejność glikemii z tendencją do skrajnych wartości, potwierdzonych podczas ostatniej hospitalizacji. Ponadto biegła wskazała, iż co prawda niedocukrzenia nie skutkują u wnioskodawcy neuroglikopeniami i potrzebą interwencji pogotowia lub pobytem w szpitalu, jednakże wynika to z faktu, że wnioskodawca wyczuwa spadki i potrafi sam sobie pomóc, spożywając glukozę. Po ponad 20 latach chorowania na cukrzycę u wnioskodawcy pojawiły się także powikłania z zakresu polineuropatii stwierdzone w zakresie nerwów obwodowych czuciowo-ruchowych.

Do podważenia opinii nie mogą prowadzić zarzuty podniesione przez ZUS w pismach procesowych z dnia 18 maja 2012 roku i 10 stycznia 2013 roku, które stanowią w istocie gołosłowną polemikę z prawidłowymi wnioskami postawionymi przez biegłych.

W odniesieniu do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności podnieść należy, iż z całkowicie niezrozumiałych przyczyn Zakład Ubezpieczeń Społecznych odnosi kwestie dotyczące niezdolności do pracy do klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania. Klasyfikacja ta została określona w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 kwietnia 2010 roku w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. Nr 82, poz. 537), wydanym na podstawie art. 36 ust. 8 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zm.), w którym określono klasyfikację zawodów i specjalności stosowaną w zakresie pośrednictwa pracy i poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego; gromadzenia danych do określania polityki zatrudnienia i kształcenia ustawicznego oraz prowadzenia badań, analiz, prognoz i innych opracowań dotyczących rynku pracy. Treść powołanych regulacji wskazuje jednoznacznie, iż wolą ustawodawcy nie było użycie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb ustalania niezdolności do pracy na gruncie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd podziela twierdzenia organu rentowego, że mimo występujących schorzeń wnioskodawca może wykonywać niektóre prace. Twierdzenia te nie mogą jednakże, jak chce tego organ rentowy, prowadzić do przyjęcia, iż wnioskodawca jest osobą zdolną do wykonywania pracy zarobkowej, albowiem stałoby to w oczywistej sprzeczności z przytoczoną na wstępie definicją niezdolności do pracy. Zarzuty ZUS mogłyby odnieść zamierzony skutek, gdyby wnioskodawca dochodził prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, warunkiem do przyznania której jest zniesienie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

ZUS nie wykazał przy tym w żaden sposób, że nastąpiła poprawa w stanie zdrowia wnioskodawcy, który to stan był w okresie od 12 października 1991 roku do 31 października 2011 roku (czyli przez ponad 20 lat) podstawą do przyznawania mu renty.

Wobec stanowczych wniosków płynących z opinii biegłych diabetologów nie było potrzeby dalszego mnożenia opinii uzupełniających, ani powoływania kolejnych biegłych na okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione. Opinie te, należało bowiem przy uwzględnieniu treści art. 233 § 1 k.p.c. ocenić jako fachowe, rzetelne oraz pełne.

Zdaniem Sądu nie można natomiast podzielić wniosku opinii sporządzonej przez biegłą diabetolog M. S. w zakresie w jakim wynika z niej, że wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej. Wniosek taki jest bowiem w świetle art. 233 k.p.c. nieprzekonujący i sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także z całokształtem dokumentacji medycznej wnioskodawcy zawartej w aktach rentowych.

Wnioskodawca, jak to wyżej wskazano, pobierał rentę przez ponad 20 lat z powodu schorzeń diabetologicznych. Stan zdrowia wnioskodawcy w tym czasie nie uległ poprawie, a wręcz nastąpiło jego pogorszenie, albowiem występują u niego częste hipoglikemie. Trudno zatem zakładać, iż w okresie pobierania renty stan zdrowia wnioskodawcy uległ takiej poprawie, że odzyskał on zdolność do pracy zarobkowej.

W świetle powyższego Sąd uznał za bardziej miarodajne w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawcy opinie biegłych diabetologówK. S.i D. K.i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji.

Na marginesie wskazać należy, iż również biegła B. M. uznała wnioskodawcę za osobę częściowo niezdolną do pracy.